Οι μάζες, εκτεθειμένες στη σχιζοφρένεια των χαρισματικών ηγετών, στο κρύο και στη ζέστη μαζί, διαβρώνονται και χάνουν το λογικό τους υπόβαθρο, με αποτέλεσμα να μην κατανοούν πλέον τη διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα
«Οι πολιτικοί είναι πολύ πιθανότερο να έχουν ψυχοπαθολογικές ασθένειες, από ότι ο υπόλοιπος πληθυσμός μίας χώρας, σύμφωνα με την πλειοψηφία των εμπειρογνωμόνων, στον τομέα της διαταραχής της προσωπικότητας. Το γεγονός αυτό επεξηγεί πολλά πράγματα, ένα εκ των οποίων είναι η χωρίς ντροπή δόλια πολιτική συμπεριφορά τους» (Dr. Martha Stout, clinical psychologist Harvard)..
Τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι ψυχοπαθείς έχουν την τάση να είναι εγωιστές, ανάλγητοι, ανελέητοι, εκμεταλλευτές των άλλων, ανεύθυνοι, παθολογικοί ψεύτες, ετοιμόλογοι, απατεώνες, αλαζόνες, ρηχοί ως χαρακτήρες και χωρίς τύψεις όσον αφορά τη συμπεριφορά τους, σύμφωνα με τους ειδικούς ψυχολόγους.
Ακόμη χειρότεροι είναι οι χαρισματικοί πολιτικοί, οι οποίοι μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με τους εγκληματίες ψυχοπαθείς. Τα κοινά τους χαρακτηριστικά είναι η γοητεία που ασκούν, η αδυναμία τους να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεων τους, η χρόνια αστάθεια τους, η μανιοκαταθλιπτική αλλαγή στρατηγικών κατευθύνσεων, η υψηλή αίσθηση αυτό-αξίας, ο κοινωνικά αποκλίνων τρόπος ζωής, η καταπιεστική ανάγκη συνεχών διεγέρσεων, ο παρασιτισμός και η μη ύπαρξη ρεαλιστικών στόχων.
Τέτοιοι ηγέτες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές αντιλήψεις του κόμματος που ανήκουν, δημιουργούν