Στα τέλη της δεκαετίας του '70,
αρχές της δεκαετίας του '80 μεγάλες φωτιές κατέκαψαν επανειλημμένα τις
πευκόφυτες πλαγιές βόρεια της Αθήνας και μέχρι τη Λαμία. Καθώς οι φωτιές
ξεσπούσαν στις καυτές μέρες του καλοκαιριού και φούντωναν με το Αυγουστιάτικο
μελτέμι, κάποια στιγμή μας είπαν είτε πως "φταίνε οι κουκουνάγες"
(κουκουνάρες) είτε πως "τις φωτιές τις βάζουν οι νοσταλγοί της 4ης
Αυγούστου". Βλέπετε εκείνα τα χρόνια δεν είχε εφευρεθεί ακόμα η κομπίνα
του "φαινόμενου του θερμοκηπίου" ή "υπερθέρμανσης του πλανήτη"
ή "κλιματικής αλλαγής" ή "κλιματικής κρίσης".
Τα χρόνια πέρασαν και εκ των
πραγμάτων φάνηκε πως "οι νοσταλγοί της 4ης Αυγούστου" ήταν μάλλον
κοινοί οικοπεδοφάγοι, καθώς τα καμμένα γέμισαν σπίτια, σε μια εκρηκτικά άναρχη
οικιστική ανάπτυξη. Κι όπου δεν φύτρωσαν σπίτια, φύτρωσαν ελιές. Τα πεύκα, που