«δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς πολιτισμό και πολιτισμός χωρίς ανάπτυξη. Η αρμονία με το περιβάλλον είναι το ζητούμενο. Αρμονία σημαίνει αρετή, ευημερία και ομορφιά» (Αντώνης Σαμαράς Πρωθυπουργός της Ελλάδας και γιουσουφάκι των ευρωπαίων και ντόπιων πλουτοκρατών). Διαβάζω στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ακούω στα κανάλια για ανάπτυξη το 2014.
Διαβάζω διθυράμβους προερχόμενους απο Γερμανία μεριά για τον οδηγητή,τον άνθρωπο που νίκησε την κρίση.
Κι ύστερα διαβάζω και την παραπάνω ρήση που εκστόμισε αυτός ο μεγάλος άνδρας-πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας μπροστά στην κινεζική πλουτοκρατία, αποδεικνύοντας πως εκτός απο το πώς να φτωχαίνει τον κοσμάκη γνωρίζει ΚΑΙ απο φένγκ σούϊ.
Ο ελληνικός λαός μπορεί να είναι υπερήφανος για αυτόν τον σύγχρονο ήρωα και απόστολο του πολιτισμού και της ευημερίας. Μας συγκίνησε όλους για μιά ακόμη φορά η ειλικρίνεια που διακατέχει αυτόν και το συνάφι του.
Νομίζετε πως τυχαία επιλέχθηκε η Κίνα; Μα υπάρχει πιό
χαρακτηριστικό παράδειγμα απο τον γνωστό κινεζικό τρόπο αξιοποίησης εργατικού δυναμικού;
Βέβαια είναι και μεγάλη ευκαιρία τώρα που οι Κινέζοι άρχοντες ενδιαφέρονται για ανοίγματα και επενδύσεις, έτρεξε και ο Σαμαράς να απλώσει το χέρι του επαίτη.
Στα σοβαρά τώρα.
Ο Σαμαράς κι ο κάθε Σαμαράς όπως και τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας, γνωρίζουν καλύτερα απο τον καθένα μας την τέχνη της δημαγωγίας και της παραπλάνησης.
Έχοντας και την στήριξη των αστικών μέσων προπαγάνδας, τα φράγκα των τραπεζών και την εθελοτυφλία της δικαιοσύνης καταφέρνουν όχι μόνο να παραπλανούν τον λαό, για να φάνε ό,τι είναι να φάνε τα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης -έτσι γινόταν μέχρι πρότινος-, αλλά πλέον για να επιβάλλουν με κάθε τρόπο τις εντολές των ευρωπαίων και εγχώριων αφεντικών για να μας σκλαβώσουν για καμιά εικοσαριά χρονάκια και μετά να φάμε και εμείς κάνα κοκαλάκι, σάν αυτά που τρώγανε κάποιοι την εποχή της χρυσής ολυμπιάδας και του ευρωπαϊκού κυπέλλου.
Εντάξει κάποιοι δέν έφαγαν κοκαλάκια αλλά ολόκληρα μοσχάρια. Για εμάς τους υπόλοιπους μιλάω, την πλέμπα.
Τί έχουμε εδώ τώρα; Έχουμε το εξής σκηνικό του παραλόγου.
Πρώτα έχουμε τον βιασμό των λέξεων και των εννοιών.
Η ανάπτυξη επιτυγχάνεται με την δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου του μέσου πολίτη.
Και ο πολιτισμός της διαλυμένης κοινωνικά χώρας φαίνεται απο τον κανιβαλισμό που επιδεικνύει καθημερινά ο πολίτης φανερώνοντας την απόγνωση και το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται.
Φαίνεται απο την ανεξήγητη εμμονή του στο να συντηρεί στην εξουσία κάτι άπληστα καθάρματα σάν αυτά που μας κυβερνάνε.
Φαίνεται απο την στροφή στους υμνητές των ναζί, καθότι αυτοί που κραυγάζουν για την πατρίδα τους ξεχνούν πως οι πρόγονοί τους σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες σε αυτό τον τόπο και αφήσανε εκατομμύρια να λιμοκτονήσουν.
Φαίνεται απο την απάθεια που δείχνει η μεγάλη κοιμώμενη πλειοψηφία στην κατάλυση της “δημοκρατίας”.
Στην παράδοση άνευ όρων στους διεθνείς τοκογλύφους.
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν.
Στις μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες.
Αυτού του είδους την ανάπτυξη και τον πολιτισμό θέλουνε ο Σαμαράς και η συμμορία του.
Όσο για την αρμονία, την αρετή και την ευημερία αυτές οι τρείς λέξεις μπορεί να ακούγονται υπέροχες σε κάθε νοήμων όν στον πλανήτη, όμως η πραγματικότητα και οι αριθμοί είναι αμείλικτα στοιχεία για την απόδειξη πως οι παραπάνω έννοιες ΔΕΝ υφίστανται σε καμία περίπτωση.
Οι ουρές των πεινασμένων και τα υποσιτισμένα παιδιά καταμαρτυρούν την ευημερία.
Οι χιλιάδες των αυτοκτονημένων καταμαρτυρούν την αρμονία.
Και η αρετή, είναι ξεκάθαρη στο χρέος της ανύπαρκτης πολιτείας μπροστά στην αντιμετώπιση της φτώχειας,των αστέγων, των νέων που αργοσβήνουν στα σοκάκια απο τα ναρκωτικά, στα παιδιά που έχουνε όνειρα και ανύπαρκτο μέλλον.
Αυτό είναι το φένγκ σούϊ των κυβερνώντων. Η Ελλάδα που θέλουνε. Μιά χώρα κοιμισμένων σκλάβων των 500 ευρώ που παρακολουθεί με κυνική απάθεια τηλεσκουπίδια την στιγμή που δίπλα μας γκρεμίζεται το σύμπαν.
Μιά κοινωνία που στρέφει όλο το κομπλεξικό μίσος της στον εαυτό της, και δίνει χαρά στους άψυχους και άπληστους εξουσιολάγνους πολιτικούς και τα αφεντικά που καιροφυλακτούν απο κάτω.
Όλοι τους διψούν για αίμα αθώων. Διψούν για φτηνό εργατικό δυναμικό, για σιωπηλούς καταναλωτές στην αρένα του ανταγωνισμού.
Αυτή θα είναι η άλλη Ελλάδα.
Η χώρα που τα σκάνδαλα των διαπλεκόμενων θα παραγράφονται ή θα κρύβονται επιμελώς κάτω απο το χαλί της “δημοκρατίας” και της κοινωνικής ευημερίας.
Η χώρα όπου οι μεγαλοβιομήχανοι και οι εφοπλιστάδες θα απολαμβάνουν φοροασυλία, την στιγμή που η πλέμπα θα βρίσκεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στις φυλακές γιατί δέν θα έχει φράγκο.
Η χώρα που θα ευδοκιμούν οι αόρατες όφ σόρ και ο κάθε μικρομεσαίος θα αγωνίζεται για να βγάλει το μίζερο μεροκάματο.
Αυτό είναι το ελληνικό γίν-γιάν όπου η δική μας σκλαβιά θα συμπληρώνει την δική τους ανάπτυξη.
Και αυτή η αρρωστημένη συνύπαρξη θα είναι η τιμωρία μας.
Μια τιμωρία που μας επιβάλλεται όχι γιατί τα φάγαμε και τα χρωστάμε, αλλά γιατί δέν κάναμε τίποτε όλα αυτά τα χρόνια για να πνίξουμε στην θάλασσα όλα αυτά τα λαμόγια που κερδοσκοπούν εις βάρος μας.
Τα παράσιτα που τρώνε το ψωμί μας. Τις κατσαρίδες και τα σκουλήκια που ρητορεύουν και δημαγωγούν. Μαζί με το υπόλοιπο γαμωσύστημα.
Γι αυτό και η αυτοοργάνωση η ενότητα και η μαζική αντεπίθεση είναι ο μόνος δρόμος για το αύριο.
Και η τιμωρία των ενόχων θα πρέπει να είναι αμείλικτη.
Ας οργανώσουμε τις λαϊκές μαχόμενες επιτροπές των πόλεων και των χωριών. Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς ηγέτες και ψευτοσωτήρες.
Να διεκδικήσουμε μόνοι μας το δίκιο μας. Να μή ζήσουμε σάν δούλοι.
ΠΗΓΗ:
http://mavrhlista.wordpress.com/
<<< Η Γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού
To ΚΙΤΣ της χυδαίας ευχαρίστησης >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου