Η σύνταξη (οιστρος : http://istrilatis.blogspot.gr)
ΡΙΚ - Καβάζογλου, Ιχσάν Αλή & ΤΜΤ
8 Μάρτιος 2014, Με τον Λάζαρο Μαύρο
Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η 10 Απριλίου 2005 η «Χαραυγή», ανέκαθεν κομματικό όργανο της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, διένειμε στους αναγνώστες της ένα, πολύτιμο ιστορικά, ένθετο περιοδικό. Ήταν φωτοαναπαραγωγή αυτούσιου του 30σέλιδου λευκώματος που είχε εκδοθεί το 1965 μετά τη δολοφονία των Ακελιστών Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστα Μισιαούλη, από την τουρκική ΤΜΤ. Το λεύκωμα υπέγραφαν ως «Πατριωτική Οργάνωση Τούρκων Κυπρίων» οι Ιμπραχίμ Χασάν Αζίζ, γεωπόνος και Νουρεττίν Μεχμέτ Σεφέρογλου, συνδικαλιστής. Στο εξώφυλλό του μία
μαυρόασπρη φωτογραφία με τα δύο φέρετρα των Καβάζογλου και Μισιαούλη. Το πρώτο σκεπασμένο με την τουρκική και το δεύτερο με την ελληνική σημαία και τριγύρω οκτώ μέλη του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ. Τίτλος του λευκώματος: «Θύματα φασιστικής τρομοκρατίας». Υπότιτλος: «Έπεσαν στον βωμό της ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεργασίας στην Κύπρο». Στις σελίδες του καταγράφει μία προς μία ονομαστικά τις δολοφονίες των Τ/κ αριστερών με τις οποίες άρχισε από τον Μάιο του 1958 την τρομοκρατική δράση της η ΤΜΤ. Τις δολοφονίες των δημοσιογράφων Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουργκάν της 23ης Απριλίου 1962 και των Καβάζογλου - Μισιαούλη της 11ης Απριλίου 1965.
μαυρόασπρη φωτογραφία με τα δύο φέρετρα των Καβάζογλου και Μισιαούλη. Το πρώτο σκεπασμένο με την τουρκική και το δεύτερο με την ελληνική σημαία και τριγύρω οκτώ μέλη του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ. Τίτλος του λευκώματος: «Θύματα φασιστικής τρομοκρατίας». Υπότιτλος: «Έπεσαν στον βωμό της ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεργασίας στην Κύπρο». Στις σελίδες του καταγράφει μία προς μία ονομαστικά τις δολοφονίες των Τ/κ αριστερών με τις οποίες άρχισε από τον Μάιο του 1958 την τρομοκρατική δράση της η ΤΜΤ. Τις δολοφονίες των δημοσιογράφων Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουργκάν της 23ης Απριλίου 1962 και των Καβάζογλου - Μισιαούλη της 11ης Απριλίου 1965.
Γ Ρ Α Φ Ε Ι ΣΤΗΝ 11η σελ: «Με τις άγριες αυτές δολοφονίες, οι φασίστες αρχιτρομοκράτες της ΤΜΤ, κατόρθωσαν να υποδουλώσουν τον τ/κ πληθυσμό και να τον αλυσοδέσουν» κι αναφέρεται στις «πατριωτικές φωνές της σύνεσης και της λογικής, τις τολμηρές διακηρύξεις, διαμαρτυρίες και καταγγελίες του Τούρκου γιατρού Ιχσάν Αλή και του συνδικαλιστή ηγέτη και λαϊκού αγωνιστή Ντερβίς Καβάζογλου. Οι δύο αυτοί Τούρκοι πατριώτες είχαν επικηρυχθεί από την τρομοκρατική ΤΜΤ. Εκατόν και ένα φανατισμένα μέλη αυτής της οργάνωσης υπέγραψαν δήλωση με όρκο ότι θα σκοτώσουν τον Ιχσάν Αλή και τον Ντερβίς Καβάζογλου και ορισμένους άλλους Τούρκους πατριώτες». Ανάμεσα στις φωτογραφίες, στη σελ. 23, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δίπλα στον Γ.Γρ. του ΑΚΕΛ Εζ. Παπαϊωάννου, τον Γ.Γρ. της ΠΕΟ Α. Ζιαρτίδη, τον υφυπουργό Πάτροκλο Σταύρου κ.ά., με τη λεζάντα «ο υπουργός Εργασίας κ. Τ. Παπαδόπουλος στιγματίζει το αποτρόπαιο έγκλημα και μιλά για το πατριωτικό έργο του Καβάζογλου».
Π Ο Υ Θ Ε Ν Α στις 30 σελίδες, γραμμένες το 1965, ένα μόλις χρόνο μετά την Τουρκανταρσία του 1963-64, δεν θα βρει κανείς την παραμικρή νύξη περί δήθεν «εθνικιστών και των δύο πλευρών», περί δήθεν εκατέρωθεν «ένοπλων παρακρατικών ομάδων εθνικιστών» κι όλο εκείνο το σκόπιμο παραμύθι που το κρατικό ΡΙΚ επιχείρησε να προβάλει την περασμένη Δευτέρα 3.3.2014 με την τηλεοπτική του εκπομπή «Εν ονόματι της πατρίδος». Ούτε στα κείμενα του Καβάζογλου ούτε στα τότε δημοσιεύματα ή επιστολές του Ιχσάν Αλί ούτε, βέβαια, σε οποιαδήποτε έκδοση της «Χαραυγής» της ίδιας περιόδου.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Ο κ. Αναστασιάδης που εναπέθεσε προεκλογικά τις ελπίδες του στους Ευρωπαίους εταίρους του και στη Μέρκελ -εν Λεμεσώ μάλιστα- και του ανταπέδωσαν, ως ΠτΔ, με το πιστόλι του Γιούρογκρουπ στον κρόταφο, την εξαθλίωση να ομολογεί ότι τον κατάντησαν αναξιόπιστο, υποψιάζεται άραγε πού θα καταντήσουν τον ίδιο, αλλά και την Κ.Δ. οι Τούρκοι, μετά που τους προσέφερε (α) την Κοινή Δήλωση με τον Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου, (β) τον Μαυρογιάννη στην Άγκυρα και τον Τ/κ ομόλογό του στην Αθήνα και (γ) τη συνέχιση του διαλόγου παρ' όλες τις παραβιάσεις της ΑΟΖ από το τουρκικό «Μπάρμπαρος»; Υπάρχει κανείς στην κουστωδία του να τον προφυλάξει;
Ο κ. Αναστασιάδης που εναπέθεσε προεκλογικά τις ελπίδες του στους Ευρωπαίους εταίρους του και στη Μέρκελ -εν Λεμεσώ μάλιστα- και του ανταπέδωσαν, ως ΠτΔ, με το πιστόλι του Γιούρογκρουπ στον κρόταφο, την εξαθλίωση να ομολογεί ότι τον κατάντησαν αναξιόπιστο, υποψιάζεται άραγε πού θα καταντήσουν τον ίδιο, αλλά και την Κ.Δ. οι Τούρκοι, μετά που τους προσέφερε (α) την Κοινή Δήλωση με τον Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου, (β) τον Μαυρογιάννη στην Άγκυρα και τον Τ/κ ομόλογό του στην Αθήνα και (γ) τη συνέχιση του διαλόγου παρ' όλες τις παραβιάσεις της ΑΟΖ από το τουρκικό «Μπάρμπαρος»; Υπάρχει κανείς στην κουστωδία του να τον προφυλάξει;
Μάχη της Πάφου 1964 και Λάκης Α. Τσέλεπος
ΣΗΜΕΡΙΝΗ 7 Μάρτιος 2014, Με τον Λάζαρο Μαύρο
Σ Τ Η Ν ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Πολίτης», την Παρασκευή 14.2.2003, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τον τίτλο «Το να ζει κανείς δεν είναι κατόρθωμα». Ούτε η μέρα δημοσίευσής του ήταν τυχαία, ούτε ο συγγραφέας του. Ήταν του 49χρονου, τότε, Χριστόδουλου (Λάκη) Τσέλεπου. Και το δημοσίευσε Παρασκευή 14η Φεβρουαρίου, επειδή τέτοια μέρα, Παρασκευή 14.2.1964, είχε θυσιαστεί, στη μάχη υπεράσπισης της Πάφου απ’ την επίθεση της Τουρκανταρσίας της ΤΜΤ, στο φυλάκιο της Κλινικής του Αντωνάκη, με μια εχθρική σφαίρα στο μάτι, ο πατέρας του Αντρέας Χρ. Τσέλεπος, 37 χρονών, αφήνοντας χήρα τη σύζυγό του Ανδριάνα, με τέσσερα ορφανά ανήλικα παιδιά. Ο Λάκης ήταν μόλις δεκάχρονος. Τον χάσαμε από καρκίνο στις 13.6.2010…
Ε Γ Ρ Α Ψ Ε , λοιπόν, 14.2.2003 στον «Π», για τον πατέρα του και τα εξής: «Έτρεχε να οργανώσει τους νέους στην Εθνοφυλακή για να προασπίσουν την έννομη τάξη. Πέρασε πολλές μάχες. Ήταν βετεράνος του μεγάλου πολέμου και στέλεχος της ΕΟΚΑ. Ήξερε από μπαρούτι. “Και καλά βρε Ανδριάνα”, της έλεγε, “αν όλοι καθίσουμε στα σπίτια μας, ποιος θα πολεμήσει γι’ αυτόν τον τόπο; Να ξέρεις εμείς ποτίσαμε με αίμα και ιδρώτα αυτήν τη γη και δεν τη χαρίζουμε σε κανέναν. Όταν θα έρθει η ώρα μου και η σφαίρα θα γράφει τ’ όνομά μου, καλώς να έρθει. Θα περάσουμε και στην ιστορία […] Και τι θα γίνουν τα τέσσερα παιδιά μου; Θα φροντίσει βρε αδελφέ, η Πολιτεία. Είναι το ελάχιστο που θα πράξει για τους ήρωές της […] Εμείς έχουμε καθήκον, έχουμε ευθύνη για την πατρίδα και αυτή για μας”. […] Ο Αντρέας συνεχίζει το τελευταίο του τσιγάρο. Βγάζει από την εσωτερική τσέπη το στυλό του, ξεδιπλώνει το πακέτο […] φυσάει τον καπνό και γράφει: “Το να ζει κανείς δεν είναι κατόρθωμα… Το να αποθάνει όμως για την πατρίδα είναι μεγάλη τιμή” […] Δίπλωσε το πακέτο, το φύλαξε στην τσέπη του σακακιού του, κάπου εκεί ανάμεσα στις σφαίρες»…
Ο Τ Α Ν ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ στον «Π» το άρθρο του ο Λάκης Τσέλεπος, 14.2.2003, ήταν ήδη επικρεμάμενο από 11.11.2002 το Σχέδιο Ανάν. Και ήταν και οι προεδρικές εκλογές. Και κατέληγε με τα εξής: «Επέτειοι, επιμνημόσυνες δεήσεις, υπουργοί, υποψήφιοι πρόεδροι, κουστωδίες γραβατωμένων, δάφνινα στεφάνια σε μαρμάρινες προτομές. “Το να ζει κανείς δεν είναι κατόρθωμα. Το ν’ αποθάνεις για την πατρίδα είναι μεγάλη τιμή”. Μια παρακαταθήκη για τους νέους από έναν αγνό, άδολο αγωνιστή που μόλις και μετά βίας έβγαλε το δημοτικό. Αυτή είναι η μοίρα των ρομαντικών που αγάπησαν και προάσπισαν αυτήν τη γη για να ‘μαστε εμείς σήμερα Ευρωπαίοι χωρίς ταυτότητα και να ψαχνόμαστε μέσα από διαγωνισμούς για νέες σημαίες και νέους εθνικούς ύμνους. Πατέρα Αντρέα, ένα ύστατο χαίρε»… Ο αείμνηστος Λάκης Τσέλεπος διετέλεσε και μέλος της Κ.Ε. της ΕΔΕΚ.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Μπορεί, άραγε, το κρατικό ΡΙΚ, σε μια επόμενη εκπομπή του για το 1963-64, με τους όποιους καλεσμένους του, ν’ ασχοληθεί ΚΑΙ με την επιστολή που είχε στείλει 4.11.1964 στον Φινλανδό διοικητή της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στρατηγό Τιμάγια, ο Τ/κ γιατρός και πολιτευτής ΙΧΣΑΝ ΑΛΗ, με την οποία τον καλούσε «να σώσει την τουρκική κοινότητα από τους Τούρκους τρομοκράτες που με τη βία υποχρέωναν τους Τ/κ να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους» και του έγραφε ότι, «κατά τη γνώμη μου, είναι καθήκον της κυπριακής κυβέρνησης να σώσει αυτούς τους αθώους και καταπιεζόμενους ανθρώπους από τα δόντια των τρομοκρατών»; Μπορεί, άραγε;
Μπορεί, άραγε, το κρατικό ΡΙΚ, σε μια επόμενη εκπομπή του για το 1963-64, με τους όποιους καλεσμένους του, ν’ ασχοληθεί ΚΑΙ με την επιστολή που είχε στείλει 4.11.1964 στον Φινλανδό διοικητή της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στρατηγό Τιμάγια, ο Τ/κ γιατρός και πολιτευτής ΙΧΣΑΝ ΑΛΗ, με την οποία τον καλούσε «να σώσει την τουρκική κοινότητα από τους Τούρκους τρομοκράτες που με τη βία υποχρέωναν τους Τ/κ να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους» και του έγραφε ότι, «κατά τη γνώμη μου, είναι καθήκον της κυπριακής κυβέρνησης να σώσει αυτούς τους αθώους και καταπιεζόμενους ανθρώπους από τα δόντια των τρομοκρατών»; Μπορεί, άραγε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου