Η αλήθεια είναι εκεί έξω… αλλά δεν ενδιαφέρεται κανείς

Θέμης Τζήμας

Ο Σέιμουρ Χερς, μια από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες του αμερικανικού τύπου, αποκάλυψε πριν λίγες ημέρες αυτό που κατά βάθος γνωρίζαμε όλοι: ότι τους δύο αγωγούς Nord Stream τους ανατίναξαν οι ΗΠΑ, με τη συνέργεια της Νορβηγίας. Πρόκειται για ένα σαμποτάζ εις βάρος των ευρωπαϊκών λαών, προκειμένου να δεσμευτεί η πολιτική τους συμπεριφορά, αναδεικνύοντας τον ρόλο των αντιστοίχων ηγεσιών ως υποτελών των ΗΠΑ, του οποίου δύσκολα μπορεί να βρει αντίστοιχο, τις πολλές τελευταίες δεκαετίες ή και ακόμα παλαιότερα.

Το ρεπορτάζ έρχεται εν μέσω παρατεταμένης «σίγασης» έως και παύσης των εισαγγελικών ερευνών από την πλευρά της Γερμανίας. Δεν είναι βεβαίως υποχρεωτικό να πιστέψει κανείς τον Σέιμουρ Χερς. Θα περιμέναμε ωστόσο να ερευνηθούν οι αποκαλύψεις του. Αντί για αυτό, απλώς τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης τον μετέτρεψαν από «καταξιωμένο» σε «αμφιλεγόμενο». Οι τόσο «ευαίσθητοι» κατά τα λοιπά, Πράσινοι της Γερμανίας, όπως και της Ε.Ε., επιλέγουν να κοιτάξουν από την άλλη. Τίποτα δεν επιτρέπεται να διαταράξει τον νατοϊκό «ιερό πόλεμο» κατά της Ρωσίας.

Την ίδια περίπου περίοδο, στο Οχάιο των ΗΠΑ μια γιγάντια περιβαλλοντική καταστροφή λαμβάνει χώρα, με

αποκλειστική ευθύνη των μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών και των απεργοσπαστικών μηχανισμών, τους οποίους ενίσχυσε ο πρόεδρος Μπάιντεν. Η φύση και οι άνθρωποι υποφέρουν, αλλά η είδηση για μέρες δεν βρήκε κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης. Τα ίδια μέσα, και μάλιστα των ΗΠΑ, τα οποία ξοδεύουν εκατομμύρια για «εκστρατείες ευαισθητοποίησης» για το περιβάλλον, σκέφτηκαν ότι προφανώς το ζήτημα της καταστροφής αυτής στην πατρίδα τους δεν αφορά κανέναν. Τοπικοί δημοσιογράφοι τραμπουκίζονται, αλλά οι υπερασπιστές της ελευθερίας του τύπου στο Ιράν, στην Κίνα και στη Ρωσία προτιμούν να αλλάξουν πλευρό και να πάρουν έναν υπνάκο.

Στην Ουκρανία, μια μονάδα του ουκρανικού στρατού βαφτίζεται «τιμητικώς» Εντελβάις, προς τιμήν της εγκληματικής συμμορίας που σφάγιαζε αντιστασιακούς και αμάχους στην κατεχόμενη Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της πατρίδας μας. Οι ένθερμοι αντιναζιστές και αντι-ακροδεξιοί, ιδίως μάλιστα εκείνοι που φοβόντουσαν μην τυχόν και πάρει «κεφάλι» ο λαϊκισμός και καταστρέψει τις «δημοκρατίες» μας, δεν διαπιστώνουν τίποτε το επιλήψιμο. Γιατί άλλωστε πρέπει να μας ανησυχεί το γεγονός ότι η Ουκρανία έχει επισήμως αποκαταστήσει το ναζισμό ως πυρήνα της κρατικής της ιδεολογίας; Όσο κανείς πηγαίνει με τα νερά του ΝΑΤΟ, μπορεί να είναι ό,τι άλλο θέλει.

Παραλλήλως, η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ καλεί την Ουκρανία να βομβαρδίσει την Κριμαία, με όπλα σταλμένα από τις ΗΠΑ. Ξέρουμε όλοι ότι κάτι τέτοιο τσαλαπατά ακόμα περισσότερο τις ρωσικές κόκκινες γραμμές. Ωστόσο ουδείς μοιάζει ενοχλείται από το γεγονός ότι ερχόμαστε ολοένα εγγύτερα στο σημείο χωρίς επιστροφή, ενός κατακλυσμιαίου πολέμου. Ξέρουμε τι διακυβεύεται: η επιβίωση του ανθρωπίνου πολιτισμού. Αλλά προτιμούμε να καταναλώνουμε τη δική μας προπαγάνδα.

Κερασάκι στην τούρτα: η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αρνείται να καταθέσει δημοσίως για τις ιδιαιτέρως στενές, προσωπικές της σχέσεις με τον κ. Μπουρλά της Pfizer – το λαμπρό αυτό τέκνο της χώρας μας, το οποίο τζιράρισε και κερδοσκόπησε πάνω στην πανδημία, υπογράφοντας μεταξύ άλλων συμβόλαια δισεκατομμυρίων ευρώ με την Ε.Ε., τους όρους των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ. Αυτά τα συμβόλαια είναι γεμάτα από σκιές διαφθοράς. Αλλά το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές αποφάσισαν ότι κυρία φον ντερ Λάιεν δεν πρέπει να υποχρεωθεί να δώσει εξηγήσεις δημοσίως για το πώς ήταν δυνατό να αντάλλασσε ιδιωτικά μηνύματα, με τον ίδιο άνθρωπο με τον οποίο υπέγραφε συμβόλαια.

Το κοινό στοιχείο και των πέντε γεγονότων (και όχι μόνο αυτών) είναι ότι σε αντίθεση με σειρές της pop κουλτούρας, όπως ήταν το X- Files, η αλήθεια (ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος της) δεν είναι εκεί έξω, κρυμμένη σε κάποια συνομωσία, αλλά εκεί έξω, μπροστά στα μάτια μας, στους υπολογιστές μας και στα κινητά μας. Προφανώς υπάρχουν πάρα πολλά, τα οποία δεν γνωρίζουμε, ωστόσο ένας αξιοσημείωτα μεγάλος βαθμός αποκαλύψεων λαμβάνει χώρα, είτε από δημοσιογράφους, είτε και από έρευνες πολιτών. Ενώ θα περίμενε κανείς (ή μάλλον θα έπρεπε να απαιτεί κανείς) να τροφοδοτείται η οργή των λαών από τέτοια γεγονότα κυριαρχούν η απάθεια και ο μιθριδατισμός, εν μέσω γενικευμένης καχυποψίας, δυσπιστίας και δυσαρέσκειας, προς την οικονομική και πολιτική εξουσία.

Ο δυτικός πολίτης (σίγουρα κυρίως αυτός) είναι ο πολίτης της ψευδούς συνείδησης και των συντετριμμένων προσδοκιών. Η παρακμή της Δύσης έχει να κάνει όχι μόνο ή κυρίως με την οικονομική της υποχώρηση, αλλά με το γεγονός ότι το σύστημα εξουσίας κινείται ανεξέλεγκτα, ενώ οι λαοί ως υποστάσεις αποσυντίθενται μέσα σε μια γενικευμένη αίσθηση έλλειψης ισχύος και προσανατολισμού. Πρόκειται για μια ένδοθεν αποσάθρωση του αστικού φιλελευθερισμού, δια της μετάπτωσής του σε αστική ολιγαρχία, με το κοινωνικό στοιχείο σε υποχώρηση, έως και διάλυση. Οι δυτικοί λαοί δεν είναι οι φτωχότεροι διεθνώς. Βιώνουν όμως ιστορική υποχώρηση με υλικούς όρους και με όρους μαζικής κοινωνικής στράτευσης σε ό,τι αφορά τις εν δυνάμει πρωτοπορίες. Έτσι εξελίσσονται σε αθροίσματα απο-κοινωνικοποιημένων και ανιστορικών ατόμων.

Η διαδικασία αυτή συντελείται πολύπτυχα. Μέσα από τη φτωχοποίηση μεγάλων μαζών και τη διάλυση των μαζικών κομμάτων. Επιπλέον, μέσα από ένα συνδυασμό φθίνοντος, αλλά πανίσχυρου στο φαντασιακό καταναλωτισμού, ποπ κουλτούρας της συγκινησικρατείας και της νάρκωσης (όχι μόνο ή κυρίως δια των ναρκωτικών), απο-κοινωνικοποίησης, κυριαρχίας του φόβου, υποκειμενιστικού δικαιωματισμού και πολύπτυχης καταστολής. Οι δυτικοί λαοί υφίστανται έναν πανίσχυρο διοικητικό και αστυνομικό, μηχανισμό καταστολής και λογοκρισίας. Οι λαοί θυματοποιούνται από αυτόν τον μηχανισμό και ταυτοχρόνως στρέφονται σε αυτόν ως δυνάμει θύματα, λόγω της φαντασιωτικής απολυτότητας του ατόμου, η οποία όμως ακυρώνεται μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα. Μιλάμε για μια κατάσταση «διάσπασης προσοχής», μέσα από και χάρις σε, απολύτως σχετικοποιημένης σημασίας, πλην όμως διαρκή και εντυπωσιακά, ερεθίσματα, σε συνδυασμό με εξελιγμένες μεθόδους χειραγώγησης. Πρόκειται για μια από τις πλέον αποτελεσματικές εκδοχές δυστοπίας. Δεν είναι ότι επιμέρους άτομα δεν βιώνουν και δεν αντιλαμβάνονται την καταστολή ή την αδικία. Τις βιώνουν και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα. Το πρόβλημα είναι ότι το κοινωνικό ως τέτοιο δεν τις αντιλαμβάνεται, διότι αποσυντίθεται.

Σε αυτό το πλαίσιο, η αλήθεια για το κοινωνικό, απλώς δεν έχει καμία σημασία ή έστω έχει πολύ μικρή σημασία. Η αλήθεια δεν έχει σημασία, διότι δεν υπάρχει (ή τουλάχιστον βρίσκεται σε οξεία υποχώρηση) ο δέκτης, δηλαδή οι συλλογικές, κοινωνικές συγκροτήσεις. Η αλήθεια καρποφορεί στο κοινωνικό. Αυτό λείπει.