Η istorikimnimiκαλεί τους βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου να καταθέσουν πρόταση αναγνώρισης της γενοκτονίας του Μακεδονικού Ελληνισμού και να συμπεριληφθεί αυτή ρητά στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου για την ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών των Ελλήνων.
Η istorikimnimiκαλεί τους διοικητικούς, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς φορείς των Σερρών, της Δράμας και της Καβάλας να ανακηρύξουν το 2016 έτος μνήμης των αθώων θυμάτων της β΄ βουλγαρικής κατοχής στην Ανατολική Μακεδονία (1916-1918).
Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
περιοχή, που αποτέλεσε αντικείμενο αντιπαλότητας τόσων ετών, θα παρέμεινε υπό βουλγαρική διοίκηση και ο μόνος στόχος της ήταν να αλλοιώσει τον εθνολογικό χαρακτήρα της. Η Επιτροπή εξέτασε με λεπτομέρειες όλα τα μέτρα και όλους τους τρόπους που χειρίστηκε το βουλγαρικό κράτος για να πετύχει αυτό το σκοπό, αλλά πρέπει να δηλώσουμε εκ των προτέρων ότι η βουλγαρική κατοχή υπήρξε από τις πρώτες ημέρες, απάνθρωπη, βάρβαρη και καταστροφική. Μετά την κήρυξη του πολέμου (Ιούνιος 1917) η βουλγαρική κυβέρνηση βρήκε τη δικαιολογία να προχωρήσει σε ομαδικές εκτοπίσεις. Αυτή είναι η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο περιόδων. Η έκθεσή μας λοιπόν, δεν κάνει καμία διάκριση και αντιμετωπίζει με ενιαίο τρόπο την περίοδο της βουλγαρικής κατοχής».
(Από την Έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής του 1919)
«Σε όλα αυτά τα έκτροπα έρχεται να προστεθεί και ένα μέτρο ακόμη πιο φοβερό, αποτέλεσμα των εγκληματικών προθέσεων της βουλγαρικής κυβέρνησης: Η ΠΕΙΝΑ
Το ότι η ανατολική Μακεδονία (αυτή η τόσο πλούσια και εύφορη επαρχία) υπέφερε φρικτά από την πείνα και πολλές χιλιάδες κάτοικοί της εξολοθρεύτηκαν από αυτήν, είναι ένα γεγονός που δεν χωρά καμία αμφισβήτηση.
Αλλά σ’ αυτό στο οποίο η Επιτροπή πείστηκε και το οποίο οφείλει να φέρει στο φως, είναι ότι ο καταστροφικός λιμός αποφασίστηκε, οργανώθηκε, διατηρήθηκε και έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη βουλγαρική διοίκηση».
(Από την Έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής του 1919 )
«Ανάμεσα στα κάτεργα, το πιο φοβερό ήταν το Κίτσεβο. Όποιον έστελναν εκεί, υπέφερε. Οι επιζώντες μιλούν γι’ αυτό με τρόμο. Οι συνθήκες εργασίας, οι άσχημες καιρικές συνθήκες κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η κτηνωδία των διοικητών, το μετέτρεψαν σε «κολαστήριο» και «νεκροταφείο». Αυτές είναι οι λέξεις που χρησιμοποίησαν όλοι οι μάρτυρες. Το ποσοστό θνησιμότητας εκεί ήταν απίστευτα υψηλό και οφειλόταν στην κακομεταχείριση, τους ξυλοδαρμούς και τις επιδημίες. Για να εξαφανίσουν όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία, οι σταυροί ξηλώθηκαν και το έδαφος ισοπεδώθηκε.
Η θνησιμότητα ήταν υψηλή επίσης και στο Κάρναμπατ και σε άλλα κάτεργα. Οι νεκροί θάβονταν σαν τα σκυλιά, χωρίς κάποιος να διαβάσει μία ευχή. Οι τάφοι σκάβονταν από τους ίδιους τους ομήρους και στα κάτεργα που η θνησιμότητα ήταν υψηλή, υπήρχε πάντοτε ένας αριθμός ανοικτών τάφων έτοιμων να δεχθούν τα θύματα.
Η Επιτροπή έκανε έρευνα σε 339 πόλεις και χωριά, που είχαν πριν την εισβολή των Βουλγάρων 305.000 πληθυσμό. Ο πληθυσμός αυτών των δήμων και κοινοτήτων είναι σήμερα (1919) 235.000.
Τα χωριά για τα οποία δεν έχει στοιχεία η Επιτροπή ανέρχονται σε 155. Ο πληθυσμός αυτών των χωριών ήταν πριν την εισβολή περίπου 50.000 κάτοικοι».
(Από την Έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής του 1919 )
«Έκθεση ιατρών Καβάλας
Στην έκθεση αυτή οι ιατροί Σ. Ν. Τζιμούρτος, Ι. Χατζηϊωάννου και Θ. Τριανταφυλλίδης αναφέρουν ότι οι κάτοικοι της πόλης τρέφονταν στις αρχές με χόρτα και ρίζες και έπειτα άρχισαν να τρώνε τις γάτες και τα σκυλιά και στο τέλος τα κουφάρια των νεκρών ζώων. Στους 10.000 θανάτους από ασιτία προσέθεσαν και άλλους 4.000 θανάτους που τους απέδωσαν σε διάφορα νοσήματα, που είχαν ως αρχική αιτία τον υποσιτισμό.
Στην αγορά μπορούσε να βρει κανείς ξεροκόμματα από αραβόσιτο, στόκο και τσιμέντο, που προκαλούσαν θανάτους από γαστρεντερίτιδα και δυσεντερία. Από την επιδημία εξανθηματικού τύφου προκλήθηκαν 120 θάνατοι σε σύνολο 800 κρουσμάτων. Οι κάτοικοι δεν δήλωναν τους θανάτους των οικείων τους για να μην τους αφαιρεθεί το βιβλιάριο του άρτου του αποθανόντος και τους έθαβαν στις αυλές των σπιτιών τους. Πολλοί ενταφιάστηκαν στο νεκροταφείο χωρίς να προηγηθεί άδεια της δημαρχίας. Μόνον σε μία εκταφή βρήκαν ογδόντα πτώματα που δεν είχαν δηλωθεί στις αρχές. Οι Βούλγαροι απαγόρευαν στους γιατρούς να αναγράφουν την πείνα ως αιτία στα πιστοποιητικά θανάτου».
(Από την Έκθεση της Πανεπιστημιακής Επιτροπής, 1918»
«Κατάθεση Σπυρίδωνος Δάσιου, νομάρχη Σερρών μετά την ανακατάληψη της πόλης από τον ελληνικό στρατό.
Ο Δάσιος ανέφερε ότι ήταν αδύνατον να ζήσουν οι Έλληνες στην πόλη εξαιτίας του λιμού και των διώξεων. Μετά την εκτόπιση όλων των ανδρών, τα γυναικόπαιδα αναγκάστηκαν να εργάζονται στα οχυρωματικά έργα για λίγα δράμια ψωμί. Επί έξι μήνες κατά τη διάρκεια του 1918 διανεμήθηκε μόνον τρείς φορές ψωμί, μισό κιλό το άτομο. Οι θάνατοι από πείνα ήταν περισσότεροι από 4.000.
Ο νομάρχης επεσήμανε ότι κατά το 1914 οι Σέρρες είχαν 33-35 χιλιάδες κατοίκους. Κατά την απογραφή του Φεβρουαρίου του 1917, που έγινε από τις δημοτικές αρχές, οι κάτοικοι των Σερρών ήταν 23.693. Όταν απελευθερώθηκε η πόλη και πραγματοποιήθηκε η πρώτη διανομή άρτου, στην πόλη υπήρχαν μόνον 3.000 Έλληνες και 2.793 βουλγαρόφωνοι, τους οποίους οι βουλγαρικές αρχές εγκατέστησαν στην πόλη κατά τη διάρκεια της κατοχής για να αλλοιώσουν τη δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού».
(Από την Έκθεση της Πανεπιστημιακής Επιτροπής, 1918»
Το κείμενο της Σύμβασης για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στις 9 Δεκεμβρίου 1948, στο Παρίσι. Μετά την εξασφάλιση των είκοσι απαιτούμενων επικυρώσεων, που προβλέπονται από το άρθρο 13, η Σύμβαση τέθηκε σε ισχύ από τις 12 Ιανουαρίου 1951.
Στο άρθρο ΙΙ της Σύμβασης αναφέρεται:
«Στην παρούσα Σύμβαση, γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση την καταστροφή, εν όλω ή έν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, όπως:
Α) Δολοφονώντας μέλη της ομάδας.
Β) Προκαλώντας σοβαρές σωματικές ή διανοητικές βλάβες στα μέλη της ομάδας.
Γ) Επιβάλλοντας στην ομάδα ανελεύθερες συνθήκες διαβίωσης, με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσουν τη φυσική της καταστροφή εν όλω ή εν μέρει.
Δ) Επιβάλλοντας μέτρα με πρόθεση να εμποδίσουν τις γεννήσεις μέσα στην ομάδα.
Ε) Μεταφέροντας με τη βία παιδιά της ομάδας σε μία άλλη ομάδα.
Σύμφωνα με το άρθρο ΙΙΙ της Σύμβασης, τιμωρητέες πράξεις είναι οι ακόλουθες: Γενοκτονία, συνωμοσία για διάπραξη γενοκτονίας, άμεση και δημόσια υποκίνηση για διάπραξη γενοκτονίας, απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας, συνενοχή σε γενοκτονία.
Μία από τις πλέον τεκμηριωμένες γενοκτονίες σε βάρος του ελληνισμού ήταν η μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια της Βουλγαρίας, να αλλάξει τον εθνολογικό χάρτη της ανατολικής Μακεδονίας, παρά τη συντριπτική ήττα της από τον ελληνικό στρατό στον β΄ βαλκανικό πόλεμο το καλοκαίρι του 1913. Από πολύ νωρίς, σε πραγματικό χρόνο, υπήρξε ένα ικανό διεθνές νομικό και διπλωματικό υπόβαθρο για την καταδίκη της Βουλγαρίας και την ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της γενοκτονίας των γηγενών Ελλήνων της ανατολικής Μακεδονίας, οι οποίοι είχαν επιβιώσει 5 αιώνων τουρκικής επικυριαρχίας.
Ήδη από το 1919, λίγους μήνες μετά τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1918, είχαν όχι μόνο συνταχθεί, αλλά και εκδοθεί τρία σημαντικά διεθνούς νομικού κύρους ντοκουμέντα, που περιέγραφαν με κάθε λεπτομέρεια τα αποτελέσματα της βάρβαρης και απάνθρωπης βουλγαρικής κατοχής 1916-1918, που δυστυχώς ήταν προάγγελος της τρίτης δολοφονικής βουλγαρικής κατοχής 1941-1944. Πρόκειται για την έκθεση της Πανεπιστημιακής Επιτροπής, την έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής και την έκθεση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού.
Η έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής του 1919 «RapportsetenquêtesdelacommissioninteralliéesurlesviolationsdudroitdesgenscommisesenMacédoineOrientaleparlesarméesbulgares», (Αναφορές και έρευνες της διασυμμαχικής επιτροπής για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ανατολική Μακεδονία από τον βουλγαρικό στρατό), καλύπτει από μόνη της, με τις 620 συγκλονιστικές σελίδες της, όλες τις φάσεις των περίφημων «οκτώ σταδίων της γενοκτονίας» της GenocideWatch (κατάταξη, συμβολισμός, απανθρωποίηση, οργάνωση, πόλωση, προετοιμασία, εξόντωση και άρνηση).
Εκτός όμως από τα τρία αυτά συγκλονιστικά ντοκουμέντα, στο Διπλωματικό και Ιστορικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών υπάρχουν ογκωδέστατοι φάκελοι με τηλεγραφήματα, αναφορές, έγγραφα, προσωπικές μαρτυρίες και καταστάσεις με χιλιάδες ονόματα εκτοπισθέντων, πολλές από τις οποίες είναι αναλυτικότατες για την αιτία και τον τόπο θανάτου των δύστυχων Μακεδόνων: «εκ δαρμού, βαρείας εργασίας, κακουχιών και τύφου». Επίσης, μπορεί κανείς να μελετήσει το σχετικό υλικό από τις διαβουλεύσεις κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνθήκης του Neuilly, που αποτέλεσε μία από τις συνθήκες ειρήνευσης στο λεγόμενο «σύστημα των Παρισίων» 1919-1920 και αφορούσε στη συνθηκολόγηση της ηττημένης Βουλγαρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου