Μια βιβλική υπεράσπιση του Εθνοτικού Εθνικισμού (2)

Συνέχεια από το 1^ο μέρος

Ο σκοπός της Διάκρισης μεταξύ των Εθνών

Ο σκοπός που έχει ο Θεός για διαφορετικά έθνη ή φυλές θα αναλυθεί λεπτομερέστερα σε άλλα άρθρα. Εδώ θα πρέπει απλώς να δούμε μια σύντομη επισκόπηση του ζητήματος του ποιο σκοπό εξυπηρετούν τα έθνη. Η πρώτη παρατήρηση που πρέπει να κάνουμε είναι ότι η εθνική διάκριση με βάση την κληρονομικότητα υπήρχε ήδη κατά τη στιγμή της Βαβέλ. Μας δίνεται μια σχετική αναφορά στις συγγένειες στον Πίνακα των Εθνών όταν διαβάζουμε ότι η διαίρεση της Βαβέλ συνέβη κατά τη διάρκεια του Φαλέγ. Ο Φαλέγ είναι η τέταρτη γενιά από τον Σημ, και η πέμπτη γενιά από τον Νώε. Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι η εθνική ταυτότητα είχε τις ρίζες του στους γιους του Νώε και τους απογόνους τους, και ότι η διαίρεση στη Βαβέλ δεν ήταν μια νέα ή καινοτόμος διάταξη, αλλά ήταν μάλλον μια επαναβεβαίωση της προϋπάρχουσας κοινωνικής δομής που υπήρχε τουλάχιστον από την εποχή του Κατακλυσμού. Ο Θεός συγχέει τις γλώσσες ως ένα επιπλέον εργαλείο για τη διατήρηση της εθνικής διάκρισης. Αυτό δεν δημιουργεί νέα έθνη που δεν υπήρχαν ποτέ πριν! Υπήρχαν ήδη αρκετές γενιές εθνών που αναφέρονται στο Γένεση 10 από τη στιγμή που ο Πύργος της Βαβέλ διαμορφώνεται και ο Θεός προστατεύει τη μοναδική ταυτότητα των εθνών που ήδη υπήρχαν. Είναι βέβαια αλήθεια ότι η Βαβέλ ήταν μια τιμωρία για την αμαρτία, αλλά ήταν και μια πράξη ελέους από τον Θεό για να περιορίσει το κακό που συνήθως προκύπτει στις κοσμοπολίτικες κοινωνίες που  δεν διακρίνουν πλέον τη φυλετική τους ταυτότητα. Ά-φυλες κοινωνίες γίνονται παρακμιακές λόγω της έλλειψης ονόματος και της απώλειας της πατριαρχικής εξουσίας, η οποία είναι αναπόφευκτη σε αυτά τα καθεστώτα. Όταν οι άνθρωποι ξεχνούν τους πρόγονους τους δεν θα εκτιμούν τα παιδιά τους και τους μελλοντικούς τους απογόνους!

Το Δευτερονόμιο 32:8 μας λέει ότι τα έθνη χωρίστηκαν από μια ειδική πράξη της πρόνοιας του Θεού. Διαβάζουμε ότι ο Ύψιστος χώρισε τους λαούς και
διαχώρισε τους γιους του Αδάμ, («…ότε διεμέριζεν ο Ύψιστος τα έθνη, ότε διέσπειρε τους υιούς του Αδάμ..») και ότι ήταν ο Θεός που όρισε τα όρια των εθνών. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν επέτρεψε απλώς τα έθνη να διαιρεθούν, αλλά ότι Αυτός προκάλεσε να συμβεί αυτό για το καλό του ανθρώπου.

Ένα άλλο καίριο χωρίο που ασχολείται με τους σκοπούς των εθνικών διακρίσεων και επιβεβαιώνει την ορθότητα τους είναι το Πράξεις 17:26-27. Σε αυτό το χωρίο διαβάζουμε ότι ο Θεός έκανε από ένα αίμα (προφανώς αναφερόμενος και πάλι στον Αδάμ) "όλα τα έθνη των ανθρώπων, για να κατοικούν επάνω στο πρόσωπο της γης, και διόρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας τους για να ζητήσουν τον Κύριο, ίσως δυνηθούν να ψηλαφήσουν αυτόν και να βρουν, αν και δεν είναι μακριά από κάθε έναν από εμάς» (Προσέξτε ότι το κείμενο λέει : «εποίησέν τε εξ ενός αίματός παν έθνος ανθρώπων», όχι γενικώς «πάντα άνθρωπο» ούτε «ένα έθνος ανθρώπων», ενώ οριοθετούνται από τον Θεό τα σύνορα εντός των οποίων τα έθνη θα ζουν). Αξίζει να σημειωθεί ότι παραδοσιακά οι Χριστιανοί πιστεύουμε ακράδαντα ότι όλη η ανθρωπότητα κατάγεται από τον Αδάμ και την Εύα, βλέποντας την Εύα να αναφέρεται ως η «μητέρα όλων των ζωντανών». Συνήθως, επικριτές του εθνο-εθνικισμού στήνουν έναν θεολογικό ‘μπαμπούλα’ που λέει ότι οι εθνοτικο-εθνικιστές αρνούνται την ενότητα όλων των ανθρώπων κάτω από τον Αδάμ. Πράγματι, είναι αυτή η ενότητα με την οποία το προπατορικό αμάρτημα μεταφέρεται σε όλη την ανθρωπότητα. Αλλά αυτή η κοινή καταγωγή από τον Αδάμ δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Θεός χώρισε σκόπιμα τα έθνη των ανθρώπων και διόρισε αντίστοιχα όρια και τις κατοικίες τους. Σημειώστε, επίσης, ότι ο στίχος 27 μας δίνει ένα λόγο για τον οποίο ο Θεός το έκανε αυτό. Ο Θεός το έκανε αυτό, έτσι ώστε ο άνθρωπος να ψηλαφήσει τον Θεό και να τον βρει! Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι κανείς δεν μπορεί να έρθει στο Θεό μέσα από τη δική του φυσική ικανότητα, αλλά είναι σαφές ότι ο Θεός χρησιμοποιεί διαφορετικές χώρες ως μέσο για την επίτευξη της σωτηρίας, παρόμοια με τον τρόπο που ο Θεός χρησιμοποιεί πιστούς συζύγους για να αγιάσει και να λυτρώσει άπιστους συζύγους.

Μερικοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι μπορεί να υπήρξε ένας πρόσκαιρος σκοπός εθνικών διακρίσεων, αλλά ότι αυτές οι διακρίσεις διαγράφονται με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή όπως καταγράφεται στις Πράξεις κεφάλαιο 2. Το πρόβλημα με αυτή την ερμηνεία είναι ότι δεν ταιριάζει με την αφήγηση. Αν ο Θεός είχε σκοπό για τους ανθρώπους την Πεντηκοστή να τους συγχωνεύσει σε ένα πολιτικό σώμα τότε θα τους είχε κάνει να αρχίσουν να μιλούν μια γλώσσα πάλι, κάτι  που θα διευκόλυνε την ενότητά τους. Αντ’ αυτού διαβάζουμε ότι ο Θεός έκανε τους παρόντες να ακούν τον απόστολο Πέτρος να κηρύττει σε αυτούς στη δική τους γλώσσα! Είναι σημαντικό, επίσης, να επισημάνω ότι αυτοί που είχαν μαζευτεί την εορτή της Πεντηκοστής ήταν ευσεβείς Ισραηλίτες που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ από τις περιοχές όπου κατοικούσαν. Η Πεντηκοστή δύσκολα μπορεί να μοιάσει με μια συγκέντρωση των Ηνωμένων Εθνών σήμερα. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν ήταν αρκετά ομοιογενείς εθνοτικά.

Η Πεντηκοστή αγίασε το νόμιμο των ξεχωριστών εθνοτήτων και όχι λέγοντας ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί....Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν υπάρχουν ενδείξεις που να δείχνουν ότι οι λαοί πρέπει κάποια στιγμή να συγχωνευθούν σε ένα τεράστιο έθνος.

Οι Εθνοτικο-εθνικιστές πιστεύουν ότι η ξεχωριστή εθνότητα θα συνεχιστεί ακόμα και στην επόμενη ζωή στους νέους ουρανούς και τη νέα γη. Διαβάζουμε γι’ αυτό κυρίως στην Αποκάλυψη, ότι «τα έθνη των σωζωμένων θα περπατούν στο φως της (ουράνιας Ιερουσαλήμ): και οι βασιλιάδες της γης φέρνουν τη δόξα και την τιμή τους σε αυτή. Ο απόστολος Ιωάννης βλέπει επίσης το Δέντρο της Ζωής στην Ουράνια Ιερουσαλήμ, το οποίο είναι για τη θεραπεία των εθνών. Εντός της εκκλησίας, τότε, μπορούμε με τόλμη υποστηρίξουμε ότι υπάρχουν ξεχωριστά και διακριτά έθνη. Όταν κάποιος γίνει Χριστιανός, διατηρεί την εθνική και την φυλετική ταυτότητά του. Αυτή (η ταυτότητα) δεν εξαφανίζεται εξ αιτίας της πίστης στο Χριστό, αλλά μάλλον εξαγιάζεται και νομιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο που και τα δύο φύλα αγιάζονται στις ξεχωριστές τους ταυτότητες μέσα στην οικογένεια και την Εκκλησία. Τι ρόλο παίζουν τα έθνη σε μια χριστιανική πολιτισμένη κοινωνία; Το ερώτημα αυτό είναι θεμελιώδες για την παραδοσιακή χριστιανική αντίληψη της κοινωνικής τάξης.

Ο ρόλος του έθνους

Όπως ο JC Ryle (Αγγλικανός επίσκοπος 1816 – 1900) έχει γράψει, «Η κοινότητα του αίματος είναι ένας πολύ ισχυρός δεσμός». Στο Δευτερονόμιο 23, στον Ισραήλ δίνονται νόμοι σχετικά με το ποιος μπορεί να ενταχθεί (αφομοιωθεί) στην σύναξη (συναγωγή) του Κυρίου. Η σύναξη του Κυρίου σημαίνει μάλλον την εθνική εκκλησία του Ισραήλ. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η αφομοίωση λαμβάνει υπόψη τόσο την κληρονομικότητα όσο και την ιστορία για τον προσδιορισμό της αφομοίωσης. Οι Μωαβίτες και οι Αμμωνίτες, αποκλείονται πιο πολύ από όλους, λόγω του κακού παρελθόντος τους με το λαό Ισραήλ και η Αίγυπτος είναι πιο εύκολο να αφομοιωθεί λόγω του ότι ο Ισραήλ ήταν ξένος στη χώρα τους. Ο Εδώμ και ο Ισραήλ ήταν έθνη που είχαν μια ταραγμένη ιστορία. Αλλά οι Εδωμίτες εύκολα αφομοιώνονται στη σύναξη των Ισραηλιτών λόγω της συγγένειας τους, αφού και οι δύο κατάγονται από τον πατριάρχη Ισαάκ. Αυτός είναι ο λόγος που ο Εδώμ αναφέρεται ως αδερφός του Ισραήλ.

Οι Εθνοτικές ταυτότητες είναι η απόφυση των οικογενειών. Η Αγία Γραφή δεν υποστηρίζει την ιδέα ενός ‘προτασιακού έθνους’ που απλά προσδιορίζεται από τις ιδέες και όχι την καταγωγή. Το Ισραήλ χρησιμεύει ως ένα παράδειγμα έθνους που τα υπόλοιπα έθνη υποτίθεται πρέπει να μιμηθούν. Ο ευκολότερος τρόπος για να συλλάβουμε την εικόνα του έθνους είναι να σκεφτούμε ένα έθνος στην κυριολεξία ως μια εκτεταμένη οικογένεια. Το αρχαίο Ισραήλ διοργανώθηκε σε δώδεκα φυλές που κατάγονταν από τον πατριάρχη Ιακώβ και αυτές οι φυλές αναφέρονται σύμφωνα με τις οικογένειες που τις απαρτίζουν. Τα πρώτα οκτώ κεφάλαια του βιβλίου των Χρονικών είναι αφιερωμένα στην απαρίθμηση των οικογενειών των φυλών, επειδή "όλος ο Ισραήλ υπολογιζόταν κατά γενεαλογίες."

Οι μη Ισραηλίτες καλούνται ξένοι ή πάροικοι και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευγένεια και δικαιοσύνη. Ο καλύτερος τρόπος για να σκεφτούμε αυτούς τους ξένους ή πάροικους είναι σαν προσκεκλημένους επισκέπτες στο σπίτι μας. Οι επισκέπτες στο σπίτι μας θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τη μεγαλύτερη δυνατή ευγένεια, αλλά την ίδια στιγμή δεν γίνονται κύριοι ή κάτοχοι αυτού που ανήκει σε εμάς. Παρεμπιπτόντως, ο Θεός υπόσχεται να τιμωρήσει τους δύστροπους Ισραηλίτες με την ανεξέλεγκτη εισροή αλλοδαπών που θα υποσκάψουν τη δύναμή τους και θα καταναλώνουν τον πλούτο τους (Δευτ. 28:32: «Οι υιοί σου και οι θυγατέρες σου θα παραδοθούν σε άλλον λαό, και…δεν θα υπάρχει δύναμη στα χέρια σου. Τον καρπό της γης σου και όλους τους κόπους σου θα φάγει έθνος το οποίο δεν γνωρίζεις»).  Αυτό αλήθεια, μοιάζει κατά παράξενο τρόπο με αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Αμερική (και γενικότερα στις χώρες της Δύσης). Οι σχέσεις αίματος είναι σημαντικές για την κυβέρνηση, μέσα από την αρχή της ιδιοκτησίας, δεδομένου ότι μόνο Ισραηλίτες είχαν τη δυνατότητα να κατέχουν δική τους γη, που τους είχε μοιραστεί με βάση την φυλετική ταυτότητα.

Η αρχή της οικογενειακής διακυβέρνησης 

Η Αγία Γραφή τοποθετεί την οικογενειακή εξουσία στα χέρια των (ανδρών) συζύγων και των πατέρων. Αυτό θεωρείται "σεξιστικό" ή "σοβινιστικό" για τα σημερινά πρότυπα, αλλά ο Θεός δεν ασχολείται με τις γνώμες των ανθρώπων! Στην Αγία Γραφή, η πολιτική εξουσία είναι μια φυσική απόφυση της οικογενειακής εξουσίας. Το θεμελιώδες κείμενο για τη θέση αυτή είναι το Δευτερονόμιο 17:15, το οποίο αναφέρει ότι ο λαός Ισραήλ θα πρέπει να τοποθετήσει «έναν από τους αδελφούς τους» να είναι βασιλιάς που θα τους διοικεί και ότι δεν θα βάλει έναν ξένο πάνω τους που δεν θα είναι αδελφός τους («εκ των αδελφών σου θέλεις καταστήσει βασιλέα επί σέ· δεν δύνασαι να καταστήσης άνθρωπον ξένον επί σε, όστις δεν είναι αδελφός σου»).

Άλλα παράλληλα χωρία που πρέπει να αναφερθούν είναι Β’ Σαμ. 5:1 και Α’ Χρον. 11:1 στα οποία οι φυλές του Ισραήλ επιβεβαιώνουν τη νόμιμη αξίωση του Δαβίδ να κυβερνήσει, δηλώνοντας ότι είναι εκ των «οστών και της σάρκας» του Δαβίδ. Αυτό καθορίζει τη βασική αρχή πάνω στην οποία διέπονται όλα τα έθνη. Η σχέση αυτή των οστών και της σάρκας είναι αυτή που η Βίβλος παρουσιάζει σχετικά με το γάμο. Ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα να είναι «βοηθός» στο σύζυγό της, και αυτό επιτυγχάνεται καλύτερα με τη σχέση οστών και σάρκας του Αδάμ με την Εύα. Οι επιγαμίες μεταξύ μακρινών εθνών σπάνε αυτό το πρότυπο που αναφέρεται στο Γεν. 2:23-24 για το γάμο με τον ίδιο τρόπο που η πολυγαμία ή ο γάμος με μεγάλη διαφορά ηλικίας έρχεται σε αντίθεση με τον συνήθη κανόνα για το γάμο με βάση το παράδειγμα που δίνεται από το γάμο του Αδάμ και της Εύας.  Για να προστατευτεί ο λαός, εμποδίστηκε ο γάμος με ανθρώπους που ήταν εχθροί του Ισραήλ. Ο νόμος που γράφει το Δευτερονόμιο 23:1-8 εφαρμόστηκε από τον Έσδρα και το Νεεμία για να αποτρέψουν το γάμο με εκείνους που θα επιδίωκαν το κακό του λαού Ισραήλ. Οι πρακτικοί λόγοι για αυτόν τον κανόνα του Δευτ. 17:15.είναι προφανείς  Εάν ένας ξένος κυβερνά ένα έθνος τότε θα απαλλοτριώσει το φυσικό πλούτο και την περιουσία των ιθαγενών προς όφελος εκείνων που είναι των δικών του οστών και σάρκας.

Η αρχή της ιδιοκτησίας

Η Βίβλος προωθεί την ιδιωτική ιδιοκτησία. Αυτό είναι συνυφασμένο με την εντολή κατά της κλοπής. Ο Θεός είναι ο αληθινός και κανονικός ιδιοκτήτης των πάντων, αλλά έχει αναθέσει την διαχείριση της δημιουργίας, και μέρος αυτής της κυριαρχίας ασκείται στο καθεστώς ιδιοκτησίας του ακινήτου. Ο Θεός χωρίζει την κατοικήσιμη γη μεταξύ των διαφόρων εθνών και υποδιαιρεί περαιτέρω αυτή τη γη ανάμεσα στις διάφορες φυλές και οικογένειες. Ο Θεός περιμένει τα όρια να αναγνωρίζονται και να γίνεται σεβαστά. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πολιτικά σύνορα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ένα καλό παράδειγμα ήταν το πολιτικό σχίσμα που χώρισε το Ισραήλ στα επιμέρους βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ μετά το θάνατο του βασιλιά Σολομώντα.

Ο νόμος του Θεού επίσης πρόβλεψε για τον Ισραήλ να εξασφαλίσει ότι η ιδιοκτησία θα παρέμεινε εντός των οικογενειών και των φυλών (φατριών). Ο πρωτότοκος γιος θα γινόταν ο κύριος κληρονόμος της περιουσίας και της περιουσίας του πατέρα του, και ως εκ τούτου θα γινόταν η κεφαλή του σπιτιού του πατέρα του μετά το θάνατο του πατέρα του και θα φρόντιζε τους δικούς του. Αυτό ονομάζεται πρωτογένεια (primogeniture) και ασκήθηκε ως κομμάτι του νόμου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες μέχρι πολύ πρόσφατα. Σε περίπτωση απουσίας ενός αρσενικού διαδόχου, ο σύζυγος της μεγαλύτερης κόρης θα ήταν ο κύριος κληρονόμος της περιουσίας. Τι θα συνέβαινε εάν ο σύζυγος της κόρης ήταν από άλλη φυλή ή γένος; Δεν θα ήταν εύκολο να μεταφερθεί η ιδιοκτησία από μια οικογένεια ή φυλή σε άλλη φυλή; Ναι, θα ήταν, έτσι ο Θεός όρισε ότι οι γυναίκες κληρονόμοι θα έπρεπε να παντρευτούν μέσα στη φυλή και την φατρία του πατέρα τους, έτσι ώστε να μην συμβεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Υπενθυμίζεται ότι ο Ισραήλ μας δίνεται ως παράδειγμα για το πώς τα ευσεβή έθνη λειτουργούν. Σαφώς, λοιπόν, ο Θεός νοιάζεται για τη φυσική κληρονομιά, και ο νόμος Του έχει χτίσει προστατευτικό τείχος μη επιτρέποντας να σπαταληθεί ή να χαθεί οριστικά λόγω οικονομικών προσφορών ή περιστάσεων. Η Βίβλος προωθεί τον οικονομικό εθνικισμό, καθώς επιτρέπει στον Ισραήλ να δίνει δικαιώματα σε αλλοδαπούς για το προνόμιο της διεξαγωγής επιχειρήσεων με Ισραηλίτες, καθώς και με την παροχή των νόμων του Ιωβηλαίου, το οποίο επέτρεψε στους Ισραηλίτες να εξαγοράζουν την περιουσία τους που έπρεπε να μισθώσουν ή να πουλήσουν για ένα χρονικό διάστημα. Το πρόβλημα της νοοτροπίας της «παγκόσμιας οικονομίας» είναι ότι η έννοια αυτή είναι το εργαλείο των διεθνών τραπεζιτών και των businessmenπου επιθυμούν να αποκτήσουν κέρδη σε βάρος της ευημερίας των συμπατριωτών τους και ακόμη και των άμεσων συγγενών τους!

Αντίθετο με αυτό το πρόβλημα και ένα από τα καλύτερα παραδείγματα πίστης στην οικογενειακή κληρονομιά είναι το παράδειγμα του Ναβουθαί. Ο βασιλιάς Αχαάβ του πρόσφερε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό σε αντάλλαγμα του αμπελώνα του που ποθούσε και εποφθαλμιούσε ο άπληστος Αχαάβ. Ο Ναβουθαί αρνήθηκε, λέγοντας στον Αχαάβ, "Ο Κύριος μου το απαγορεύει, το να δώσω την κληρονομιά των πατέρων μου σε σένα." Ο Ναβουθαί εκφράζει σαφώς ότι η πίστη του στους προγόνους του είναι ισχυρότερη από ό, τι παρόρμηση του να βγάλει γρήγορα λεφτά. Το ειρωνικό πράγμα για το laissez-faire καπιταλισμό είναι ότι η επιθυμία για γρήγορο πλουτισμό και συχνή ανταλλαγή ιδιοκτησίας συχνά οδηγεί στη φτώχεια και την συσσώρευση του πλούτου στα χέρια λίγων επιχειρηματιών. Κοινωνίες που παραμελούν την βιβλική σοφία θα πληρώσουν τελικά το τίμημα με την κληρονομιά τους!

Αυτοκρατορίες και προτασιακό έθνος

Κατά της αρχής της οικογενειακής εξουσίας και της φυλετικής ιδιοκτησίας είναι η ύπαρξη των αυτοκρατοριών. Μια αυτοκρατορία είναι ένα βασίλειο που εκτείνεται σε πολλές διαφορετικές φυλές, έθνη και λαούς. Το προτασιακό έθνος έχει την προέλευσή του στις αυτοκρατορίες. Η πρώτη καταγεγραμμένη προσπάθεια δημιουργίας αυτοκρατορίας ήταν του Νεβρώδ που έφτιαξε την πόλη της Βαβέλ που αναφέρθηκε προηγουμένως. Ο προφήτης Δανιήλ μιλάει, επίσης, για μια διαδοχή αυτοκρατοριών, που θα κυβερνήσουν τον κόσμο στο Δανιήλ 2 και 7. Οι αυτοκρατορίες είναι συνήθως σχετικά βραχύβιες και διατηρούνται με τη στρατιωτική δύναμη και την επιθετικότητα. Οι Αυτοκρατορίες είναι μια φτηνή απομίμηση της πνευματικής βασιλείας του Χριστού, η οποία θα αυξηθεί ώστε να περιλαμβάνει όλα τα φυσικά έθνη και τους ανθρώπους, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, όχι με στρατιωτική δύναμη.

Το βασικό πρόβλημα με τα προτασιακά έθνη είναι ότι βιώνουν εσωτερικές συγκρούσεις που οφείλονται σε διαφορές στην ερμηνεία των προτάσεων της χώρας. Πάρτε για παράδειγμα την Αμερική. Η Αμερική υποτίθεται ότι είναι μια προτασιακή χώρα όπου οι πολίτες της «ενώνονται» γύρω από τις έννοιες της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας» ή τη πολύ-αγαπημένη έννοια της «ανοχής». Ποιος ερμηνεύει τις έννοιες αυτές με τον ίδιο τρόπο; Κανείς! Αυτός είναι ο λόγος που σε κάθε εκλογές γίνεται μια έντονη συζήτηση πάνω στις χωρίς νόημα και απροσδιόριστες "αξίες" μας. Η Αμερική έχει εκφυλιστεί σε ένα έθνος- πρόταση κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση το πρώτο έθνος - πρόταση. 

Ο Έλληνας  ιστορικός και φιλόσοφος Αίλιος Αριστείδης (129 - 199 μ.Χ.) έγραψε εκτενώς για τη ρωμαϊκή καθολική ιθαγένεια στους ανθρώπους που κατέκτησε ως μέσο για τη διατήρηση της κυριαρχίας τους (παράδειγμα ο Απ. Παύλος που ήταν πολιτογραφημένος Ρωμαίος πολίτης «πολλού κεφαλαίου την πολιτείαν ταύτην εκτησάμην» Πράξεις 22:28) :

"Το περισσότερο αξιοσημείωτο απ’ όλα και πιο αξιέπαινο είναι το μεγαλείο της σύλληψης της παροχής της ιδιότητας του πολίτη. Δεν υπάρχει τίποτα πάνω στη γη σαν αυτό. Έχετε χωρίσει όλους τους ανθρώπους της αυτοκρατορίας - και όταν λέω αυτό, εννοώ όλο τον κόσμο - σε δύο κατηγορίες. Και όλους τους πιο καλλιεργημένους, ενάρετους, και ικανούς παντού τους έχετε κάνει πολίτες και υπηκόους της Ρώμης… Ούτε η θάλασσα, ούτε οποιαδήποτε απόσταση στην ξηρά κλείνει έναν άνδρα έξω από την ιθαγένεια. Η Ασία και η Ευρώπη, από την άποψη αυτή, δεν διαχωρίζονται. Τα πάντα είναι ανοιχτά σε όλους. Και κανείς που είναι κατάλληλος για μια θέση ή κάποια ευθύνη θεωρείται αλλοδαπός. Η Ρώμη ποτέ δεν έχει πει "No more room!"

Κανείς που αξίζει να κρατήσει ένα γραφείο ή είναι άξιος εμπιστοσύνης δεν είναι ξένος. Αντίθετα, υπάρχει εδώ μια κοινή «παγκόσμια δημοκρατία» κάτω από την εξουσία ενός ανθρώπου, του καλύτερου ηγέτη και διευθυντή ... Έχετε διαιρέσει την ανθρωπότητα σε Ρωμαίους και μη-Ρωμαίους, ... και επειδή έχετε χωρίσει τους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο, σε κάθε πόλη σε όλη την αυτοκρατορία υπάρχουν πολλοί που έχουν την ίδια ιθαγένεια με σας, δεν έχουν λιγότερο μερίδιο ιθαγένειας με τους συναδέλφους τους ντόπιους. Και ορισμένοι από αυτούς τους Ρωμαίους πολίτες δεν έχουν δει ακόμα αυτή την πόλη [τη Ρώμη]!".-

Σας θυμίζει κάτι; Δεν μοιάζει με το ρεύμα της μετανάστευσης προς την Ευρώπη και την Αμερική και την μαζική παροχή ιθαγένειας;! Το 212 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Καρακάλλας δήλωσε, τέλος, όλους τους ελεύθερους ανθρώπους της αυτοκρατορίας από τη Βρετανία έως την Αραβία Ρωμαίους πολίτες. Η δε τρέχουσα θρησκευτική πολιτική της Αμερικής και της Ευρώπης είναι η ίδια με της ιμπεριαλιστικής Ρώμης. Όλες οι θρησκείες είναι ανεκτές εφ’ σον συμφωνούν να υπακούουν στο κράτος. Για τη Ρώμη, αυτό σήμαινε ο Καίσαρας να λατρεύεται ως Θεός, και στη σύγχρονη Αμερική κοιτάμε στο κράτος ως πηγή όλων των υλικών αναγκών μας και ανέσων.

Αλλά η Αμερική δεν ιδρύθηκε ως μια ρωμαϊκού στυλ προτασιακή αυτοκρατορία. Ή Αμερική ιδρύθηκε ως ένα έθνος με ρίζες στην Βίβλο, στην ιστορία, την παράδοση, την συγγένεια, και τη χριστιανική πίστη; Η Αμερική ιδρύθηκε από τους αποίκους στη Βιρτζίνια και τους προσκυνητές στη Μασαχουσέτη ως βιβλικό έθνος. Ο Πρόεδρος George Washington εξασφάλισε ότι η μετανάστευση και η πολιτογράφηση θα περιοριστούν σε «ελεύθερους λευκούς ανθρώπους με ήθος». Σήμερα όμως ο ιμπεριαλισμός και ο πολιτιστικός μαρξισμός υπαγορεύουν την πολιτική και όχι ο νόμος του Θεού. Άραγε θα αποφύγουμε την τιμωρία που ο Θεός υπόσχεται σε εκείνους που αγνοούν το νόμο και τις εντολές Του;.

Έκκληση για Εθνοτικο-Εθνικισμό

Η Ευρώπη έγινε μεγάλη με την τήρηση του νόμου του Θεού σε όλα τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου του εθνοτικού εθνικισμού. Έχουμε ξεπέσει πολύ από τον προηγούμενο πολιτισμό μας, που ήταν ακόμα εμφανής μόνο λίγες δεκαετίες πριν. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, το μαρξιστικό-πολιτισμικό "κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα" μας έφερε την αντιβιβλική ιδέα των «ίσων δικαιωμάτων» και την απομάκρυνση από το νόμο του Θεού.

Εμείς, ως Χριστιανοί έχουμε το ηθικό καθήκον να προωθούμε την θεϊκή τάξη στη ζωή μας, καθώς και για τις οικογένειές μας και τις κοινωνίες μας. Μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα από την Αγία Γραφή ότι τα έθνη πρέπει φυσικά να συνδέονται με το αίμα και τη γη. Πρέπει να απορρίψουμε ιδεολογίες που απορρίπτουν αυτή την χριστιανική έννοια του εθνοτικο-εθνικισμού.

Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε απορρίψει την χριστιανική βάση για την εθνική ταυτότητα την ίδια στιγμή που απορρίπτουμε την χριστιανική θέση για του γάμο, τους ρόλους των φύλων, και την ηθική. Η απόρριψη του εθνοτικο-εθνικισμού δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύμπτωμα της απόρριψης του νόμου του Θεού στο σύνολό του, δυστυχώς ακόμα και από ανθρώπους που ονομάζονται Χριστιανοί.

Στην Αμερική (και στην Ευρώπη) κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν οι Ρωμαίοι πριν από εμάς, και έτσι και εμείς δεν θα ξεφύγουμε από την τελική μοίρα τους. Είμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Μπορούμε είτε να επιλέξουμε να συνεχίσουμε επιπόλαια να παρακολουθούμε το δρόμο που περπάτησε η ειδωλολατρική ρωμαϊκή αυτοκρατορία και να περιμένουμε την επικείμενη καταστροφή, ή μπορούμε να αναβιώσουμε το πνεύμα του χριστιανικού εθνικισμού που έσωσε τη Δύση και διατήρησε τον πολιτισμό της για αμέτρητες γενιές. Η λύση είναι να επιστρέψουμε στα παλιά μονοπάτια που οι πρόγονοί μας βάδισαν και ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να ξαναχτίσει τις πόλεις μας και να θέσει βάλει σάρκα στα ξερά κόκαλα των προγόνων μας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή


 Μια βιβλική υπεράσπιση του Εθνοτικού Εθνικισμού (1)

<<<     Μεταρρύθμιση Ομπάμα : Εγκρίθηκε η εισαγωγή RFID τσιπ 

 October 28 Truths That Can Make Us Free with Jim Humble     >>>