Μπέπε Γκρίλο: Το σκάκι στην Ευρωζώνη μπαίνει στο τρίτο και τελικό στάδιο. Η Γερμανία κερδίζει σε τρεις κινήσεις

lefigaro.fr

Προσφορά του Tyler Durden – από το Zero Hedge

Με την προσοχή όλων στραμμένη αυτές τις μέρες στον Τσίπρα (και στον Βαρουφάκη) της Ελλάδας, αλλά και με ένα ανήσυχο βλέμμα στον Πάμπλο Ιγκλέσιας της Ισπανίας και επικεφαλή των Ποντέμος, το πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις που μπορεί κάλλιστα να είναι το επόμενο ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί έχουν ξεχάσει ότι και η Ιταλία έχει τη δική της φωνή «αντι -λιτότητας», τον Μπέπε Γκρίλο, μια φωνή που ήταν σχετικά ήσυχη στο πρόσφατο παρελθόν. Ωστόσο, κρίνοντας από την τελευταία ανάρτηση στο μπλοκ του θα ήθελε και αυτός να ακουστεί μέσα σε τούτες τις αλλαγές στην Ευρώπη, στον απόηχο της εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ και το προκύπτον χάος που συγκλόνισε την Ευρωζώνη στον πυρήνα της.

Από το μπλογκ του Μπέπε Γκρίλο

Το ευρώ καίγεται

Το σκάκι στην Ευρωζώνη μπαίνει στο τρίτο και τελικό στάδιο. Η Γερμανία κερδίζει σε τρεις κινήσεις – Ευρώ, αποπληθωρισμός και αγορά του δημόσιου χρέους από την ΕΚΤ (Ποσοτική Χαλάρωση) – και τα τελευταία χρόνια έχει βρει τρόπο να μεγιστοποιεί τα κέρδη της και να μηδενίζει τους κινδύνους ως πιστώτρια της Ευρώπης.


Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η Γερμανία

Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τα προβλήματα της
Ευρωζώνης όπως αυτά είναι πραγματικά: προβλήματα των αντικρουόμενων συμφερόντων των πιστωτών και των οφειλετών όπως αυτά ρυθμίζονται από τη ζήτηση και την προσφορά. Εάν συμφωνήσεις να δώσεις ένα δάνειο στο γείτονά σου, τότε εκτίθεσαι σε τρεις κινδύνους:

* θα σε αποζημιώσει σε διαφορετικό νόμισμα το οποίο έχει ίσως υποτιμηθεί, εκτός αν είχες συμφωνήσει από πριν για το νόμισμα αποπληρωμής (νομισματικός/συναλλαγματικός κίνδυνος)

* με το ποσό που θα πάρεις πίσω θα μπορείς να αγοράσεις λιγότερα αγαθά ή ακίνητα (πληθωριστικός κίνδυνος)

* δεν έχεις κανένα από τα δύο παραπάνω προβλήματα επειδή ο γείτονάς σου τα τινάζει όλα στον αέρα και χάνεις τα πάντα (κεφαλαιακός κίνδυνος).

Πώς κερδίζει η Γερμανία

Η Γερμανία είναι η μοναδική μεγάλη πιστώτρια της Ευρωζώνης με περίπου 600 δισεκατομμύρια ευρώ δάνεια σε διάφορες χώρες, οι περισσότερες εκ των οποίων βρίσκονται στην περιφέρεια της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης και της Ιταλίας. Το ευρώ της έχει δώσει αυτήν τη ζηλευτή θέση. Αν παράγεις πολλά και καταναλώνεις και επενδύεις πολύ λίγα, και κρατάς τους εγχώριους μισθούς και τις τιμές χαμηλά, τότε πάντα θα έχεις φθηνά, μη καταναλωμένα εμπορεύματα να πουλήσεις στους γείτονές σου. Και ενδεχομένως να μπορείς και να βγάλεις χρήματα παρέχοντας πίστωση την οποία ίσως σου ζητήσουν για να μπορούν να αγοράζουν τα αγαθά σου που είναι τόσο καλά και τόσο φθηνά. Αυτή είναι η κατάσταση της Γερμανίας. Στις Ευρωπαϊκές υποθέσεις, πάντα αυτήν την προσέγγιση είχε στην οικονομία της αγοράς από το 1870, με τις ρίζες της στον Καλβινισμό. Έτσι, η πώληση και ο δανεισμός στις χώρες της περιφαρειακής Ευρώπης ήταν πάντα η προτιμητέα οικονομική δραστηριότητα της Γερμανίας, όταν όλα πήγαιναν καλά, πριν από την κρίση το 2008. Από τότε, ο μοναδικός της στόχος ήταν να της επιστραφεί αυτή η πίστωση και να προστατεύσει την αγοραστική της δύναμη.


…

Το Ρουά Ματ της Γερμανίας

Βασικά, η Ποσοτική Χαλάρωση θα δώσει στη Γερμανία τον απαραίτητο χρόνο για την επίτευξη του τελικού στόχου που χρειάζεται για να κάνει ρουά ματ: να απαλλαχθεί από την εθνική δικαιοδοσία του μεγαλύτερου μέρους του χρέους όσο το δυνατόν περισσότερο, για να μειώσει τον δικό της κεφαλαιακό κίνδυνο όσο το δυνατόν περισσότερο. Μόνο το χρέος που εκδόθηκε υπό την Ιταλική νομοθεσία μπορεί να επαναπροσδιοριστεί σε ένα νέο νόμισμα και ως εκ τούτου θα μπορούσε να επιφέρει ζημίες στους ξένους πιστωτές, κυρίως της Γερμανίας, μέσω της υποτίμησης του νέου νομίσματος. Σήμερα, το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε περίπου 93%. Έτσι, σύμφωνα με τη σύμβαση μόνο το 7%, όχι περισσότερο από 150 δις δημόσιου χρέους, δεν μπορεί να επαναπροσδιοριστεί και πρέπει να καταβληθεί σε Ευρώ. Αν υποθέσουμε ότι θα υπάρξει υποτίμηση του 30%, αυτό σημαίνει ότι το κόστος μίας εξόδου από το ευρώ για την Ιταλία σε σχέση με το δημόσιο χρέος της θα ήταν όχι μεγαλύτερο από 50 δισεκατομμύρια ευρώ, πριν από την ποσοτική χαλάρωση. Με την de facto Ποσοτική Χαλάρωση ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί σε περίπου 80 δισεκατομμύρια, δεδομένου ότι εάν υπάρξει μια κατάρρευση το κόστος ενός «κουρέματος», ας πούμε ένα 30% σε 100 δισ κρατικά ομόλογα (BTP – Buono del Tesoro Poliennale, Ιταλικά κρατικά ομόλογα) που θα αγοραστούν από την Τράπεζα της Ιταλίας, θα είναι ένα κόστος που θα επιβαρύνει όλους εμάς. Στα μάτια ενός Γερμανού πιστωτή, η αναδιάρθρωση του χρέους μας ή μια έξοδος με υποτίμηση του νέου νομίσματος συνιστούν τον ίδιο κεφαλαιακό κίνδυνο.

Έτσι, από εδώ και στο εξής, το μόνο πράγμα που μετράει για εμάς τους Ιταλούς στο παιχνίδι του «δανειστή έναντι του οφειλέτη» είναι να μην χάσουμε τη δικαιοδοσία του χρέους μας, έτσι ώστε να διατηρήσουμε το δικαίωμα του επαναπροσδιορισμού του. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε το πλεονέκτημα αν κάνουμε την έξοδο. Ο στόχος της Γερμανίας είναι ακριβώς το αντίθετο: να αφαιρέσει τη δικαιοδοσία μας στο χρέος μας και να αυξήσει με αυτον τον τρόπο το κόστος μιας δικής μας εξόδου, δίνοντας το πλεονέκτημα σε αυτούς, συνεχίζοντας έτσι να προστατεύει τα συμφέροντα των πιστωτών, κάτι στο οποίο είναι πολύ καλή.

Αν περιμένουμε πολύ καιρό πριν εγκαταλείψουμε το ευρώ, τότε η Γερμανία θα κάνει ρουά ματ και έπειτα από την εξαργύρωση όλων των οφελών της εισόδου μας στο ευρώ, θα εξαργυρώσει επίσης και τα οφέλη της εξόδου μας.

Μετάφραση Φαίη/Αβέρωφ

το είδα