του Κώστα Θεριανού
«Έλεος μεν περί τον ανάξιον, φόβος δε περί τον όμοιον»
Με αυτή τη φράση περιγράφει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική τα συναισθήματα που νοιώθουν κατά την παρακολούθηση μιας τραγωδίας οι θεατές, ανάλογα με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν. Οι πλούσιοι αισθάνονται λύπη για τα όσα συμβαίνουν στα πρόσωπα του έργου επί σκηνής. Όλα αυτά που βλέπουν απέχουν αρκετά από το να συμβούν στους ίδιους. Όσοι ανήκουν όμως στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις αισθάνονται φόβο, διότι όλα όσα παθαίνουν οι πρωταγωνιστές του έργου μπορεί να τους συμβούν. Με την λογική αυτή θα επιχειρήσουμε να δείξουμε την σχέση ανάμεσα στο μνημόνιο και την μετανάστευση, όπως την ζουν και την αντιλαμβάνονται τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Άλλωστε, στην πολιτική δεν έχει αποτελεσματικότητα το να ξεκινάει κάποιος από σωστές αναλύσεις και αρχές αν δεν μπορεί να παρέμβει στα βιώματα και τις ανάγκες του λαού προκειμένου να οικοδομήσει σε αυτά πολιτικές κινητοποιήσεις και κοινωνικές συμμαχίες.
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι κανένα κοινωνικό φαινόμενο δεν υπάρχει απομονωμένο από τα άλλα. Αυτός είναι ένας μεταφυσικός και αντιδιαλεκτικός τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων. Η «αλήθεια βρίσκεται στον Όλον» έλεγε ο Χέγκελ. Αντίστοιχα και η μετανάστευση δεν υπάρχει μόνη της. Υπάρχει σε σχέση με την κατάσταση της οικονομίας, των κοινωνικών υποδομών και την αναλογία ημεδαπού και αλλοδαπού πληθυσμού. Η μετανάστευση προκαλείται και υπάρχει χωρίς ουσιαστικές τριβές όταν επιλύει αντιφάσεις τόσο στην χώρα προέλευσης όσο και στην χώρα υποδοχής. Η χώρα προέλευσης εγκαταλείπεται από το πλεονάζον εργατικό δυναμικό της και η χώρα υποδοχής κερδίζει από το εισρέον εργατικό δυναμικό, καθώς έχει ελλείψεις σε συγκεκριμένους κλάδους. Αυτό εξηγεί γιατί η
