Θυμούμαι πριν πολλά χρόνια που ρώτησα κάποτε ένα κομμουνιστή στη Θεσσαλονίκη για το παιδομάζωμα. Χωρίς κανένα δισταγμό, μου ανέφερε το εξής : «Τι να σου πω; Κι εμένα τον αδελφό μου τον πήραν στο παιδομάζωμα». Το λυπημένο του ύφος δεν άφησε τα συζήτηση να επεκταθεί. Το παιδομάζωμα αποτελεί μια τραγική ιστορική πραγματικότητα. Τούτο το κακό δεν είχε μόνο το στοιχείο της βάναυσης αρπαγής των παιδιών από τις μανάδες τους, αλλά και την πρόσθετη λύπη, ότι με τη βία οδηγούσαν τα Ελληνόπουλα να ξεχάσουν την Πίστη τους.
Το παιδομάζωμα αποτελεί μια τραγική ιστορική πραγματικότητα. Ας αφήσομε όμως τον πρώην Γενικό Επιθεωρητή του ‘’Παιδομαζώματος’’, Γεώργιο Μανούκα, να μας αφηγηθεί τα περί του παιδομαζώματος, έναν άνθρωπο που μετανόησε για τη συμμετοχή του σ’ αυτό. Δεν ήταν ένας αντιφρονών, ούτε απλό μέλος του Κ.Κ.Ε., αλλά ο πρώην Γενικός Επιθεωρητής του ‘’Παιδομαζώματος’’.
Τα μεγάλα παιδιά ‘’δεν απέφευγαν να κάνουν το σημείον του