Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η «Σύνοδος του Βερολίνου» για τη Λιβύη, απέτυχε! (Ή για να το πούμε πιο «διπλωματικά» είχε πολύ πενιχρά «αποτελέσματα»…)
(Οι εκατέρωθεν ηγέτες Σάρατζ και Χαφτάρ, δεν δέχονται ούτε να συναντηθούν, ούτε καν να βρίσκονται στο ίδιο κτίριο)
Άρα ούτε «συμφωνήθηκε» (όπως αρχικά σχεδιαζόταν), ούτε καν «ξεκινάει» (όπως διακηρύσσεται σήμερα) η διαδικασία «πολιτικής ενοποίησης της χώρας» (που παραμένει ελεγχόμενη κατά 90% από τον Χαφτάρ και κατά 10% από τον Σάρατζ).
Απλώς εκφράστηκε η ευχή απ’ όλους τους υπόλοιπους να διαφυλαχθεί η ενότητα της Λιβύης. Πράγμα που για τους υποστηρικτές του Χαφτάρ σημαίνει να εκδιωχθεί πλήρως ο Σάρατζ (και η επιρροή όσων τον στηρίζουν, κυρίως της Τουρκίας). Ενώ για τους αντιπάλους τους σημαίνει να παραμείνει με κάποιον τρόπο ο Σάρατζ με ηγετικό ρόλο στη χώρα (και η επιρροή όσων τον ελέγχουν). Αλλά για την ώρα αυτά όλα παραμένουν «ευχολόγια».
Και η απόφαση του Βερολίνου ήταν τελικά ακριβώς αυτό: