Λίγες ημέρες πριν, συναντάω στην παιδική χαρά μια γνωστή μου με τη θετή κορούλα της, ένα πανέξυπνο και υπέροχο πλάσμα από την Αιθιοπία, που πέρασε φέτος το κατώφλι της πρώτης δημοτικού. Η επίσης γλυκιά και ήρεμη μαμά της επέλεξε ένα από τα λεγόμενα "καλά" ιδιωτικά σχολεία, θεωρώντας προφανώς ότι το συγκεκριμένο σχολείο θα εξασφαλίζει ένα περιβάλλον σωστής διαχείρισης της διαφορετικότητας.
"Πως τα πάει με το σχολείο;" τη ρωτάω και το βλέμμα της συννεφιάζει. "Όχι όπως περίμενα" μου απαντά και, χωρίς να γίνει πολύ συγκεκριμένη, την καταλαβαίνω ακριβώς. "Σκέφτομαι να δοκιμάσω κάτι άλλο, κάτι που θα της ταιριάζει πιο πολύ", συμπληρώνει. Γιατί; Γιατί ενώ και η ίδια δεν μου λέει κάτι συγκεκριμένο, εγώ καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι του σχολείου δεν κατάφεραν να διηγηθούν τη σωστή ιστορία για τη διαφορετικότητα. Καταλαβαίνω ότι οι υπόλοιπες μαμάδες και οι υπόλοιποι μπαμπάδες δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν στα παιδιά τους ότι η αγάπη δεν είναι μόνο βιολογία, είναι και χημεία, και ιστορία, και μυρωδιές, και χρώματα. Ναι, η αγάπη είναι πολύχρωμη.
Φυσικά, το συγκεκριμένο σχολείο, που δεν πόρεσε να κάνει τα αυτονόητα... κατανοητά, πρωτοστάτησε σε