Ο συντάκτης του άρθρου, Ferdinando Giugliano, ξεκινά εκφραζόμενος με σκληρή γλώσσα σχετικά με τη Γερμανία και την Ευρωζώνη, γλώσσα η οποία όμως "μαλακώνει" σιγά σιγά κατά την εκτύλιξη του άρθρου, και η οποία στο τέλος παρουσιάζει σαν... αδιάφορο το Γερμανικό Χρέος και ως απλώς... μια πιθανότητα για το μέλλον. Ας δούμε μεταφρασμένο ολόκληρο το άρθρο της Financial Times και ας συγκρίνουμε τα δεδομένα και τη γλώσσα που χρησιμοποιείται για την Ελλάδα και τα αντίστοιχα για τη Γερμανία:
"Η Ευρωζώνη βουλιάζει μέσα σε μια σύγκρουση για το χρέος της Ελλάδας, το οποίο στο 175% του ΑΕΠ, είναι το μεγαλύτερο στους δείκτες της Ευρωζώνης. Όμως, τα δεδομένα που δημοσιεύθηκαν την Τρίτη προκαλούν την απορία, αν τα κράτη-μέλη θα πρέπει να σταματήσουν να ανησυχούν για την οικονομική συμφορά της Αθήνας και θα πρέπει να ξεκινήσουν να ανησυχούν για του... Βερολίνου.
Τα νούμερα που δημοσιεύθηκαν από την Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ε.Ε., έχουν σχέση με τις
κυβερνητικές ενδεχόμενες οφειλές. Αυτά είναι χρέη που ο δημόσιος τομέας δεν είναι επίσημα υποχρεωμένος να αποπληρώσει τώρα, αλλά μπορεί να χρειαστεί να τιμήσει στο μέλλον.
«δεν είναι επίσημα υποχρεωμένος να αποπληρώσει τώρα»: Γιατί η Γερμανία δεν είναι ΕΠΙΣΗΜΑ υποχρεωμένη να αποπληρώσει ΤΩΡΑ τις οφειλές της, ενώ η Ελλάδα είναι, και μάλιστα με το πιστόλι στον κρόταφο;
Η λίστα περιλαμβάνει εγγυήσεις σε φορείς του ιδιωτικού τομέα - όπως τράπεζες -, καθώς και συνεργασίες δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (PPPs), συμβόλαια με βάση τα οποία η κυβέρνηση δεσμεύεται να αγοράσει μελλοντικές υπηρεσίες σε αντάλλαγμα για τις κτιριακές και λειτουργικές υποδομές εταιρειών.
«Η λίστα περιλαμβάνει εγγυήσεις σε φορείς του ιδιωτικού τομέα - όπως τράπεζες -»: Και η αρχική λίστα χρέους της Ελλάδας χρέος σε ιδιώτες και συγκεκριμένα τράπεζες δεν περιλάμβανε; Γιατί εκείνη έπρεπε να το αποπληρώσει άμεσα, δανειζόμενη υπέρογκα ποσά, ενώ άλλες χώρες (βλ. Γερμανία) όχι;
«συμβόλαια με βάση τα οποία η κυβέρνηση δεσμεύεται να αγοράσει μελλοντικές υπηρεσίες σε αντάλλαγμα για τις κτιριακές και λειτουργικές υποδομές εταιρειών»: Βλέπω καλά; Το Γερμανικό κράτος - κυβέρνηση πλήρωνε τις υποδομές και την λειτουργία εταιρειών και ΘΑ αγόραζε έναντι αυτών στο μέλλον υπηρεσίες; Πού τα χρέωνε όλα αυτά τα έξοδα; Στους Γερμανούς φορολογούμενους, πού αλλού...
Για πρώτη φορά η Eurostat έχει συγκεντρώσει τέτοιους αριθμούς από εθνικά στατιστικά γραφεία και τα δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της. Με την πρώτη ματιά, το αποτέλεσμα είναι σοκαριστικό: Ο μεγαλύτερος ενδεχόμενος σωρός χρέους στην Ε.Ε. είναι της Γερμανίας, που ανέρχεται στο 145% του ΑΕΠ. Η Ολλανδία και η Σλοβενία είναι με απόσταση δεύτερη και τρίτη, με 115% και 111% αντίστοιχα. Όσον αφορά την Ελλάδα, βρίσκεται στο τέλος της κατάταξης, με ένα μικροσκοπικό 17%.
Αν αθροίσεις τις συνολικές ενδεχόμενες οφειλές και το επίσημο κρατικό χρέος, πάλι λαμβάνεις ένα αντίστροφα-ευνόητο αποτέλεσμα. Ο μεγαλύτερος σωρός χρέους είναι τώρα της Ιρλανδίας, με 234% του εθνικού εισοδήματος. Αλλά η Γερμανία έρχεται κοντά στη δεύτερη θέση, με 222% - 20 ποσοστιαίες μονάδες επάνω από την Πορτογαλία και 30 ποσοστιαίες μονάδες περισσότερες από την Ελλάδα.
"Σίγουρα, αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό", πιθανότατα θα σκέφτεστε. Και όντως, η αλήθεια δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται. Η πλειοψηφία των ενδεχόμενων οφειλών της Γερμανίας ανήκουν σε αυτό που η Eurostat αποκαλεί: "κυβερνητικά ελεγχόμενους φορείς ταξινομημένους εκτός της γενικής κυβέρνησης". Οι στατιστικοί της Ε.Ε. δεν παρέχουν μια πλήρη εξήγηση για το τι βρίσκεται πίσω από τους αριθμούς. Αλλά το Destatis, το εθνικό στατιστικό γραφείο της Γερμανίας, είπε στην Financial Times πως ο πελώριος ενδεχόμενος σωρός χρέους της Γερμανίας μπορεί να αποδοθεί σε μεγάλο βαθμό σε οφειλές κρατικών τραπεζών. Αυτές περιλαμβάνουν την KfW, σε ομοσπονδιακό επίπεδο, τις κρατικές τράπεζες (LandesBanken) και τις δημοτικές αποταμιευτικές τράπεζες (Sparkassen).
«"Σίγουρα, αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό", πιθανότατα θα σκέφτεστε»: ΠΡΟΚΑΤΑΛHΨΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ: "Δεν μπορείς να το σκεφτείς αυτό για τη Γερμανία"!
«Και όντως, η αλήθεια δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται»: Το αντιστρέφει για να το αντιστρέψει πάλι μετά!
«κυβερνητικά ελεγχόμενους φορείς ταξινομημένους εκτός της γενικής κυβέρνησης»: Ουόου! Αυτό τώρα ΔΕΝ είναι "δημιουργική λογιστική";
Αυτό σημαίνει πως τα νούμερα ενδεχόμενου χρέους της Eurostat περιλαμβάνουν τα χρήματα που οι Γερμανοί καταθέτες διατηρούν σε μεγάλο μέρος του τραπεζικού τομέα και που εμφανίζονται στην μεριά των οφειλών του ισολογισμού των κρατικά κατεχόμενων δανειστών. Αλλά, επειδή τα στοιχεία της Eurostat είναι συνολικά νούμερα, αγνοούν τα συνδεόμενα περιουσιακά στοιχεία που κρατούν οι τράπεζες, δίνοντας έναν αβέβαιο υπολογισμό της αδυναμίας των δημοσίων οικονομικών της Γερμανίας.
«Αυτό σημαίνει πως τα νούμερα ενδεχόμενου χρέους της Eurostat περιλαμβάνουν τα χρήματα που οι Γερμανοί καταθέτες διατηρούν σε μεγάλο μέρος του τραπεζικού τομέα και που εμφανίζονται στην πλευρά των οφειλών του ισολογισμού κρατικά-κατεχόμενων δανειστών»: Βλέπω καλά; Λέει ότι το χρέος των κρατικών τραπεζών (κρατικά κατεχόμενων δανειστών) και συνακόλουθα του Γερμανικού κράτους ανήκει στις καταθέσεις των Γερμανών πολιτών;
«Αλλά, επειδή τα στοιχεία της Eurostat είναι συνολικά νούμερα, αγνοούν τα συνδεόμενα περιουσιακά στοιχεία που κρατούν οι τράπεζες, δίνοντας έναν αβέβαιο υπολογισμό της αδυναμίας των δημοσίων οικονομικών της Γερμανίας»: Μπερδεμένο αλλά στην ουσία λέει πως το τραπεζικό χρέος μπορεί να καλυφθεί από τα περιουσιακά στοιχεία των... δανειζομένων πελατών!
Αυτό που τα νούμερα της Eurostat λένε είναι πως το Βερολίνο είναι βαριά εμπλεκόμενο στον Γερμανικό τραπεζικό τομέα: Κάτι που γνωρίζαμε ήδη.
«Κάτι που γνωρίζαμε ήδη»: Ασήμαντο...
Αυτό θέτει την άσκηση ως άχρηστη; Όχι, καθόλου. Όπως επισημαίνει ο David Heald, καθηγητής λογιστικής στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen, δύο άλλες στήλες της δημοσίευσης ξεχωρίζουν ως πιθανά πιο ενδιαφέρουσες. Αυτές αναφέρονται στις "κυβερνητικές εγγυήσεις" και τις "εκκρεμούσες οφειλές συνδεόμενες με τις εκτός ισολογισμού PPPs (συνεργασίες δημόσιου-ιδιωτικού τομέα)". Όταν αθροίσεις αυτά τα δύο νούμερα, οι αριθμοί για τις περισσότερες χώρες γίνονται σημαντικά μικρότεροι. Η Αυστρία και η Ιρλανδία βρίσκονται στην κορυφή με οφειλές ύψους περίπου 35% του ΑΕΠ. Το 18% της Γερμανίας παραμένει υψηλότερο σε σχέση με το 10% της Ελλάδας, αλλά φαίνεται μικροσκοπικό συγκρινόμενο με τον συνολικό αριθμό.
«Αυτό θέτει την άσκηση ως άχρηστη; Όχι, καθόλου»: Παραλίγο να μας προκύψουν όλα τα προηγούμενα στοιχεία ως άχρηστα, αλλά ευτυχώς το σώσαμε!
«Όταν αθροίσεις αυτά τα δύο νούμερα, οι αριθμοί για τις περισσότερες χώρες γίνονται σημαντικά μικρότεροι»: Άλλος τρόπος "μαγειρέματος" των αριθμών. ΔΕΝ είναι αυτό "δημιουργική λογιστική";
«Το 18% της Γερμανίας παραμένει υψηλότερο σε σχέση με το 10% της Ελλάδας, αλλά φαίνεται μικροσκοπικό συγκρινόμενο με τον συνολικό αριθμό»: Η Γερμανία παραμένει με μεγαλύτερο χρέος αλλά, εντάξει, τον μικρύναμε τον αριθμό!
Ο κ. Heald θεωρεί πως αυτά τα νούμερα έχουν μεγάλη σημασία, καθώς προσφέρουν μια διείσδυση στο είδος των οικονομικών μαγικών, με τα οποία έχουν αναμιχθεί οι κυβερνήσεις στην προσπάθειά τους να μαλάξουν τους δημόσιους λογαριασμούς τους και να τηρούν το επίσημο έλλειμμα και τα όρια χρέους. "Με τις κυβερνήσεις να πιέζονται οικονομικά με αυξανόμενη τάση, αυτό που βρίσκει κανείς είναι μια αυξανόμενη χρήση δεδομένων εκτός ισολογισμού, συμπεριλαμβανομένων των εγγυήσεων και των PPPs (συνεργασίες δημόσιου-ιδιωτικού τομέα)," λέει.
«Ο κ. Heald θεωρεί πως αυτά τα νούμερα έχουνε μεγάλη σημασία, καθώς προσφέρουν μια διείσδυση στο είδος των οικονομικών μαγικών, με τα οποία έχουν αναμιχθεί οι κυβερνήσεις στην προσπάθειά τους να μαλάξουν τους δημόσιους λογαριασμούς τους και να τηρούν το επίσημο έλλειμμα και τα όρια χρέους»: Οικονομικά μαγικά; Τα κάνουν ΟΛΕΣ οι χώρες της Ευρωζώνης, δεν τα κάνει ΜΟΝΟ η Ελλάδα, η προδότρια της "Ευρωπαΐκής οικογένειας";
Επίσης λέει ότι ενώ οι πολιτικοί έχουν γίνει πιο προσεκτικοί για τους κινδύνους που συνδέονται με τις PPPs, οι κίνδυνοι για τις δημόσιες εγγυήσεις έχουν κατανοηθεί ελάχιστα. Όπως γράφει σε μια πρόσφατη εργασία του:
Αυτές οι υποχρεώσεις μπορούν να αυξηθούν σε σημασία, όσο περισσότερα τέτοια [εγγυητικά] σχέδια λανσάρονται, και στη διάσταση που θεωρούνται πως δεν αυξάνουν τα άμεσα έξοδα, μπορούν να περάσουν απαρατήρητες, βοηθώντας τις κυβερνήσεις να επιτύχουν στο έλεγχο των δημοσίων εξόδων. Η δομή των οικονομικών αναφορών είναι τέτοια που ο κίνδυνος... μπορεί να αυξάνεται ενώ τα έξοδα όχι, γιατί αυτές οι υποχρεώσεις είναι σε μεγάλο βαθμό ή αποκλειστικά εκτός ισολογισμού.
Αυτή η προειδοποίηση αφορά όλες τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης - όχι μόνο της Γερμανίας ή, ακόμα περισσότερο, της Ελλάδας."
Ας δούμε τώρα τι έχει γραφεί για την Ελλάδα από το περιοδικό Focus το 2010 όταν προέκυψε το ζήτημα χρέους της Ελλάδας. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «Προδότες μέσα στην Ευρωπαΐκή οικογένεια»:
«Ψέματα, απάτη και παραπλάνηση. [...] Με τα ψευδή στοιχεία εξαπάτησε η Ελλάδα τους εταίρους, προκειμένου να εισέλθει στη ζώνη του Ευρώ, το οποίο αντικατέστησε την αδύναμη Δραχμή. Με την κλεμμένη νομισματική σταθερότητα μπορούσε ξαφνικά να αναλαμβάνει πολύ ευκολότερα και φθηνότερα χρέος. Ως μέλος του ελίτ κλαμπ μπορούσε να πληρώνει πολύ χαμηλότερα επιτόκια απ' ό,τι πριν. Και πράγματι εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα. Όχι μόνο θα δανειστεί δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων αλλά επίσης θα κρύψει και το πραγματικό μέγεθος του χρέους της - μέχρι και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που τίναξε τα πάντα στον αέρα. Χαμηλά αποθεματικά και "δημιουργική λογιστική" που έχουν καταστρέψει κάθε αξιοπιστία - αυτός ο συνδυασμός μοιάζει πραγματικά αδιέξοδος. Τελικά το χρέος της χώρας θα φτάσει στο 125 τοις εκατό του ΑΕΠ - ένα ρεκόρ για την Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει λάβει τόσο μεγάλα δάνεια που για να τα εξοφλήσει θα χρειαστεί το σύνολο της οικονομικής της παραγωγής για πάνω από ένα χρόνο. Η χώρα έχει γίνει το πρώτο έθνος στην ιστορία της που τίθεται υπό την εποπτεία της Ευρωπαΐκής Ένωσης με δραματικές συνέπειες. Η Νομισματική Ένωση και το Ευρώ βρίσκονται πλέον σε κίνδυνο - και μαζί τους η ευημερία μας»... (Focus, 22.02.10)
Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή... Μπροστά στην... "αντικειμενική" τεκμηρίωση του άρθρου του Focus και τον τόνο του, το πρόσφατο άρθρο της Financial Τimes μοιάζει... με την αποθέωση της αντικειμενικότητας! Τότε, το ζήτημα χρέους παρουσιαζόταν πως αφορά ΜΟΝΟ την Ελλάδα, ενώ όλες οι χώρες της Ευρωζώνης δανείζονταν και... δανείζονται, και μάλιστα πολύ μεγαλύτερα ποσά. Τα δανεικά, πάλι, -όπως και σήμερα άλλωστε- παρουσιάζονται σαν... χάρισμα! Τα επιτόκια, επειδή είναι χαμηλότερα, παρουσιάζονται ως... ανύπαρκτα!
Να πληρώσουν οι κακοί Έλληνες, οι προδότες της "αγίας" μας οικογένειας, ενώ όλοι έχουμε διαπλεκόμενες συνεργασίες με εταιρείες, τράπεζες, ενώ όλοι κάνουμε όχι απλά "δημιουργική λογιστική" αλλά οικονομικά μαγικά για να μειώσουμε τα στατιστικά μας! Πληρώστε, κακοί Έλληνες, από τους μισθούς σας, από το καθημερινό αίμα σας, τα δικά μας ελλείμματα στα στατιστικά! Έχετε μεγάλο μειονέκτημα!
Χαίρεστε τη ζωή και πρέπει να σταματήσετε να τη χαίρεστε!
Εν τω μεταξύ, εμείς θα κρατάμε στο χέρι τους δικούς μας καταθέτες και φορολογούμενους και θα τους λέμε ότι... φταίτε εσείς!
Όλα αυτά βέβαια, ακόμα και σήμερα, δεν λέγονται ευθέως αλλά μέσω συγκεκριμένων διατυπώσεων που ξεκινούν με πομπώδεις, ελκυστικούς τίτλους, ενώ στην πορεία αργοσβήνουν τη διάσταση του ζητήματος με εκφράσεις τύπου "Εμ, δεν είναι ακριβώς έτσι" και στρατηγικές τύπου "Να το δούμε και αλλιώς, για να καταλήξουμε εκεί που ήμασταν πριν". Στο τέλος, δε, ενώ ο ρητός λόγος λέει άλλα, αφήνεται η εντύπωση πως η Γερμανία έχει ένα απλό.. ενδεχόμενο ενός απλού... τεράστιου χρέους!
Την ίδια ώρα, όλοι οι δείκτες δείχνουν πως η Ελλάδα έχει ελαχιστοποιήσει όλου αυτού του είδους τις υποχρεώσεις προς ιδιώτες, τράπεζες κ.λ.π., όταν το αντίστοιχο χρέος της Γερμανίας καραδοκεί. Ούτε αυτό όμως διατυπώνεται με σαφήνεια. Και γιατί άλλωστε; Όταν είναι να καταφερθούμε υβριστικά εναντίον κάποιου είμαστε σαφείς, όταν είναι να αποκαταστήσουμε το δίκιο και την αλήθεια, δεν χρειάζεται...!
Μετάφραση - Σχόλια: Χρύσα Κουτρουμάνου, ειδική συνεργάτης του logiosermis.net
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου