τοῦ Νέστορος Νικηφορίδη
Τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας μέ τίς ἐσφαλμένες καί βιαστικές ἀποφάσεις τῆς πλειοψηφίας του, σχετικά μέ τά μέτρα ἐφαρμογῆς τοῦ μνημονίου, καί στή συνέχεια ὅλα τά διοικητικά δικαστήρια, καλοῦνται νά πιστεύσουν καί νά ἐμπεδώσουν βιωματικά καί πρακτικά ἕνα μύθο, δηλαδή ὅτι ὑπάρχει δημοσιονομική κρίση στήν Ἑλλάδα. Τοῦτο, προκειμένου νά κρίνουν γρήγορα καί (ἐξυπακούεται) μέ αὐστηρότητα τίς φορολογικές ὑποθέσεις.
Παρομοίως, ὠθοῦνται νά πιστεύσουν στόν ἴδιο μύθο, εὐρωλιγούρηδες ἄλλοι νομικοί καθώς καί οἱ πολιτικοί-ποινικοί δικαστές. Ὁ μύθος αὐτός καλλιεργεῖται ὑπό τῆς προπαγάνδας τῶν ΜΜΕ, τῆ συνεργείᾳ τοῦ ἀπίστευτου φόρτου ἐργασίας τῶν δικαστῶν, πού δέν τούς ἐπιτρέπει τήν πολυτέλεια τῆς πλήρους καί ἀντικειμενικῆς πολιτικο-κοινωνικῆς, καί τῆς στοιχειώδους οἰκονομικῆς, ἐνημερώσεως.
Πλήν ὅμως, δέν ὑπάρχει κανένας λόγος δημοσίου συμφέροντος γιά τήν λήψη μέτρων, φορολογικῶν, διοικητικῶν, ποινικῶν, σέ βάρος τοῦ μέσου ἤ τοῦ πτωχοτέρου Ἕλληνος, γιά την ἀντιμετώπιση τῆς λεγομένης δημοσιονομικῆς κρίσης. Διότι στήν πραγματικότητα, νομικῶς καί πραγματικῶς, δέν ὑπάρχει "δημοσιονομική κρίση", ὅπως θά καταστῆ φανερό ἀπό τά κατωτέρω .
Καί βέβαια, ἄλλο εἶναι τό πρόβλημα τῆς φοροδιαφυγῆς, καί δή τῶν πλουσιοτέρων ἐκ τῶν Ἑλλήνων, καί ἄλλο