Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε και δεν θα γίνει ποτέ η λέσχη των τάχα «ισότιμων εταίρων», το κλαμπ της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων». Το μόνο είδος φιλίας που ευδοκιμεί στο εσωτερικό της ΕΕ είναι η λυκοφιλία.
Η Ευρωζώνη δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτοντές της στους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρω-ενωσιακού ιμπεριαλισμού, αποτελεί μία αρένα βαρβαρότητας. Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των ευρωπαίων εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που στέκονται εμπόδιο στην κερδοσκοπία, στην κερδοφορία των μονοπωλίων.
Μέσα στην ΕΕ εκείνο που βασιλεύει είναι η ανισομετρία και οι αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Τις αντιθέσεις τους αυτές οι αστικές τάξεις του κάθε έθνους – κράτους εντός της Ε.Ε. επιχειρούν να τις λύσουν πάντα στη βάση ενός κοινού παρανομαστή, μίας ενιαίας στρατηγικής, που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της μεταξύ τους συμφωνίας, επιβάλλοντας νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα, από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό.
Όχι μόνο η Ελλάδα και ο λαός της, όχι μόνο οι λαοί της λεγόμενης «περιφέρειας»και των μνημονίων, από την
Πορτογαλία μέχρι την Κύπρο, αλλά και οι λαοί στα κράτη ατμομηχανές της ΕΕ, όπως ο λαός στη Γερμανία όπου δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι ζουν με παγωμένους μισθούς για πάνω από μία δεκαετία, όπου 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα, βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν: «… το σύνθημα των «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό… Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης… για την καταλήστευση…».
Είναι καραμπινάτη απάτη, άσχετα αν μερικές φορές κυκλοφορεί με τη μάσκα της πολιτικής αφέλειας, η θέση πως η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των Λαών». Είναι καραμπινάτη απάτη η προπαγάνδα ότι υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσής» της. Είναι καραμπινάτη απάτη ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής… Η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων», όπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του ’60.
Το ζητούμενο για τον λαό δεν είναι να βελτιώσει τη θέση του μέσα στον λάκκο, περιμένοντας ότι θα λιοντάρια θα δείξουμε επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο…
Ομοίως, το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτόν τον λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα εθνικιστικά τους τσιράκια, λες και έχει μεγάλη σημασία για τον ελληνικό λαό αν τα δόντια που τον κατασπαράσσουν είναι γερμανικά, γαλλικά ή ελληνικά.
Με άλλα λόγια: Η λυδία λίθος που αποκαλύπτει ότι η επίκληση των συμφερόντων του λαού, όσον αφορά την ΕΕ, δεν γίνεται παρά προσχηματικά, με στόχο μία «καλύτερη διαχείριση» του καπιταλισμού (που θα συνεχίσει φυσικά να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει στην εκτός ΕΕ Τουρκία, στην εκτός ΕΕ Νορβηγία, ή στην εκτός ευρωζώνης Βρετανία), είναι η απάντηση στο ερώτημα: Πάλη για την αντικαπιταλιστική προοπτική της Ελλάδας ή προώθηση μίας νέας αστικής αναδιάταξης; Ρήξη με την ΕΕ με τους όρους του λαού, δηλαδή με προοπτική τη λαϊκή εξουσία ή ενδοκαπιταλιστική διευθέτηση, δηλαδή «διαπραγμάτευση» με όρους διευκόλυνσης της αστικής εξουσίας;
Στην πρώτη περίπτωση ο αγώνας για ρήξη και αποδέσμευση είναι επίκαιρος όσο ποτέ, γιατί αποτελεί κομμάτι του αγώνα για την επίλυση της βασικής αντίθεσης της εποχής μας που περικλείεται στο δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;»
Στην δεύτερη περίπτωση, είτε τα περί «αποδέσμευσης» από την ΕΕ, είτε τα περί «διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ, υπηρετούν τη «φιλολαϊκή» προοπτική, όσο ακριβώς την υπηρέτησε και το αντίστοιχο της αποχώρησης του «εθνάρχη» Καραμανλή από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ…
Με αυτή την έννοια, η λυδία λίθος της πολιτικής πρότασης κάθε κόμματος, σε ό,τι κι αν αναφέρεται αυτή η πρόταση αφορά τους μισθούς και τις συντάξεις, είτε τις εργασιακές σχέσεις, είτε έχει να κάνει με την οικονομία, είτε με την εξωτερική πολιτική, είτε με τις δημοκρατικές ελευθερίες, η λυδία λίθος, επαναλαμβάνουμε, για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα, είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα», είναι μία και μόνη: η στάση του απέναντι στην ΕΕ και στα κεφάλαια.
Και στη στάση αυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Μάλιστα, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, σε συνθήκες τρόικας –όπου τα 2/3 της τρόικας είναι η ΕΕ (Κομισιόν και ΕΚΤ)-, σε συνθήκες μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, που συντάσσονται από την ελληνική πλουτοκρατία και τους ευρω-ενωσιακούς εταίρους της από την πολεμική ιαχή του επιτροπάτου «καλό κουράγιο Έλληνες», σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, που τόσο σε παγκόσμια όσο και –ειδικότερα- στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα, το να μην αναγνωρίζεις αυτή την αυτονόητη αλήθεια, τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή της ΕΕ και το πως το κάθε κόμμα τοποθετείται απέναντί της συνιστά είτε πολιτική αυταπάτη είτε ξεκάθαρη πολιτική απάτη.
Συνεπώς, το να ισχυρίζεται κάποιος ότι θα «διαπραγματευθεί», θα «συνεννοηθεί», θα «διεκδικήσει», θα επιδιώξει να επιτύχει «λύση» για τα προβλήματα επιβίωσης του λαού μέσα στο πλαίσιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ, εκεί δηλαδή που εξυφαίνονται τα σχέδια σφαγιασμού του λαού, ο ισχυρισμός του αυτός έχει την εξής «αξία»: είναι σαν να λες ότι θα πάω στο ΝΑΤΟ να διαπραγματευτώ για να λειτουργεί –το ΝΑΤΟ- ως παράγοντας ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών… Είναι σαν να λες ότι θα πάω να διαπραγματευτώ στο ΔΝΤ ώστε από βαμπίρ και αιμοσταγή οργανισμό στην υπηρεσία των τοκογλύφων να το μετατρέψω –το ΔΝΤ- σε φιλόπτωχο ταμείο… Είναι σαν να λες, τελικά, ότι θα πάω στην Ιπποκράτους και στη Συγγρού για να διαπραγματευτώ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ώστε να πάψουν –το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ- να είναι κόμματα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εργολάβων και των εφοπλιστών…
Ν. Μπογιόπουλος
Unfollow
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου