 |
| Το εξώφυλλο της 1ης έκδοσης |
Μιχαλόπουλου Δημήτρη
Το εξώφυλλο της 1ης έκδοσης
Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Στυλιανός Παττακός δήλωσε: «Η εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης είναι κομμουνιστική». Αυτή υπήρξε η διατύπωση, αλλά το ύφος με το οποίο τότε μίλησε ο στρατηγός υπήρξε οξύτερο από το λεκτικό του. Υπονοούσε, πράγματι, ο Στυλιανός Παττακός ότι οι New York Times είναι πολύ επικίνδυνη κομμουνιστική εφημερίδα.
Mεγάλο γέλιο συνακολούθως έπεσε στη νεολαία της εποχής: «Άκου τι λέει ο καραβανάς! Αν είναι δυνατόν η ατμομηχανή του ‘αστικού τύπου’ να θεωρείται κομμουνιστική! Αφού οι Τάιμς εκφράζουνε τις τράπεζες...» κ.λπ., κ.λπ.
Τελικά αποδείχτηκε ότι δίκιο είχε ο Παττακός. Η κοιτίδα, πράγματι, οποιασδήποτε μορφής σοσιαλισμού θανατηφόρου εντοπίζεται στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη γη δηλαδή όπου πονηρά οργανώθηκε η δολοφονία των Λίνκολν και Κέννεντυ, όπου φιλοξενήθηκε η Διεθνής του Μαρξ και ο Τρότσκυ, όπου με ενθουσιασμό χαιρετίστηκε η κατάλυση της Ρωσικής Μοναρχίας το 1917, όπου μεθοδεύτηκε η διάλυση της βρεταννικής και γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας (με αρχική συνέπεια την εξαθλίωση των εκεί ιθαγενών και, μετά, τη ραγδαία αποσάθρωση των ευρωπαϊκών πολιτιστικών δομών), όπου οργανώθηκε η αποστολή του Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα και το στήσιμο του ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα, όπου
προετοιμάστηκε η διάλυση της Ρωσίας, όπου..., όπου..., όπου. Είναι τόσο μακρύς ο κατάλογος των σε βάρος της ανθρωπότητας ‘επιτευγμάτων’ της, ώστε η απλή απαρίθμησή τους θα γέμιζε μικρό βιβλίο.
Τον ρόλο, βέβαια, του «βαθέος Κράτους» των Ηνωμένων Πολιτειών στην παγκόσμια Ιστορία πολλοί τον είχανε ‘μυριστεί’. Πρώτος στη σειρά αυτών των προσωπικοτήτων υπήρξε ο Francis Parker Yockey, που με το βιβλίο του Imperium άρχισε, το 1948, τον δικό του πόλεμο εναντίον των «προδοτικών δυνάμεων» που μεθοδεύουνε την υποδούλωσή της Ευρώπης σε αθέατες εξουσιαστικές ομάδες της Αμερικής. Όπως ορθώς είχε επισημάνει ο Yockey, υπεύθυνη για τον Ψυχρό Πόλεμο τελικώς δεν ήτανε η σοβιετική Ρωσία αλλά οι φιλελεύθερες Η.Π.Α. και οι δορυφόροι τους. Κυνηγημένος –εξυπακούεται- από το F. B. I. και την Υπηρεσία Στρατιωτικής Κατασκοπείας των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτός ο μάρτυρας ξεψύχησε, το 1960, μέσα σε κελλί αμερικανικής φυλακής. Μετά ήλθε ο Στυλιανός Παττακός ο οποίος δεν προχώρησε, βέβαια, σε ανάλυση του φαινόμενου, αλλά υπήρξε ο πρώτος Ευρωπαίος πολιτικός που είχε ικανότητα να διαπιστώσει τι γίνεται και το θάρρος να το πει. Πολλά υπήρξαν τα –ακούσια- σφάλματα του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, οι συνέπειες των οποίων πλήττουν ακριβώς σήμερα τον Ελληνικό Λαό. Η τότε δήλωση του Παττακού όμως αποτελεί πρωτιά, για την οποία πραγματικά μπορούν να είναι περήφανοι οι συμπατριώτες μας. Αλλά η εν λόγω πρωτιά βέβαια δεν ήταν αρκετή...
... Διότι οι άνθρωποι κατά κανόνα πιστεύουνε τα αυτιά τους και όχι τα μάτια τους. Ο Λένιν πράγματι εξήγησε ότι οι «μεγάλες τράπεζες είναι απαραίτητες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού». Ο Τρότσκυ, πάλι, επισήμανε ότι τα γεγονότα του 1917 στη Ρωσία δεν θα είχανε γίνει, εάν η ρωσική οικονομία δεν είχε προηγουμένως υποδουλωθεί στους μεγαλοκαρχαρίες της Δυτικής Ευρώπης. Ο Σολζενίτσιν έγραψε το αριστούργημά του Ο Λένιν στη Ζυρίχη, ακριβώς για να αποδείξει τον ρόλο του Ισραήλ Λαζάρεβιτς Χέλφαντ, γνωστού ως Πάρβους, στην ευόδωση της ανατρεπτικής προσπάθειας των Μπολσεβίκων. Ο Γάλλος δημοσιογράφος Eric Laurent άλλωστε απέδειξε με το βιβλίο του La corde pour les pendre (ελληνική μετάφραση: «Τα κόκκινα δολλάρια»), ότι τη σοσιαλιστική Ρωσία, αντί να την απομυζούνε πολλοί δυτικοί καπιταλιστές όπως κατά την εποχή των τσάρων, την εκμεταλλευόταν ένας και μόνο, ο Αρμάνδος Χάμμερ. Σε κλίμακα ευρύτερη, ο ημέτερος Κωνσταντίνος Τσάτσος επισήμανε ότι οι έννοιες «δημοκρατία» και «ελευθερία» δεν είναι ταυτόσημες, ενώ ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος διαπίστωσε ότι όλοι οι αρχαίοι Έλληνες διανοητές θεωρούσαν όχι απλώς κακό μα πηγή όλων των κακών το δημοκρατικό πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας. Δεν βαριέσαι! Ποιους θα ακούσουν οι Νεοέλληνες; Τον Λένιν και τον Τρότσκυ, τον Σολζενίτσιν και τον Laurent (για να μη μιλήσουμε για τον Yockey και τον Παττακό) ή την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. και του ΣΥΡΙΖΑ; Και αν υπάρχουνε άτομα που δεν θέλουνε να «μπλέξουν» με τον Περισσό και τις παραφυάδες του, υπάρχει και ο Κωστάκης Καραμανλής. Είχε δηλώσει, ως γνωστόν, ο μέχρι πρό τινος ηγέτης της νεολληνικής «Δεξιάς» (ναι, ναι, η Ν.Δ. θεωρείται δεξιά!) πως συστηματικώς διαβάζει το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ. Ε, αφού δεν μιλάει ο εν λόγω «μαρξιστολόγος», γιατί να ασχοληθεί με τον Λένιν και τον Τρότσκυ ο δημοκρατικών πεποιθήσεων μέσος «πολίτης»; Καλλίτερα δεν είναι να εντρυφά στην Καθημερινή και Το Βήμα π.χ. καθώς και να παρακολουθεί τα φοβερά, τρομερά και προδήλως «ανατρεπτικά» δελτία των Μ.Μ.Ε.;
Τώρα όμως τα περιθώρια διαφυγής από την πραγματική ενημέρωση στενεύουνε σε βαθμό αποφασιστικό. Και τούτο, διότι στο βιβλίο του Kerry Bolton, Revolution from Above (= Επανάσταση από τα πάνω), Λονδίνο: Arktos, 2011, δίνεται η απόδειξη των όσων διακήρυξαν ο Yockey, o Παττακός μα και άλλοι, όπως ο ιταλικός κύκλος του Uomo libero.
 |
| Dr Kerry R. Bolton |
Ο Bolton, πράγματι, πέτυχε το επιστημονικώς δυσχερές: να φέρει σε φως, μετά από έρευνα πολυετή και –φυσικά- εξαιρετικά δύσκολη, ποιος έδωσε τι και σε ποιον: Ποιος καπιταλιστής ή όργανό του χρηματοδότησε –και με τι ποσά- οργανώσεις και κινήσεις δημοκρατικές, σοσιαλιστικές, φεμινιστικές, ανθρωπιστικές, για την ανοικτή κοινωνία και άλλες για την καταπολέμηση της ξενοφοβίας, μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού – και «δεν συμμαζεύεται» (όπως θα έλεγε και ο Σπύρος Χατζάρας).
Εξυπακούεται ότι τον Bolton λίγοι τον ξέρουνε στην Ελλάδα, άρα πρέπει να παρουσιαστεί. Είναι Νεοζηλανδός, γεννημένος το 1956 και ιδεολογικώς δεξιός. Ακολουθώντας λοιπόν τον προβληματισμό μεγάλου τμήματος της Ευρωπαϊκής Δεξιάς, που δεν θεώρησε δίκαιο το αποτέλεσμα του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου, μπήκε σε διανοητικά και ψυχολογικά μονοπάτια παρόμοια με εκείνα πάνω στα οποία βάδισαν ορισμένοι Ιουδαίοι μετά την καταστροφή των Ιεροσολύμων κατά το 70 μ.Χ. (Κάποτε φτάνει κανείς στα ίδια συμπεράσματα με άλλους που σκέπτονται διαμετρικώς αντίθετα.) Τα παράτησε όμως – και κατόρθωσε κάτι εξαιρετικά δυσχερές: Να πάρει, μετά από σκληρή έρευνα, δύο διδακτορικά διπλώματα, ένα στη Θεολογία και ένα στην Ιστορία της Θεολογίας. Κείμενά του έχουν μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες, όπως π.χ. ρωσικά, περσικά, βιετναμέζικα και λιθουανικά. (Στα νεοελληνικά κανένα.) Το βιβλίο του Thinkers of the Right (= Στοχαστές της Δεξιάς) αποτελεί την καλλίτερη έως τώρα προσπάθεια κωδικοποίησης της διανόησης που αναπτύχθηκε στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Δεξιάς από το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου και μετά.
Ευνόητο παραμένει ότι ο Bolton έγινε στόχος λυσσαλέων επιθέσεων μέσα στην ίδια την πατρίδα του, την κάποτε ειδυλλιακή Νέα Ζηλανδία. Βάσει αρχής που έχει διακηρυχθεί από τον Μακιαβέλλι μα και άλλους Ιταλούς στοχαστές, αιτία των επιθέσεων αυτών πρέπει να θεωρηθεί μία και μόνη: Το ότι αυτοί που τις κάνουνε δεν φοβούνται να τις κάνουν, εφόσον έχουνε την κάλυψη της εξουσίας. Όπως λένε και οι Γάλλοι (qui fait la loi?), τους νόμους τους κάνει όποιος κατέχει την εξουσία – σύμφωνα, εννοείται, με τις απόψεις του. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά λόγια, με σκοπό την εξαπάτηση των απλουστέρων, όπως ευθαρσώς διευκρίνισε ο Δημήτριος Γούναρης. Έτσι και ο Bolton: επειδή ακόμη και στη Νέα Ζηλανδία η εξουσία σαφέστατα ευνοεί τους κάθε λογής προοδευτικούς, δημοκράτες, αντιρρατσιστές, σοσιαλιστές κ.λπ., κ.λπ., ο Bolton παραλίγο να βρεθεί στην ανάγκη δημοσίως να εξηγεί τα πασιφανή και αυτονόητα: Ότι δηλαδή είναι ερευνητής, ότι μελετάει, ότι δεν ενοχλεί κανένα, ότι αγαπάει τον τόπο του και άλλα τέτοια πολλά. Τώρα φαίνεται ότι η εξουσία της δημοκρατικής του χώρας τον έχει αφήσει κάπως ήσυχο – με αποτέλεσμα να μπορεί να δημοσιεύει έργα όπως αυτό που τώρα εδώ παρουσιάζεται.
Ας τονιστεί: Το βιβλίο αυτό του Bolton, Revolution from Αbove, αποτελεί σταθμό στην πολιτική σκέψη της Ευρώπης. Τον Μαρξισμό, πράγματι, εκτρέφουν εκείνοι τους οποίους ο Μαρξ και οι επίγονοί του είχανε προβάλει ως εχθρούς τους. Ή – για να το πούμε παραστατικώς: Πολλοί θα θυμούνται το δράμα του Αμερικανού γερουσιαστή Joseph McCarthy, ο οποίος ορθώς είχε διαπιστώσει μεγάλης έκτασης κομμουνιστική διείσδυση σε καίρια σημεία της κρατικής μηχανής των Η.Π.Α. την εποχή ακριβώς κατά την οποία λυσσομανούσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Ε, ο McCarthy τελικώς απέτυχε, έγινε στόχος ευρύτατης δυσφήμησης από τα Μ.Μ.Ε. των Η.Π.Α. και πέθανε πρόωρα. Ο Bolton βραχυλόγως εντοπίζει την αιτία: Ο McCarthy απέτυχε, διότι δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι εχθρός του δεν ήτανε η Σοβιετική Ένωση και, γενικώς, οι τότε κομμουνιστικές χώρες αλλά το κατεστημένο της ανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών. Και τη θέση του αυτή (διατυπωμένη και από άλλους στο παρελθόν) την τεκμηριώνει εξαντλητικώς...
Πέρα από αυτά όμως, κάτι άλλο έχει μεγάλη σημασία για τους Έλληνες αναγνώστες του Bolton: η διερεύνηση της θεωρητικής θεμελίωσης της συστήματος που σήμερα πάει να επιβληθεί στην Ευρώπη μας. Εδώ ο Νεοζηλανδός διανοούμενος κάνει επισήμανση φαινομενικώς παράδοξη: Σύμφωνα με ό,τι μπόρεσε να διαπιστώσει, πηγή του κακού είναι ο... Πλάτων και μέσο της επιβολής του η διαλεκτική, δηλαδή ο πολυδιαφημισμένος τύπος: θέση συν αντίθεση επιφέρει σύνθεση. Ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα, καλώς το διαπίστωσε ο Bolton, μόνο που οι εξηγητές του Πλάτωνος, τους οποίους επίσης ορθώς κατακρίνει ο Bolton, βασίζονται στην οκνηρία τόσο τη δική τους όσο και των άλλων που κάθονται και τους ακούν. Συγκεκριμένως:
Η αρχή του κολλεκτιβισμού γενικώς πιστεύεται πως βρίσκεται στην πλατωνική Πολιτεία. Σε αυτήν, ο ίδιος ο Σωκράτης φέρεται να προτείνει ένα ιδανικό Κράτος που κοινωνικώς θα αρθρώνεται πάνω σε δύο τάξεις ανθρώπων: γενικώς τον λαό (τροφείς και μισθοδότας) αφενός και τους φύλακες αφετέρου, από τους οποίους οι τέλειοι (οι σωτήρες) έμελλαν να συναποτελέσουν τον ηγετικό πυρήνα (428d, 463a-b). Όσον αφορά ειδικώς τους φύλακες, τώρα, πράγματι ο Πλάτων, διά στόματος Σωκράτους, πρότεινε όχι μόνο απάρνηση οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου αλλά και κοινοκτημοσύνη παιδιών και γυναικών (416d, 461e). Επιπλέον, διακήρυξε ότι οι γυναίκες δεν έχουνε άλλη διαφορά από τους άνδρες παρά το ότι γενικώς διαθέτουνε λιγότερη από αυτούς δύναμη. Κατά συνέπεια, μπορούν να κάνουνε οτιδήποτε και οι άντρες – αν και σε έκταση βεβαίως μικρότερη (454e-456a). Άρα θεωρητικώς έχει δίκιο ο Bolton, που εντοπίζει στον Πλάτωνα την αρχή του κακού. Το θέμα όμως χρήζει περαιτέρω εξετάσεως.
Καταρχήν, ο Πλάτων προέτεινε την υλική ακτημοσύνη και την κοινοκτημοσύνη παιδιών και γυναικών όχι για όλους μα ειδικώς για τους φύλακες. Και τούτο, διότι γενικώς διαχωρίζει τους ανθρώπους σε δύο πνευματικές κατηγορίες: εκείνους που ασχολούνται με το Παντοτινό και Αμετάβλητο, δηλαδή τον Θεό (φιλόσοφοι [484a]) και όσους καταπιάνονται με ανοησίες (φιλόδοξοι [480a]). Με λίγα λόγια, οραματίστηκε μία κοινωνία αυστηρώς ιεραρχημένη, άρα ούτε κατά διάνοια κομμουνιστική, στους κόλπους της οποίας οι πνευματικώς ανώτεροι λογικά θα ήταν και οι σωματικώς καλλίτεροι (376b-c, 403d) – άρα οι μόνοι κατάλληλοι να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της πολιτείας και την υπεράσπισή της. Επιπλέον, έδωσε -από τότε!- λύση στο μέγιστο πρόβλημα όπου συνήθως σκοντάφτουνε τα καθεστώτα της Δεξιάς, εκείνο της διαδοχής. Ποιος θα διαδεχθεί ένα καλόν άρχοντα; Το παιδί του; Όχι βάσει συστήματος θεσμοθετημένου, διότι το εν λόγω «παιδί» μπορεί να αποδειχτεί βλάκας. Οι κοινωνικές τάξεις, κατά συνέπεια, δεν πρέπει να νοούνται κληρονομικώς αμετάβλητες: Όσα παιδιά του λαού το αξίζουν πρέπει να εντάσσονται στην τάξη των φυλάκων και αντιστρόφως (415a-c), ενώ σαφέστατα πρέπει να απαγορεύεται η κοινωνική άνοδος λόγω ισχύος οικονομικής και όχι πνευματικής (434b-c). ‘Κρισάρα’ για αυτό θα είναι η Παιδεία (423e-424a), από την οποία όμως πρέπει να εξοβελιστεί η διδασκαλία ποιητών, ιδίως του Ομήρου (364d, 377d), που περιγράφουνε γεγονότα «μυθώδη και ανήθικα». Και τέλος, κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό – ιδίως σήμερα: Τόσο η αρμονική κοινωνία όσο και η καλή διοίκηση επιτυγχάνονται με ανθρώπινους χαρακτήρες σωστούς και ποτέ με νόμους. Συνιστά βλακεία λοιπόν το να επιχειρεί κανείς να ρυθμίσει τις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις με νόμους και μετά να ‘ξεφουρνίζει’ άλλους νόμους, για να διορθώσει τις ατέλειες των πρώτων κ.ο.κ. (425a-e). Για να εξελιχθεί, επιπλέον, θετικώς το Κράτος πρέπει οι καλλίτεροι άντρες να τεκνοποιούν μόνο με τις καλλίτερες γυναίκες – και μάλιστα όσο το δυνατόν περισσότερο (459d).
Τι το «κομμουνιστικό» υπάρχει σε όλα αυτά; Απολύτως τίποτα. Ο Πλάτων, που είχε τραυματιστεί από την αθηναϊκή δημοκρατία (η οποία προκάλεσε τον Πελοποννησιακό πόλεμο, κατέσφαξε τους Μηλίους, σκότωσε τον Σωκράτη, κυνήγησε τον Αριστοτέλη κ.λπ.,), ενώ παράλληλα είχε απογοητευτεί από την αυθαιρεσία των τυχάρπαστων τυράννων, προέκρινε ως καλλίτερο το πολίτευμα της Σπάρτης, θεωρητικώς επιφέροντας σε αυτό τις βελτιώσεις που πίστευε αναγκαίες. Οι Λακεδαιμόνιοι, ως γνωστόν, χωρίζονταν σε τρεις τάξεις, τους είλωτες, τους περιοίκους και τους Ομοίους, οι οποίοι πράγματι είχανε μορφή κοινοκτημοσύνης ορισμένου βαθμού. Επιπλέον, υπήρχε στη Σπάρτη σεξουαλική ελευθερία, ενώ οι γυναίκες είχανε τέτοια ανάμειξη στη ζωή της πολιτείας, ώστε επικράτησε η άποψη ότι η Σπάρτη βίωνε καθεστώς «γυναικοκρατείας» (Αριστοτέλους Πολιτικά, 1269b, 34-36).
Έχει δίκιο ο λοιπόν ο Bolton να εντοπίζει την αφετηρία του κολλεκτιβισμού στον Πλάτωνα. Αυτό όμως συμβαίνει λόγω της διανοητικής ανεπάρκειας των πρωτεργατών και οπαδών της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», οι οποίοι νομίζουν πως στηρίζονται στον Πλάτωνα. Είδαμε, πράγματι, ότι ο αρχαίος φιλόσοφος προσπάθησε να προτείνει βελτιώσεις στο σύστημα διακυβέρνησης των Σπαρτιατών, το οποίο εν πλείστοις υπήρξε πρόδρομος των αυταρχικών καθεστώτων της ριζοσπαστικής Δεξιάς και καμία σχέση δεν είχε με τις «αταξικές κοινωνίες» συλλήβδην της Αριστεράς. Οι φύλακες της Πολιτείας του, πράγματι, θυμίζουνε πολύ περισσότερο το Μαύρο Τάγμα των Ες-Ες παρά οποιαδήποτε δημοκρατική συμμορία. Τι συμβαίνει όμως; Οι διάλογοι του Πλάτωνος είναι δύσκολοι στην ανάγνωση, διότι χαρακτηρίζονται και από σχεδόν συνεχή μεταβολή της σημασίας των λέξεων. Αντί λοιπόν οι τραπεζίτες (και τα όργανά τους) να κάτσουνε να σπαζοκεφαλιάζουν με το τι θέλει να πει ο Πλάτων, κάνανε το απλούστερο: Πήρανε τον Αριστοτέλη ο οποίος, στο μένος του εναντίον της αναβάθμισης του ρόλου των γυναικών (δεδομένου ότι ο Πλάτων προκλητικώς παρέβλεψε τον αποκλειστικώς γυναικείο ρόλο της μητέρας), λάβρος επιπίπτει κατά του Σωκράτη και του Πλάτωνος στα δικά του Πολιτικά (1264b, 1-5) και διερωτάται τι θα γίνει εάν η κοινοκτημοσύνη των γυναικών της πλατωνικής Πολιτείας επεκταθεί και στον λαό. Ο Αριστοτέλης διαβάζεται πολύ πιο εύκολα από τον Πλάτωνα, άρα είναι ‘ευκολότερος’ για όσους γενικώς θεωρούν ματαιοπονία την συστηματική ενασχόληση με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Και ως απόδειξη ότι κανείς από το τωρινό διεθνές κατεστημένο δεν έχει στην ουσία ασχοληθεί με τον Πλάτωνα (τον οποίο όμως έχουνε το θράσος να προβάλλουνε ως... ιδεολογικό τους πατέρα) είναι το ότι παραβλέπουν τα όσα αυτός είπε για τη διαλεκτική: Απέρριψε, με λίγα λόγια, την αρχή θέσις+αντίθεσις>σύνθεσις, διότι, όπως δια στόματος Σωκράτους εξήγησε, από την αντίθεση δεν κυοφορείται σύνθεση μα, απλώς, άλλη αντίθεση (Φαίδων, 102b-103a).
Ούτως εχόντων των πραγμάτων όμως, πώς εξηγείται η ανοησία η οποία, στον σημερινό κόσμο, έχει εξελιχθεί σε πολιτικό καθεστώς στυγερό; Εδώ ο Bolton και πάλι ανατρέχει στην ελληνική σκέψη – τη σύγχρονη αυτήν τη φορά. Πολλοί θα θυμούνται το βιβλίο του Ευάγγελου Λεμπέση, Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω. Ε, σε αυτούς τους βλάκες (idiots) επιρρίπτει ο Νεοζηλανδός φίλος μας το μέγιστο μέρος της ευθύνης για το βδέλυγμα που είναι η σημερινή Ευρώπη. Μόνο που προχωράει ένα βήμα παραπέρα από τον Λεμπέση: θεωρεί βέβαια τους idiots ως χρήσιμους (useful), μα όχι, βέβαια, για την κοινωνία αλλά μόνο για τα αφεντικά τους. Επειδή λοιπόν οι idiots είναι χρήσιμοι στους μεγαλοτραπεζίτες, είναι άχρηστοι/επιβλαβείς για εμάς. Αυτό καιρός είναι συνειδητοποιηθεί γενικώς στην Ευρώπη και κυρίως στη δική μας χώρα.
Πρελούδιο βέβαια στην κυριαρχία των idiots αποτελεί η κοινωνική εξαχρείωση. Στη μεσαιωνική παράδοση του Ελληνικού Γένους υφίσταται χαρακτηριστική διήγηση. Όταν κατέλαβε την εξουσία στην Κωνσταντινούπολη ο μυσαρός, φριχτός και αποτρόπαιος Φωκάς (602-610), κάποιος Χριστιανός απευθύνθηκε στον ίδιο τον Θεό και ρώτησε: Κύριε, Κύριε, ίνα τι τοιούτον βασιλέα ημίν δέδωκας; (= Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μας έδωσες τέτοιο βασιλιά;) Η απάντηση υπήρξε ακαριαίως αποστομωτική: Ότι ουχ εύρον χείρονα. (=Γιατί δεν βρήκα χειρότερο.) Καιρός λοιπόν είναι να αρχίσουν να τα συνειδητοποιούν αυτά οι Νεοέλληνες, διότι και πάλι όπως εξήγησε ο Πλάτων, εάν κάτι δεν γίνει στην ώρα του, τελικώς επέρχεται καταστροφή (Πολιτεία, 370b).
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου