Του Προκόπη Μπίχτα
Ο ελληνικός λαός πεθαίνει. Η ανεργία, ο υποσιτισμός, η πείνα, η αρρώστια, οι αυτοκτονίες αυξάνονται και πληθύνονται και όλα φαίνονται ότι δεν έχουν τέλος. Το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε κατά 2, τουλάχιστον, χρόνια. Η ανεργία και τα επακόλουθά της μαστίζουν. Όσοι εργαζόμενοι έχουν απομείνει δουλεύουν κάτω από συνθήκες σκλαβιάς και ο μισθός τους φθάνει μόνο για να φάνε ένα πιάτο χυλό και να δουλέψουν άλλη μια μέρα, μέχρι να απομυζηθεί και ο τελευταίος μυς, ο τελευταίος ιστός, η τελευταία σταγόνα αίματος. Όσοι προσπαθήσουν να επιζήσουν πουλώντας χόρτα και κρεμμύδια, αντιμετωπίζουν την αστυνομία, τα δικαστήρια, τα εξοντωτικά πρόστιμα και τη φυλακή.
Οι συλλήψεις γίνονται ανάλογα με τη όρεξη του τελευταίου χωροφύλακα και δικαστήρια δικάζουν σύμφωνα με παραγγελίες και τις διαθέσεις τους. Αποδεδειγμένα δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, χλευάζοντας τα θύματά τους και αποδεδειγμένα αθώοι φυλακίζονται για δεκαετίες. Ακόμα και οι στοιχειώδεις νόμοι έχουν καταργηθεί.
Αφηνιασμένες ορδές φορώντας το σχήμα του νόμου, οπλισμένες με πιστόλια, γκλομπς και χημικά εξαπολύονται σε όποιον τολμήσει να φωνάξει δημόσια «δεν θέλω να πεθάνω».
Αργυρώνητοι κυβερνήτες, ξεπουλημένοι αντιπολιτευόμενοι, αλλοτριωμένες «πρωτοπορίες», προδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, αντιδραστικοί μηχανισμοί και κάθε κατακάθι της κοινωνίας, έχουν κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο στον ελληνικό λαό και γελούν, κοροϊδεύουν, λεηλατούν το πληγωμένο σώμα και θριαμβολογούν.
Τα σχολεία γίνονται επίσημα χώροι πλύσης εγκεφάλου για να