Η χρηματοδεσποτεία των Banksters. H υποτέλεια των εγχώριων πολιτικών επιστατών και τα «αριστερά» υποστηρίγματα ( Ι )

Μέρος 1ο

Ο καλπάζων συγκλονισμός της ευρωενωσιακής εσωτερικής περιφέρειας (με πρόσφατη εκδήλωση του στην Ελλάδα) ευνοείται από το αμμώδες οικονομικό της έδαφος, το οποίο οφείλεται:

1.Στο τρόπο ένταξης και ενσωμάτωσης της στον άνισο διεθνή καταμερισμό εργασίας και στη διεθνοποιημένη αγορά μέσω της Ε.Ε., της ΟΝΕ κλπ.

2.Στη συνακόλουθη παρασιτική διαμόρφωση του αναπτυξιακού προτύπου που υιοθετήθηκε.

3.Στη δομική κρίση του παγκόσμιου συστήματος που τείνει να μορφοποιηθεί ειδικότερα σε κρίση γενικής υπερχρέωσης.

4.Στη σαρωτική επέλαση των χρηματαγορών και του «πάρτα-όλα» παιχνιδιού της οικουμενικής χρηματιστικής ολιγαρχίας.

5.Στην απόλυτη εξάρτηση και υποτέλεια των εγχώριων πολιτικών και κυβερνητικών ελίτ. 

Το πλανητικό χρηματοδεσποτικό σύστημα 

Ζούμε στην εποχή που ο νεκροζώντανος καπιταλισμός γέννησε και διέπεται ολοκληρωτικά από την χρηματοδεσποτική του τελείωση που είναι ταυτόχρονα και η υπέρβασή του. Έχοντας προηγουμένως γίνει η
πλανητική σιδερένια γέφυρα για να μετακομίσει η «ουράνια κόλαση» πάνω στο σώμα της Γαίας. Η «κόλαση» εγκαταστάθηκε λοιπόν εδώ και καμιά εξ αποκαλύψεως θρησκευτική μεταφυσική δεν διαθέτει τέτοια «χαρισματική» ισχύ ώστε τούτο να το συγκαλύψει. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010 το 14% της ανθρωπότητας σε Β.Αμερική, Δ.Ευρώπη, Ιαπωνία, Αυστραλία και Ν.Ζηλανδία κατέχει το 73% του παγκόσμιου εισοδήματος ενώ για το 86% της ανθρωπότητας απομένει το 27% αυτού του εισοδήματος. Το 1960 το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 20% του παγκόσμιου πληθυσμού ήταν 30 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο εισόδημα του φτωχότερου 20% της ανθρωπότητας, το 1990 ήταν 60 φορές και το 2000 πάνω από 75 φορές μεγαλύτερο. Το 2% των ολιγαρχών της γης κατέχει πάνω από το 50% του παγκόσμιου πλούτου (της αξίας υλικής και άυλης περιουσίας μείον χρέη) ενώ το 50% της ανθρωπότητας μοιράζεται το 1% του παγκόσμιου πλούτου (Πηγή: Παγκόσμιο Ίδρυμα για την Ανάπτυξη και την Οικονομική Έρευνα (WIDER), του ΟΗΕ). Για την ανθρώπινη επιβίωση, η κρίσιμη βιο-δυνατότητα του πλανήτη ορίζεται περίπου σε 2,1 παγκόσμια εκτάρια (gha) ανά κάτοικο. Για τα 6,3 δις. της ανθρωπότητας είναι συνολικά 13,23 δις. gha. Αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ήδη η μέση παγκόσμια κατανάλωση των βιοτικών πόρων είναι 2,7 gha. Και το βασικότερο, ο μέσος όρος για ΗΠΑ, Δ.Ευρώπη, Ιαπωνία έφθασε να είναι τετραπλάσιος του μέσου όρου για ολόκληρη την ανθρωπότητα [1]. Ο ιμπεριαλισμός λοιπόν καταστρέφει τον πλανήτη. Ό Βορράς ληστεύει την βιο-δυνατότητα των λαών του Νότου. Αυτό είναι μια μορφή διεθνούς γενοκτονίας.

Η ανθρωπότητα βιώνει της σπασμούς της θυελλώδους μετάβασης προς ένα νέο τρόπο εκμεταλλευτικής οργάνωσης της συλλογικής και προσωπικής ζωής. Είμαστε στις απαρχές της πρώτης φάσης αυτής της ανάδυσης όμως ήδη γίνονται ορατά ορισμένα από τα αποτρόπαια γνωρίσματα της. Χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν, όχι απλώς κάποια μορφή είτε μετανεωτερικού «υπεριμπεριαλισμού», είτε «ολιγοπωλιακού καπιταλισμού», είτε «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» κλπ, αλλά τον ριζικό μετασχηματισμό και αντικατάσταση του ίδιου του Καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής και του ιστορικού του φορέα, της Αστικής Τάξης. Πρόκειται για το καινοφανές Πλανητικό Χρηματοδεσποτικό Σύστημα που συγκροτείται πάνω στις βάσεις του άνισου διεθνούς καταμερισμού εργασίας και των ανοικτών αγορών όπου οι χρηματικές (χρηματοπιστωτικές, νομισματικές, χρηματιστηριακές) εξειδικευμένες αγορές έχουν την πρωτοκαθεδρία. Αυτό έγινε ιστορικά εφικτό λόγω μιας υπερπολύπλοκης αλληλουχίας τελεστών όπου ανάμεσα τους σημαντική επίδραση ενείχαν η «τρίτη τεχνολογική επανάσταση» (ειδικά η πληροφορικοποίηση) και η κυριάρχηση της συμβολικής οικονομίας. Οι προϋποθέσεις της εξέλιξης προς την αυτονομημένη παραγωγή χρήματος από το χρήμα ήτοι του χρηματοπιστωτικού εμπορεύματος και των παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων του συσσωρεύτηκαν με τρόπο ταχύρυθμο το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα στο πλαίσιο της αλληλενεργού δυναμικής τριάδας: 1) νεοφιλελευθεροποίηση 2) οικουμενικοποίηση 3) χρηματιστικοποίηση.

-Η νεοφιλελευθεροποίηση: Η μετάβαση μετά το 1975 από την προηγούμενη διαδικασία λειτουργικής ρύθμισης του συστήματος - που ονομάστηκε «φορντισμός», «κεϋνσιανισμός», «κρατισμός» - στην επόμενη ειδική λειτουργική προσαρμογή, το νεοφιλελευθερισμό, ήταν υποχρεωτική καθώς το μεταπολεμικό πρότυπο καπιταλιστικής συσσώρευσης έφθασε στο τέλος του και το καινούργιο πρότυπο που ξεπρόβαλε σιγά-σιγά προϋπόθετε την οικουμενικευμένη, απελευθερωμένη αγορά και την εξάλειψη οιασδήποτε μορφής κοινωνικού ή δημοσίου ελέγχου πάνω σ΄ αυτήν. Εν μέσω δομικής κρίσης, ο ολιγοπωλιακός καπιταλισμός υπό συνθήκες αναδιάρθρωσης, αποκέντρωσης και υπερεθνοποίησης του αλλά και απαλλαγμένος πλέον με την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ξαπόστειλε οριστικά στο «σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας» την κρατικιστική σοσιαλδημοκρατική συναίνεση η οποία στηριζόταν στις δομές της πλήρους απασχόλησης, της «μικτής οικονομίας» (συνύπαρξη κρατικών και ιδιωτικών εταιριών), της δημόσιας κοινωνικής πρόνοιας καθώς επίσης και στη τριμερή συνεργασία κράτους, κεφαλαίου, συνδικάτων. Η νεοφιλελεύθερη συναίνεση, στην οποία εκτός της δεξιάς προσχώρησαν ταχύτατα οι διανοούμενοι και τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, αναδιάταξε την ίδια την μορφή του κράτους όπου πλέον όφειλε να γίνεται ο αποτελεσματικός οδοστρωτήρας για τις αγορές και ο πιστός τοποτηρητής λακές της οικουμενικής χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας. Υπό αυτά τα δεδομένα η νεοφιλευθεροποίηση έγινε ταυτόσημη με:

α. Το παγκόσμιο laissez faire και την υπονόμευση κάθε δυνατότητας ουσιαστικού κυβερνητικού-κρατικού οικονομικού προγραμματισμού σε μακροοικονομικό επίπεδο.

β. Την κατάργηση κάθε προστατευτισμού και την ελευθέρωση της παγκόσμιας αγοράς υλικών και άυλων εμπορευμάτων.

γ. Την κατάργηση όλων των ρυθμιστικών ελεγκτικών μηχανισμών στις παγκόσμιες αγορές του χρήματος και των κεφαλαίων (της τραπεζικής πίστης, των νομισμάτων και των χρηματιστηριακών μετοχών).

δ. Την κατάργηση της πλήρους απασχόλησης. Την πλήρη ελευθέρωση και την ελαστικοποίηση της παγκόσμιας αγοράς εργασίας.

ε. Την ιδιωτικοποίηση των πάντων σε όφελος της ιδιωτικής συσσώρευσης και των ιδιωτικών ολιγοπωλίων. Αρχής γενομένης με την αποκρατικοποίηση των κατασυκοφαντημένων «κρατικών μονοπωλίων», την άρση του δημόσιου ελέγχου σε στρατηγικούς τομείς της τοπικής οικονομίας με το πρόσχημα της οικονομικής «σταθερότητας» και της απόδοσης στην «κοινωνία πολιτών» επιχειρηματικών λειτουργιών που υποτίθεται «κακώς» ασκούσε το «διεφθαρμένο κράτος».

στ. Την αναδιαμόρφωση των κρατικών προϋπολογισμών τόσο στην πλευρά των φορολογικών εσόδων όσο και στην πλευρά των δημοσιονομικών δαπανών με μοναδικό γνώμονα την εντεινόμενη ανισοκατανομή του εισοδήματος υπέρ των ομάδων της οικουμενικής και εγχώριας ολιγαρχίας.

ζ. Την επιβράχυνση έως την κατάργηση της δημόσιας πρόνοιας και την επέκταση της ιδιωτικής συσσώρευσης σε τομείς που προηγουμένως ανήκαν στην δημόσια σφαίρα (εκπαίδευση, υγεία, συνταξιοδότηση κ.ο.κ.).

-Η οικουμενικοποίηση: Ο καπιταλισμός και στα τρία του στάδια εξέλιξης (εμποροκρατικό, βιομηχανικό, μονοπωλιακό) δεν ήταν μόνο «εθνικός» αλλά ήταν επίσης ως ένα βαθμό πάντοτε και «διεθνοποιημένος». με την πόλωση μεταξύ κυρίαρχων κέντρων και κυριαρχούμενων κοινωνικών σχηματισμών της περιφέρειας να συνιστά ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του. Η νέα εποχή της οικουμενικοποίησης διαφέρει σημαντικά καθώς:

α. Έχουμε μετάβαση από το προηγούμενο σύστημα των δικτυωμένων «εθνικών» (βασικά μητροπολιτικών) καπιταλισμών και μια πολύπλοκη υπαγωγή τους σε ένα εντελώς νέο οικουμενικό, αυτορυθμιζόμενο και κυριαρχικό σύστημα αγοράς. Αυτό έχοντας εξαρθρώσει τα προηγούμενα δίκτυα των «εθνικών αγορών» τα έχει ανασυνδέσει και εντάξει πλήρως στο εξελισσόμενο πλανητικό μετακαπιταλιστικό πλέγμα παραγωγής και διακίνησης των υλικών, συμβολικών και χρηματοπιστωτικών εμπορευμάτων υπό τη θεσμική υποστήριξη μιας σειράς υπερεθνικών οργανισμών.

β. Κατά συνέπεια ο έλεγχος του πλανήτη έπαψε να αποτελεί (όπως στο παρελθόν) το επίδικο των οξύτατων ενδοαστικών «εθνικιστικών» συγκρούσεων (συχνά εμπολέμων) στο επίπεδο των κεντρικών κοινωνικών σχηματισμών. Στη θέση των ιστορικών «εθνικών» αστικών τάξεων έχουμε την βαθμιαία μορφοποίηση της πλανητικής χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας η οποία έχει τον απόλυτο έλεγχο των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών, κεφαλαιουχικών, βιοτικών και φυσικών πόρων.

γ. Έτσι οι λεγόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι υπαρκτές αλλά εντελώς δευτερεύουσες, παρά τα αντίθετα υποστηριζόμενα ακόμα και από πρόσωπα και ομάδες της αντιιμπεριαλιστικής, ριζοσπαστικής αριστεράς, ενώ η ενδοϊμπεριαλιστική ενότητα είναι το πρωτεύον στοιχείο του νέου συστήματος.

δ. Η υψηλή στρατηγική της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας περιέλαβε την σημαντική ελάττωση του παραγωγικού κεφαλαίου. Η προσφορά χρήματος, η τραπεζική πίστη σταμάτησε πλέον να χρηματοδοτεί κυρίως την «παραγωγική οικονομία» και παροχετεύτηκε προς την «χρηματιστική αυτοπαραγωγή», τη χρηματιστικοποιημένη «συμβολική οικονομία».

ε. Η σύγχρονη διεθνοποίηση κυριολεκτικά καταβροχθίζει το παγκόσμιο εργασιακό πλεόνασμα, τόσο στο Βορρά όσο και κυρίως στο Νότο. Η διεθνής αποταμίευση πλεονάσματος είναι σήμερα γύρω στο 1 /4 του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ενώ όμως ο Βορράς κατέχει πάνω από το 73%, του παγκόσμιου εισοδήματος, στην αποταμίευση συμμετέχει μόνο κατά 42%. Αντίθετα ο Νότος διαθέτοντας κάτω του 27% αυτού του εισοδήματος συνεισφέρει κατά 58% στην παγκόσμια αποταμίευση (πηγή: ΔΝΤ). Το αποταμιευτικό έλλειμμα είναι ιδιαίτερα εμφανέστατο στις ΗΠΑ που εξαρτώνται σημαντικά από τα αποταμιευτικά πλεονάσματα της Κίνας κ.α. ασιατικών χωρών.

στ. Η οικουμενικοποίηση είναι σύμφυτη με την στρατικοποίηση της, τους διαδοχικούς πολέμους της Νέας Τάξης και τον κεντρικό «προγραμματισμό του χάους» για την αρπαγή του πλεονάσματος και τον έλεγχο των πόρων όλων των ηπείρων, από την χρηματοδεσποτική ολιγαρχία.

-Η χρηματιστικοποίηση: Το Σύστημα του Πλανητικού Χρηματοδεσποτισμού στη δυναμική του κίνηση επικάθεται, υπάγει και συναρθρώνει σε μια πολύπλοκη δυναμική ενότητα τον ιστορικό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής – και τις όψιμες μορφές του, τον ολιγοπωλιακό καπιταλισμό του Βορρά και τον απολυταρχικό, μονοκομματικό κρατικό καπιταλισμό της Κίνας και ως ένα βαθμό τον πολυκομματικό κρατικό καπιταλισμό της Ρωσίας – καθώς και τις ανατασσόμενες νεο-δουλοκτητικές και νεο-δουλοπαροικιακές μορφές. Στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας, με τη στρατηγική συνδρομή υπερεθνικών θεσμικών οργάνων (Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (FED) των ΗΠΑ, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ΠΟΕ, NAFTA, Ε.Ε. κ..α.), εξουσιάζεται η πλανητική οικονομία και διαμορφώνεται ο νέος άνισος διεθνής καταμερισμός της εργασίας με κύριες αλληλεξαρτώμενες όψεις: α) σε επίπεδο κυριαρχίας, τη χρηματιστική ιεραρχία και την ιεραρχία των κρατών, β) σε επίπεδο λειτουργίας, τη χρηματιστικοποίηση και το κύκλωμα του χρέους.

Έπειτα από μισή χιλιετηρίδα αστικής εξέλιξης του κόσμου που προηγήθηκε, η σύγχρονη χρηματοδεσποτική ολιγαρχία είναι το απαύγασμα ιστορικών οικονομικοκοινωνικών αλλαγών που επέφεραν μια καινούργια περίοδο πρωτόγνωρης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του πλούτου. Αυτό οδήγησε στη διαμόρφωση μιας νέου τύπου διεθνικής κλεπτοκρατικής πλουτοκρατίας που καθορίζει με τις αποφάσεις της τη ζωή της ανθρωπότητας, εντελώς διαφορετικής από την αστική τάξη εκείνη που υπήρχε μέχρι και την μεταπολεμική επεκτατική φάση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Σε μια πρώτη βαθμίδα η πλανητική χρηματοοικονομική ολιγαρχία συνομαδώνεται στο ολιγομελές χωροδεσποτικό κέντρο των πιο πανίσχυρων διεθνικών τραπεζικών ομίλων. Παρακάτω στη δεύτερη βαθμίδα συγκεντρώνεται το δίκτυο των σημαντικών τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών, θεσμικών επενδυτών, διαχειριστών αντισταθμιστικών κεφαλαίων κ.α. Η τρίτη υφιστάμενη βαθμίδα συσπείρωσης αφορά τα εύρωστα οικονομικά, αγροτικά, βιομηχανικά, ενεργειακά, βιοτεχνολογικά, μεταφορικά και εμπορικά ολιγοπώλια. Ο εσωτερικός συντονισμός και η αποφυγή του ανοικτού εξωτερικού ανταγωνισμού, αντίθετα με όσα προπαγανδίζει η χυδαία συμβατική οικονομολογία, είναι ο θεμελιώδης κανόνας αυτής της ιεραρχικής χρηματοδεσποτικής πυραμιδικής δομής. Οι αντιμαχίες είναι υπαρκτές και συνήθως δευτερεύουσες ενώ εγγράφονται συχνά ως «εθνοκεντρικές» διαμάχες εντός και μεταξύ των Κεντρικών ή των Νέων Επεκτατικών Κρατών με τα οποία συνδέονται και διαπλέκονται ειδικότερα οι ομάδες της χρηματοδεσποτείας. Σε μια τέτοια πραγματικότητα η πληθώρα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που λειτουργούν σε κάθε χώρα υπάγεται στην απόλυτη εξάρτηση, υποταγή και αποσύνθεση από τις στρατηγικές πολιτικο-οικονομικές επιλογές της υπερεθνικής ολιγαρχίας [2].

Η οικουμενική χρηματοδεσποτεία καθορίζει την οργανωμένη άσκηση της δύναμης από την πυραμίδα των κρατών που οι μηχανισμοί τους υπηρετούν την πλανητική γεωοικονομική και γεωπολιτική στρατηγική σχεδίαση και βέβαια την κατασταλτική πολιτική. Σ αυτά τα πλαίσια η διάρθρωση, η κατανομή και η υλοποίηση της ισχύος του διεθνούς συστήματος γίνεται αντιληπτή ως δυναμική ιεραρχική κατάταξη κρατικών σχηματισμών ανάλογα την οικονομική, πολιτική, στρατιωτική, διπλωματική, τεχνοκρατική και πολιτισμική συγκρότηση και συμβολή τους στην εξυπηρέτηση της παγκόσμιας ολιγαρχικής εξουσίας. Η ανώτατη «τάξη πρωτοκαθεδρίας των θρόνων» καταλαμβάνεται από τα Κυρίαρχα Επεκτατικά Κράτη του Βορρά (ΗΠΑ, ισχυρές χώρες Ε.Ε., Ιαπωνία) που συντονίζονται από τις ΗΠΑ με όρους πολεμικής στρατηγικής συμμαχίας ενώ η δύναμη τους προεκτείνεται σε παγκόσμια κλίμακα και ασκούν επιθετική επεμβατικότητα σε όλους τους τομείς των υπόλοιπων χωρών. Στην αποκάτω ακριβώς βαθμίδα περιφέρονται τα Νέα Επεκτατικά Κράτη (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, Ισραήλ κ.α.). Αυτά διασυνδέονται σε προχωρημένο βαθμό με το παγκόσμιο χρηματοδεσποτικό σύστημα, επωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση προσπαθώντας να την επηρεάσουν για ακόμα μεγαλύτερα οφέλη και ως ένα βαθμό θέτουν κάποια όρια (Ρωσία, Κίνα) στην υπονομευτική διείσδυση των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών στον εσωτερικό τους χώρο. Ορισμένα λειτουργούν ως «αποθήκες» πάμφθηνης και άφθονης εργασιακής δύναμης και ως τα παραγωγικά «εργοστάσια» της διεθνοποιημένης οικονομίας (όπως Κίνα, Ινδία). Αξιοποιούν τις διαφοροποιήσεις των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών, ενώ διαμορφώνουν μαζί τους σχέσεις συνεργασίας αλλά και αποκλίνοντος ανταγωνισμού (ενέργεια, φυσικοί πόροι, οικονομία, πολιτικοστρατιωτικός τομέας, διεθνής επιρροή κ.α.). Τα ισχυρά εγχώρια ολιγοπωλιακά συγκροτήματα που λειτουργούν σε κράτη όπως Κίνα, Ρωσία δεν έχουν ακόμα υπό την πλήρη κατοχή τους την πολιτική-κρατική εξουσία. Στην μεν απολυταρχική Κίνα έχουμε μια «νεομανδαρινική» μονοκομματική-κρατική τάξη ενώ στη Ρωσία μια «εθνοκεντρική» συμμαχία κρατικής - ιδιωτικής ολιγαρχίας, που συνιστούν το κέντρο αυτής της εξουσίας. Υπό αυτούς τους όρους ο διεθνικός σχεδιασμός του κινεζικού κομματο-κρατικού καπιταλισμού προσβλέπει στο μέλλον όχι προς ένα νέο «κίτρινο μονοπολισμό» αλλά προς μια βαθμιαία μεταρρύθμιση - απελευθέρωση της διεθνούς χρηματαγοράς από το δολάριο και γενικότερα προς μια αναδομημένη οικουμενικοποίηση. Διαδικασία που να βασίζεται στη διαχείριση της από έναν ισότιμο σινοαμερικανικό στρατηγικό «συνεταιρισμό». Στις παρακάτω βαθμίδες της πυραμίδας των χωρών, περιστρέφονται τα Περιφερειακά Ηγεμονικά Κράτη. Είναι κράτη εξαγωγής ενεργειακών, ορυκτών και αγροτικών υλών (Βραζιλία, Αργεντινή κ.α.), κράτη εξαγωγής βιομηχανικών ειδών (Ταϊβάν, Ν. Κορέα κ.α.), κράτη εξαγωγής ορυκτών καυσίμων (Σ. Αραβία) και άλλα όπως η Νότια Αφρική και η Τουρκία. Αυτά διαθέτουν μια εσωτερική (δημόσια ή ιδιωτική) οικονομική βάση στήριξης και έχουν έντονη εξαγωγική εξωστρέφεια ενώ διαμοιράζονται τα πλεονάσματα τους με τα υπερεθνικά ολιγοπώλια. Βασίζονται στην πολιτική και στρατιωτική πατρωνία των Κυρίαρχων Επεκτατικών Κρατών, στις οποίες προσφέρουν βάσεις πολεμικές και άλλες διευκολύνσεις. Στο τελευταίο επίπεδο του πλανητικού συστήματος βρίσκονται όλα τα υπόλοιπα Τοπικά Υποτελή Κράτη. Τέτοια κράτη μπορούν να εντοπιστούν ακόμα και μέσα στην ίδια την ευρωενωσιακή εσωτερική περιφέρεια (κυρίως στην Ν.Α. της περιοχή). Η χρηματοδεσποτική ολιγαρχία και οι διευθυνόμενες από αυτήν ολιγοπωλιακές συσπειρώσεις ελέγχουν την ανθρώπινη επιβίωση με την νομιμότητα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την προπαγάνδα των ΜΜΕ, την μαζική δράση των ενσωματωμένων ΜΚΟ και την ενεργητική υποστήριξη των δεξιών και «αριστερών» καθεστωτικών φορέων, τεχνοκρατών και διανοουμένων. Αυτή η καταθλιπτική συστημική κανονικότητα διακόπτεται και υφίσταται ρωγμές κυρίως από την παρουσία των Ημιανεξάρτητων Κρατών (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Ιράν, Β.Κορέα κ.α.), τις περιορισμένες (προς το παρόν) ριζοσπαστικές και αντισυστημικές αμφισβητήσεις στο Βορρά και βέβαια από τις «μελανές οπές» των ζωνών αποσταθεροποιητικής αντίστασης (Παλαιστίνη, Λίβανος, Ιράκ, Σομαλία, Σουδάν, Αφγανιστάν-τμήμα του Πακιστάν, Νεπάλ, Τσιάπας Μεξικού κ.α. νοτιοαμερικανικές περιοχές κλπ.) όπου πολύμορφα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα έχοντας τη λαϊκή υποστήριξη βρίσκονται σε αντιπαράθεση (συχνά ένοπλη) με την επιθετική στρατηγική της Νέας Τάξης [3].

H καθολική χρηματιστικοποίηση του συστήματος, η μετακόμιση της πλανητικής ολιγαρχίας στην αυτοοργανωμένη επικυρίαρχη χρηματοπιστωτική σφαίρα, έγινε με σκοπό την ολοκληρωτική ανατροπή της συσχέτισης των δυνάμεων σε όφελος της. Ήρθε ως απάντηση στη πάλη των τάξεων σε διεθνή κλίμακα και σε συνθήκες όπου η παραγωγικές επενδύσεις στη περιοχή της «πραγματικής οικονομίας» είναι λιγότερο επικερδείς σε σύγκριση με τις χρηματοοικονομικές επενδύσεις σε χρηματικά προϊόντα όπως δάνεια και στοιχήματα σε ταμπλό (hedging bets). Η πρόοδος των σύνθετων χρηματοοικονομικών μέσων, όπως των «παραγώγων» εκείνων που βασικά λειτουργούν ως βραχυπρόθεσμα ασφαλιστήρια συμβόλαια χρηματοοικονομικών κινδύνων συνοδεύεται από τις σκοτεινές αλέες των «στοιχημάτων» που λιπαίνονται από τις πιθανολογήσεις και αποτιμήσεις (ανοδικές ή καθοδικές) εμπορευμάτων ή περιουσιακών στοιχείων ή ολόκληρων χωρών. Είναι σαφές πως εδώ δεν πρόκειται για μια κατ΄ εξαίρεση κερδοσκοπική παρέκκλιση - όπως διακηρύσσουν οι δεξιοί και «αριστεροί» οργανικοί διανοούμενοι της χρηματοδεσποτικής καθεστηκυίας τάξης - αλλά για το κεντρικό και υπερκαθοριστικό χαρακτηριστικό στοιχείο της ίδιας της κανονικότητας του νέου συστήματος. Η ίδια δε η κίνηση του «χρηματικού εμπορεύματος» και η διαπραγμάτευση των «χρηματοοικονομικών παραγώγων» βρίσκεται εκτός όχι μόνο οιουδήποτε λαϊκού και κοινωνικού ελέγχου αλλά και εκτός οιουδήποτε αξιόπιστου συστημικού «ρυθμιστικού» κανόνα και ελέγχου. Αυτό είναι απόρροια της αδιαμφισβήτητης ισχύος της διεθνικής χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας στην οικονομική, πολιτική και ιδεολογική σφαίρα. Ισχύς η οποία ασκείται δικτατορικά είτε έμμεσα με το επικάλυμμα της πολυκομματικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, στις περισσότερες περιοχές είτε άμεσα όπως στην περίπτωση του μονοκομματικού-κρατικού κινεζικού καπιταλισμού.

Πεμπτουσία του πλανητικού χρηματοδεσποτικού συστήματος είναι ο πανίσχυρος θεσμικός αστερισμός ιδρυμάτων όπως: Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Διεθνής Τράπεζα, Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (FED) των ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.α.) και η δορυφορική ακολουθία ενός τεράστιου τραπεζικού δικτύου. Αυτό εξασφαλίζει την απόλυτη οικονομική πολιτική και κοινωνική κυριαρχία της τραπεζιτικής-χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας η οποία:

α) ορίζει απόλυτα την προσφορά του χρήματος εξουσιάζοντας την χρηματοδότηση δηλαδή τον έντοκο δανεισμό. Άρα εξουσιάζει δια των χρεών τα κράτη, τις επιχειρήσεις και τα πρόσωπα.

β) ορίζει απόλυτα το ύψος των επιτοκίων. Με την άνοδο ή πτώση των επιτοκίων καθορίζει απόλυτα την χρηματική κυκλοφορία (υψηλή ή χαμηλή ρευστότητα) δηλαδή εξουσιάζει τις χρηματικές ροές.

Ο κόσμος μας λοιπόν υπόκειται στην προσταγή του διεθνούς κεντρικού τραπεζικού συστήματος. Στα πλαίσια του το κύκλωμα του κεφαλαίου έχει άλλες διαδρομές. Οι κεντρικές τράπεζες κατευθύνουν την χρηματοοικονομική διαδικασία όχι πια με βάση το ψευδο-κριτήριο της «παραγωγικής επένδυσης» του κεφαλαίου αλλά με βάση το μοναδικό κριτήριο της αέναης «χρηματοπιστωτικής προσόδου» που εξυπηρετείται μόνο με την επέκταση του χρέους. Το σύστημα της πλανητικής χρηματοδεσποτείας είναι ταυτόχρονα το σύστημα της πλανητικής υπερχρέωσης όπου: η τραπεζική προσφορά χρήματος μεταφράζεται σε δάνεια προς κράτη, επιχειρήσεις, πρόσωπα. Τα δάνεια αποφέρουν τόκους. Οι τόκοι για τις τράπεζες γεννοβολάνε νέο χρήμα. Οι οφειλέτες (κράτη, επιχειρήσεις, πρόσωπα) δανείζονται το νέο χρήμα για να πληρώνουν τοκοχρεολύσια. Σε μια αλυσιδωτή χρεωστική αντίδραση οι χρεώστες τελικά βουλιάζουνε μέσα στη χρεωστική δουλοπαροικία και εκπίπτουν σε πλήρη υποχείρια της χρηματοπιστωτικής «νεο-φεουδαρχίας». Στο παγκόσμιο χρηματοδεσποτικό σύστημα ο πιστωτής κυρίαρχος είναι οι κεντρικές τράπεζες και οφειλέτης κυριαρχούμενος είναι τα κράτη. Η επιθετική χρηματοπιστωτική λειτουργία όχι μόνο απορροφά απλώς το παγκόσμιο πλεόνασμα αλλά έχει πλέον λάβει γνωρίσματα «σαϋλοκικά» επιζητώντας όχι απλώς «αίμα» αλλά αμέτρητες λίβρες από «κρέας». Και αυτό επίσης είναι το ευρωενωσιακό καθεστώς του Μάστριχ, της ΟΝΕ, του «ισχυρού ευρώ» και του «Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης».

Ο παγκόσμιος χρηματοδεσποτισμός λοιπόν προέκυψε ως το καινούργιο άλμα των ταξικών κοινωνιών στην ιστορική διαδοχή των τρόπων εκμετάλλευσης της κοινωνικής εργασίας και της φύσης. Αυτός ο νέος τρόπος πλανητικής εκμετάλλευσης και εξουσιασμού γεννήθηκε μέσα στα «μαιευτήρια» των απορυθμισμένων επικυρίαρχων χρηματοπιστωτικών, νομισματικών και χρηματιστηριακών αγορών και τρέφεται εκεί με την «βαμπιριστική» εκμύζηση της παγκόσμιας υπεραξίας επιτρέποντας στην διεθνική κλεπτοκρατική ολιγαρχία να ιδιοποιείται και να συσσωρεύει αδιάκοπα τα πελώρια ποσοστά της χρηματοοικονομικής προσόδου. Η απορύθμιση της χρηματοοικονομίας και του συνόλου των διεθνοποιημένων αγορών είναι θεμελιώδης όρος ύπαρξης και ισχύος της χρηματοδεσποτείας. Όσον αφορά τα ευχολόγια και τις διαβεβαιώσεις των πολιτικών και κυβερνητικών ελίτ που κάθε τόσο εξαπατούν τις κοινωνίες τους με επικοινωνιακά τρικ τύπου συνόδων κορυφής των G20 ότι θα βάλουν φρένο στην ασυδοσία των χρηματαγορών είναι για το θεαθήναι. Διακηρύξεις που συγχρονίζονται με παρόμοιες της ρεφορμιστικής αριστεράς, περί ανάγκης «ρυθμίσεων» και κανονιστικών «ορίων» («over-regulation») στη λειτουργία και τα «παίγνια» των διεθνικών χρηματοπιστωτικών γιγάντων και των χρηματαγορών, οι οποίες δεν είναι μόνο μάταιες αλλά κυριολεκτικά ψευδείς και δόλιες. Ήδη από το Β τρίμηνο 2009 η παγκόσμια χρηματαγορά των παραγώγων διακινούσε 426 τρις. δολάρια. Ο συνολικός κύκλος εργασιών των παραγώγων αυξήθηκε 16% με την απότομη αύξηση των συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης και δικαιωμάτων προαίρεσης, εξέλιξη που αυξάνει την συστημική αστάθεια και την επιρρέπεια σε κρίσεις [4].

Προς μια γενική κρίση υπερχρέωσης

Από τον Αύγουστο του 2007 ο κόσμος βρέθηκε στη δίνη μιας παροξυμένης συστημικής χρηματοπιστωτικής αποσταθεροποίησης. η οποία πρωτοξεκίνησε όχι από την περιφέρεια του Νότου ή τις δευτερεύουσες ζώνες του Βορρά αλλά από το ίδιο το ηγεμονικό οικονομικό του κέντρο τις ΗΠΑ και εκδηλώθηκε εντός της τραπεζικής κερδοσκοπικής «πυραμίδας» λόγω έκρηξης των αντιφάσεων και του συγκλονισμού της αγοράς των τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης. Η μαζική συσσώρευση της δηλητηριώδους χρέωσης για κατοικία των αμερικανικών νοικοκυριών έγινε ο «παράξενος ελκυστής» μιας χαοτικής αποδιοργάνωσης που διαδόθηκε ως τεράστιο κύμα δευτερογενούς καταστροφής σε όλες τις χρηματοπιστωτικές αγορές οδηγώντας εταιρικά τραπεζικά και ασφαλιστικά μεγαθήρια του χώρου στο βάραθρο της κατάρρευσης [5].

Η χρηματοπιστωτική κατάπτωση είναι ένα παροξυμένο επεισόδιο στη μακροχρόνια δομική κρίση του εκμεταλλευτικού συστήματος που είναι ταυτόχρονα καλπάζουσα κρίση του ιμπεριαλισμού, της αμερικανικής ηγεμονίας και του συνεταίρου της του ευρωενωσιακού «βάλτου» καθώς και των ολιγαρχικών πολιτικών εξουσιών σε διεθνή κλίμακα. Με την κατάπτωση αυτή στην «αγορά των ιδεών» πλήθυναν στους κόλπους της αριστεράς οι ποικιλώνυμες ρεφορμιστικές «εκστατικές ενοράσεις» περί οριστικού τέλους του λειτουργικού νεοφιλελευθερισμού και αποδιοργάνωσης της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Η ωμή πραγματικότητα όμως συνεχίζει να κοιτά προς το χρηματοδεσποτικό παρόν αυτής της ακλόνητης παγκοσμιοποίησης. Ακλόνητης έστω και αν ακόμη στο μέλλον δούμε την διαμόρφωση στα πλαίσια της στρατηγικής των BRICs (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) συμπληρωματικές κινήσεις «περιφερειακής δικτύωσης». Η δικτύωση αυτή δεν πρόκειται όμως να λάβει κανένα χαρακτήρα αποδιεθνοποιημένης αναδίπλωσης και αυτονομημένης αποσύνδεσης από το πλανητικό χρηματοδεσποτικό σύστημα.

Οι επιπτώσεις της κρίσης σαφώς είναι με τον άλφα ή βήτα τρόπο άκρως οδυνηρές για τη συντριπτική πλειοψηφία, για τους μη έχοντες. Παράλληλα επίσης θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως ακόμα πιο οδυνηρή μπορεί να αποβεί ολόκληρη η μακρά πορεία μετάβασης προς νέες διάδοχες καταστάσεις ενδεχομένως ακόμα χειρότερες από τις προηγούμενες. Και αυτό διότι η αντίφαση ανάμεσα στο επίπεδο των «αντικειμενικών δυνάμεων» του συστήματος και σε αυτό των «υποκειμενικών δυνάμεων» είναι στους πάντες ορατή. Η πλημμυρίδα της παγκόσμιας οικονομικής αποσταθεροποίησης βρίσκει το επίπεδο των λαϊκών κινημάτων μέσα στα κυρίαρχα αλλά και τα νέα επεκτατικά κράτη σε υπανάπτυκτη και αποπροσανατολισμένη κατάσταση και τούτο με την ιστορική συμβολή της ρεφορμιστικής αριστεράς ενώ οι υποκειμενικές αντισυστημικές συνομαδώσεις κινούνται στο στάδιο των σποραδικών αντιστάσεων που ενίοτε λαμβάνουν την όψη εκρηκτικών ξεσπασμάτων που όμως εύκολα καταπνίγονται ή χειραγωγούνται από την ολιγαρχία και τις καθεστωτικές δυνάμεις της [6].

Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008 είναι η πρώτη μορφή μιας βαθύτερης συστημικής αποσταθεροποίησης όπου και θα επακολουθήσουν οι επόμενες καταστροφικές μορφές της. Κατά την κρίσιμη διετία 2008-2009 οι πολιτικές και κυβερνητικές ελίτ έθεσαν ως αποκλειστικό διαχειριστικό τους στόχο τη διάσωση των επικυρίαρχων τραπεζών δηλαδή των ίδιων των αρχιτεκτόνων αυτής της κρίσης από τις αποδιαρθρωτικές της παρενέργειες. Ο τρόπος που εξασφαλίστηκε αυτό ήταν με την κραυγαλέα οικονομική απάτη των τεράστιων κρατικών χρηματοδοτικών πακέτων διάσωσης των τραπεζών. Βυθίζοντας έτσι τη δημόσια σφαίρα των χωρών στο τέλμα των πρωτοφανών ελλειμμάτων και του αχαλίνωτου χρέους. Στην ουσία πρόκειται για μια καλοσχεδιασμένη από την χρηματοδεσποτική ολιγαρχία παγκόσμια επιχείρηση λεηλασίας πρόσθετης κοινωνικής υπεραξίας. Μια επιχείρηση που συνοδεύτηκε από την προπαγανδιστική ψευδαίσθηση περί επικείμενης οικονομικής ανάκαμψης. Και αφού πρώτα σπρώξανε τα κράτη και τις κοινωνίες στο έρεβος της υπερχρέωσης τώρα αποστέλλουν στους λαούς τους «σαϋλοκικούς» λογαριασμούς. Έχοντας φροντίσει ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο να εξασφαλίσουν στο όνομα της «σταθερότητας» το απαραίτητο κανονιστικό θεσμικό πλαίσιο του υπερεθνικού και εσωτερικού ιδεολογικού ή κατασταλτικού ελέγχου για τον περιορισμό των αντιδράσεων. Όμως:

α.- Αν η πρώτη εκδήλωση της σημερινής κρίσης ήταν η χρηματοπιστωτική της μορφή η δεύτερη εκδήλωση που ζούμε ήδη είναι η βαθιά οικονομική ύφεση. Ο κίνδυνος μιας επόμενης φάσης παγκόσμιας χρεωστικής κατάρρευσης της δημόσιας σφαίρας των κρατών είναι αρκετά πιθανός για τριετία 2010-2012. Η χρηματοοικονομική και δημοσιονομική κρίση και τα αφαιμακτικά σωσίβια πακέτα προς τις τράπεζες, εκτίναξαν το δημόσιο χρέος των χωρών που ενδεικτικά σαν ποσοστό του ΑΕΠ σε ορισμένες από αυτές σήμερα είναι: Ιαπωνία 227.0, Ελλάδα 124.9, Σιγκαπούρη 117.6, Ιταλία 116.7, Η.Π.Α.93.6, Ισραήλ 83.9, Ιρλανδία 82.9, Γαλλία 82.5, Αγγλία 80.3, Γερμανία 76.7, Πορτογαλία 75.2, Ουγγαρία72.4, Καναδάς 72.3, Αυστρία 68.2, Ισπανία 66.3, Νορβηγία 60.2, Ινδία 60.1. (πηγή: ΔΝΤ / EE). Η τραπεζική πιστωτική συστολή και η άνοδος το επιτοκίων μειώνει τη ρευστότητα. Μπροστά στις τεράστιες ανάγκες αναχρηματοδότησης των δημοσίων ελλειμμάτων και του χρέους η χρηματοδεσποτική ολιγαρχία εκτινάσσει το κόστος του νέου δανεισμού για το 2010 σε δυσπρόσιτα τοκογλυφικά επίπεδα. Αν το πρόβλημα αυτό είναι τώρα εκρηκτικό στην ευρωενωσιακή εσωτερική περιφέρεια το χρεωστικό τσουνάμι αρχίζει καθώς φαίνεται από τα προηγούμενα στοιχεία να κινείται απειλητικά και προς τα ίδια τα κυρίαρχα επεκτατικά κράτη του Βορρά. Και μπορεί μεν η κινεζική οικονομία (όντας εξαρτημένη από την εξωτερική καταναλωτική ζήτηση) να καθυστερεί την «μεγάλη πτώση» διασώζοντας προσωρινά την σπάταλη, παρασιτική και προβληματική αμερικανική οικονομία (κατέχοντας και αναχρηματοδοτώντας το χρέος της) αλλά το αύριο είναι πολύ αβέβαιο για τη δεύτερη καθώς απουσιάζουν παντελώς οι οποιεσδήποτε προϋποθέσεις ουσιαστικής ανάταξης.

β.- Η επικυρίαρχη οικουμενική χρηματοδεσποτική κλεπτοκρατία υλοποιεί τα πραξικοπηματικά της σχέδια μιας έκτακτης και συγκαλυμμένης με κοινοβουλευτικό μανδύα, πολιτικο-οικονομικής δικτατορίας για την λεηλασία των χωρών και των λαών από τις διεθνικές τράπεζες, τα Hedge Funds και τα ιδιωτικά ολιγοπώλια. Τα συστημικά κόμματα και οι κυβερνήσεις των υποτακτικών επιστατών της χρηματοδεσποτείας, με την άμεση ή έμμεση ιδεολογικοπολιτική υποστήριξη της «κοινωνίας πολιτών» των Μ.Κ.Ο. της και της φιλελεύθερης «αριστεράς», σήμαναν το συναγερμό της «έκτακτης ανάγκης» και στην ημερήσια διάταξη έθεσαν τα επείγοντα «προγράμματα σταθερότητας» και της «φειδωλής διαχείρισης». Το διαρκώς παιζόμενο τόσο από αυτούς μότο όσο και από τα τρομοκρατικά ΜΜΕ που συνέδραμαν την μεγάλη επιχείρηση εξαπάτησης, ήταν η ανάγκη υποχρεωτικής προσφυγής στη δανειακή χρηματοδοτική «βοήθεια» των διεθνών οργανισμών (Δ.Ν.Τ., Παγκόσμια Τράπεζα, Ε.Ε. κ.α.) γεγονός που προϋπόθετε αναγκαστικά α)τα φανερά αντισταθμιστικά κυβερνητικά πακέτα μέτρων κοινωνικής «τριτοκοσμοποίησης», άγριας λιτότητας, πρόσθετης φορολόγησης των λαϊκών τάξεων, συρρίκνωσης των δημοσίων δαπανών (εξαιρουμένων αυτών που τρέφουν την οικονομική, πολιτική και πνευματική ολιγαρχία), πρόσθετες αποκρατικοποιήσεις, διάλυση του δημόσιου τομέα και απόλυτη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας κ.ο.κ. καθώς και β) τις κρυφές συνέπειες τους, μια από τις οποίες είναι η γενική εκκαθάριση και μαζική προλεταριοποίηση των μικροαστικών και μεσαίων τάξεων των χωρών του Βορρά.

γ.- Στη τριετία 2008-2010 οι δουλικές κυβερνήσεις παρά τις βαρύγδουπες επικοινωνιακές πομφόλυγες φιλεύουν πλουσιοπάροχα τους τραπεζίτες και τους μεγαλοκερδοσκόπους της οικουμενικής ολιγαρχίας, διατηρώντας παράλληλα («ουδεμία έκπληξις») ορθάνοικτο το τεράστιο κενό ελέγχου στις τράπεζες και τις χρηματαγορές. Και αυτή η διαχείριση της κρίσης είναι μια καταλυτική κοινωνικοπολιτική «μαγειρική» που προπαρασκευάζει την επόμενη χειρότερη φάση αυτή της υπερχρεωστικής συγκλονιστικής σεισμικής ακολουθίας μέσα στο παγκόσμιο σύστημα. Αυτού του τύπου η διαχείριση υποστηρίζεται από πανάθλιες διακομματικές συμμαχίες, συστημικούς διανοουμένους, ΜΜΕ και γενικότερα από ολάκερη τη συστρατευμένη στο πλευρό της ολιγαρχίας «κοινωνία πολιτών» και το δυναμικό της τμήμα την καιροσκοπική φιλελεύθερη αριστερά, κάτω από τα νόθα επιχειρήματα πως σε τελική ανάλυση δεν υφίσταται καμιά εναλλακτική λύση: α) οικονομικά διακριτή, απέναντι στον υπαρκτό καπιταλισμό και την διεθνοποιημένη αγορά και β) πολιτικά διακριτή, απέναντι στην υπαρκτή αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τον πολυκομματισμό.

δ.- Την ίδια στιγμή ο δυναμισμός των λαϊκών κινημάτων απουσιάζει από τη πολιτική σκηνή και η ανάκαμψη αργεί ώστε να αντεπιτεθούν στον λειτουργικό συστημικό νεοφιλελευθερισμό και σοσιαλφιλελευθερισμό επιβάλλοντας ως πρώτη πάνω απ΄ όλα προϋπόθεση την εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών και ως δεύτερη προϋπόθεση την εθνική – λαϊκή αυτοπροστασία με αναδιαπραγμάτευση του χρέους και τον έλεγχο - μετασχηματισμό του κράτους στη κατεύθυνση της μερικής αποσύνδεσης από τις ανοιχτές αγορές, την ΟΝΕ και την Ε.Ε. Αυτό σε σύγκρουση και με το τμήμα εκείνο της φιλελεύθερης αριστεράς που εξαλλαγμένη εντελώς έχει ενστερνιστεί την φιλελεύθερη κοσμοεικόνα και νοοτροπία της ολιγαρχίας μαϊμουδίζοντας τις αντικυκλικές - σταθεροποιητικές πολιτικές της ενώ στέκεται μεγάλο εμπόδιο για τη νοηματική, πολιτικοργανωτική και μαζική ανασύνταξη των προϋποθέσεων διεξαγωγής της αντίστασης μέσα στην σημερινή πραγματικότητα του αποδιοργανωτικού - κατοχικού πολέμου που εξαπολύει η οικουμενική χρηματοδεσποτεία και οι τοπικές κυβερνήσεις απέναντι σε λαούς και χώρες.

Ο ευρωενωσιακός βάλτος και η ΟΝΕ

Θεμελιώδες, δομικό χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο ευρωατλαντισμός ήτοι η προτεραιότητα της στρατηγικής ενότητας με τις ΗΠΑ άσχετα και πέρα από την υποτονικότητα ή την ένταση των αντιθέσεων αυτής της σχέσης σε κάθε χρονική συγκυρία. Για τούτο η ευρωατλαντική επιλογή δεν αποτελεί κάποια παρέκκλιση που ενδεχόμενα θα μπορούσε να διορθωθεί οδηγώντας σε μεγαλύτερη ευρωαυτονομία. Η «ενωμένη Ευρώπη» εξ΄ άλλου οικοδομήθηκε κατόπιν των άοκνων προσπαθειών, κατά τις δεκαετίες του ΄50 και του΄60, της αμερικανικής κοινότητας. Εκτός του Jean Monnet, ένας από τους ιδρυτές του Ομίλου Bilderberg, ο Joseph Retinger, ήταν επίσης ιδρυτής του «Ευρωπαϊκού Κινήματος», βασικός αρχιτέκτονας της ΕΟΚ και πρωτεργάτης της ιδέας για την «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση». Από το 1946 τόσο το Βρετανικό Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων όσο και το Αμερικάνικο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR- Rockefellers) εργάστηκαν άοκνα ώστε η Ευρώπη να αναδημιουργηθεί ως μια ομοσπονδιακή ένωση και οι ευρωπαϊκές χώρες να της εκχωρήσουν μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας τους. Στη συνέχεια ο όμιλος Bilderberg διασύνδεσε τις κυβερνήσεις και τις οικονομίες στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική εν μέσω της ψυχροπολεμικής εποχής. Οι μεγάλες εκστρατείες της Bilderberg που ήταν η ενοποίηση της Ευρώπης με τη σημερινή μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αργότερα η πρόκριση της «Διεύρυνσης» στην Ε.Ε. των 27 αντί της «Εμβάθυνσης» και ταυτόχρονα η αποφυγή μιας στρατηγικής ένωσης Ε.Ε. – Ρωσίας (που θα ήταν η μοναδική καθοριστική προϋπόθεση μιας ευρωπαϊκής ισχύος στο μέλλον), στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία και αυτό με τη βοήθεια των κυβερνήσεων του νεοφιλελευθερισμού και του σοσιαλφιλελευθερισμού και των φιλελεύθερων ή ρεφορμιστικών τμημάτων της εξαλλαγμένης αριστεράς.

Η σημερινή δομή της Ε.Ε. [7] καθώς αυτή βρίσκεται ενώπιον της παγκόσμιας κρίσης και πλήττεται από τις συνέπειες της δεν της επιτρέπει να αμυνθεί με τρόπο ουσιαστικό καθότι υπηρετεί στο οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο την ανεξέλεγκτη εξουσία της οικουμενικής χρηματοδεσποτείας και των υπερεθνικών μεγαεταιριών. Κάτω από αυτή τη δομή οι εγχώριες κυβερνητικές ελίτ στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. είναι εξαρτημένες και υποτελείς. Χωρίς την απαραίτητη αυτονομία και τη δυνατότητα χάραξης και άσκησης μιας ουσιαστικής κρατικής πολιτικής. Γι αυτό και μοναδικό επίδικο στις ενδοευρωενωσιακές σχέσεις, μεταξύ των κυβερνήσεων και απέναντι στο «διευθυντήριο» της ΕΕ, την Κομισιόν, την Κεντρική Ευραπαϊκή Τράπεζα κλπ είναι μονάχα τα παζαρέματα «συναλλαγής».

Όσον αφορά την Ευρωζώνη αυτή αυτοσυστήνεται ως μια «διακρατική νομισματική ένωση ελεύθερων κρατών» εντός της Ε.Ε. Η κατασκευή της βασίστηκε στο δόγμα του «ισχυρού ευρώ» και στα νεοφιλελεύθερα «προκρούστεια» περιοριστικά κριτήρια του «Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Και ως προς το Σ.Σ.Α. ας σημειωθεί η εύστοχη αποκαλυπτική αξιολόγηση του από τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής, Pομάνο Πρόντι τον Οκτώβριο του 2002 σε συνέντευξη του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde: ««Γνωρίζω πολύ καλά ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ηλίθιο, όπως και όλες οι ανελαστικές αποφάσεις». Η κακοφτιαγμένη οικοδομή της Ευρωζώνης ανεγέρθηκε πάνω σε αμμώδες έδαφος προϋποθέσεων γι αυτό δεν είναι μόνο εσφαλμένη αλλά και ετοιμόρροπη. Ο δε προβληματικός της χαρακτήρας εντοπίζεται τόσο στο επίπεδο των μέσων παρέμβασης όσο και στο επίπεδο των ουσιαστικών οικονομικών όρων:

1.-Σε επίπεδο μέσων παρέμβασης: Το κοινό νόμισμα ευρώ προϋπόθετε τόσο μια «Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα» όσο και ένα «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο». Την υποχρεωτικότητα του δεύτερου το ευρωενωσιακό «διευθυντήριο» πολύ νωρίς την ανακάλυψε δηλαδή …μετά από μια δεκαετία το Μάρτιο του 2010, αφού νωρίτερα είχε προηγηθεί άρθρο κριτικής του μεγαλοκερδοσκόπου Τζορτζ Σόρος στους Financial Times 21-2-2010 που αναφερόταν σε αυτό το καθοριστικό κενό [8]. Έτσι Γαλλία και Γερμανία άρχισαν να φλερτάρουν πια με την ιδέα ενός Ε.Ν.Τ. (το ίδιο και ο αρμόδιος Επίτροπος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις Όλι Ρεν και πολλοί άλλοι επίσης) αν και η Ανγκελα Μέρκελ ξεκαθάρισε πως «δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο χωρίς να αλλάξει η συνθήκη της Ε.Ε.». Μπροστά λοιπόν στο πλήρες αδιέξοδο της ευρωενωσιακής εσωτερικής περιφέρειας διαφαίνεται ένας όψιμος και εξ αντιδράσεως σχεδιασμός της Κομισιόν και του «διευθυντηρίου» για κάποια «λύση» τύπου Ε.Ν.Τ. που η τελική της μορφή ίσως διαφανεί στη πρόταση της Κομισιόν τον Ιούνιο του 2010. Όπως και να ‘ναι εάν κι εφόσον καμφθούν οι αντιρρήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για να προχωρήσει το Ε.Ν.Τ. θα απαιτήσει χρόνο αρκετό αφού πρώτα πρέπει να γίνουν αλλαγές στο επίπεδο της αναθεωρημένης συνθήκης της Ε.Ε. Στο Ε.Ν.Τ. θα συνεισφέρουν όλες οι χώρες της Ε.Ε. για να είναι διαθέσιμο σε εποχές μεγάλης κρίσης. Σε μια τέτοια φάση η μεν Ε.Κ.Τ. θα διαμορφώνει τη «ρευστότητα» το δε Ε.Ν.Τ την «φερεγγυότητα» ενώ οιαδήποτε παροχή χρηματοδοτικής βοήθειας θα υπόκειται σε «αυστηρότατες προϋποθέσεις» (που θα περιλαμβάνουν και την δυνατότητα εκδίωξης της «απείθαρχης χώρας» από την Ευρωζώνη) στα πλαίσια μιας κατά πολύ πιο άκαμπτης εφαρμογής του «Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης».

2.- Σε επίπεδο ουσιαστικών οικονομικών όρων: οι τεράστιες οικονομικές διαφορές των χωρών μελών της Ευρωζώνης επιδεινώθηκαν μέσα σε μια δεκαετία. Οι διευρυνόμενες αναπτυξιακές αποκλίσεις φέρνουν στο φως το συνολικό μακροοικονομικό πρόβλημα με πολλές διαστάσεις:

α. H οικονομική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη κατά την προηγούμενη περίοδο πριν το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης ήταν μέτρια. Σε μεγάλο βαθμό ευνοούταν από την ανάπτυξη των ΗΠΑ και την εξωτερική ζήτηση.

β. Ο τρόπος οικονομικής μεγέθυνσης των εύρωστων χωρών όπως της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.α. τροφοδοτείται από την εξωτερική ζήτηση παρά από την εσωτερική. Δεδομένης της παραγωγικής και εξαγωγικής αδυναμίας των περισσότερων χωρών της Ε.Ε. και της εξάρτησης τους από τις εισαγωγές επιβλήθηκε τελικά ένα εσωτερικό πρότυπο σε Ε.Ε. και ΟΝΕ όπου οι ασθενείς χώρες χάνουν, οι ισχυρές κερδίζουν σε ένα παίγνιο τελικού μηδενικού αθροίσματος για την «κοινότητα» αλλά άκρως επωφελούς για τους λίγους όπως π.χ. για την Γερμανία όπου, δια της ανελαστικής νομισματικής στρατηγικής του «ισχυρού ευρώ», οι εξαγωγές της έφθαναν το 45% του ΑΕΠ ήτοι 1.361 τρις. δολ το 2007, τοποθετώντας την στο βάθρο της πρώτης εξαγωγικής δύναμης της παγκοσμιοποίησης ενώ τους εμπορικά ελλειμματικούς στο βάραθρο της.

γ. Οι τεράστιες και αυξανόμενες διαφορές στις τεχνικο-οικονομικές επιδόσεις των χωρών-μελών επέφεραν μεγάλες ανισορροπίες στα εξωτερικά ισοζύγια εντός της Ε.Ε. και της ΟΝΕ. Λόγω της ισχυρής οικονομικής βάσης του Βορρά ειδικά της Γερμανίας σε επιχειρηματικό και τεχνολογικό επίπεδο, η πρόοδος της παραγωγικότητας της εργασίας εξασφαλιζόταν από την αναγκαία και ακόμα μεγαλύτερη πρόοδο στη τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου. Αυτό σε αντίθεση με μια ασθενή οικονομική βάση, έντασης εργασίας, στην ευρωενωσιακή εσωτερική περιφέρεια. Αποτέλεσμα η μεγάλη απόκλιση στη παραγωγικότητα και τελικά στην ανταγωνιστική δυναμικότητα των χωρών αντικατοπτρισμένη στα πελώρια εμπορικά ελλείμματα του ευρωενωσιακού Νότου και τα αντίστοιχα εμπορικά πλεονάσματα του Βορρά και της Γερμανίας.

δ. Η Γερμανία εξάγει προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες κοντά στο 70% των εξαγωγών της. Από την ίδρυση της Ευρωζώνης, όντας έδρα ισχυρών μεγαεταιριών και συνδυάζοντας υψηλή τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου και συγκρατημένο μισθολογικό κόστος παραγωγής (με ντάμπινγκ μισθών που ισοδυναμεί με πλάγια εσωτερική νομισματική υποτίμηση), κατόρθωνε υψηλή παραγωγικότητα, μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και αξιοσημείωτη αύξηση εξαγωγών, σε σύγκριση με τις λοιπές χώρες-μέλη, με αποτέλεσμα τα πλεονάσματα του εμπορικού της ισοζυγίου να διογκώνονται.

ε.- Το «ισχυρό ευρώ» λοιπόν πάει μαζί με το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» διότι και τα δύο μαζί εξυπηρετούν, στα πλαίσια της διεθνοποιημένης ελεύθερης αγοράς και του οικουμενικού οικονομικού ανταγωνισμού, την χρηματιστική ευρωλιγαρχία, την Ε.Ε των ολιγοπωλίων, τον αναπτυγμένο Βορρά και πρωταρχικά τη Γερμανία ενώ αντίθετα συνιστούν ένα εξοντωτικό βαλτώδες ναρκοπέδιο για χώρες όπως η Ελλάδα και γενικότερα γι όλο τον ευρωπαϊκό Νότο.

Σήμερα από τα 16 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τα 13 υπόκεινται πλέον στη προβλεπόμενη διαδικασία περί «υπερβολικού ελλείμματος» (όπως ορίζει το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης») αφού αυτό υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ τους. Το δημοσιονομικό έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ για όλη την Ευρωζώνη από 6,2% για το 2009 προβλέπεται σε 6,6% για το 2010. Και το «πυρρίχιο χορό» δεν τον σέρνουν μόνο οι δαχτυλοδειχτούμενες χώρες όπως Ιρλανδία 14,7%, Ελλάδα 12,7%, Ισπανία 10,1%, Ιταλία 10,0%, Πορτογαλία 8,0% κλπ κλπ αλλά και η ξεδιάντροπα κατηγορούσα Αρχή, ο «θεματοφύλακας» της ευρωσταθερότητας η Γερμανία, της οποίας το έλλειμμα αναμένεται στο 6% για το 2010 διπλάσιο από το οριζόμενο στο Σ.Σ.Α. Κατά την διετία 2008-2009 δισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος διασπαθίστηκαν για να δοθούν στις δωροφάγες, αδηφάγες τράπεζες. Και αν οι ΗΠΑ πρόσφεραν χρηματικά πακέτα «σωτηρίας» 22,3% του ΑΕΠ τους, η Μ. Βρετανία δώρισε 54%, η Ολλανδία 44,6%, η Γερμανία 28,1%, η Γαλλία 19% κ.ο.κ. Αλλά «Ω, του Θαύματος, κατόπιν σχετικής παρέμβασης του Νικολά Σαρκοζί οι δημοσιονομικές δαπάνες για τη στήριξη των τραπεζών δεν συμπεριλαμβάνονται στον κεντρικό κρατικό προϋπολογισμό των κρατών-μελών της Ε.Ε. αλλά σημειώνονται υποκρυπτόμενες μέσα σε ξεχωριστές διαφορετικής τάξης εγγραφές.

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματικής Ένωση δεν συμπεριλαμβάνει ουδεμία «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» για οποιοδήποτε μέλος της παρά την καταιγιστική προπαγάνδα εδώθε κι εκείθε, διότι τούτο βρίσκεται σε απόλυτη δυσαρμονία με την ίδια την ιδιοσυστασία της. Κάθε χώρα με την προσχώρηση της στην ΟΝΕ πρώτα- πρώτα υφίσταται την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της στη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική καθώς πια διέπεται ολοκληρωτικά από τους περιοριστικούς κανόνες του «ισχυρού ευρώ», της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του «Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Ειδικά με το συμβατικό άρθρο της «No bail-out» ρήτρας των ευρωσυνθηκών απαγορεύεται ρητά η ανάληψη κοινής ευθύνης για τις υποχρεώσεις των επιμέρους μελών της Ε.Ε. κάτω από το σκεπτικό πως: η βελτίωση της θέσης των χωρών-μελών στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές δεν πρέπει να στηριχθεί σε θεσμοθετημένη κοινή ευθύνη και ανάληψη χρεών από την κοινότητα. Η δανειοληπτική αξιοπιστία των χωρών-μελών πρέπει να εξασφαλιστεί μόνο μέσω της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Η δε πτώση της πιστοληπτικής τους ικανότητας θα πρέπει να είναι κίνητρο αποφυγής μιας ανορθολογικής πολιτικής δημοσίων δαπανών. Κάθε κράτος-μέλος είναι υπεύθυνο αυτό το ίδιο αποκλειστικά για τα δημόσια οικονομικά και τα χρέη του και τα άλλα κράτη-μέλη δεν έχουν ουδεμία συνευθύνη υποστήριξης.

Έτσι οι ευρωσυνθήκες έχουν εσωτερικεύσει ακόμα και σε μορφή συγκεκριμένων ρητρών την οικουμενική ισχύ της χρηματοδεσποτικής ολιγαρχίας και των χρηματοπιστωτικών αγορών για να μπορούν απρόσκοπτα να εξαπολύουν τον χρηματοοικονομικό «πόλεμο εκμηδένισης» απέναντι σε ξεχωριστές χώρες-μέλη. Όμως δεν ήταν μόνο η παντελής απουσία πολιτικής συνοχής, εταιρικής αλληλεγγύης και ο δομικός αποκλεισμός ενός μηχανισμού χρηματοδοτικής αλληλοϋποστήριξης που πάτησαν το κουμπί του κανιβαλικού συναγερμού και της μεγάλης καλοσχεδιασμένης εξουθενωτικής επίθεσης των χρηματαγορών απέναντι στις περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης και ιδίως της Ελλάδας. Ήταν επίσης και μια αρνητική αξιολόγηση από τη μεριά τους για τη δυνατότητα μελλοντικής αυτοσυντήρησης ολόκληρης της «Ζώνης του ευρώ» μη αποκλειόμενης ακόμα και αυτής της πλήρους κατάρρευσης της. Διότι η παρατεταμένη διαρθρωτική ύφεση του Ευρωπαϊκού Νότου σε συνδυασμό με την συνεπαγόμενη ανοικτή δημοσιονομική κρίση και την κρίση υπερχρέωσης είναι δυνατόν να εξαπλωθεί χαοτικά (ως μεταδοτικό φαινόμενο του ντόμινο) και να αποδιαρθρώσει την οικονομική και χρηματοπιστωτική επίπλαστη ευστάθεια του συνόλου της Ευρωζώνης. Αγγίζοντας αποσταθεροποιητικά ακόμα και το ίδιο το «διευθυντήριο» της (Γερμανία, Γαλλία). Να γιατί παρά τις απαγορευτικές ρήτρες και τις μέχρι τώρα γερμανικές αντιρρήσεις, τις τελευταίες μέρες (σχετικά δημοσιεύματα σε Le Monde και Bloomberg) διακινούνται νέα σενάρια χρηματοοικονομικής βοήθειας κατ΄ αρχήν προς την Ελλάδα (ύψους 20 - 25 δις. ευρώ) είτε με μορφή διακρατικών δανείων (με συντονιστή την Κομισιόν) είτε με εκπόνηση ενός χρηματοδοτικού μηχανισμού στηριγμένου στις εγγυήσεις των χωρών-μελών.

Προς το παρόν ο «πόλεμος εκμηδένισης» που έχει εξαπολύσει η οικουμενική χρηματοδεσποτεία βρίσκεται στη πρώτη του φάση. Οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις του ευρωενωσιακού Νότου, οι λαοί της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.ο.κ. προσκαλούνται να βιώσουν τη κόλαση της «ελεύθερης οικονομίας». Έως ότου εγερθούν για μια «νέα έφοδο στον ουρανό», επαναλαμβάνοντας το ειπωμένο: «κάτω οι βασιλιάδες της κόλασης λευτεριά στους κολασμένους».

Σημειώσεις

[1].-Mathis Wackernagel and William Rees, Notre empreinte ecologique, Montreal: Ecosociete, 1999.

[2].- tileplagktoiplanai.blogspot.com, «πλουτοκρατική oλιγαρχία και χρηματοπιστωτική κρίση», 10-10-08.

[3].- tileplagktoiplanai.blogspot.com, «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.Ευρωσύνταγμα με νέο όνομα II», 24-10-07.

[4].-Ambrose Evans-Pritchard, «Derivatives still pose huge risk, says BIS», The Telegraph, September 13, 2009.

[5].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «πλουτοκρατική oλιγαρχία και χρηματοπιστωτική κρίση», 10-10-08.

[6].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «Η κρίση και ο μιμητικός πριμιτιβισμός», 9-3-09.

[7].-tileplagktoiplanai.blogspot.com, «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη.Ευρωσύνταγμα με νέο όνομα», Οκτώβριος 2007. Μέρος 1ο & Μέρος 2ο.

[8].-George Soros, «The euro will face bigger tests than Greece», Financial Times February 21 2010.

http://tileplagktoiplanai.blogspot.gr
το είδα

<<<    Παγκόσμια πείνα και η απάτη των μεταλλαγμένων... Και ο Βill Gates διαφημίζει την Μοnsanto 

 ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ > ΔΕΝ ΒΡΗΚΕ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!    >>>