Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε η προσπάθεια ηρωοποίησης του Νίκου Μπελογιάννη από την παρούσα συγκυβέρνηση. Ειπώθηκε πως ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για την δημοκρατία και ότι ήταν ένας «ένας ήρωας που παρέμεινε πιστός στις αρχές και τις ιδέες του μέχρι τελευταία στιγμή». Ο πρωθυπουργός μάλιστα τόνισε ότι ο Μπελογιάννης ανήκει σε όλους τους Έλληνες!
Αντιπαρέρχομαι την «αντίσταση» του Μπελογιάννη καθώς και τον ρόλο που είχε ο ίδιος στα γεγονότα της σφαγής αμάχων και αθώων στον Μελιγαλά, όπως επίσης και την κατασκοπεία της ίδιας του της πατρίδας μεταγενέστερα.
Θα εστιάσω στον αγώνα του Μπελογιάννη και της ηγεσίας του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ γενικότερα που κατά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, είχαν ως στόχο την «δημοκρατία» και την «εθνική συνεννόηση».
Για τον λόγο αυτών θεωρώ πως αξίζει να παρατεθεί ένα απόσπασμα που αποδεικνύει εάν όντως οι σύντροφοι του Μπελογιάννη και ο αγώνας τους «αγωνίστηκαν» για αυτά τα ιδεώδη. Πρόκειται για απόσπασμα του βιβλίου «Με το φωτοστέφανο του Μαρτυρίου» της Τελεσσίλας Ιωαννίδου – Λαμπέα.
Τον Δεκέμβριον του 1944, οι κομμουνισταί, δεν
προέβησαν μόνον εις παντοειδείς καταστροφάς, λεηλασίας, αρπαγάς, αλλά και με αφάνταστη , μανία, εστράφησαν εναντίον όλων των τάξεων του Ελληνικού λαού.
Επί πλέον κατέσφαξαν με αγριότητα εκλεκτούς ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, όπως την μεγάλην μας τραγωδόν Ελένη Παπαδάκη, τον καθηγητήν του Πανεπιστημίου Τ. Θεοφανόπουλον, τον Υφηγητήν Ν. Ευσταθιανόν και πληθώρα άλλων εκλεκτών πολιτών.
Εξετέλεσαν αναριθμήτους Στρατιωτικούς και αναπήρους πολέμου, πολεμιστάς του Έπους 1940 – 1941. Παραλλήλως προέβησαν σε συλλήψεις και ωδήγησαν σε ομηρεία χιλιάδας πολιτών, πολλούς εκ των οποίων εξετέλεσαν εν πορεία.
Μεταξύ των ομήρων εκείνων, ήτο και ο εα Στρατηγός Αγαμέμνων Μεταξάς, με τον γυιό του Νικόλαο 22 ετών, φοιτητή Ιατρικής. Ο μικρότερος γυιός του, Εύελπις, είχε διαφύγει εις Μέση Ανατολήν.
Κατά τήν πορεία, εχώρισαν τούς ανδρες από τις γυναίκες και τούς ηλικιωμένους από τούς νέους. Υστερα από εξαντλητική πορεία ωρών, οι συμμορίτες κάπου εστάθμευσαν διά να ξεκουρασθούν. Φυσικά εστάθμευσαν και οι όμηροι.
Ένας βαθμοφόρος Ελασίτης, πλησίασε τον Στρατηγό Αγ. Μεταξά και με την συνήθη βάρβαρη, ανάγωγη φρασεολογία και συμπεριφορά πού τούς διέκρινε, τον ρώτησε:
«Κουράστηκες γέρο…». Σημειωτέον ότι ο στρατηγός ήταν μόλις 54 ετών.
«Κουράστηκα παιδί μου», απήντησε περίλυπος ο ένδοξος πολέμαρχος, κυττάζοντας ερευνητικά με τήν ματιά του τούς όμηρους, μήπως αντικρύση το παιδί του.
«Πεινάς…» τόν ρώτησε πάλι ό Ελασίτης. «Πεινάω…» ήταν ή απάντησις. «θέλεις να φας;» τον ξαναρώτησε ο συμμορίτης. «Αν σάς περισσεύη τίποτε, δώστε μου είπε ο Αγ. Μεταξάς.
Σε λίγο, εφεραν στόν Στρατηγό γιά νά τόν περιποιηθούν συκώτια ψημένα. Ό Στρατηγός τά έφαγε. Ο Ελασίτης τόν ρώτησε: «Καλός ό μεζές, γέρο;». «Καλός, παιδί μου, εύχαριστώ». Ήταν ή απαντησις τουταλαίπωρου Στρατηγού.
Τότε, δύο άλλοι συμμορίτες, σέρνοντας το νεανικό καταματωμένο πτώμα τού φοιτητουύ υίου του, το πέταξαν στά πόδια τού Στρατηγού λέγοντάς του με σαρκασμό. «Σκατόγερε, έφαγες τα συκώτια του γυιού σου…». Και άρχισαν να γελούν χλευαστικά, τα ανθρωπόμορφα εκείνα τέρατα, διά το μέγα κατόρθωμα των… Οι αιμοσταγείς εγκληματίες αφού κατέσφαξαν τον 22 χρονών νεαρό γυιό του αφήρεσαν τά έντόσθιά του, τά έψησαν καί τά προσέφεραν, εις τόν ανίδεο τραγικό πατέρα, να τα φάη.
Ο δύσμοιρος γονιός, στο άκουσμα των φοβερών εκείνων λόγων και στο αντίκρυσμα τού αγρίως κατασφαγιασθέντος παιδιού του, σύρθηκε ως το άψυχο σώμα του, το αγκάλιασε με σπασμωδικές κινήσεις και με γοερούς θρήνους κρατώντας το σφικτά, άφησε την τελευταία του πνοή στο καταξεσχισμένο, καταματωμένο νεκρό κορμί του.
Το τραγικό αυτό περιστατικό ανέφερε ο τότε Διοικητής τής 94 Σ.ΔΙ. Υποστράτηγος Κωνσταντίνος ΔΟΥΜΑΚΗΣ, εις το Θερινόν Θέατρον τού ΚΕΕΜ Σπάρτης, στις 24 ‘Ιουνίου 1966. Προηγουμένως, είχα αναπτύξει το θέμα μου, «Ιστορική άναδρομή γεγονότων 1940—1950», αναφερομένη σε γεγονότα εκείνης τής δεκαετίας, την αντεθνική δράσι των αρνησιπάτριδων και τα θηριώδη εγκλήματά των, παρουσία τού Διοικητού τής 94 Σ.ΔΙ., τού Ύποδ)τού τού ΚΕΕΜ Σπάρτης κ. ‘Ιωάννου Ρουσσέα. Ο Διοικητής. Ταξίαρχος κ. Κωνσταντίνου, ενοσηλεύετο εις Νοσοκομείον ή Κλινικήν νομίζω) τής Σπάρτης, λόγω αυτοκινητιστικού ατυχήματος, άλλων ‘Αξιωματικών τού Κέντρου και των νεοσυλλέκτων.
Ή εξιστόρησις, τού τραγικού περιστατικού τής μακάβριας εκείνης πράξης των συμμοριτοκομμουνιστών, υπό τού τότε Δ)τού τής 94 Σ.ΔΙ., επροξένησε αλγεινήν εντύπωσιν εις όλους γενικά. ‘Ιδιαίτερα εις τούς στρατευμένους νέους, πολλοί των οποίων ήταν αδύνατον να συγκρατήσουν τα δάκρυά των.
Σ.Σ.: Ελληνόπουλα, τα τερατουργήματα των εγκληματιών τής Φυλής μας είναι άπειρα. Σέ εσας, αυτά ας είναι τρανά διδάγματα. Με θάρρος, πίστη και δύναμη να καταπολεμάτε πάντοτε τούς αρνησιπάτριδες. Αγωνισθήτε για την Θρησκεία, Πατρίδα, Οικογένεια, όπως αγωνισθήκαμε και εμείς οίιγονείς σας και ή Ελλάδα εσώθη από το άγχος τού αφανισμού.
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου