Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, από την παραίτηση του Πάπα Βενέδικτου του ΙΣΤ΄ και μετά, παρατηρούνται, ολοένα και συχνότερα, κάποιες παράξενες κινήσεις στο παγκόσμιο θρησκευτικό στερέωμα, μια αλληλουχία γεγονότων, φαινομενικά ασύνδετων και άσχετων μεταξύ τους, που αποτελούν, όμως, προϊόντα κεκαλυμμένου και εντέχνως κατευθυνόμενου συντονισμού για τον κάθε προσεκτικό παρατηρητή.
Από τη μία, είναι ολοφάνερη –και έκδηλη, άλλωστε, τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης ήδη από τη δεκαετία του ’90- η σύγκλιση των διαφορετικών χριστιανικών εκκλησιών, ενώ έχει παράλληλα ξεκινήσει –πιο πρόσφατα, όμως- η σύγκλιση και όλων των μονοθεϊστικών θρησκειών μεταξύ τους (Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Μουσουλμανισμού, με όλα τα παρακλάδια και τις κατευθύνσεις τους), ενώ από τα «διαθρησκειακά» τεκταινόμενα δεν αποκλείονται (εντελώς) ούτε και οι «άλλοι» (Ινδουιστές, Ινδιάνοι κ.λ.π.), αρκεί να είναι «συγκαταβατικοί» απέναντι στα γενικά και… «ορθά» δόγματα της (Νέας;) Εποχής.
Από την άλλη, η σύγκρουση μεταξύ Ιουδαϊκής / Χριστιανικής Δύσης (κάτι που επιβεβαιώνει στην πράξη τη φιλοσοφική αντίληψη περί υπαρκτού Ιουδαιοχριστιανισμού ως κυρίαρχου δόγματος σε όλο το Δυτικό κόσμο) και Ισλάμ είναι επίσης δεδομένη και σε εξέλιξη, τείνοντας πλέον προς ένα δραματικό και ανησυχητικό ζενίθ, με αμέτρητα θύματα και αμέτρητους θύτες και από τις δύο πλευρές.
Μα… θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος, είναι δυνατόν να μιλάμε για σύγκλιση και να υπάρχει μια τέτοια ανελέητη σύγκρουση σε παγκόσμιο επίπεδο;
Ας μη βιαζόμαστε. Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και