Και τι σημαίνει ότι έγινε;
Ότι είναι γεγονός. Εξ ού και ο τίτλος 1ο Gay Pride της Θεσσαλονίκης. Από την στιγμή δηλαδή που έγινε το πρώτο, θα γίνει και το δεύτερο. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν οι διοργανωτές.
Πότε έγινε;
Έγινε μία ημέρα που είχε ποδόσφαιρο, που είχε πολύ ζέστη και που ο κόσμος ήταν λίγος στην πόλη (22-23 Ιουνίου 2012, στις 22 έπαιζε η Ελλάδα με την Γερμανία ποδόσφαιρο).
Ο σκοπός δεν ήταν ένα γεγονός που θα το αγκάλιαζαν οι Θεσσαλονικείς.
Ο σκοπός δεν ήταν ούτε καν η διαμαρτυρία ή οποιοσδήποτε άλλος.
Ο σκοπός ήταν ένας και συγκεκριμένος. Να γίνει η παρέλασις των κιναίδων και να το γράψει η ιστορία. Κάτι σαν την αποπλάνηση μιας παρθένας με την βοήθεια του ποτού. Μετά την διακόρευση της παρθενίας δεν υπάρχει επιστροφή στην προγενέστερη κατάστασι.
Αυτός λοιπόν ήταν ο σκοπός. Η διακόρευσις της παρθενίας της πόλεως της Θεσσαλονίκης, της αρχαιοτέρας μεγαλουπόλεως της Ελλάδος με συνεχή και αδιάκοπη παρουσία στην ιστορία της πατρίδος μας από την εποχή του Κασσάνδρου. ούτε η Αθήνα έχει τέτοια συνέχεια.
Μήπως όμως το ίδιο δεν συνέβη και εν Αθήναις; Πότε έγινε εκεί η πουστέλασις; Δεν έγινε κατά την διάρκεια
του “κινήματος” των αγανακτησμένων; Μήπως δεν έγινε όταν η πόλις είχε άλλες προτεραιότητες και είχε αλλού στραμμένη την προσοχή της;
Γιαυτό ακριβώς είναι παρέλασις πουσταριού, αφού ακόμη και ο τρόπος που επεβλήθησαν οι δύο πουστελάσεις ήταν πούστικος.
Πάμε λοιπόν στην ουσία του άρθρου. Σύμφωνα με το 5ο άρθρον του Συντάγματος της Ελλάδος:
Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.
Εδώ σπάμε τον μύθο ότι τα χρηστά ήθη είναι προϊόν επιβολής. Αυτό που συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο. Ο λαός επιβάλει τα χρηστά ήθη και τα οποία αναγκαστικά υιοθετούν οι εξουσίες, εάν δεν θέλουν να έχουν τον λαό απέναντι των. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η ίδια θρησκεία (χριστιανισμός) έχει διαφορετικές μορφές κατά περιοχές και κατά λαούς. Τα χρηστά ήθη των λαόν εμβολίασαν τις θρησκείες, διαφορετικά δεν θα γινόταν αποδεκτές. Διαφορετικοί λαοί, διαφορετικά χρηστά ήθη, διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα.
Έχουμε τέτοια παραδείγματα;
Σαφώς. Και το πιο γνωστό το έχουμε οι άνδρες ανάμεσα από τα πόδια μας. Είναι το Ελληνικόν πέος το οποίο ήταν ακέραιο κατά τα αρχαία χρόνια και εξακολουθεί να είναι, καθώς τα χρηστά ήθη των Ελλήνων δεν επέτρεπαν την περιτομή, η οποία για τον Ελληνικό κόσμο ήταν, είναι και πάντα θα είναι ταυτόσημη με τον ακρωτηριασμό.
Ήθελα να το κρατήσω για το τέλος το παράδειγμα αλλά δεν γινόταν. Είναι τόσο ισχυρό που έπρεπε να αναφερθεί αμέσως. Καταλάβαμε επομένως ότι ούτε ο Απόστολος Παύλος, ούτε κανένας άλλος, ούτε ακόμη η αναφορά στο εορτολόγιο περί της περιτομής του Ιησού κατόρθωσε να σπάση ένα χρηστό ήθος το οποίο διασχίζει την ιστορία του Ελληνισμού οριζοντίως και καθέτως και δεν θα μπορέσει κανένα ιερατείο να το αλλάξῃ.
Τέτοια ανθεκτικά χρηστά ήθη υπάρχουν πολλά. Η Ορθόδοξος Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν κατάφερε να απαγορέψει συνήθειες όπως η θυσία ζώου (κόκκορα συνήθως) στα θεμέλια ενός κτίσματος. Τόσο ισχυρό ήταν το ήθος που σχεδόν υιοθετήθηκε από την εκκλησία και συνδυάστηκε από αγιασμό στα θεμέλια.
Επίσης μέχρι πριν από μερικά χρόνια (ελπίζω να υπάρχει ακόμη) στα σπίτια των κατοίκων της εξοχής, ζούσε μαζί με τους νοικοκύρηδες και ένα φίδι. Αυτός ο όφις ήταν ο προστάτης του σπιτιού. Το πρόλαβα, το είδα. Ήταν ένας μεγάλος όφις που τρεφόταν είτε με ποντίκια, είτε με σαύρες ή πουλιά και δεν τον πείραζαν ποτέ γιατί ήταν το φίδι που προστάτευε το σπίτι. Χρηστό ήθος δηλαδή αειθαλές, που επέζησε για χιλιετίες και ήταν αδύνατο για την ορθοδοξία να το ξηλώσει.
Τι είναι όμως τα χρηστά ήθη;
Είναι οι άγραφοι νόμοι μιας κοινωνίας και οι οποίοι αποτελούν την συγκολλητική ουσία της κοινωνίας αυτής. Μια κοινωνία δεν μπορεί να δομηθεί μόνον πάνω σε γραπτούς κανόνες. Χρειάζεται και αγράφους, ηθικούς δηλαδή κανόνες αποδεκτούς από την πλειονότητα της κοινωνίας. Μια κοινωνία μόνον με αγράφους νόμους μπορεί να σταθεί. Μια κοινωνία μόνον με γραπτούς κανόνες είναι καταδικασμένη να καταστραφεί.
Ένα χρηστό ήθος σήμερα για εμάς είναι η αγάπη για την οικογένεια. Σε άλλα καθεστώτα, όπως λ.χ. τα κομμουνιστικά, τα παιδιά ανήκουν στο καθεστώς και όχι στην οικογένεια. Για τον δικό μας όμως πολιτισμό τα παιδιά ανήκουν στην οικογένεια. Αυτό είναι ένα χρηστό ήθος. Εάν έρθει αύριο ένα καθεστώς και πει ότι θα παίρνει τα παιδιά από τα σπίτια τους, τότε αυτό το καθεστώς θα αντιταχθεί στα χρηστά ήθη και φυσικά δεν θα μπορέσει να σταθεί.
Μας λένε λοιπόν οι κιναιδισταί ότι είναι ανθρώπινο δικαίωμα οι πουστελάσεις.
Όχι. Οι πουστελάσεις δεν είναι δικαίωμα γιατί προσβάλουν τα χρηστά ήθη. Ανθρώπινο δικαίωμα είναι το να είναι κάποιος κίναιδος. Ανθρώπινο δικαίωμα είναι το να επιλέγει κάποιος το αν θα βαράει το κεφάλι του στον τοίχο ή όχι. Το να αυτοϊκανοποιείται 100 φορές την ημέρα είναι ανθρώπινο δικαίωμα.
Το να προσβάλει όμως τα χρηστά ήθη δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Είναι μάλιστα υποχρέωσις το να μην τα προσβάλει και είναι ηθικώς ένοχος ο κάθε Μπουτάρης που προσπαθεί να αλλοιώσει τα χρηστά ήθη της Ελληνικής κοινωνίας.
Είναι μάλιστα και νομικώς ένοχος αφού η προστασία των χρηστών ηθών καθορίζεται από το ίδιο το σύνταγμα της Ελλάδος. Από την στιγμή δε που εναντιώνεται στα ήθη των Ελλήνων μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μισέλλην.
Η Ελληνική κοινωνία ουδέποτε ήταν κιναιδική. Από την αρχαιότητα ακόμη η λέξις κίναιδος είχε αρνητική χροιά και ήταν συνώνυμος με την κακοήθεια και την αισχρότητα. Κανένας και ποτέ στην Ελλάδα δεν επαίνεσε κάποιον ως κίναιδο. Επομένως αυτό το χρηστό ήθος είναι διαχρονικό και διαθρησκειακό.
Το πρόβλημα με τους κιναίδους δεν είναι οι ερωτικές των προτιμήσεις. Υπάρχουν και σεμνοί και σοβαροί ομοερωτικοί (ή όπως αλλιώς) που ούτε προκαλούν ούτε επιδεικνύουν τα στριγγάκια τους και τα κόκκινα βρακάκια τους.
Οι κίναιδοι των Gay Pride είναι το αντίστοιχο του επιδειξιμανούς. Δεν παρελαύνουν για να εκφράσουν την προτίμηση των παρά μονάχα για να επιδείξουν την διαφορετικότητα των. Ουσιαστικώς δηλαδή προκαλούν και παρελαύνουν αντλώντας ικανοποίησι από την σύγκρουσι των με τα χρηστά ήθη.
Γνωρίζουν ότι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή αυτή η συμπεριφορά και προκαλούν εσκεμμένα. Ηδονίζονται από την διαρραγή των ηθών μιας κοινωνίας και στην ουσία αυτή είναι η αποστολή των. Γιαυτό και από τους παρελαύνοντες κιναίδους, ελάχιστοι είναι εντόπιοι. Χωρίς να το έχω ψάξει το θέμα είμαι σχεδόν βέβαιος ότι υπάρχουν κοινοί κίναιδοι μεταξύ πουστελάσεων Θεσσαλονίκης-Αθηνών-Βελιγραδίου κλπ.
Δεν αποκλείω δηλαδή να είναι επαγγελματίες κίναιδοι με συγκεκριμένες αποστολές.
Να το ξέρουμε επομένως. Την επόμενη φορά που θα παίζει ποδόσφαιρο η Ελλάδα με τους Εξωγηίνους ή μπάσκετ με τους Αμερικανούς ή γενικότερα την επόμενη φορά που θα υπάρξει χαλάρωσις της κοινωνίας, κάποιοι θα επιχειρήσουν να κάνουν την πουστέλασιν Νο2. Αυτή δεν πρέπει να γίνει διότι εάν γίνει θα ριζώσει ο θεσμός και θα έχουν διαρραγεί τα χρηστά ήθη, με ηθικούς αυτουργούς διαφόρους υπερπροοδευτικούς της αριστερής, οι οποίοι φυσικά είναι υπόλογοι απέναντι στην δικαιοσύνη (έτσι εκτιμώ) για σκόπιμον παράβασιν του Συντάγματος των Ελλήνων μετά δόλου.
Το παρόν άρθρον πιθανόν να χαρακτηριστεί ομοφοβικό.
Δεν αναγνωρίζω τον όρο. Η Ελληνική γλώσσα δεν περιέχει την λέξη ομοφοβία και όχι μόνον δεν αναγνωρίζω την λέξι αλλά και δηλώνω την εκτίμηση μου ότι υπάρχουν συγκεκριμένα κέντρα γλωσσοπλαστικά με σκοπό είτε να καταστρέψουν την γλώσσαν ημών με εξυπνάδες (ομοφοβία, παιδοφιλία κλπ) είτε να αποκτήσουν κύρος μέσα από το κύρος της Ελληνικής γλώσσης.
Η παιδοφιλία για παράδειγμα δεν είναι αδίκημα. Είναι επιθετικό της θεάς Δήμητρος στους Ορφικούς ύμνους.
Ορφικός Ύμνος Ελευσινίας Δήμητρος
Δηώ, παμμήτειρα θεά, πολυώνυμε δαῖμον, σεμνὴ Δήμητερ, κουροτρόφε, ὀλβιοδῶτι, πλουτοδότειρα θεά, σταχυοτρόφε, παντοδότειρα, εἰρήνηι χαίρουσα καὶ ἐργασίαις πολυμόχθοις, σπερμεία, σωρῖτι, ἀλωαία, χλοόκαρπε, ἣ ναίεις ἁγνοῖσιν Ἐλευσῖνος γυάλοισιν, ἱμερόεσσ᾽, ἐρατή, θνητῶν θρέπτειρα προπάντων, ἡ πρώτη ζεύξασα βοῶν ἀροτῆρα τένοντα καὶ βίον ἱμερόεντα βροτοῖς πολύολβον ἀνεῖσα, αὐξιθαλής, Βρομίοιο συνέστιος, ἀγλαότιμος, λαμπαδόεσσ᾽, ἁγνή, δρεπάνοις χαίρουσα θερείοις· σὺ χθονία, σὺ δὲ φαινομένη, σὺ δε πᾶσι προσηνής· εὔτεκνε, παιδοφίλη, σεμνή, κουροτρόφε κούρα, ἅρμα δρακοντείοισιν ὑποζεύξασα χαλινοῖς ἐγκυκλίοις δίναις περὶ σὸν θρόνον εὐάζουσα, μουνογενής, πολύτεκνε θεά, πολυπότνια θνητοῖς, ἧς πολλαὶ μορφαί, πολυάνθεμοι, ἱεροθαλεῖς. ἐλθέ, μάκαιρ᾽, ἁγνή, καρποῖς βρίθουσα θερείοις, εἰρήνην κατάγουσα καὶ εὐνομίην ἐρατεινὴν καὶ πλοῦτον πολύολβον, ὁμοῦ δ᾽ ὑγίειαν ἄνασσαν.
Αδίκημα είναι η κατάχρησις της Ελληνικής γλώσσης και η τοποθέτησις των συνθετικών φόβος, φιλία κλπ κατά το δοκούν.
Περισσότερα όμως σε άλλο άρθρο για να μην ξεφύγουμε.
Το άρθρο σαφώς και δεν είναι άρθρο μίσους (και όχι “ομοφοβικό”, αφού είπαμε ότι δεν αναγνωρίζω τον όρο, δεν ανήκει στην γλώσσα μου), αλλά ακόμη και εάν ήταν τι έγινε; Θα μου απαγορέψει κάποιος να έχω αρνητικά συναισθήματα;
Θα επιχειρήσει ο Μπουτάρης ή ο οποιοσδήποτε να μου απαγορεύσει και να μου κουμαντάρει το μίσος;
Το μίσος είναι δικό μου συναίσθημα και το φοράω όποτε γουστάρω. Καμία εξουσία και καμία δύναμη δεν μπορεί να περιορίσει τα συναισθήματα μου, πόσο δε μάλλον όταν αυτά προκύπτουν ΜΕΤΑ από παραβίαση και καταπάτηση των χρηστών ηθών της κοινωνίας στην οποία ανήκω.
Συνδυάζοντας επομένως το άρθρον 5 με το άρθρον 120 του συντάγματος, θα λέγαμε ότι:
Ο Ελληνικός λαός έχει δικαίωμα αλλά και υποχρεούται να προστατέψει τα χρηστά του ήθη από οποιονδήποτε προσπαθήσει να τα παραβιάσει με την βία.
Και ο Μπουτάρης χρησιμοποίησε τα ΜΑΤ, άρα χρησιμοποίησε και βία για να εναντιωθεί στα συνταγματικώς κατοχυρωμένα χρηστά ήθη των Ελλήνων.
________________
* Συγνώμη αλλά εγώ Αγγλικά δεν γνωρίζω ούτε ενδιαφέρομαι να μάθω. Το τι σημαίνει Gay Pride δεν το γνωρίζω. Το μόνο που είδα ήταν κραγμένο και πουπουλένδυτο κιναιδαριό να επιδεικνύει την ανωμαλία του.
Στράβων Ἀμασεύς
το είδα http://www.filonoi.gr/m-peri-xriston-ithon/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου