Η υπόθεση Λούκου (εξαιρετικό)

ΣΤΑΘΗΣ

Ας ονομάσουμε συμβατικώς «υπόθεση Λούκου» μια μικρή ιστορία, ενδεικτική μιας βαθειάς παρακμής. Ο κ. Λούκος τα τελευταία πολλά χρόνια υπήρξε διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών. Κατά πολλούς (τουλάχιστον τους περισσότερους που κάνουν φασαρία για τέτοια θέματα στον Τύπο) ο κ. Λούκος είναι ταλαντούχος και ακάματος. Ενας «αναντικατάστατος». Μη σας πω, ένας «θεός».
Από την άλλη πλευρά, για
κάποιους λίγους (που το κυρίως ρεύμα στον Τύπο σβήνει με ευκολία και βαναυσότητα) ο κ. Λούκος ήταν μονομερής στις επιλογές του, όχι ιδιαιτέρως σφαιρικός και πάντως μονοσήμαντος.
Κατά την προσωπική μου (επιτρέψτε μου) γνώμη, ο κ. Λούκος είναι ένας διακεκριμένος επιβάτης στο τραίνο της κυρίαρχης ιδεολογίας (που ενίοτε θέλει να εμφανίζει εαυτήν ως «αριστερή», «εκσυγχρονιστική», κι άλλοτε ως α-πολιτική ή υπερκομματική). Οντως, ο πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών καθόρισε (αν δεν στιγμάτισε) το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής δραστηριότητας που ήλεγχε με τα ματζούνια της πολιτικής ορθότητας, του μεταμοντερνισμού, της πολυπολιτισμικότητας κι όλων εκείνων των χαρακτηριστικών μιας τέχνης που έχει λειτουργικώς ενταχθεί στις επιδιώξεις του κράτους. Της τέχνης των επιδοτήσεων, των δημοσίων σχέσεων και των κομματικών συσχετισμών.
Με μια αλαζονεία που μόνον οι
μονοσήμαντοι άνθρωποι μπορούν ανύποπτοι να επιδεικνύουν, μια στοιχισμένη χρυσή ορδή στον Τύπο απέρριπτε όλες τις προγενέστερες του κ. Λούκου επιλογές, ως μπανάλ, μπας κλας, λαϊκιστικές και κολλημένες σε μια Ελλάδα του τσαρουχιού και του κιτς. Με έναν λόγο,
ένα ιδιότυπο πτωχοπροδρομικό αριστοκρατιλίκι μιας αυτοαναφορικής στους κώδικες της ελίτ, έβρισκε στο έργο του κ. Λούκου την «Ελλάδα της Ευρώπης». Στην πραγματικότητα, η προσέγγιση αυτή (όχι απαραιτήτως απ’ τον ίδιο τον κ. Λούκο, αλλά οπωσδήποτε από τους φαν του στα ΜΜΕ) υποκρύπτει ένα γκλαμουριάρικο πρωινάδικο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως «θίασο μυστικό» ανωτέρας ποιότητας. Μια Ψωροκώσταινα, ή αν προτιμάτε μια μαντάμ Σουσού για καφέ-ολέ στα Παρίσια, μακριά απ’ την πλέμπα, καθώς αξίζει στο περιούσιον της ύπαρξής της.
Ομως το θέμα δεν είναι αυτό. Αίφνης η «Εφημερίδα των Συντακτών» και η εκλεκτή συνάδελφος κυρία Εφη Μαρίνου έφεραν στο φως της δημοσιότητος υπόθεση πιθανής κακοδιαχείρισης από τον κ. Λούκο ποσού της τάξεως των 2.700.000 ευρώ. Προφανώς για το θέμα καλείται να αποφανθεί η Δικαιοσύνη - αμ δε! και κούνια που μας κούναγε! Ολοι εκείνοι που κόπτονται για μια «ευρωπαϊκή Ελλάδα» άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές συμπαράστασης στον κ. Λούκο.
Πλήθος καλλιτέχνες και διανοούμενοι (ανάμεσά τους και εκλεκτοί θεράποντες των Μουσών), τραγουδιστές, ηθοποιοί, συγγραφείς, ζωγράφοι, συνθέτες κι άλλοι, άρχισαν να συνυπογράφουν μια διακήρυξη υπέρ του ταλαντούχου κ. Λούκου, δείχνοντας
να μην καταλαβαίνουν (!) ότι το ερώτημα δεν αφορά στα τάλαντα του κ. Λούκου, αλλά στην κακοδιαχείριση των ταλάντων του Δημοσίου, προερχομένων βεβαίως απ’ τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Μπορεί ο κ. Λούκος να παράβλεψε, να αμέλησε, μπορεί ακόμα-ακόμα και ούτε για αυτά να ενέχεται, μπορεί δηλαδή να είναι αθώος, και ώσπου να αποφανθεί για το αντίθετο η Δικαιοσύνη, είναι. Αυτό όμως


δεν σημαίνει ότι ο κ. Λούκος είναι υπεράνω του νόμου. Δεν το γνωρίζουν αυτό οι θεράποντες της «ευρωπαϊκότητας»; Ή μήπως (όπως άλλωστε συχνά κάνουν) μετέρχονται δύο μέτρα και δύο σταθμά μιας ισονομίας αλά καρτ; Είναι σ’ αυτήν τη χώρα διαφορετικοί οι νόμοι για τους ταλαντούχους και διαφορετικοί για τους... λαϊκιστές; (όπως οι αγράμματοι αποκαλούν εκείνους που θα ήθελαν να αποκαλούν λαϊκάντζα)
Και δεν είναι μόνον αυτό! Ενας ολόκληρος μηχανισμός, ένα ολόκληρο σύστημα έχει εξαπολυθεί εναντίον της κυρίας Μαρίνου, να τη «φάει», όπως επίσης και κάθε άλλον δεν συμπλέει με την κανονικότητα που έχει επιβάλει στα ελληνικά γράμματα μια «πολιτιστική» δικτατορία. Ενα «πολιτισμικό» παρακράτος που σβήνει κι εξοστρακίζει όποιον δημοσιογράφο, καλλιτέχνη, πολιτικό ή πολίτη δεν το προσκυνάει.
Και το χειρότερο όλων! Πόσοι απ’ όσους υπέγραψαν υπέρ Λούκου έχουν ποτέ υπογράψει υπέρ μεροκάματου ή κατά των δεινών που υφίσταται ο λαός; Αυτό είναι το κυλώνειο άγος της υπόθεσης. Αυτό είναι το κυρίαρχο σημάδι της παρακμής μας,
στον βαθμό που η παρακμή της Ελλάδας συνίσταται στη βίαιη, ύπουλη και καλά σχεδιασμένη πολιτιστική υπονόμευση της πολιτικής μας ταυτότητας. Διότι καλλιτέχνες που δεν συνδέονται με τον λαό, δύσκολα είναι κάτι περισσότερο από ένα εν σώματι πρωινάδικο στην Επίδαυρο.

ΥΓ.: Στην ιστορία αυτή έχουν επισυμβεί τέρατα και σημεία. Δημοσιογράφοι που πληρώνονταν για τις υπηρεσίες τους από τον κ. Λούκο, αρθρογράφησαν υπέρ του!! Κατά τον ίδιο διατεταγμένο τρόπο, δημοσιογράφοι που «συνδέονται» μεταξύ τους για το τι, πώς, πότε και ποιος γράφει κάθε φορά, οργίασαν. Ομως η στήλη δεν στάθηκε με αυτό το κείμενο στη σημειολογία της παρακμής - στόχος της ήταν κυρίως η δομή της παρακμής. Κάτι που πολλοί (οι λίγοι δηλαδή που ασχολούνται) έχουμε στις αναλύσεις μας υποτιμήσει. Οτι δηλαδή ο πολιτισμικώς λεηλατημένος πολίτης είναι πολιτικώς ευάλωτος και, εν τέλει, ανίσχυρος.

ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/stathis/362528,H-ypo8esh-Loykoy.html
το είδα

Τα μικροσκοπικά μορμολύκεια του καλλιτεχνικού εθνομηδενισμού

Ο Στάθης στο σημερινό του κείμενο μας θυμίζει το ΟΡΓΙΟ της πολιτισμικής λεηλασίας μας από τους επιδοτούμενους γενίτσαρους των «νταβάδων» της Νέας Εποχής: Τους εθνομηδενιστές της χρηματιστηριακής κακουργίας και της νεοταξικής ΠΑΡΑΚΜΗΣ…
Με αυτά τα ζητήματα έχουμε ασχοληθεί από παλιά (από το 2008 συστηματικά).
Έχουμε δείξει ότι στην εποχή μας, εποχή του πλανητικού, ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτισμού (Νέα Τάξη), προωθούνται και χρηματοδοτούνται αγρίως, από τους μηχανισμούς του χρήματος, πολύχρωμες ποικιλίες «επιπλεόντων φελλών», με στόχο: Την ΑΦΥΔΑΤΩΣΗ και ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ της Ιστορίας, των Ιδεών, του Πολιτισμού, της Τέχνης και της Σκέψης.

Το κείμενο του Στάθη, «Υπόθεση Λούκου», δίνει μια συνοπτική εικόνα της «κάστας» των εθνομηδενιστικών μορμολυκείων που επί χρόνια αγωνίστηκαν για την ξεθεμελίωση και τον αφανισμό της θεατρικής μας παράδοσης.

Το εξαίρετο κείμενο του Στάθη διαβάστε το εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2016/01/blog-post_6.html

Δικά μας, συγκεντρωμένα, κείμενα για όλους αυτούς τους αλαλάζοντες κανιβαλιστές της θεατρικής μας παράδοσης, θα τα βρείτε εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4805

Θα αναδημοσιεύσουμε ένα από τα τελευταία μας που βρίσκεται, μαζί με του Στέφανου Ληναίου (Στο στόχαστρο και η θεατρική μας παράδοση), εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=29653#29653

Τα μικροσκοπικά μορμολύκεια του καλλιτεχνικού εθνομηδενισμού



Θα δώσουμε συνέχεια στην αυθάδεια των 80 «τέκνων» του θεάτρου της Νέας Εποχής που στήριξαν με επιστολή τους το Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, τον κύριο Γιώργο Λούκο, ο οποίος με κομπάζουσα αλαζονεία ασυνήθιστη (ο κομπασμός των επιπλεόντων φελλών) προώθησε, τα τελευταία χρόνια, την ολοκληρωτική εθνομηδενιστική ισοπέδωση του ελληνικού θεάτρου, καθώς και όλες τις «διαστροφές» της πολυπολιτισμικής βαρβαρότητας.

Η πράξη αυτή των νεοταξικών μορμολυκείων χαρακτηρίστηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τα «αριστερά» ιερατεία των Τεχνών, ιδιαίτερα από το Λαμπρακιστάν, ως πράξη «αγωνιστικής ανάτασης» ενάντια στον «παρακμασμένο επαρχιώτικο θεσμό» του θεάτρου που βασίλευε πριν την έλευση του «διαστροφέα», εθνομηδενιστή, κ. Λούκου!

Θα αρχίσουμε με κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα του Αντόνιο Γκράμσι, από το άρθρο του: «Αυτοί που κατασκευάζουν σοφίτες»:

«…Μια γενιά που μειώνει την προηγούμενη γενιά, που δεν καταφέρνει να δει τα επιτεύγματά της και την αναγκαία σημασία της, δε μπορεί παρά να είναι πενιχρή και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό της, έστω και αν κομπάζει παράφορα για το μεγαλείο της…».

«…Στην υποτίμηση του παρελθόντος υπάρχει μια δικαιολογία για την μηδαμινότητα του παρόντος…».

«…Μια γενιά που ξέρει να κάνει μόνο σοφίτες παραπονείται που οι προγενέστεροι δεν είχαν κτίσει παλάτια των δέκα ή τριάντα ορόφων…».

Όλες αυτές οι εύστοχες επισημάνσεις του Γκράμσι επιβεβαιώνονται δραματικά με τον κομπασμό των σημερινών καλλιτεχνικών, μικροσκοπικών μορμολυκείων, πλήρως ενσωματωμένων στους μηχανισμούς εξουσίας και ΑΓΡΙΩΣ επιδοτούμενων.

Αυτά, λοιπόν, τα μικροσκοπικά και ραχιτικά μορμολύκεια του χρυσοφόρου και επιδοτούμενου «καλλιτεχνικού» αγοραίου επαγγελματισμού και παζαριού, έρχονται, σήμερα, να ρίξουν στον καιάδα τους γίγαντες της θεατρικής μας παράδοσης, κάθε μεγάλο μύστη της Ελληνικής Τέχνης και Κουλτούρας, χαρακτηρίζοντάς τους, μάλιστα, «παρακμασμένο επαρχιωτισμό»!!!

Βεβαίως, όσο εύστοχες και αν είναι οι μεγαλοφυείς παρατηρήσεις του Γκράμσι, περιγράφουν κατά το ήμισυ το σημερινό πρόβλημα. Αν μείνουμε μόνο σ’ αυτές, δηλαδή, τις συνήθεις επιθέσεις των μετρίων και καχεκτικών ανθρώπων εναντίον των μεγάλων, αν μείνουμε στις «νευρώσεις», μόνο των μικροσκοπικών μορμολυκείων, τότε χάνουμε τη σημερινή, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ διάσταση αυτής της μικροσκοπικής αυθάδειας: Τη διάσταση των οργανωμένων εστιών και γενιτσάρων του εθνομηδενισμού, τη διάσταση των έμμισθων και συνειδητών οργάνων των «νταβάδων» του καθεστώτος και της νεοταξικής πολυπολιτισμικότητας…

Τα «κυκλώματα» αυτά των νέων «καλλιτεχνικών» γενιτσάρων δεν κινούνται μόνο από τον παράφορο κομπασμό του μικροσκοπικού «μεγαλείου» τους, αλλά ΚΥΡΙΩΣ, από την καθεστωτική τους ένταξη και τα ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ που εξυπηρετούν, από τη λατρεία του χρήματος και των επιδοτήσεων, από την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ υποταγή τους στους μηχανισμούς και τις «διαστροφές» της χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης…

Είναι οι «ομάδες κρούσης» ή τα «τάγματα εφόδου» της Νέας Τάξης στον τομέα των Γραμμάτων και των Τεχνών, με στρατηγικό στόχο: Την ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ και των ΑΦΑΝΙΣΜΟ της ελληνικής Τέχνης και του ελληνικού Πολιτισμού, κάθε ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ δημιουργίας και κατάκτησης του εθνικού μας μεγαλείου: Ο φρενοβλαβής εθνομηδενισμός των ισχυρών του χρήματος…

Αν ερευνήσει κανείς τις υπογραφές των 80, θα διαπιστώσει αβίαστα, ότι σχεδόν ΟΛΟΙ, ανήκουν στην καθεστωτική «λεπρή καμαρίλα» των «προοδευτικούληδων» και «αριστερούληδων», με αρχι-χορηγό το Λαμπρακιστάν: Μια παρεούλα που σιτίζεται σκανδαλωδώς, στο παχνί των «νταβάδων» της Νέας Τάξης και του εθνομηδενισμού και που προβάλλεται αχαλίνωτα…

Αυτοί, λοιπόν, εξεγέρθηκαν, ΥΠΕΡ του Γιώργου Λούκου!!!

Όσοι δεν γνωρίζουν τι εστί Λούκος θα σημειώσουμε τούτο: Ότι στα χρόνια που διαφεντεύει έχουν περάσει από τις «αυλές» της Επιδαύρου και του Ηρωδείου όλα τα ανθελληνικά και διεστραμμένα φρούτα της ιμπεριαλιστικής παρακμής και σήψης, της νεοταξικής πολυπολιτισμικής βαρβαρότητας.

Αντιθέτως, έχουν καρατομηθεί αγρίως τα μεγάλα ελληνικά πνεύματα, οι μεγάλοι μύστες του θεάτρου μας, κάθε καλλιτέχνης που βάδιζε πάνω στις εθνικές μας παραδόσεις και προωθούσε τον Πολιτισμός μας.

Μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα από τα κείμενα που έχουμε δημοσιεύσει, στο παρελθόν:

α). Αρχίζουμε με ένα κείμενο του Ληναίου, τον Ιούλιο του 2008:
«Επιδαύρια:Παιδική χαρά!!!»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2515

β). Διαβάστε, ακόμα, μια σειρά κειμένων για όλο αυτό το «επιδαύριο σινάφι», ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2604

γ). ΑΣΕΛΓΕΙΑ ποικίλων διαστροφών πάνω στα κλασσικά κείμενα.
Διαβάστε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3183

δ). Η ΑΣΕΛΓΕΙΑ συνεχίζεται με έναν Βούλγαρο σκηνοθέτη που έκανε τους «Πέρσες», «Περσίδες»!!!
Διαβάστε το «Περσίδες και λουκάνικα…»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3594

ε). Προκλητικές αυθάδειες

«Εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα. Επιδότηση παίρνω, θεατές έχω, ο Τύπος με στηρίζει, δεν έχω να δώσω λόγο σε κανέναν… Μαγκιά μου..!!!»

Και μόνο αυτή η δήλωση του Καλλιτ.Δ/ντή του Εθνικού μας Θεάτρου, κ. Χουβαρδάς, αποκαλύπτει την ποιότητα και το είδος αυτών των «καλλιτεχνών»…
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3799

στ). Τέλος διαβάστε ακόμα:

-«Οι ψυχασθενείς της Επιδαύρου»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4394

-ENA ακόμη ανυπόφορο Φεστιβάλ: οι διαστροφές σε παράκρουση
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4805

- «Ο ευτελισμός του Αριστοφάνη»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4837

Αυτά τα λίγα παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά ΟΧΙ μόνο για το καλλιτεχνικό μέγεθος και την ποιότητα αυτής της θεατρικής κάστας, αλλά και για το ρόλο που της έχουν αναθέσει: Τον αγρίως επιδοτούμενο ρόλο να ΙΣΟΠΕΔΩΣΟΥΝ το ελληνικό θέατρο και τους μεγάλους μύστες του, καθώς και να μπολιάσουν τη νέα γενιά με την πολυχρωμία των ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ της Νέας Εποχής…

το είδα