Αν ο Antonio Vivaldi είχε ζήσει στην εποχή των ακραίων καιρικών φαινομένων ή στη νεοταξίτικη διάλεκτο: στην εποχή της κλιματικής αλλαγής/κρίσης, δεν θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί ένα από τα πιο πολυπαιγμένα κονσέρτα του, τις “4 εποχές”: Θα του έλειπε η μελαγχολία του φθινοπώρου και η γλυκύτητα της άνοιξης, αφού πλέον η μετάβαση από το χειμώνα στο καλοκαίρι και από το καλοκαίρι στον χειμώνα γίνεται απότομα, χωρίς τα αντικραδασμικά μαξιλαράκια των δύο ενδιάμεσων εποχών.
Αντιστοίχως ο Ελύτης δεν θα είχε γράψει την υπέροχη φράση:
«την άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι»1.
Ανεξάρτητα από το αν η κλιματική αλλαγή είναι ανθρωπογενής, όπως διακαώς θέλουν να μας πείσουν οι υλοποιητές του «έξυπνου πρότζεκτ» της παγκόσμιας πολυμορφικής δικτατορίας (είναι οι ίδιοι που εκμεταλλεύονται και