Αναμφισβήτητα ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας χαρισματικός ηγέτης, υπό την ετυμολογική ερμηνεία ότι η φράση με την οποία υποδέχεται τραπεζίτες και επενδυτές τής αρπαχτής είναι η «όλα χάρισμά σου».
Τώρα, το ότι πριν να γίνει πρωθυπουργός ούρλιαζε για το ότι η χώρα εκποιείται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα όμως είναι και χαρισματικός με την συνήθη έννοια τής λέξης διότι κατάφερε να περάσει πολιτικές τού πλέον ακραίου καπιταλισμού στο όνομα τής «πρώτης φοράς αριστεράς» καταφέρνοντας να κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο.
Η ερμηνεία που δίνουν οι ακόμα αρκετοί ένθερμοι οπαδοί τού Αλέξη για το ότι οι προεκλογικές του εξαγγελίες τσαλαπατήθηκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι:
«Τι να έκανε το παιδί; Προσπάθησε, αλλά τον πίεσαν οι ευρωπαίοι και δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο»
Αν όμως αποδεχτούμε τελικά ότι οι πρωθυπουργοί μας (και δη οι επαναστάτες, αριστεροί) δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πέρα από αυτά που τούς υπαγορεύουν οι γνωστοί πια σε όλους «φίλοι και εταίροι» τότε, πολύ απλά, μας είναι παντελώς άχρηστοι. Ας προσλάβουμε στη θέση τους μερικούς μεταφραστές να μάς μεταφράζουν τα κελεύσματα των απ'έξω.
Επίσης, αν σε ένα περιβάλλον (όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης) παραδέχεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα πέρα από το να μεταφέρεις εντολές , το πιο έντιμο είναι είτε να παραιτηθείς είτε να αποχωρήσεις από ένα τέτοιο περιβάλλον. Υπάρχει βέβαια και η άποψη τού