Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Άμεσο κίνδυνο πλήρους κατάλυσης, για πρώτη φορά μετά το 2002 - 2004, διατρέχει τώρα η Κυπριακή Δημοκρατία, μετά την αποδοχή από την Αθήνα του τρίτου Μνημονίου και την περαιτέρω μείζονα εξασθένιση της ελληνικής κυριαρχίας - ανεξαρτησίας.
H ελλαδική κρατική κυριαρχία, και μαζί της, η δυνατότητα άσκησης εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής, δέχτηκαν σοβαρότατο πλήγμα με το τρίτο μνημόνιο. Τώρα έρχεται πιθανώς η σειρά της Κύπρου να δεχθεί το επόμενο πλήγμα σειράς αλλεπάλληλων εφαρμογών του «Δόγματος του Σοκ» στον μείζονα ελληνικό χώρο.
Το πλήγμα στην κυπριακή κρατική κυριαρχία, θα είναι τελειωτικό, ακόμα σοβαρότερο από το πλήγμα που δέχθηκε η Ελλάδα μέχρι τώρα, γιατί θα περιλαμβάνει ανεπίστρεπτες νομικές και ρυθμίσεις διεθνούς δικαίου. Ορισμένες πληροφορίες από συνήθως αξιόπιστους δυτικούς κύκλους, υπογραμμίζουν ότι πρέπει να αναμένεται εντός του έτους, μάλλον προς τα τέλη του.
Το κυπριακό κράτος, προϊόν της κυπριακής αντιαποικιακής, εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης του 1955-1959, και όχι, όπως ισχυρίζονται οι θεωρητικοί της υποτέλειας, των συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου που το ακρωτηρίασαν, παραμένει σήμερα η βασικότερη προϋπόθεση για να συνεχίσουν τη διαβίωσή τους στο νησί οι 'Ελληνες. Η διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική κυριαρχία δεν είναι πάντα επαρκής για να προστατεύσει ένα λαό από τις οικονομικές πιέσεις της «παγκοσμιοποίησης» και τις γεωπολιτικές ορέξεις κοντινών ή μακρινών ιμπεριαλιστών. Χωρίς όμως αυτή, και μάλιστα αν συγκατατεθεί ο ίδιος στην κατάλυσή της, ένας μικρός λαός όπως ο κυπριακός είναι προκαταβολικά χαμένος.
Σε συνδυασμό με τη μετανάστευση και τα κοινωνικά και δημογραφικά προβλήματα που προκαλούν τα Μνημόνια, τυχόν αυτοκατάργηση της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας θα οδηγήσει, στις σημερινές διεθνείς συνθήκες, σε έξοδο μακροπρόθεσμα από το