Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ένα γνωστό υπνωτικό κατακλύζει τις τελευταίες μέρες την πολιτική ζωή και το δημόσιο λόγο. Η ακατάσχετη σκανδαλολογία, τα αστυνομικά σενάρια και οι γνωστές φανφάρες περί κάθαρσης. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτή τη φόρα μαζί με τα ΜΜΕ το χορό σέρνει και ένα κόμμα που αυτοαποκαλείται "αριστερό", ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η σκανδαλολογία είναι ειδικά από το 1989 και μετά η πιο σταθερή συνισταμένη του πολιτικού λόγου των αστικών κομμάτων. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει λίβελους εναντίον της διαπλοκής και της διαφθοράς και μανιφέστα υπέρ της κάθαρσης με τα γνωστά πάντα αποτελέσματα.
Ο σκανδαλολογικός πολιτικός λόγος ούτε ουδέτερος είναι ούτε αθώος. Είναι βαθύτατα αστικός, ο ταριχευμένος λόγος της δεξιάς όλων των αποχρώσεων από την παραδοσιακή μέχρι την εκσυγχρονιστική και την νεοφιλελεύθερη.
Η κορυφή του παγόβουνου η διαφθορά και τα σκάνδαλα, δηλαδή το σύμπτωμα και όχι το αίτιο παρουσιάζεται σαν η κεντρική αιτία των προβλημάτων και της κρίσης. Δεν ευθύνονται οι βασικές αστικές επιλογές και ο καπιταλισμός αλλά μόνο τα διεφθαρμένα πρόσωπα.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια της μεταπολίτευσης που
ο δικομματισμός ήταν ακμαίος ειδικά μετά την πλήρη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, όλη η πολεμική και η κόντρα μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ περιοριζόταν και επικεντρωνόταν στη διαφθορά και στα σκάνδαλα. Η ρητορική των δύο κομμάτων επικεντρωνόταν σε αυτό γιατί σε όλες τις βασικές επιλογές συμφωνούσαν. Δεν υπήρχαν διαφωνίες και διαφορές σε θέματα όπως ευρωμονόδρομος, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ιδιωτικοποιήσεις, νεοφιλελεύθερες αλλαγές σε εργασιακά, παιδεία και υγεία κτλ. Για να φανεί λοιπόν ότι βρίσκονταν σε αντιπαράθεση και ότι διέφεραν μεταξύ τους πέραν από τα παρωχημένα κλισέ του ΠΑΣΟΚ περί δεξιάς(ενώ το ίδιο ειδικά το Σημιτικό ήταν πιο δεξιά από τη ΝΔ) κατέφευγαν στην εύκολη, ανώδυνη για το σύστημα και αποπροσανατολιστική συνταγή της σκαναδαλολογίας.
Σκάνδαλα που επιλεκτικά έρχονταν στην επιφάνεια και ακολουθούσε ο συνηθισμένος σκυλοκαβγάς μεταξύ των δύο κομμάτων για το πιο είναι λιγότερο διεφθαρμένο και για το ποιο θα φέρει την περιβόητη κάθαρση. Η κάθαρση και η καταπολέμηση της διαπλοκής ήταν η σταθερή κεντρική προεκλογική υπόσχεση των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία και που η συγχορδία των ΜΜΕ αναδείκνυε σε μέγα πρόβλημα της χώρας χωρίς ποτέ να αναζητούνται οι βαθύτερες αιτίες του.
Κάθαρση την όποια ακούμε από την εποχή του Κοσκωτά και ακόμα δεν έχουμε δει.
Εν ολίγοις είναι πολιτικό αξίωμα ότι όποιος δεν έρχεται σε σύγκρουση με τις κεντρικές αστικές επιλογές σύντομα θα καταλήξει στην σκανδαλολογία και στα παχιά λόγια για το πόσο αδιάφθορος είναι.
Όπως επίσης είναι αξίωμα ότι αυτοί που κουνάνε πιο επιδεικτικά το δάκτυλο και ωρύονται υπέρ της κάθαρσης είναι συνήθως αυτοί που όχι απλά έχουν βάλει το δάκτυλο στο μέλι αλλά το χέρι μέχρι τον αγκώνα και αυτό έχει αποδειχτεί ουκ ολίγες φορές.
Η υιοθέτηση ενός τέτοιου λόγου από τον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει την πλήρη εναρμόνιση του με την κυρίαρχη πολιτική. Αφού δεν μιλάει για μονομερή διαγραφή του χρέους, αντίθετα στελέχη του(Μπαλάφας) διαβεβαιώνουν ότι δεν θα προβούν σε μονομερείς ενέργειες. Επίσης δεν τολμάει ούτε καν να θίξει το ευρώ και τον ευρωμονόδρομο της Ε.Ε, και πλέον δεν μιλάει ούτε για κατάργηση των μνημονίων (πως αυτό μπορεί να γίνει μέσα στην Ε.Ε και το ευρώ που δεν μπορεί είναι άλλη υπόθεση) μοιραία κατέληξε στο γνωστό τροπάρι της διαφθοράς και της κάθαρσης.
Ο πολιτικός του λόγος έχει ''σιδερωθεί'' πλέον τόσο πολύ που ούτε ''γεύση'' αριστερή δεν έχει με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα παραληρήματα θεσμολαγνείας της Κωνσταντοπούλου (άξιο τέκνο του πατέρα της). Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν καταβάλλει καμιά προσπάθεια για την από τα κάτω οργάνωση του κόσμου αλλά τον αποκοιμίζει με τη λογική ότι όλα θα λυθούν με την ''αριστερή'' κυβέρνηση που επιπλέον θα είναι και αδιάφθορη. Όσο περισσότερο θα στρογγυλεύει τα λόγια του(απουσία κάθε ουσιαστικής αιχμής έστω αμφισβήτησης) τόσο περισσότερο σαν άδειος τενεκές θα κάνει θόρυβο με επικλήσεις σε φετίχ αφηρημένων εννοιών (η δημοκρατία που θα νικήσει τις αγορές, η κυβέρνηση της αριστεράς κτλ.)
Ένα άλλο σημείο πολύ χαρακτηριστικό στην περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πήραν απλά τη σκυτάλη της σκανδαλολογίας από τα ΜΜΕ αλλά σε πολλές περιπτώσεις ήταν οι ''λαγοί'' δημοσιογραφικών διαρροών(Βαλαβάνη).
Οι πραγματικές διαστάσεις της λίστας Λαγκάρντ
Όμως το πιο βασικό με τη λίστα Λαγκάρντ πάνω στο οποίο σιωπούν όλα τα κόμματα και το δέχονται ως αυτονόητο είναι η προφανής καταγωγή της λίστας την οποία προδίδει και το όνομά της. Η όλη ιστορία με τη λίστα είναι η πλήρης νομιμοποίηση της κατοχής μας και της απόλυτης υπαγωγής στις προσταγές των οργάνων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Ο εισαγγελέας της κάθαρσης κατά τον
ΣΥΡΙΖΑ και τους λοιπούς αντιμνημονιακούς
Αυτό το λέμε γιατί εμφανίζεται ως φορέας της κάθαρσης μια λίστα την οποία έστειλε στις ελληνικές αρχές η σημερινή επικεφαλής του ΔΝΤ.
Κανένα κόμμα ούτε το ΚΚΕ δεν θίγει το από που προέρχεται η λίστα και την σκοπιμότητά της, όλοι αποδέχονται την αξιοπιστία της κ.Λαγκάρντ και τις αγαθές υποτίθεται προθέσεις της, ενώ η όλη υπόθεση έχει αρκετά σκοτεινά σημεία τα οποία θα αναλύσουμε παρακάτω.
Όλοι οι αντιμνημονιακοί κάθε κοπής που μιλούν περί κατοχής και τοκογλύφους (ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος, Χ.Α) αλλά και το ΚΚΕ που δεν μιλάει περί κατοχής και τοκογλύφους αλλά καταγγέλλει τα όργανα του κεφαλαίου ΔΝΤ και Ε.Ε αποδέχονται οι μεν την αξιοπιστία και την καλή πρόθεση μιας εκ των εκπροσώπων των δυνάμεων κατοχής και των τοκογλύφων και το δε ΚΚΕ την εκπρόσωπο των καπιταλιστών και απλά ζητούν από την κυβέρνηση να δώσει την λίστα στην δημοσιότητα. Τώρα κατά πόσο αυτό αποτελεί συνεπή αντιμνημονιακή στάση ας το κρίνει ο καθένας.
Πρέπει εδώ να αναλύσουμε την προέλευση της λίστας η οποία μόνο χωρίς σκοτεινά σημεία δεν είναι.
Το 2007 ένας Ιταλός υπάλληλος της ελβετικής τράπεζας HSBC ο Ερβέ Φαλτσιάνι υπέκλεψε δεδομένα από την τράπεζα που αφορούσαν χιλιάδες μεγαλοκαταθέττες από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Αργότερα αρχίζει και προσεγγίζει διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πουλώντας τα στοιχεία αυτά που αφορούν μεγαλοκαταθέτες της κάθε χώρας για να διαπιστωθεί αν υπάρχει φοροδιαφυγή. Κάποιες χώρες αγόρασαν τα στοιχεία και χωρίς να υπάρχει επίσημη επιβεβαίωση εκμεταλλεύτηκαν τα στοιχεία για να κυνηγήσουν τη φοροδιαφυγή.
Εδώ υπάρχει κάτι αρκετά οξύμωρο. Τα στοιχεία του Φαλτσιάνι ήταν προϊόν υποκλοπής και η πράξη του παράνομη. Αν δεχτούμε ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήθελαν να κυνηγήσουν τη φοροδιαφυγή γιατί μπήκαν στη διαδικασία να αγοράσουν έναντι παχυλής αμοιβής ένα προϊόν υποκλοπής που αφορά μόνο μία τράπεζα και δεν μπήκαν στη διαδικασία να νομοθετήσουν ώστε οι διωκτικές τους αρχές να έχουν νόμιμη πρόσβαση στα στοιχεία και ώστε να ελέγχουν την κίνηση των κεφαλαίων. Η Ε.Ε καθημερινά νομοθετεί για εκατοντάδες θέματα και ασκεί τεράστιες διπλωματικές πιέσεις όμως η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων είναι από τους θεμέλιους λίθους της Ε.Ε και από τους απαράβατους κανόνες των υπερεθνικών ελίτ του χρήματος.
Μας είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι υπήρχε πολιτική βούληση και ξεκίνησαν σαφάρι εναντίον της φοροδιαφυγής οι ευρωπαϊκές αρχές και κυβερνήσεις στηριζόμενες απλά σε μία λίστα που εκ των πραγμάτων τα στοιχεία είναι εντελώς αποσπασματικά και περιστασιακά και όταν μάλιστα κανένα αποτέλεσμα από την χρησιμοποίηση των στοιχείων αυτών δεν δόθηκε επίσημα στην δημοσιότητα.
Ένα κραυγαλέο παράδειγμα ότι καμιά πολιτική βούληση δεν υπάρχει είναι ότι ακόμη και ο συμβολικός φόρος του Ολάντ στα πολύ υψηλά εισοδήματα κρίθηκε ως αντισυνταγματικός από τα γαλλικά δικαστήρια.
Τέτοιες λίστες και τέτοιες ιστορίες που έρχονται επιλεκτικά στην επιφάνεια άλλες σκοπιμότητες εξυπηρετούν. Πέραν από τον αποπροσανατολισμό λειτουργούν ως εργαλεία για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών αντικρουόμενων συμφερόντων για το ξαναμοίρασμα της πίτας και για εκβιασμούς πολιτικούς και οικονομικούς.
Η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ είναι ένα κομμάτι της λίστας Φαλτσιάνι.
Ένα άλλο περίεργο σημείο που ουδείς σχολιάζει είναι ότι με την πληροφόρηση που έχουμε προκύπτει ότι όταν την πρώτη φορά η Λαγκάρντ έστειλε τη λίστα το 2010 τα ονόματα των συγγενών του Παπακωνσταντίνου και ποιός ξέρει ποιών άλλων ήταν φυσικά μέσα στην λίστα. Η Λαγκάρντ φυσικά γνώριζε ότι ο Παπακωνσταντίνου θα ήταν από τους πρώτους που θα την διάβαζε. Μια τέτοια κίνηση για όσους στοιχειωδώς καταλαβαίνουν κάποια πράγματα δεν είναι απλώς μήνυμα αλλά ένας ωμός εκβιασμός και στρίμωγμα επιπέδου σικελικής μαφίας.
Επαναλαμβάνουμε ότι εμείς δεν έχουμε τσίμπλες στα μάτια για να πιστεύουμε ότι η Λαγκάρντ και το ΔΝΤ έχουν αγαθές προθέσεις το αντίθετο.
Ο Παπακωνσταντίνου με την κίνηση Λαγκάρντ βρέθηκε εντελώς στη γωνία: αν δημοσίευε τη λίστα θα ήταν έκθετος ενώ τώρα που την απέκρυψε και την μαγείρεψε πάλι τον έβγαλαν στην σέντρα όταν οι συνθήκες ωρίμασαν.
Η κίνηση της Λαγκάρντ μας θυμίζει έντονα μια ανάλογη ενέργεια του προηγούμενου επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν όταν είχε αδειάσει μεγαλοπρεπώς τον ΓΑΠ όταν ''διέρρευσε'' βίντεο από συνέντευξή του σε γαλλικό κανάλι που έλεγε ότι η προσφυγή της Ελλάδος στο ΔΝΤ ήταν μεθοδευμένη και δρομολογημένη από πριν με τη συνέργια του ΓΑΠ.
Τότε το ρόλο των Βαξεβάνηδων είχε αναλάβει ο Λάκης για να παρουσιάσει από το τσαντίρι τη μεγάλη ''αποκάλυψη''.
Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι: Η δικαιολογημένη οργή απέναντι στα κατοχικά ανδρείκελα ΓΑΠ, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος κτλ. δεν πρέπει να μας τυφλώνει. Ούτε εδώ ενδιαφερόμαστε για την τύχη τους όμως όποιος στρέφεται εναντίον τους δεν είναι άγιος ειδικά όταν οι όψιμοι εχθροί τους είναι οι επικεφαλείς του ΔΝΤ.
Όταν οι δυνάμεις κατοχής αδειάζουν τα ανδρείκελά τους πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες και τις επιδιώξεις του παράδοξου και να είμαστε υποψιασμένοι.
Η εξήγηση του παράδοξου έρχεται μόνο αν λάβουμε υπόψη μας τη διαμάχη ΔΝΤ(ΗΠΑ) και Ε.Ε(Γερμανίας και σκληρού πυρήνα της Ε.Ε).
Η πλευρά των δανειστών μας και των κατοχικών δυνάμεων δεν αποτελεί ένα αρραγές μέτωπο. Κάθε πλευρά πιέζει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να κερδίσει περισσότερα από την λεηλασία μας και για να έχει τον πρώτο λόγο στην αποικία χρέους Ελλάδα. Τα δικά μας ανδρείκελα όσο εθελοδουλία και να επιδείξουν εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν και τις δύο αντικρουόμενες πλευρές.
Φαίνεται η πλευρά του ΔΝΤ δεν ήταν τόσο ικανοποιημένη και μέσω της λίστας άρχισε τους εκβιασμούς και τις πιέσεις αλλά και την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στα μέτρα της, χρησιμοποιώντας ως αποδιοπομπαίους τράγους τα καμένα χαρτιά.
Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν οι επικεφαλείς του ΔΝΤ είναι άλλο ένα επεισόδιο που αποδεικνύει περίτρανα το πόσο εκτός πραγματικότητας είναι η θέση του ΚΚΕ περί αλληλεξάρτησης, που τοποθετεί την Ελλάδα στη μεσαία ιμπεριαλιστική βαθμίδα και ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κατοχή.
Το πιο εξοργιστικό στην περίπτωση της λίστας είναι ότι όλα τα κόμματα όχι απλά κάνουν γαργάρα την ωμή παρέμβαση των κατοχικών δυνάμεων στην πολιτική ζωή αλλά ανάγουν και την λίστα Λαγκάρντ σε φορέα της ''κάθαρσης'' δηλαδή πλήρης επικύρωση της κατοχής μας.
Όλοι αποδέχονται το πλαίσιο που θέτουν οι δήμιοι μας. Φαίνεται καθαρά ότι και κάποιοι δημοσιογράφοι που φορούν την προβιά του αντισυστημικού για ποιανού τελικά το λογαριασμό μιλάνε.
Όσο περνάει ο καιρός πολλοί αντιμνημονιακοί θα αποδεικνύουν όλο και πιο έντονα πόσο κάλπικοι παράδες είναι. Πρέπει και εμείς να αρχίσουμε να ξεπερνάμε τις αυταπάτες μας.
το είδα
Ένα γνωστό υπνωτικό κατακλύζει τις τελευταίες μέρες την πολιτική ζωή και το δημόσιο λόγο. Η ακατάσχετη σκανδαλολογία, τα αστυνομικά σενάρια και οι γνωστές φανφάρες περί κάθαρσης. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτή τη φόρα μαζί με τα ΜΜΕ το χορό σέρνει και ένα κόμμα που αυτοαποκαλείται "αριστερό", ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η σκανδαλολογία είναι ειδικά από το 1989 και μετά η πιο σταθερή συνισταμένη του πολιτικού λόγου των αστικών κομμάτων. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει λίβελους εναντίον της διαπλοκής και της διαφθοράς και μανιφέστα υπέρ της κάθαρσης με τα γνωστά πάντα αποτελέσματα.
Ο σκανδαλολογικός πολιτικός λόγος ούτε ουδέτερος είναι ούτε αθώος. Είναι βαθύτατα αστικός, ο ταριχευμένος λόγος της δεξιάς όλων των αποχρώσεων από την παραδοσιακή μέχρι την εκσυγχρονιστική και την νεοφιλελεύθερη.
Η κορυφή του παγόβουνου η διαφθορά και τα σκάνδαλα, δηλαδή το σύμπτωμα και όχι το αίτιο παρουσιάζεται σαν η κεντρική αιτία των προβλημάτων και της κρίσης. Δεν ευθύνονται οι βασικές αστικές επιλογές και ο καπιταλισμός αλλά μόνο τα διεφθαρμένα πρόσωπα.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια της μεταπολίτευσης που
ο δικομματισμός ήταν ακμαίος ειδικά μετά την πλήρη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, όλη η πολεμική και η κόντρα μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ περιοριζόταν και επικεντρωνόταν στη διαφθορά και στα σκάνδαλα. Η ρητορική των δύο κομμάτων επικεντρωνόταν σε αυτό γιατί σε όλες τις βασικές επιλογές συμφωνούσαν. Δεν υπήρχαν διαφωνίες και διαφορές σε θέματα όπως ευρωμονόδρομος, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ιδιωτικοποιήσεις, νεοφιλελεύθερες αλλαγές σε εργασιακά, παιδεία και υγεία κτλ. Για να φανεί λοιπόν ότι βρίσκονταν σε αντιπαράθεση και ότι διέφεραν μεταξύ τους πέραν από τα παρωχημένα κλισέ του ΠΑΣΟΚ περί δεξιάς(ενώ το ίδιο ειδικά το Σημιτικό ήταν πιο δεξιά από τη ΝΔ) κατέφευγαν στην εύκολη, ανώδυνη για το σύστημα και αποπροσανατολιστική συνταγή της σκαναδαλολογίας.
Σκάνδαλα που επιλεκτικά έρχονταν στην επιφάνεια και ακολουθούσε ο συνηθισμένος σκυλοκαβγάς μεταξύ των δύο κομμάτων για το πιο είναι λιγότερο διεφθαρμένο και για το ποιο θα φέρει την περιβόητη κάθαρση. Η κάθαρση και η καταπολέμηση της διαπλοκής ήταν η σταθερή κεντρική προεκλογική υπόσχεση των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία και που η συγχορδία των ΜΜΕ αναδείκνυε σε μέγα πρόβλημα της χώρας χωρίς ποτέ να αναζητούνται οι βαθύτερες αιτίες του.
Κάθαρση την όποια ακούμε από την εποχή του Κοσκωτά και ακόμα δεν έχουμε δει.
Εν ολίγοις είναι πολιτικό αξίωμα ότι όποιος δεν έρχεται σε σύγκρουση με τις κεντρικές αστικές επιλογές σύντομα θα καταλήξει στην σκανδαλολογία και στα παχιά λόγια για το πόσο αδιάφθορος είναι.
Όπως επίσης είναι αξίωμα ότι αυτοί που κουνάνε πιο επιδεικτικά το δάκτυλο και ωρύονται υπέρ της κάθαρσης είναι συνήθως αυτοί που όχι απλά έχουν βάλει το δάκτυλο στο μέλι αλλά το χέρι μέχρι τον αγκώνα και αυτό έχει αποδειχτεί ουκ ολίγες φορές.
Η υιοθέτηση ενός τέτοιου λόγου από τον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει την πλήρη εναρμόνιση του με την κυρίαρχη πολιτική. Αφού δεν μιλάει για μονομερή διαγραφή του χρέους, αντίθετα στελέχη του(Μπαλάφας) διαβεβαιώνουν ότι δεν θα προβούν σε μονομερείς ενέργειες. Επίσης δεν τολμάει ούτε καν να θίξει το ευρώ και τον ευρωμονόδρομο της Ε.Ε, και πλέον δεν μιλάει ούτε για κατάργηση των μνημονίων (πως αυτό μπορεί να γίνει μέσα στην Ε.Ε και το ευρώ που δεν μπορεί είναι άλλη υπόθεση) μοιραία κατέληξε στο γνωστό τροπάρι της διαφθοράς και της κάθαρσης.
Ο πολιτικός του λόγος έχει ''σιδερωθεί'' πλέον τόσο πολύ που ούτε ''γεύση'' αριστερή δεν έχει με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα παραληρήματα θεσμολαγνείας της Κωνσταντοπούλου (άξιο τέκνο του πατέρα της). Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν καταβάλλει καμιά προσπάθεια για την από τα κάτω οργάνωση του κόσμου αλλά τον αποκοιμίζει με τη λογική ότι όλα θα λυθούν με την ''αριστερή'' κυβέρνηση που επιπλέον θα είναι και αδιάφθορη. Όσο περισσότερο θα στρογγυλεύει τα λόγια του(απουσία κάθε ουσιαστικής αιχμής έστω αμφισβήτησης) τόσο περισσότερο σαν άδειος τενεκές θα κάνει θόρυβο με επικλήσεις σε φετίχ αφηρημένων εννοιών (η δημοκρατία που θα νικήσει τις αγορές, η κυβέρνηση της αριστεράς κτλ.)
Ένα άλλο σημείο πολύ χαρακτηριστικό στην περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πήραν απλά τη σκυτάλη της σκανδαλολογίας από τα ΜΜΕ αλλά σε πολλές περιπτώσεις ήταν οι ''λαγοί'' δημοσιογραφικών διαρροών(Βαλαβάνη).
Οι πραγματικές διαστάσεις της λίστας Λαγκάρντ
Όμως το πιο βασικό με τη λίστα Λαγκάρντ πάνω στο οποίο σιωπούν όλα τα κόμματα και το δέχονται ως αυτονόητο είναι η προφανής καταγωγή της λίστας την οποία προδίδει και το όνομά της. Η όλη ιστορία με τη λίστα είναι η πλήρης νομιμοποίηση της κατοχής μας και της απόλυτης υπαγωγής στις προσταγές των οργάνων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Ο εισαγγελέας της κάθαρσης κατά τον
ΣΥΡΙΖΑ και τους λοιπούς αντιμνημονιακούς
Αυτό το λέμε γιατί εμφανίζεται ως φορέας της κάθαρσης μια λίστα την οποία έστειλε στις ελληνικές αρχές η σημερινή επικεφαλής του ΔΝΤ.
Κανένα κόμμα ούτε το ΚΚΕ δεν θίγει το από που προέρχεται η λίστα και την σκοπιμότητά της, όλοι αποδέχονται την αξιοπιστία της κ.Λαγκάρντ και τις αγαθές υποτίθεται προθέσεις της, ενώ η όλη υπόθεση έχει αρκετά σκοτεινά σημεία τα οποία θα αναλύσουμε παρακάτω.
Όλοι οι αντιμνημονιακοί κάθε κοπής που μιλούν περί κατοχής και τοκογλύφους (ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος, Χ.Α) αλλά και το ΚΚΕ που δεν μιλάει περί κατοχής και τοκογλύφους αλλά καταγγέλλει τα όργανα του κεφαλαίου ΔΝΤ και Ε.Ε αποδέχονται οι μεν την αξιοπιστία και την καλή πρόθεση μιας εκ των εκπροσώπων των δυνάμεων κατοχής και των τοκογλύφων και το δε ΚΚΕ την εκπρόσωπο των καπιταλιστών και απλά ζητούν από την κυβέρνηση να δώσει την λίστα στην δημοσιότητα. Τώρα κατά πόσο αυτό αποτελεί συνεπή αντιμνημονιακή στάση ας το κρίνει ο καθένας.
Πρέπει εδώ να αναλύσουμε την προέλευση της λίστας η οποία μόνο χωρίς σκοτεινά σημεία δεν είναι.
Το 2007 ένας Ιταλός υπάλληλος της ελβετικής τράπεζας HSBC ο Ερβέ Φαλτσιάνι υπέκλεψε δεδομένα από την τράπεζα που αφορούσαν χιλιάδες μεγαλοκαταθέττες από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Αργότερα αρχίζει και προσεγγίζει διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πουλώντας τα στοιχεία αυτά που αφορούν μεγαλοκαταθέτες της κάθε χώρας για να διαπιστωθεί αν υπάρχει φοροδιαφυγή. Κάποιες χώρες αγόρασαν τα στοιχεία και χωρίς να υπάρχει επίσημη επιβεβαίωση εκμεταλλεύτηκαν τα στοιχεία για να κυνηγήσουν τη φοροδιαφυγή.
Εδώ υπάρχει κάτι αρκετά οξύμωρο. Τα στοιχεία του Φαλτσιάνι ήταν προϊόν υποκλοπής και η πράξη του παράνομη. Αν δεχτούμε ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήθελαν να κυνηγήσουν τη φοροδιαφυγή γιατί μπήκαν στη διαδικασία να αγοράσουν έναντι παχυλής αμοιβής ένα προϊόν υποκλοπής που αφορά μόνο μία τράπεζα και δεν μπήκαν στη διαδικασία να νομοθετήσουν ώστε οι διωκτικές τους αρχές να έχουν νόμιμη πρόσβαση στα στοιχεία και ώστε να ελέγχουν την κίνηση των κεφαλαίων. Η Ε.Ε καθημερινά νομοθετεί για εκατοντάδες θέματα και ασκεί τεράστιες διπλωματικές πιέσεις όμως η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων είναι από τους θεμέλιους λίθους της Ε.Ε και από τους απαράβατους κανόνες των υπερεθνικών ελίτ του χρήματος.
Μας είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι υπήρχε πολιτική βούληση και ξεκίνησαν σαφάρι εναντίον της φοροδιαφυγής οι ευρωπαϊκές αρχές και κυβερνήσεις στηριζόμενες απλά σε μία λίστα που εκ των πραγμάτων τα στοιχεία είναι εντελώς αποσπασματικά και περιστασιακά και όταν μάλιστα κανένα αποτέλεσμα από την χρησιμοποίηση των στοιχείων αυτών δεν δόθηκε επίσημα στην δημοσιότητα.
Ένα κραυγαλέο παράδειγμα ότι καμιά πολιτική βούληση δεν υπάρχει είναι ότι ακόμη και ο συμβολικός φόρος του Ολάντ στα πολύ υψηλά εισοδήματα κρίθηκε ως αντισυνταγματικός από τα γαλλικά δικαστήρια.
Τέτοιες λίστες και τέτοιες ιστορίες που έρχονται επιλεκτικά στην επιφάνεια άλλες σκοπιμότητες εξυπηρετούν. Πέραν από τον αποπροσανατολισμό λειτουργούν ως εργαλεία για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών αντικρουόμενων συμφερόντων για το ξαναμοίρασμα της πίτας και για εκβιασμούς πολιτικούς και οικονομικούς.
Η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ είναι ένα κομμάτι της λίστας Φαλτσιάνι.
Ένα άλλο περίεργο σημείο που ουδείς σχολιάζει είναι ότι με την πληροφόρηση που έχουμε προκύπτει ότι όταν την πρώτη φορά η Λαγκάρντ έστειλε τη λίστα το 2010 τα ονόματα των συγγενών του Παπακωνσταντίνου και ποιός ξέρει ποιών άλλων ήταν φυσικά μέσα στην λίστα. Η Λαγκάρντ φυσικά γνώριζε ότι ο Παπακωνσταντίνου θα ήταν από τους πρώτους που θα την διάβαζε. Μια τέτοια κίνηση για όσους στοιχειωδώς καταλαβαίνουν κάποια πράγματα δεν είναι απλώς μήνυμα αλλά ένας ωμός εκβιασμός και στρίμωγμα επιπέδου σικελικής μαφίας.
Επαναλαμβάνουμε ότι εμείς δεν έχουμε τσίμπλες στα μάτια για να πιστεύουμε ότι η Λαγκάρντ και το ΔΝΤ έχουν αγαθές προθέσεις το αντίθετο.
Ο Παπακωνσταντίνου με την κίνηση Λαγκάρντ βρέθηκε εντελώς στη γωνία: αν δημοσίευε τη λίστα θα ήταν έκθετος ενώ τώρα που την απέκρυψε και την μαγείρεψε πάλι τον έβγαλαν στην σέντρα όταν οι συνθήκες ωρίμασαν.
Η κίνηση της Λαγκάρντ μας θυμίζει έντονα μια ανάλογη ενέργεια του προηγούμενου επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν όταν είχε αδειάσει μεγαλοπρεπώς τον ΓΑΠ όταν ''διέρρευσε'' βίντεο από συνέντευξή του σε γαλλικό κανάλι που έλεγε ότι η προσφυγή της Ελλάδος στο ΔΝΤ ήταν μεθοδευμένη και δρομολογημένη από πριν με τη συνέργια του ΓΑΠ.
Τότε το ρόλο των Βαξεβάνηδων είχε αναλάβει ο Λάκης για να παρουσιάσει από το τσαντίρι τη μεγάλη ''αποκάλυψη''.
Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι: Η δικαιολογημένη οργή απέναντι στα κατοχικά ανδρείκελα ΓΑΠ, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος κτλ. δεν πρέπει να μας τυφλώνει. Ούτε εδώ ενδιαφερόμαστε για την τύχη τους όμως όποιος στρέφεται εναντίον τους δεν είναι άγιος ειδικά όταν οι όψιμοι εχθροί τους είναι οι επικεφαλείς του ΔΝΤ.
Όταν οι δυνάμεις κατοχής αδειάζουν τα ανδρείκελά τους πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες και τις επιδιώξεις του παράδοξου και να είμαστε υποψιασμένοι.
Η εξήγηση του παράδοξου έρχεται μόνο αν λάβουμε υπόψη μας τη διαμάχη ΔΝΤ(ΗΠΑ) και Ε.Ε(Γερμανίας και σκληρού πυρήνα της Ε.Ε).
Η πλευρά των δανειστών μας και των κατοχικών δυνάμεων δεν αποτελεί ένα αρραγές μέτωπο. Κάθε πλευρά πιέζει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να κερδίσει περισσότερα από την λεηλασία μας και για να έχει τον πρώτο λόγο στην αποικία χρέους Ελλάδα. Τα δικά μας ανδρείκελα όσο εθελοδουλία και να επιδείξουν εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν και τις δύο αντικρουόμενες πλευρές.
Φαίνεται η πλευρά του ΔΝΤ δεν ήταν τόσο ικανοποιημένη και μέσω της λίστας άρχισε τους εκβιασμούς και τις πιέσεις αλλά και την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στα μέτρα της, χρησιμοποιώντας ως αποδιοπομπαίους τράγους τα καμένα χαρτιά.
Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν οι επικεφαλείς του ΔΝΤ είναι άλλο ένα επεισόδιο που αποδεικνύει περίτρανα το πόσο εκτός πραγματικότητας είναι η θέση του ΚΚΕ περί αλληλεξάρτησης, που τοποθετεί την Ελλάδα στη μεσαία ιμπεριαλιστική βαθμίδα και ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κατοχή.
Το πιο εξοργιστικό στην περίπτωση της λίστας είναι ότι όλα τα κόμματα όχι απλά κάνουν γαργάρα την ωμή παρέμβαση των κατοχικών δυνάμεων στην πολιτική ζωή αλλά ανάγουν και την λίστα Λαγκάρντ σε φορέα της ''κάθαρσης'' δηλαδή πλήρης επικύρωση της κατοχής μας.
Όλοι αποδέχονται το πλαίσιο που θέτουν οι δήμιοι μας. Φαίνεται καθαρά ότι και κάποιοι δημοσιογράφοι που φορούν την προβιά του αντισυστημικού για ποιανού τελικά το λογαριασμό μιλάνε.
Όσο περνάει ο καιρός πολλοί αντιμνημονιακοί θα αποδεικνύουν όλο και πιο έντονα πόσο κάλπικοι παράδες είναι. Πρέπει και εμείς να αρχίσουμε να ξεπερνάμε τις αυταπάτες μας.
το είδα
<<< Αυτοκτόνησε στο Αφγανιστάν ο διοικητής των SEAL (που εκτέλεσαν τον Μπιν Λάντεν), ενώ πάνω από 20 navy seals εκείνης τη επιχείρησης, είναι ήδη νεκροί. (Σύμπτωση;)
Οι ρουφιάνοι του Κατάρ και η επίθεση στη Δαμασκό που δεν έγινε >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου