του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Η απόσταση μεταξύ λάθους και γκάφας, είναι δυο-τρία τσιγάρα δρόμος, που έλεγαν στο χωριό μου. Άλλο πράγμα, δηλαδή, είναι το λάθος κι άλλο είναι η γκάφα, όσο κι αν φαινομενικά μοιάζουν ίδια. Οι διαφορές τους είναι λεπτές, αλλά ευδιάκριτες.
Για παράδειγμα: Όταν κάποιος προσφωνεί έναν άλλον με το λάθος όνομα «Παπαπέτρου» κι αφού το καταλάβει ζητά αμέσως συγνώμη και διορθώνει με το σωστό «Παπαζήση», τότε εμπίπτει στην κατηγορία του λάθους.
Όμως, το να αποκαλέσει αφηρημένος κάποιος τη γυναίκα του «Μαρία», ενώ την λένε «Ελένη», ανήκει στο είδος της γκάφας που θα χρειαστεί πολλές εξηγήσεις για να διώξει τη σκιά της υποψίας, διότι η διάθεση που υποκρύπτει είναι ασαφής.
Το να βρίσκεται κάποιος στο στούντιο και να συζητά ανεπίσημα πριν τη συνέντευξη, ενώ έχει ανοίξει κατά λάθος το μικρόφωνο, είναι οπωσδήποτε γκάφα. Το έχουν πάθει πολλοί. Η ουσία και στις δύο περιπτώσεις, είναι, πως αποκαλύπτεται αθέλητα μια πρόθεση και οι σκέψεις που θα επιθυμούσαν να παρέμεναν κρυφές, αλλά δυστυχώς εκτέθηκαν από λάθος.
Γίνεται κατανοητό, ότι σε σχέση με το λάθος, την γκάφα διαφοροποιεί μια υποκειμενική εμπλοκή του υποκείμενου, που έχει ως πρόσημο της την κωμική ή και τραγική αποκάλυψη μιας κρυφής σκοπιμότητας. Σε ποια από τις παραπάνω κατηγορίες να ανήκει άραγε ο κ. Μουζάλας, που ζήτησε δήθεν συγνώμη για την «γκάφα» που έκανε να αποκαλέσει τα Σκόπια «Μακεδονία;».
Κατά τη γνώμη μου σε καμία! Δεν πρόκειται για λάθος, ούτε για γκάφα. Ήταν μια νηφάλια και σκόπιμη τοποθέτηση και μάλιστα με τα μικρόφωνα ανοιχτά. Όσο για τη «συγνώμη» που ζήτησε εκ των υστέρων, (είχε όλο τον χρόνο να επανορθώσει, καθότι η εκπομπή ήταν μαγνητοσκοπημένη) είναι τόσο υποκριτική, που της ταιριάζει το
