Τον τελευταίο καιρό, κυρίως στο λεγόμενο "αναρχικό και αντί- εξουσιαστικό χώρο" (αλλά και στην αριστερά γενικότερα) έχει δημιουργηθεί μια "διεθνιστική" κουλτούρα η οποία μισεί κάθε τι που αναφέρεται στο έθνος και την πατρίδα, επειδή δήθεν ο πατριωτισμός εξελίσσεται σε φασισμό και εμποδίζει την εξέλιξη της κοινωνίας και ότι το αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και άλλα τέτοια φαιδρά.
Τα άτομα που υποστηρίζουν τη θεωρία αυτή, αν και δεν έχουν να αντιτάξουν κανένα είδος οργάνωσης της κοινωνίας που να αντέχει σε λογική εξέταση και επιχειρήματα, επιμένουν βλακωδώς στην ανόητη αυτή στάση που κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή τους να δουν τι πρεσβεύει ο αναρχισμός, ενώ όσα γνωρίζουν τα γνώρισαν από "διαβασμένους" "συντρόφους" που ξέρουν από αυτά και τους οποίους σέβονται και οι οποίοι τους "καθοδήγησαν" στη γνώση τους αυτή.
Ας δούμε όμως τι έγραψε ο σημαντικότερος διανοούμενος του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν, ο οποίος είναι για πολλούς ο πατέρας του αναρχισμού:
“… Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι η σκλαβιά του λαού…Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας.
Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή.
Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά