Ο πρόεδρος Andrew Jackson αποκάλεσε το τραπεζικό καρτέλ ως “ένα υδροκέφαλο τέρας που τρώει τη σάρκα του απλού ανθρώπου”. Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης John Hylan, γράφοντας το 1920, το ονόμασε ένα “γιγάντιο χταπόδι” που “αρπάζει στα μακριά και ισχυρά πλοκάμια του, τους ανώτερους υπαλλήλους μας, τα νομοθετικά μας σώματα, τα σχολεία μας, τα δικαστήριά μας, τις εφημερίδες μας και κάθε υπηρεσία που δημιουργήθηκε για την προστασία του λαού.” Η αράχνη του χρέους έχει καταβροχθίσει αγροκτήματα, σπίτια και ολόκληρες χώρες που έχουν παγιδευτεί στον ιστό της. Σε ένα άρθρο με τίτλο “The Death of Banking” τον Φεβρουάριο του 2005, ο οικονομικός σχολιαστής Hans Schicht έγραψε:
Το γεγονός ότι ο τραπεζίτης έχει τη δυνατότητα να δώσει πίστωση με το ίδιο κεφάλαιο πολλές φορές, το γεγονός ότι τα τραπεζικά καρτέλ, οι κεντρικές τράπεζες, έχουν την άδεια να εκδίδουν φρέσκο χρήμα με αντάλλαγμα τίτλους δημοσίου, [τους έχει] εξασφαλίσει δωρεάν γεύμα για μια αιωνιότητα. . . . Μέσα από ένα δίκτυο ενός ανώνυμου οικονομικού πλέγματος, μόνο μια χούφτα παγκόσμιων βασιλιάδων τραπεζιτών κατέχει και ελέγχει τα πάντα. . . . Όλοι, άνθρωποι, επιχειρήσεις, δημόσιο και ξένες χώρες, όλoι έχουν γίνει αλυσοδεμένοι σκλάβοι στα σχοινιά της πίστωσης των τραπεζιτών.
O Schicht γράφει ότι στην καριέρα του είχε την ευκαιρία να
παρατηρήσει τους μάγους της οικονομίας εκ των έσω και από κοντινή απόσταση. Το παιχνίδι λέει, έχει γίνει τόσο συγκεντρωτικό και συμπυκνωμένο, που το
Διαβάστε περισσότερα »
