Ενώ, σε ένα στρατοκρατούμενο Κάρντιφ, το ΝΑΤΟ βυσσοδομεί για το πώς θα υποτάξει άμεσα μεν τον λαό της Ανατολικής Ουκρανίας στη χούντα που του επέβαλε με «πραξικόπημα από τα κάτω» η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), αλλά έμμεσα και τον ίδιο τον Ρωσικό λαό, που στη μεγάλη πλειοψηφία του στηρίζει τον αγώνα τους, η ίδια η Ρωσική ελίτ αντιμετωπίζει μια κρίσιμη επιλογή. Και όσον αφορά το ΝΑΤΟ, είναι σε όλους βέβαια γνωστός ο ρόλος του ως ίσως ο πιο επιθετικός πολιτικοστρατιωτικός οργανισμός στην Ιστορία, που μόνο το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, άμεσα ή έμμεσα, έχει χύσει ποτάμια αίματος για να συντρίψει κάθε λαό που, έστω δυνητικά, θα αντιστεκόταν στην πλήρη ενσωμάτωσή του στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία κ.λπ.) Γι’ αυτό και οι «λαοπρόβλητες» Νατοϊκές ελίτ, που αποφασίζουν τώρα ακόμη και για πόλεμο, στον οποίο θα καλέσουν μετά τα λαϊκά στρώματα να δώσουν τη ζωή τους, δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν στην Ουαλία παρά μόνο κάτω από την ένοπλη προστασία χιλιάδων στρατιωτικών, αστυνομικών, σεκιουριτάδων κ.λπ..
Δεν είναι όμως το ίδιο γνωστός ο διχασμός της Ρωσικής ελίτ πάνω στο κρίσιμο θέμα της ενσωμάτωσης στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της δημιουργίας ενός πραγματικά εναλλακτικού πόλου, σε αντίθεση με τον ψευδό-εναλλακτικό πόλο των BRICS χωρών που, (εκτός Ρωσίας), είναι πλήρως ενσωματωμένες στη ΝΔΤ. Είναι άλλωστε φανερό σήμερα πως καμία ενσωματωμένη στη ΝΔΤ χώρα, δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει σχέσεις ισοτιμίας με την Υ/Ε —κυρίως την «Ομάδα των 7»—που την διαχειρίζεται, ακόμα και αν είναι μια ισχυρή χώρα του μεγέθους της Ρωσίας. Γι’ αυτό άλλωστε σύσσωμη η Υπερεθνική Ελίτ επιχειρεί σήμερα να υπονομεύσει το σχέδιο για την Ευρασιατική Ένωση, το οποίο, κάτω από την ηγεσία της Ρωσίας, θα μπορούσε να δημιουργήσει τη βάση για μια δημοκρατική παγκόσμια τάξη κυρίαρχων εθνών, σε αντίθεση με τη ΝΔΤ που ουσιαστικά κατεδαφίζει την οικονομική και εθνική κυριαρχία.
Περιττό να προσθέσουμε πως οι «Μαρξιστές της συμφοράς», οι οποίοι δεν έχουν πάρει μυρωδιά από τις σεισμικές αλλαγές που επήλθαν από το νέο συστημικό φαινόμενο της ανάδυσης, και σε συνέχεια, της κυριαρχίας, των πολυεθνικών τα τελευταία περίπου 30 χρόνια, και από την συνακόλουθη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μιλούν ακόμη για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Και αυτό, σε αντίθεση με τη