του Λευτέρη Ριζά
Η προσεχής εκλογή προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για το μέλλον του νησιού και του λαού σε Κύπρο-Ελλάδα. Η Αριστερά της Ελλάδας δεν βρίσκει χρόνο να μιλήσει. Σιωπά άπασα. Ασχολείται με ό,τι άλλο συμβαίνει στον πλανήτη, εκτός από το Κυπριακό. Την ενδιαφέρει το τι γίνεται στο ΝΕΠΑΛ, στη Γάζα, στην Πολυνησία, στον Βόρειο και Νότο Πόλο, αλλά τρέμει στην ιδέα να ασχοληθεί με ένα μέγιστης σημασίας για όλους Εθνικό θέμα. Την Κύπρο και την τύχη της. Η κοινοβουλευτική «Αριστερά» βαδίζει συμφωνώντας κσι σιωπώντας παράλληλα: ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, Αριστερό Ρεύμα και η αυτοαποκαλούμενη «Πατριωτική Αριστερά», η εξωκοινοβουλευτική αποδέχονται σήμερα ουσιαστικά, μετά από εννιά χρόνια, το Σχέδιο ΑΝΑΝ. Όχι μόνο γιατί υποστηρίζουν ως λύση τη Διζωνική –Δικοινοτική Ομοσπονδία [θεμέλιος λίθος και βάση του σχεδίου Αναν], αλλά γιατί δεν θέλουν να δουν τι σημαίνει και που μπορεί να οδηγήσει η ένταξη της Κύπρου στα σχέδια των δανειστών της – Ευρωπαϊκό Μηχανισμός Στήριξης, Μνημόνιο και ΔΝΤ – το Κυπριακό. Σε μια επιβολή ενός σχεδίου τύπου Ανάν.
Μπορεί να κάνουν το παν για να πιστέψουμε ότι η Ε.Ε. και οι ισχυρότερες χώρες σε αυτήν – Γερμανία και Γαλλία – δεν μπορούν να πιέσουν για κάτι τέτοιο, αλλά και μόνο ότι το αναφέρουν σημαίνει ότι και το σκέφτονται και ότι θα το επιχειρήσουν με κατάλληλους χειρισμούς και τον κατάλληλο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας [1]
Για όσους παραμένει πάντα στη ψυχή και το μυαλό, χαραγμένο το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ», δεν μπορούν να ησυχάσουν να μην νοιώσουν οργή γι αυτή τη στάση της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Γι αυτό και δεν θα σιωπήσουν.
Η ιστορική φράση του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου «…παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο, δεν θα παραδώσω κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα…», κατά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004, προσλαμβάνει στις σημερινές συνθήκες και ειδικά μετά την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ - ΕΕ & ΕΚΤ δραματική επικαιρότητα.
Επαληθεύονται πλέον αυτοί που με βάση την ιστορία του ΑΚΕΛ [2] προέβλεπαν αυτή την κατάληξη: την πλήρη εγκατάλειψη του αγώνα όχι μόνο για την Αυτοδιάθεση- Ένωση [3], αλλά και για την ίδια την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μετά τις ταλαντεύσεις του για την απόρριψη του σχεδίου ΑΝΑΝ [4] εργάστηκε «σκληρά» για να παραδώσει την Κύπρο στους «Σωτήρες» δανειστές της, υποστηρικτές ακριβώς και του σχεδίου ΑΝΑΝ. Αυτό, φοβόμαστε πολύ, ότι θα έχει καταστροφικές συνέπειες για όλο τον Ελληνισμό. Σε Ελλάδα και Κύπρο. Όσο για το ΑΚΕΛ ανήκει πια στα κόμματα των «Μνημονίων».
-->
Δεν συγχωρείται κανένα κόμμα στην Ελλάδα που ισχυρίζεται πώς είναι αριστερό, ριζοσπαστικό ή κομμουνιστικό, να μην βλέπει αυτή την αλήθεια, να μην καταγγέλλει το ρόλο του ΑΚΕΛ στην παράδοση του Νησιού και των Ελλήνων, στα αρπαχτικά νύχια των δανειστών-σωτήρων. Η σιωπή τους, εν μέρει, εξηγείται από το ότι υπήρξε πληθωρική παρουσία στελεχών και μελών τους σε λίστες υπογραφών υπέρ του σχεδίου ΑΝΑΝ, χωρίς να ενοχληθούν που συνοδοιπόρησαν με τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Το ΚΚΕ, που τάχθηκε κατά του σχεδίου ΑΝΑΝ – λόγω αντι-ιμπεριαλιστικής παράδοσης – δεν τόλμησε να καταγγείλει τώρα τον σύντροφο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ και το ΑΚΕΛ, που το θεωρεί «αδελφό» κόμμα και το καλεί στις συναντήσεις των ΚΚ και Εργατικών Κομμάτων που συχνά διοργανώνει. Απλά καταγγέλλει την ψήφιση του προϋπολογισμού της Κύπρου, που περιλαμβάνει μέτρα κατά εργαζομένων, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η Κύπρος από το ΕΜΣ, λες και δεν κυβερνά το ΑΚΕΛ [5]
Σήμερα υπερασπιστές του Μνημονίου είναι ο υποψήφιος για την προεδρία Ν. Αναστασιάδης, πρόεδρος του ΔΗΣΥ φανατικός υποστηρικτής του σχεδίου ΑΝΑΝ., που