Όταν λέω ότι η μόνη ελπίδα για τους Έλληνες για να απαλλαγούν από τα δεινά που υφίστανται από την εγκληματική οργάνωση είναι οι δικός μου ποινικός δρόμος, γίνομαι …ενοχλητικός. Όχι στο σύστημα που ξέρει, αλλά στους από …εδώ. Που και αυτοί ξέρουν, αλλά… Και δεν μιλάω για τους απελπισμένους πολίτες οι οποίοι είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν όποιον τους δίνει ελπίδες, αλλά γι αυτούς που τους τις δίνουν, ενώ γνωρίζουν ότι οι ελπίδες αυτές είναι φρούδες, και ότι εκτός από τα χρήματά τους, θα απελπιστούν ακόμη περισσότερο όταν θα αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα και χάσουν και την τελευταία αυτή ελπίδα που κάποιοι κάκιστα τους την έδωσαν, ενώ θα έχουν δώσει και το “όπλο” στην απέναντι πλευρά να “πανηγυρίζει” για τη “δικαίωσή” της.
Και όταν ακόμη όμως μιλάμε για τον ποινικό δρόμο, εννοώ αυτόν που ακολουθώ εγώ είκοσι δύο μήνες. Αυτόν δηλαδή που εις ό,τι αφορά στην “συνταγματικότητα” των μέτρων, τους πάω “με τα δικά τους”, εις ό,τι αφορά στα εγκλήματα στα νοσοκομεία, τους χτυπάω απευθείας στην “καρδιά”.
Είχα διαβάσει τον προηγούμενο Σεπτέμβριο για τις μηνύσεις υγειονομικών στα νοσοκομεία Σερρών και “Άγιος Παύλος” κατά των διοικητών των νοσοκομείων. Τους μήνυσαν για το αδίκημα της παράνομης βίας με αντικείμενο τις αποφάσεις των αναστολών.
Κούνησα το κεφάλι μου… Ήξερα ακριβώς τι θα έγραφαν οι εισαγγελείς στις πράξεις αρχειοθέτησης.
Μου έστειλαν την πράξη για το