Κατά την διάρκεια των δεκάτου ενάτου και εικοστού αιώνα υπήρξαν εφαρμογές διαφόρων κοινωνικών θεωριών οι οποίες οδήγησαν στην δημιουργία και εφαρμογή σειράς κοινωνικο-πολιτικών και οικονομικών συστημάτων όπως ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός και ο κοινοβουλευτισμός/αντιπροσώπευση, ο σοσιαλισμός, ο ναζισμός/φασισμός, κ.α. Ο λόγος που για τους σκοπούς αυτού του άρθρου δεν προβαίνουμε σε διαχωρισμούς των συστημάτων σε πολιτικά/κοινωνικά και οικονομικά είναι διότι ο βαθμός αλληλοεπηρεασμού της οικονομίας με την κοινωνική οργάνωση είναι τόσο υψηλός που στην δημιουργία ενός ολοκληρωμένου κοινωνικού οργανογράμματος δεν μπορούμε παρά να τα θεωρήσουμε ζωτικά μέλη ενός αμιγούς οργανισμού και όχι εξαρτήματα ή ημιανεξάρτητες οντότητες που απλώς δρούν παράλληλα.
Παρατηρώντας ιστορικά τις διάφορες εκφάνσεις του καπιταλισμού, του κομμουνισμού/σοσιαλισμού και του κοινοβουλευτισμού, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι απέτυχαν να εξασφαλίσουν στις κοινωνίες που εφαρμόσθηκαν κοινωνική ειρήνη, κοινωνική ευημερία και κοινωνική εξέλιξη ενώ η δημοκρατικότητα τους υπονομεύεται συστηματικά από την διαφθορά, η οποία είναι παρούσα σε όλες αυτές τις εκφάνσεις.
Η υπονόμευση της δημοκρατικότητας είναι επίσης
άρρηκτα συνδεδεμένη σε πλήρη αναλογία με την υπονόμευση της εφαρμογής και προάσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μετατρέποντας λόγω διαφθοράς όλα τα συστήματα αυτά σε φασιστικά διαφόρων ειδών όπως έχει ιστορικά αποδειχθεί και καταλήξει και βιώνουμε και σήμερα.
Συνεπώς, πέραν της αναγκαιότητας της κάθαρσης της κοινωνίας μέσω σε κάθε περίπτωση επαναστατικών (δηλαδή μαζικών) πρακτικών όπως έχει γίνει πολλές φορές ιστορικά, θα πρέπει να σκεφτούμε να μην επαναλάβουμε τον φαύλο κύκλο της σταδιακής αποδόμησης μίας ίσως αρχικά ειλικρινούς παλιγγεννεσίας ενός από τα προαναφερθέντα συστήματα σε οποιαδήποτε έκφανση τους μέσω της διαφθοράς και του εκφυλισμού των θεσμών, εφαρμόζοντας για πρώτη φορά στην Ιστορία ένα σύστημα το οποίο να μην εμπίπτει σε καμμία από τις ανωτέρω κατηγορίες/είδη που έχουν παντελώς αποτύχει ιστορικά και το οποίο να έχει τις δικλείδες ασφαλείας που δεν θα επιτρέψουν τον εκφυλισμό του σε βάθος χρόνου και που πρώτιστη λειτουργία του θα είναι η μεγιστοποίηση της Ανθρώπινης ευτυχίας (pursuit of happiness) και της Ανθρώπινης δημιουργικής αυτοπραγμάτωσης (creative self actualization) η οποία ουσιαστικά έγκειται στην μεγιστοποίηση της Ανθρώπινης παραγωγής σε καθεστώς Ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, με τον Άνθρωπο - κοινωνία στο σύνολο της ταυτόχρονα με την κάθε κοινωνική μονάδα της να νέμεται αυτά που παράγει.
Θα πρέπει δηλαδή από κάθε κοινωνικό σύστημα που απέτυχε να απομονώσουμε και να αποσπάσουμε τα λειτουργικά του μέρη ώστε να συνθέσουμε εκλεκτικά (eclectic method of application) το νέο σύστημα που δεν θα έχει τα τρωτά τους αλλά μόνο τα δυνατά τους σημεία.
Επίσης θα πρέπει να μπούν οι απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας για να μην υπάρχει δυνατότητα ή το παραμικρό γόνιμο έδαφος για την εκδήλωση διαφθοράς. Λαμβάνοντας υπ' όψη την πρακτική πείρα της ανθρώπινης φύσης και της επιρρέπειας της προς αφ' ενός την αποφυγή ανάληψης ευθύνης και αφ' ετέρου την παραβίαση κανόνων υπέρ προσωπικού κέρδους (σώρευση πλούτου ώστε να υπάρχει προστασία - εξασφάλιση - δύναμη/υπεροχή), στοιχεία που οδηγούν στην διαφθορά και την έκπτωση του Ανθρώπου από έχοντα υπόσταση στην αντικειμενοποίηση του και την απόκτηση πλούτου ως υπέρτατο της ανθρώπινης υπόστασης αγαθό, το νέο αυτό σύστημα θα πρέπει να εξαλείφει κατ' αρχάς το κίνητρο για την διαφθορά και αφ' ετέρου το μέσον για αυτήν.
Ο κομμουνισμός απέτυχε οικτρά σε αυτό, γιατί κατ' αρχάς δεν εξάλειψε το κίνητρο αλλά αντιθέτως το ενδυνάμωσε και κυριότερα έκανε το μέσον για την διαφθορά πανεύκολο (η σώρευση πλούτου-δύναμης παρέμεινε ως στόχος και υπέρτατη επιβράβευση των λίγων, και το μέσον επίτευξης ήταν το κόμμα και οι άρχοντες του κόμματος αυτού με τις πελατειακές τους και φασιστικο-μαφιόζικες σχέσεις με το κοινωνικό σύνολο).
Ο καπιταλισμός απέτυχε οικτρά στην περιχαράκωση της ευαγγελιζόμενης δήθεν αξιοκρατίας διότι απομείωσε την δύναμη κάθε κρατικής ελεγκτικής αρχής/διαδικασίας, ιδιαιτέρως στις εκφάνσεις όπου η επίτευξη πλούτου με οποιοδήποτε μέσο, άνευ ορίου και με την χρήση ανθρώπων ως εργαλεία/εμπορεύματα/περιουσιακά στοιχεία, επέφερε τα ίδια αποτελέσματα με τον εκφυλισμό του κομμουνισμού.
Ο δε κοινοβουλευτισμός (και ουσιαστικά κάθε σύστημα αντιπροσώπευσης-ολιγαρχίας) υπήρξε καταλύτης για έξαρση της διαφθοράς ακριβώς διότι όποιο και αν ήταν το κοινωνικοπολιτικό σύστημα-προφίλ που θεωρητικά στήριζε, ήταν μέσο για την επίτευξη πλούτου-ωφέλειας-δύναμης λόγω της διαπραγματευτικής δυνατότητας στην σύναψη πελατειακών και άλλων τέτοιων παρασκηνιακών σχέσεων και ιδίως, στις εποχές παρακμής, γόνιμο έδαφος για πολλαπλών ειδών πραξικοπήματα και υφαρπαγή της εξουσίας από όπου το κοινωνικό σύστημα την απέδιδε.
Άρα, για να πετύχει ένα νέο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα το οποίο θα εξαλείψει πραγματικά τον πόλεμο και κάθε κοινωνικό αυτοματισμό, κοινωνική εκμετάλλευση και ανισότητα/ανελευθερία/εξανδραποδισμό, πρέπει να μην μπορεί να διαφθαρεί και να μην στηρίζεται σε εκπροσώπηση.
Για να μην υπάρχει διαφθορά, βίαιες ή εκφοβιστικές τακτικές καταπολέμησης της θα αποτύχουν άρα χρειαζόμαστε θετικές εφαρμογές που θα εξαφανίζουν το κίνητρο για διαφθορά : να μην υπάρχει ανάγκη σώρευσης πλούτου και να μην υπάρχει ανάγκη απόκτησης εξουσίας/αποφυγής ευθυνών. Ο μόνος τρόπος για αυτό είναι να υπάρχει πλούτος ισόποσος σε όλους : να υπάρχει δηλαδή ένα πλαφόν περιουσίας που να είναι το μίνιμουμ εξασφαλισμένο επίπεδο περιουσίας ανά ενήλικο Πολίτη, να μην μπορεί να συνενωθεί αυτό το μίνιμουμ ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους Πολίτες ακόμα και αν είναι μέλη της ίδιας οικογένειας και να υπάρχει εξασφαλισμένη πρόσβαση σε κάθε υλικό αγαθό, ασχέτως είδους και ύψους πολυτέλειας με μέριμνα του κράτους ανά ανάγκη και όχι σωρευτικά. Επίσης, να είναι εξασφαλισμένη η κάλυψη κάθε σωματικής και πρωτεύουσας κοινωνικής ανάγκης έκαστου Πολίτη ισοβίως από την γέννηση του αλλά ατομικά και ανεξάρτητα στον κάθε ένα χωρίς δυνατότητα σώρευσης ή συνένωσης νομής και κατοχής.
Δηλαδή, κάθε Πολίτης ως κύτταρο του ίδιου οργανισμού πρέπει να έχει πρόσβαση, νομή και κατοχή σε κάθε ανάγκη και απολαβή με την προϋπόθεση ότι για την νομή αυτή δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει/μεταχειρίζεται άλλα άτομα, τα οποία δεν θα συνέβαλαν/προσέφεραν τους εαυτούς τους για αυτό τον σκοπό άνευ αμοιβής.
Επίσης, κάθε Πολίτης ως κύτταρο του ίδιου οργανισμού οφείλει να συμβάλει στα κοινά ενεργά και εξατομικευμένα και κυρίως προσωποποιημένα επίσης ισοβίως με ισότιμο κοινωνικό βάρος ανά ηλικιακή ομάδα. Δηλαδή, κάθε Πολίτης θα συνεισφέρει στην συντήρηση του Κράτους διαδικαστικά και υπηρεσιακά χωρίς διακρίσεις στις υπηρεσίες που θα προσφέρει ανάλογα με την ηλικιακή του ομάδα. Έτσι, το Κράτος δεν θα λειτουργεί από μια υπο-ομάδα επαγγελματιών που το μονοπωλούν αλλά από το σύνολο των Πολιτών που το νέμονται και συνεπώς το στηρίζουν και το αποτελούν. Οι κανόνες της δημόσιας διοίκησης θα είναι απλοί σαφείς και γνωστοί σε όλους από την σχολική ηλικία χωρίς δαιδαλώδεις διαδικασίες ώστε κάθε Πολίτης να είναι, όταν θα έχει φτάσει να έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα στην ενηλικίωση του, ικανότατος χρήστης της κρατικής μηχανής με τον ίδιο τρόπο που κάθε Πολίτης μαθαίνει να χρησιμοποιεί απλές συσκευές της καθημερινότητας.
Επειδή η δημόσια διοίκηση-λειτουργία πρέπει να γίνεται από όλους τους ενήλικους Πολίτες με διαβαθμίσεις ηλικιακές, η υπηρεσία κάθε ενός Πολίτη θα είναι βραχύβια και εκ τυχαίας περιτροπής στις θέσεις όλης της δημόσιας διοίκησης, μην κάνοντας έτσι δυνατή την ανάπτυξη της όποιας πελατειακής σχέσης έστω και με την εξαφάνιση του κινήτρου. Έτσι το Κράτος θα έχει ελάχιστα κόστη λειτουργίας όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό, μηδενικά κόστη μεσαζόντων και μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας λόγω της απλοποίησης των διαδικασιών που επί πλέον εξοικονομούν χρόνο και ενεργεία, εκτός του ότι δεν θα επιτρέπουν λαθροχειρίες/διαπραγματεύσεις/αδιαφάνεια/ανευθυνότητα.
Η διακυβέρνηση επίσης πρέπει να γίνεται με προσωπική συμβολή όλων Αμεσοδημοκρατικά χωρίς την ύπαρξη αρχόντων ή υπουργών, αλλά αντιθέτως την ύπαρξη κληρωτέων εντολοδόχων πολύ συγκεκριμένων μεμονωμένων εντολών με διαδικασία συγγραφής ανάληψης έργου και παράδοσης/απολογισμού αυτού. Ο συντονισμός της Αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας γίνεται από την δημόσια διοίκηση και το μόνο όργανο που έχει εξουσία λήψης αποφάσεων σε επίπεδο κυβερνητικό είναι το σύνολο των Πολιτών -Λαός. Αντί εκλογών για αντιπροσώπους που δεν τους χρειαζόμαστε, στο νέο σύστημα θα υπάρχουν εβδομαδιαία, μηνιαία, τριμηνιαία, εξαμηνιαία ετήσια και τριετή δημοψηφίσματα ανάλογα την φύση και την έκταση της απόφασης που πρέπει να παρθεί. Τα θέματα, προβλήματα, διαδικασίες και αποφάσεις που πρέπει να παρθούν/επιλυθούν, κλπ με διαδικασίες νομοθετικής ρύθμισης/θέσπισης συλλέγονται και παρουσιάζονται από την δημόσια διοίκηση στο σύνολο των Πολιτών -Λαό ο οποίος διαβουλεύεται με συντονισμό από την δημόσια διοίκηση μέχρι την ώρα του δημοψηφίσματος.
Ο εργασιακός χρόνος του κάθε Πολίτη χωρίζεται σε υπηρεσιακό και ατομικό, όπου τα δύο τρίτα είναι ατομικός και το ένα τρίτο το πολύ (αναλόγως την πληθυσμιακή κατάσταση) είναι υπηρεσιακός, δηλαδή στην δημόσια διοίκηση. Η εργασία δεν μπορεί να είναι εξαρτημένη, μόνο ατομική και/ή συνεταιριστική με την προϋπόθεση ότι οι εργασιακές συνθήκες στην συνεταιριστική επιχείρηση είναι ισότιμες. Οι επιχειρήσεις ανήκουν στο Κράτος αλλά η νομή και η κατοχή τους είναι των Πολιτών που τις δημιουργούν με την εξαίρεση των δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας (π.χ. ΔΕΚΟ). Το Κράτος εξασφαλίζει ισότιμη προβολή στο καταναλωτικό κοινό, ισότιμη πρόσβαση σε πρώτες ύλες και υπηρεσίες και ισότιμη πρόσβαση σε απορρόφηση των προϊόντων/υπηρεσιών. Έτσι εξασφαλίζεται πραγματική αξιοκρατία ενώ το Κράτος μπορεί και θα προλαμβάνει την υπερ-προσφορά ή έλλειψη οποιουδήποτε αγαθού.
Ο πλούτος, η περιουσία, τα έσοδα και γενικά οι απολαβές του Κράτους, που προέρχονται από κρατικές επιχειρήσεις και διακρατικές συναλλαγές, εκμετάλλευση κρατικής περιουσίας, πηγών και αποθεμάτων και νομικές/διπλωματικές συμφωνίες μοιράζονται σε όλους τους εν ζωή Πολίτες ισόποσα σε προσωπικό λογαριασμό τους στην κρατική τράπεζα, μείον το κόστος συντήρησης του ίδιου του Κράτους. Έτσι, αφ' ενός το ίδιο το Κράτος δεν μπορεί να είναι στόχος εκμετάλλευσης και αφ' ετέρου οι Πολίτες θα έχουν κίνητρο προώθησης κάθε Κρατικής δραστηριότητας διότι θα αυξάνεται ο προσωπικός τους πλούτος ενώ η μόνη φορολογία τους είναι σε είδος με την προσωπική υπηρεσιακή τους εργασία όπως περιγράψαμε ανωτέρω.
Όσον αφορά τον σωφρονισμό και την περιφρούρηση του ανωτέρω συστήματος, στο οποίο αρμόζει το όνομα Ανθρωποκεντρισμός, και ιδιαιτέρως την δικαστική εξουσία που του αρμόζει θα μιλήσουμε στο δεύτερο μέρος αυτού του άρθρου καθ' ότι είναι εξαιρετικά νευραλγική στην εξασφάλιση της μόνιμης εξαφάνισης της διαφθοράς αλλά και της συστεμικής νόσου της κοινωνίας που βιώνουμε τώρα.
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου