Άρθρο του Maurizio Blondet.
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου
Θα ακούσατε ίσως με ποιο τρόπο το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο υποδέχθηκε την ομιλία του Nigel Farage –ένα μέλος αυτού του κοινοβουλίου- την επόμενη του Brexit: φωνές, σφυρίγματα, ξεσπάσματα θυμού, συμπεριφορές θυμωμένων γάτων. Λοιπόν, περνούν δύο ημέρες, και το ευρωκοινοβούλιο ακούει με λατρευτική σεβάσμια σιγή, διακοπτόμενη μόνον από χειροκροτήματα θαυμασμού, τον δισεκατομμυριούχο George Soros.
Τώρα, ένας αφελής, θα μπορούσε να αναρωτηθεί: υπό ποιο τίτλο ο Soros μιλά στο ευρωκοινοβούλιο, με πρόσκληση του ίδιου του κοινοβουλίου; Σε μία Ευρώπη που βρίσκεται σε »συνεχές πένθος» για το ολοκαύτωμα, και σε άγρυπνη »αντιφασιστική» επιφυλακή, το άτομο αυτό θα έπρεπε να είχε συλληφθεί για ναζιστικά εγκλήματα και αντισημιτισμό: όπως ο ίδιος έχει πει πολλές φορές, το 1944 στην Βουδαπέστη μαζί με τον αγαπημένο του πατέρα, βοήθησε τους αξιωματούχους του Τρίτου Ράιχ να κατάσχουν την περιουσία των εβραίων οι οποίοι μετά στέλνονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υποστήριξε μάλιστα ότι εκείνη η περίοδος ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής του. Και πάλι ένας αφελής, θα μπορούσε να αναρωτηθεί πως το εβραϊκό σύστημα που κυνηγά τους ναζιστές και τους συνεργάτες τους, αφήνει να του ξεφύγει ένα τόσο μεγάλο »ψάρι» και δεν του ζητά αποζημιώσεις και όλα τα σχετικά, όπως κάνει με τους γερμανούς φορολογούμενους. Και όμως αυτός ο κύριος είναι