Οι άμεσα κερδισμένοι (σήμερα τουλάχιστον) είναι η Τουρκία, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ. Βέβαια δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε ασήμαντοι. Τα «σημερινά» κέρδη μπορεί σύντομα να αναστραφούν αλλά σήμερα υπάρχουν και είναι τεράστια.
Πρώτον, δεν «έπεσε» μόνο ο Άσαντ. «Έπεσε» η Συρία. Αυτό που ήταν ένα ενιαίο κράτος και μάλιστα ένα ισχυρό κράτος στην περιοχή, από το 2011 σε μεγάλο βαθμό και ολοκληρωτικώς από τις 7-12-2024 δεν υπάρχει. Είναι απολύτως αμφίβολο το κατά πόσο θα υπάρξει στο ορατό μέλλον ως ενιαίο κράτος. Το σενάριο της Λιβύης, σήμερα φαντάζει εξαιρετικώς ισχυρό.Το πιθανότερο είναι να εξελιχθεί μια νέα φάση του πολέμου στη Συρία μεταξύ κάθε λογής ομάδων, στρατών και ξένων δυνάμεων.
Δεύτερον, η πτώση της Συρίας έλαβε χώρα αμαχητί. Θα πρέπει να περιμένουμε για να μάθουμε ακριβώς το γιατί και πώς. Προφανώς υπήρξε προδοσία και
συνωμοσία μέσα στο συριακό σύστημα εξουσίας. Οι στρατηγοί του Άσαντ καταφανώς αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Είχαν εξαγοραστεί; Είχαν διαφθαρεί; Όλα μαζί; Θα μάθουμε ίσως σύντομα. Προφανείς είναι οι εσωτερικές δομικές αδυναμίες του συστήματος εξουσίας. Η διαφθορά ήταν μία από αυτές αλλά όχι η μόνη. Η Συρία όμως δεν «έπεσε» ένδοθεν. Οι ξένες επεμβάσεις και πολλαπλή κατοχή υπήρξαν ο καταλύτης. Οι κύριες αιτίες. Εδώ και χρόνια, η Συρία στερείται των εσόδων της από την πώληση πετρελαίου επειδή οι ΗΠΑ με βοήθεια από τους Κούρδους κατέχουν παρανόμως τις πετρελαιοπηγές της και ενεργούν λαθρεμπόριο πετρελαίου εν πολλοίς μέσω Τουρκίας. Ο πόλεμος από το 2011, η λεηλασία της χώρας, η πολυεθνική κατοχή της έχουν ως αποτέλεσμα το ΑΕΠ της να έχει μειωθεί στο μισό σε σχέση με τα προπολεμικά επίπεδα. Επιπλέον εδώ και χρόνια, η Συρία δεχόταν συστηματικώς επιθέσεις δια αεροπορικών επιδρομών από το Ισραήλ, οι οποίες εντάθηκαν τον τελευταίο χρόνο με αποτέλεσμα τη συστηματική καταστροφή των στρατιωτικών δομών της όπως και τη δολοφονία σημαντικού αριθμού Ιρανών συμβούλων και Σύριων. Θα πρέπει εδώ να πούμε ότι σε καμία από αυτές τις επιθέσεις δεν απάντησε η Ρωσία λόγω των δικών της υπολογισμών.Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις αποδυναμωμένες ή απασχολημένες συμμαχικές δυνάμειςσήμαναν ότι η Συρία είχε ξεμείνει από δυνάμεις. Επιπλέον όπως γράψαμε ήδη, απέτυχε η προσπάθεια ανοικοδόμησης του κράτους (αν ποτέ έγινε απόπειρα να επιτευχθεί) όταν η κυβέρνησηέδειχνε να βγαίνει νικήτρια από τον πόλεμο αλλά και η όποια αποκατάσταση της ισχύος του στρατού της.Η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν δεν υλοποίησαν κανένα σχέδιο, αντίστοιχο του σχεδίου Μάρσαλ ούτε «τελείωσαν» τη δουλειά στο στρατιωτικό επίπεδο, όσο μπορούσαν. Με άλλα λόγια, η νίκη της αντίστασης και της Ρωσίας στη Συρία αφέθηκε να μετατραπεί σε πανωλεθρία. Υπάρχουν ευθύνες για αυτό. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία διαπράττει κολοσσιαία λάθη. Λάθεψε και με τη Λιβύη όταν είχε επιτρέψει απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ για χρήση βίας. Επίσης, με την Ουκρανία το 2014. Μετο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία αλλά τότε ήταν πολύ αδύναμη για να αντιδράσει. Τα τελευταία 10 χρόνια δεν ήταν. Κανείς δε θα πολεμήσει για «σένα» φυσικά. Όπως είχε περιγράψει και ο Χασάν Νασράλα στο παρελθόν, όταν αναφερόταν στην προηγούμενη, νικηφόρα περίοδο για τον άξονα της αντίστασης, ήταν πρώτα οι ίδιοι οι Σύριοι που είχαν πολεμήσει και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι.Ωστόσο, η Ρωσία έπρεπε πρωτίστως να πολεμήσει στη Συρία,για τον εαυτό της. Και δεν το έπραξε τώρα που χρειαζόταν περισσότερο παρά ποτέ.
Τρίτον, σε συνέχεια των παραπάνω υπάρχουν διάφορα κενά (και επομένως φήμες, ως προς τα όσα συνέβησαν.Αυτήν την στιγμή μπορεί να φαντάζουν δευτερεύοντα αλλά είναι κρίσιμα προκειμένου να καταλάβουμε τους σχεδιασμούς των δρώντων. Τι συζητήθηκε μεταξύ Πούτιν και Άσαντ στην τελευταία επίσκεψη του τελευταίου στη Μόσχα; Προσφέρθηκε βοήθεια στη Συρία; Διαφώνησαν Ρωσία και Ιράν ως προς τη διαχείριση της κατάστασης; Είχε αρνηθεί ο Άσαντ να ανοίξει δεύτερο μέτωπο κατά του Ισραήλ, στα υψίπεδα του Γκολάν; Ο ίδιος ο πρόεδρος Άσαντ, αυτές τις τελευταίες 10 μέρες εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Ζει ή πέθανε; Σκοτώθηκε εν πτήση προς κάποια χώρα του εξωτερικού; Γιατί είναι το ρωσικό υπουργείο εξωτερικών εκείνο που ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να μεταβιβάσει την εξουσία ειρηνικώς; Τα ερωτήματα είναι πάρα πολλά και οι πιθανές απαντήσεις συντείνουν σε ένα ξαφνικό χάσμα στις σχέσεις Ρωσίας και «Άξονα της αντίστασης». Ποια ήταν η αιτία αν συνέβη κάτι τέτοιο και πότε ανέκυψε;
Τέταρτον, η Τουρκία αναδεικνύεται αυτήν τη στιγμή στον ένα, μεγάλο νικητή. Δείχνει να έχει καταπιεί ένα ολόκληρο κράτος ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του. Η διπλωματική της ισχύς έναντι των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Ρωσίας είναι τεράστια. Πλήττει καίρια τον άξονα της αντίστασης, πετάει έξω από την Ανατολική Μεσόγειο τη Ρωσία, ελέγχει τα «Στενά». Λίγο περισσότερο από έναν αιώνα μετά την αποσύνθεση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αναστρέφει μέρος των αποτελεσμάτων της αραβικής επανάστασης εναντίον της. Διαθέτει επιπλέον, ετοιμοπόλεμες δυνάμεις σε μαζική κλίμακα.
Πέμπτο, το Ισραήλ, το οποίο ηττάτο στη Γάζα και στο Νότιο Λίβανο καταφέρνει ένα στρατηγικού χαρακτήρα πλήγμα στον άξονα της αντίστασης. Δεν είναι μόνο η ανατροπή του Άσαντ που αρνούνταν να προδώσει τον παλαιστινιακό σκοπό και η διάλυση της Συρίας. Είναι η εδαφική επέκταση του ίδιου του Ισραήλ το οποίο έχει το ελεύθερο να καταλάβει ακόμα περισσότερα εδάφη της Συρίας, επεκτείνοντας ανενόχλητο την παράνομη κατοχή του. Άλλωστε, το αναβαπτισμένο Ισλαμικό Κράτος ουδόλως ενδιαφέρεται για το τι θα πάρει το Ισραήλ από την επικράτεια της χώρας που υποτίθεται ότι θέλει να «απελευθερώσει». Το «μεγάλο Ισραήλ» προχωρά ως σχέδιο παρά τις ήττες όλου του προηγουμένου διαστήματος. Επιπλέον, το Ισραήλ, με τον άξονα της αντίστασης σε υποχώρηση (αν όχι σε διάλυση) μπορεί αφού καταλάβει όσο μεγάλο κομμάτι της Συρίας θέλει, να στραφεί στο Λίβανο. Επόμενο θα είναι το Ιράν και η ολοκλήρωση της εθνοκάθαρσης ή/και της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.
Έκτο, οι ΗΠΑ πετυχαίνουν για τους ίδιους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω ένα σοβαρό πλήγμα εναντίον του Ιράν και του άξονα της αντίστασης αλλά και εναντίον της Ρωσίας. Βεβαίως, οι Κούρδοι της Συρίας και οι υποσχέσεις για ανεξάρτητο κράτος πηγαίνουν μάλλον περίπατο. Αλλά, έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Οι Κούρδοι ανήκουν (όπως και άλλοι) σε καθ’ έξιν «απατημένους» συμμάχους. Αν σε πιάσουν μια φορά κορόιδο ντροπή δική τους, αν σε πιάσουν δύο φορές κορόιδο, ντροπή δική σου. Βεβαίως, μπορούν να περιμένουν τις εξελίξεις στο Ιράκ, δηλαδή την πιθανή περαιτέρω ρευστοποίησή του. Αλλά και υπό αυτές τις συνθήκες κάτι μας λέει ότι μάλλον, η Τουρκία θα φροντίσει να τους θυμίσει ποιος είναι το αφεντικό στην περιοχή. Οι ΗΠΑ ενώ βρίσκονται σε φάση υποχώρησης της ισχύος τους πετυχαίνουν μια κομβική νίκη.
Έβδομο, και οι τρεις νικητές μπορεί συντομότερα ή αργότερα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Δεν είναι μόνο ή κυρίως ο κίνδυνος από την τρομοκρατία, την οποία εκθρέφουν συστηματικώς. Οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους, έχουν αλλάξει και άλλες φορές σύνορα και καθεστώτα, βλέποντας κατόπιν τους σχεδιασμούς τους να ανατρέπονται από τις δυνάμεις που αναφύονται. Η ανατροπή του Σαντάμ Χουσεϊν υπήρξε μια τέτοια περίπτωση.Η Τουρκία είχε δει την προγενέστερη εμπλοκή της στον πόλεμο στη Συρία να ανοίγει την προοπτική ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν και ήταν η συνεννόηση της Αστάνα εκείνη η οποία τη διέσωσε (φυσικά πρόδωσε και αυτήν τη συνεννόηση). Το Ισραήλ μετά από κάθε νίκη του βλέπει την αντίσταση να ανασταίνεται να δυναμώνεικαι το ίδιο να γίνεται πιο ανασφαλές. Δεν είναι καθόλουδεδομένο ότι όλα αυτά θα γίνουν ξανά. Άλλωστε, το εργαλείο του αντιδραστικού Ισλάμ που έχουν στα χέρια τους, είναι το πραγματικό «υπερόπλο» και των τριών. Η διάθεση αντίστασης των ίδιων των κοινωνιών είναι που θα κρίνει το μέλλον του Αμερικανό- σιωνιστικό- νεοοθωμανικού σχεδίου.
Όγδοο, η ίδια η συριακή κοινωνία θα περάσει μαύρες μέρες. Την ώρα που τύποι σαν τον Μακρόν και την Μπέρμπκ μιλούν για απελευθέρωση, το Ισλαμικό Κράτος ελέγχει την πατρίδα τους, μαζί με ό,τι και όποιον μπορεί να φανταστεί κανείς. Καμία δημοκρατία και ελευθερία δεν υπάρχει μπροστά τους. Μόνο το σενάριο της Λιβύης και της διάλυσης. Διάφορες περιοχές θα αποπειραθούν να αυτονομηθούν. Ο πόλεμος λογικά θα συνεχιστεί μαζί με μια άγρια και αντιδραστική τυραννία. Το σημαντικότερο και κρισιμότερο είναι αν δυνάμεις σχετιζόμενες με τον άξονα της αντίστασης, δηλαδή αντί- ιμπεριαλιστικές θα κατορθώσουν να συγκροτήσουν ένα νικηφόρο αντιστασιακό κίνημα το οποίο θα ξαναπάρει τη χώρα πίσω, προωθώντας ταυτοχρόνως λύσεις σε όσα καταστροφικά προβλήματα έχουν συσσωρευθεί. Αυτήν τη στιγμή φαντάζει εξαιρετικώς δύσκολο αλλά πάντα κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στην περιοχή μας.
Ένατο, μεγάλος χαμένος είναι και το ίδιο το Ισλάμ. Η ανάδειξη τέτοιων αντιδραστικών δυνάμεων στην ηγεσία μιας χώρας όπως είναι η Συρία θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερες σεκταριστικές συγκρούσεις στο εσωτερικό του Ισλάμ. Όποια πρόοδος είχε συντελεστεί με τον παναραβισμό στο επίπεδο του εκσυγχρονισμού, διαγράφεται γρήγορα- γρήγορα.Φυσικά και δεν είναι άμοιρα ευθυνών τα μπααθικά καθεστώτα. Κάθε άλλο. Αλλά αυτό που ξεκίνησε με τους Ταλιμπάν τη δεκαετία του ’80 ελέω CIA και συνεχίζεταιμε το Ισλαμικό Κράτος και τις μετωνυμίες του θα προκαλέσει πολύ θάνατο, πολλή οπισθοδρόμηση, εκτεταμένη διάλυση κρατών και πολλά κέρδη για το Ισραήλ, την Τουρκία και τις ΗΠΑ.
Δέκατο, η Ρωσία υφίσταται στρατηγική ήττα, σε επίπεδο κύρους, συμμαχιών στη Δυτική Ασία/Μέση Ανατολή, στρατιωτικής παρουσίας στη Μέση Ανατολή, αποτρεπτικής ισχύος σε οποιοδήποτε μέτωπο (συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας), αντιμετώπισης απειλών στον Καύκασο, παρουσίας της στην Αφρική. Διάφορα ρωσικά μέσα ανοήτως προσπαθούν να πείσουν το κοινό τους ότι για όλα αυτά ευθύνεται ο Άσαντ. Μπορεί κανείς να θάβει το κεφάλι του στην άμμο αλλά δε θα πάει πολύ μακριά. Η Ρωσία είχε έναν- μόλις έναν- σταθερό, παραδοσιακό σύμμαχο στην περιοχή. Μία ναυτική βάση στην Ανατολική Μεσόγειο. Έχασε τη σύμμαχό της και σύντομα μάλλον θα χάσει και τη ναυτική της βάση. Η Τουρκία με την οποία περηφανευόταν για τη συνεννόησή τους, τη μαχαίρωσε στην πλάτη. Η ανοχή προς το Ισραήλ πληρώθηκε με μια στρατηγική ήττα. Με αυτούς τους όρους θα της ανοίξουν μέτωπο στη Γεωργία, στον Καύκασοενώ θα συνεχιστεί το μέτωπο και στην Ουκρανία (ακόμα και αν πρόσκαιρα παγώσει). Αν τυχόν (δε συμμεριζόμαστε αυτήν την άποψη ελλείψει αποδείξεων) η Ρωσία θεώρησε ότι μπορούσε να ξεφορτωθεί τον Άσαντ και τη Συρία, διέπραξε αυτοκτονική ανοησία. Η Συρία για τη Ρωσία ήταν στην πραγματικότητα τόσο σημαντική όσο και η Ουκρανία. Αν πάλι απλώς δεν μπόρεσε να σταματήσει την καταστροφή πρέπει άμεσα (σε διάστημα αν όχι ημερών, το πολύ εβδομάδων) να εντοπίσει τι έκανε λάθος και να ξεκινήσει μια προσπάθεια διαχείρισης ζημιάς και μη επανάληψης σε άλλα μέτωπα της καταστροφής. Θα μπορούσε ίσως να αποπειραθεί να δημιουργήσει ένα de facto κράτος στην περιοχή της Λαττάκειας. Να υπογράψει επιτέλους τη στρατηγική συμφωνία με το Ιράν και να συμπήξει μια όντως αξιόπιστη αποτρεπτική ισχύ για το τελευταίο. Να υποστηρίξει πιο ενεργά τον παλαιστινιακό σκοπό. Να δείξει εμπράκτως στο ΝΑΤΟ ότι εννοεί τις κόκκινες γραμμές της (οι δηλώσεις Πούτιν και Λαβρόφ, μάλλον δε λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψιν από τη «Δύση», μέχρι νεωτέρας). Να κινητοποιήσει μαζί με το Ιράν κάποια δύναμη για την αντίσταση μέσα στη Συρία. Έναν συνδυασμό των παραπάνω ή κάτι που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Όπως και να έχει όμως, η Ρωσία βρίσκεται σε ένα από τα χαμηλότερα σημεία της περιόδου Πούτιν. Το αν θα ανακάμψει από αυτό ή αν θα πιστέψει στα «παζάρια» με τον Τραμπ με αποτέλεσμα νέα στρατηγική ήττα μένει να φανεί. Όπως μένει να φανεί αν θα διαμορφώσει μια ρεαλιστική πολιτική προς την Τουρκία και προς το Ισραήλ με βάση τα στρατηγικά της συμφέροντα ή αν θα μείνει δέσμια φαντασιώσεων περί στρατηγικών συνεννοήσεων με τα δύο αυτά κράτη.
Ενδέκατο, το Ιράν επίσης έχει υποστεί στρατηγική ήττα για όλους τους παραπάνω λόγους. Μετά τη δολοφονία Σολεϊμανί, τον περίεργο θάνατο Ραϊσι, τη δολοφονία Νασράλα, την εκλογή Περζεκιάν, τη μη υπογραφή ακόμα της στρατηγικής συμφωνίας με τη Ρωσία, την πίεση προς τη Χεζμπολάχ (με βάση όσαγνωρίζουμε) για ανακωχή με το Ισραήλ, τη διάσπαση των μετώπων του άξονα της αντίστασης, την καθυστέρηση της απάντησής του προς το Ισραήλ, η εξέλιξη στη Συρία προκαλεί έναν καταθλιπτικό συσχετισμό εις βάρος του Ιράν. Η ύπαρξή του κινδυνεύει. Το Ιράν χρειάζεται να επανασχεδιάσει τον άξονα της αντίστασης υπό δυσμενέστερους όρους σε σχέση με τη δεκαετία του 2010. Βρίσκεται σε έναν πόλεμο κατ’ ουσίαν με το Ισραήλ και αναμένει την ορκωμοσία Τραμπ. Αλλά το Ιράν έχει αντιμετωπίσει και χειρότερα και τα έχει καταφέρει ξανά. Θα πρέπει να αποφασίσει (και μάλλον θα το αποφασίσει σύντομα) την κλιμάκωση της αποτρεπτικής δύναμής του, ίσως με την απόκτηση πυρηνικών όπλων. Παραλλήλως, πρέπει τουλάχιστον μαζί με τη Ρωσία να διαμορφώσει μια πολιτική για τη Συρία, αν φυσικά κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Δωδέκατο, άλλος μεγάλος χαμένος είναι ο παλαιστινιακός αγώνας. Ο Χασάν Νασράλα το είχε θέσει ξεκάθαρα: αν χαθεί η Συρία, χάνεται και η Παλαιστίνη. Ο Γιαχία Σινουάρ είχε ξεκαθαρίσει ότι η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Αντίσταση ήταν με τον άξονα της αντίστασης και άρα με την κυβέρνηση της Συρίας. Είχε προσπαθήσει και εν πολλοίς είχε πετύχει να αποσαφηνίσει τη «γραμμή», μετά από τη στροφή ενός μέρους της Χαμάς προς την συριακή αντιπολίτευση, η οποία αν παρέμεν η κυρίαρχη άποψη μέσα στη Χαμάς, θα την ωθούσε στην εξαφάνιση του αντιστασιακού της ρόλου μέσα στην Παλαιστίνη. Η δυναμική της παλαιστινιακής αντίστασης βασίζεται στο στρατηγικό βάθος του άξονα της αντίστασης. Στο γεγονός πως ό,τι γίνεται στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη φτάνει στην Τεχεράνη και από εκεί κινητοποιεί (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να κινητοποιεί) τη Μόσχα αλλά και το Πεκίνο. Η Χεζμπολάχ πολέμησε εν πολλοίς με ρωσικά όπλα για παράδειγμα, προκειμένου να υποστηρίξει τη Γάζα. Με τον άξονα της αντίστασης διασπασμένο, η παλαιστινιακή αντίσταση αποδυναμώνεται δραματικώς. Αλλά και αυτή τα έχει καταφέρει και υπό χειρότερες συνθήκες.
Δέκατο τρίτο: το Ιράκ και ο Λίβανος ως κράτη θα αντιμετωπίσουν καίριο ζήτημα σταθερότητας. Η «εξαγωγή» αντιδραστικού Ισλάμ, νεοοθωμανισμού και σιωνισμού δε θα σταματήσει στα σύνορα της Συρίας. Θα επεκταθεί και προς το Ιράκ αλλά και προς τον Λίβανο. Η όλη περιοχή ωθείται στην πλήρη ρευστοποίηση των συνόρων.
Δέκατο τέταρτο: η Κίνα, όσο και αν δε φαίνεται άμεσα, ανήκει στους χαμένους. Το Ισλάμ που προωθούν ο σιωνισμός, η Τουρκία και οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιήσει και το ζήτημα των Ουιγούρων προκειμένου να πλήξει αργότερα την Κίνα. Επίσης, η όλη οικονομική επέκταση της Κίνας προς τα δυτικά της χρειάζεται τη Ρωσία και κυρίως το Ιράν, όπως και σταθερά σύνορα. Η πολιτική των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Τουρκίας πλήττει τα συμφέροντά της καίρια. Η Κίνα θεωρεί ότι ο χρόνος μετράει υπέρ της, μόνο που το ίδιο θεωρούν και οι αντίπαλοί της, εξ ου και δεν πρόκειται να της τον δώσουν. Όσο μένει σχετικώς μακριά από τις συγκρούσεις των φυσικών συμμάχων της, τόσο αυτές οι συγκρούσεις την πλησιάζουν.
Δέκατο πέμπτο: μεγάλος χαμένος είναι και ο Ελληνισμός. Οι ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου θα τρέξουν προς τις ΗΠΑ ακόμα περισσότερο (αν γίνεται περισσότερο φυσικά) μετά από τα γεγονότα στη Συρία. Μπορεί να «δώσουν» ακόμα και την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα 12 ν.μ., την ΑΟΖ και οτιδήποτε άλλο προκειμένου να εξευμενίσουν τον νεοοθωμανισμό της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα, απλώς «ταΐζουν» το θηρίο. Ο Ελληνισμός ενισχύοντας (στον βαθμό που του αναλογεί)τη διάλυση των κρατών της Δυτικής Ασίας και τον αντιρωσισμό καθίσταται παραπληρωματικός του «θηρίου» του νεοοθωμανισμού. Φαντάζει ακίνδυνος. Το «θηρίο» θα τον «δαγκώσει» ή και θα τον «φάει». Αν η Τουρκία αποφασίσει ότι τη συμφέρει να δράσει κατά του Ελληνισμού διαθέτει άφθονες εφεδρείες σε στρατιωτικό επίπεδο και δε χρειάζεται να το κάνει κάν άμεσα και η ίδια. Θα αξιοποιήσει κάποιο υβριδικό σενάριο σύγκρουσης. Οι ΗΠΑ θα βγάλουν ανακοινώσεις, θα οργανώσουν διεθνείς πρωτοβουλίες αλλά δε θα πράξουν τίποτα.
Δέκατο έκτο: τα γεγονότα στη Συρία αποδεικνύουν ότι η επίδειξη της όποιας σημαίας μεγάλης δύναμης δεν προσφέρει προστασία. Το μετονομασμένο Ισλαμικό Κράτος κατέλαβε τη Συρία αδιαφορώντας τελείως για τις ρωσικές βάσεις. Θα αποφασίσει σύντομα δε, αν θα τους επιτεθεί και το πιθανότερο σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι να φύγουν οι Ρώσοι. Το ίδιο ακριβώς θα έκαναν ή θα κάνουν αν χρειαστεί και οι ΗΠΑ. Θα βομβαρδίσουν, όπως και οι Ρώσοι αλλά δε θα διακινδυνεύσουν το προσωπικό τους. Σαφώς, το ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο είναι πιο σφιχτό αλλά και αυτό φθίνει. Καμία μεγάλη δύναμη δε θα κινδυνεύσει για να σώσει την εδαφική ακεραιότητα οποιουδήποτε ασθενέστερου συμμάχου της. Επιπλέον η ίδια η έννοια του πολέμου έχει εισέλθει σε μια γκρίζα φάση, εντός της οποίας ειρήνη και πόλεμος δε διαχωρίζονται εύκολα, ούτε ως καταστάσεις, ούτε ως προς τους εμπολέμους. Έχουμε μπει σε μια φάση αναρχίας και ανάγκης ισχυρών εγχώριων δυνάμεων σε δημογραφικό, στρατιωτικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Ο Ελληνισμός έχει εισέλθει σε αυτήν την εποχή από μια πολύ κακή αφετηρία.
Εν κατακλείδι: η πτώση της Συρίας αποτελεί ένα συγκλονιστικό και δραματικό γεγονός. Αποτελεί μια καταστροφή. Για πολλούς η καταστροφή φαίνεται άμεσα. Αλλά και για άλλους που σήμερα φαντάζουν νικητές, το μέλλον μπορεί να επιφυλάσσει εκπλήξεις. «Έπεσε»μια χώρα και κέρδισαν μια κρίσιμη μάχηο ιμπεριαλισμός, ο σιωνισμός και ο νεοοθωμανισμός. Θα μπορέσει η αντίσταση να γυρίσει το «παιχνίδι»; Είναι πολύ δύσκολο αλλά όχι απίθανο.Πρόκειται για μια από τις πιο σκοτεινές ώρες της αντίστασης αλλά και του πλανήτη. Ίσως μέσα σε αυτές να αναδειχθούν οι δυνάμεις που θα αντιστρέψουν και πάλι την πορεία προς τη βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου