Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή. Δεν ανήκει σε αυτές που επιδιώκουν να μας ευαισθητοποιήσουν, μέρες που είναι, και να μας ενεργοποιήσουν εφήμερα συναισθήματα, που από αύριο θα απεμπολήσουμε στον βωμό της καθημερινότητας. Αντίθετα, θα πρέπει να μας προβληματίσει σχετικά με το πού οδεύουμε ως χώρα και ως κοινωνία.
Ο Γιάννης Ζ. είναι 53 ετών. Σπούδασε γυμναστής, αλλά επειδή γνωρίζει καλά βαλκανικές γλώσσες και με δεδομένη την ανεργία στον χώρο των σπουδών του απασχολήθηκε επί σειράν ετών ως διερμηνέας σε τουριστικές επιχειρήσεις της Μακεδονίας και της Θράκης.
Οι συνθήκες δουλειάς στον χώρο αυτό ήταν (και παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σήμερα) τέτοιες, που η επικόλληση ενσήμων φάνταζε ως ανέκδοτο. Το αποτέλεσμα ήταν ύστερα από χρόνια κυρίως εποχικής απασχόλησης ο Γιάννης να μη δικαιούται σήμερα καμία ασφαλιστική παροχή, τα εισοδήματά του να είναι πλέον σχεδόν μηδενικά και να είναι παράλληλα αναγκασμένος να φροντίζει την υπερήλικα μητέρα του, η οποία έχει προχωρημένο Αλτσχάιμερ και δεν έχει κανέναν άλλο στον κόσμο εκτός από αυτόν.
Πρόσφατα ο Γιάννης έπαθε εγκεφαλικό, ευτυχώς όχι πολύ ισχυρό. Διαγνώστηκε, όμως, ότι οφειλόταν σε