Αὐτὴ ἦταν ἄλλωστε ἡ οὐσία τῆς «ἀνεξαρτησίας», ὄχι ἡ ἐλευθερία τῆς χώρας, ἀλλὰ ἡ μετατροπὴ τοῦ δαπανηροῦ καὶ αἱμοσταγοῦς ἀποικιοκρατικοῦ καθεστῶτος, σὲ τηλε-ἀποικιοκρατία.
Ἡ ἀποστράγγισις τῶν πόρων, μέχρι τὸ 1983 εἶχε φέρει τὴν χώρα στὴν θέση τῆς πτωχοτέρας τῆς Ἀφρικῆς καὶ μιᾶς ἀπὸ τὶς πτωχότερες στὸν κόσμο. Τὸ προσδόκιμο ἐπιβιώσεως δὲν ξεπερνοῦσε τὰ 40 χρόνια, ἐνῶ ἡ παιδικὴ θνησιμότητα ἦταν 20%, μέχρι τὴν ἡλικία τῶν πέντε ἐτῶν, ὁ λαὸς πεινοῦσε, οἱ συνθῆκες ὑγιεινῆς ἦσαν τραγικές, τὸ πόσιμο νερὸ ἀνύπαρκτο καὶ τὸ χρέος πρὸς τὸ ΔΝΤ διογκώνετο συνεχῶς μὲ νέα δάνεια καὶ τόκους, φθάνοντας σὲ σημεῖο να μὴν μπορῇ πλέον νὰ ἐξυπηρετηθῇ.
Ὅλα ξαφνικὰ ἄλλαξαν, ὅταν ἐνεφανίσθη ἕνας τριανταπεντάρης ἀξιωματικὸς τοῦ
