Κι όμως, υπάρχουν φορές, που ο ανθρωπισμός νικιέται από την πολιτική σκοπιμότητα. Πότε; Όταν, π.χ, ο ανθρωπισμός βρίσκεται απέναντι απ΄ ένα «σουξέ στόρι», από μια «ανάκαμψη» της οικονομίας, που τη βλέπει μονάχα η εκάστοτε κυβέρνηση και κανείς άλλος.
Αν ο ανθρωπισμός και η ευαισθησία συγκρουστούν με το «σουξέ στόρι», τότε κακό του κεφαλιού τους είναι. Απλά θα νικηθούν. Ο ανθρωπισμός δεν έχει τα Μέσα, όπως τα έχουν η κυβέρνηση και το κουαρτέτο, που δημιουργούν στην κοινωνία μια πλαστή, ή λειψή εικόνα της πραγματικότητας με γνώμονα τα συμφέροντα τους. Ο ανθρωπισμός είναι ανιδιοτελής, διαθέτει μόνο καρδιά και μάλιστα στην αριστερή πλευρά του στήθους κι όχι της βουλής.
Η εικόνα του Έλληνα άστεγου, του αυτόχειρα, του πεινασμένου, των συσσιτίων, ενοχλεί. Είναι απαγορευμένες από τα ΜΜΕ ως αποδεικτικά στοιχεία αποτυχίας κατ' εντολή των μνημονιακών αριστεροαδέξιων κυβερνήσεων. Η προβολή τους χαλάει την ωραία εικόνα του «σουξέ στόρι» και των επιτυχών διαπραγματεύσεων και δείχνει την αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Σε κάθε τραγωδία τα θύματα γίνονται αόρατα. Έτσι, σαν τα σκουπίδια μπαίνουν κάτω από το χαλί. Αυτή η κατάσταση είναι ένας ανθρωπισμός, που έχει νικηθεί από την πολιτική σκοπιμότητα. Με απλά λόγια, η ανθρώπινη δυστυχία ζυγίστηκε και βρέθηκε πως έχει μικρότερη πολιτική αξία, από την πλαστή εντύπωση μιας επερχόμενης ευτυχίας.
Αντίθετα, ο «ανθρωπισμός» απέναντι στους προσφυγομετανάστες, είναι επιθυμητός και για αυτό υπερπροβάλλεται από τα ΜΜΕ. Θα πει κανείς, μα αυτοί που