Ο εκβιασμός θεωρείται εγκληματική πράξη

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

ο εκβιασμός θεωρείται εγκληματική πράξη

… όταν δε αυτός διαπράττεται από το ίδιο το καθεστώς, αυτό δείχνει ότι τα πράγματα έχουν πάρει την πιο ακραία αντιδημοκρατική τροπή. Και εν προκειμένω αυτή η εκστρατεία εκφοβισμού των Ελλήνων και των παιδιών τους να δεχθούν την ένεση με μια «γονιδιακή θεραπεία» (έτσι την αποκαλούν οι εταιρίες και όχι εμβόλιο) - είναι η περίπτωση ενός ιδιαίτερα υποκριτικού εκβιασμού.

Γιατί αυτός πιέζει προς μία συγκεκριμένη ιατρική προσέγγιση και συγκεκριμένες εταιρίες. Υποστηρίζει τη λεγόμενη αλλοπαθητική ιατρική προσέγγιση, τη big pharma, και το εφεύρημα μιας ανοσίας τεχνητής που δήθεν επιτυγχάνεται (ως δια μαγείας) μόνο με τα χημικά σκευάσματα των παραπάνω εταιριών. Αυτός ο εκβιασμός απορρίπτει κάθε άλλη ιατρική προσέγγιση (ολιστική, ιπποκρατική ιατρική, κλπ), τα φυσικά φάρμακα και συμπληρώματα, και τη φυσική ανοσία (αυτή δηλαδή με την οποία είναι προικισμένος ο οργανισμός από τη Μητέρα Φύση).

Και αυτή η παράνομη και ποινικά κολάσιμη πράξη του εκβιασμού (που διαπράττεται με τη μέγιστη εξαπάτηση) δικαιολογείται στο όνομα της δημόσιας υγείας. Τέτοια δικαιολογία όμως δεν υφίσταται γιατί και η δημόσια υγεία έχει όρια: υπακούει και αυτή σε νόμους και κανόνες (Σύνταγμα), υπακούει στα δικαιώματα και στην αλήθεια. Η δημόσια υγεία δεν είναι ο αυταρχισμός του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Είναι η σύνεση και

η ειλικρινής αναζήτηση της βέλτιστης λύσης έτσι ώστε να θεραπευτούν οι ασθενείς και να προστατευτούν οι ευπαθείς χωρίς να τίθεται σε καθεστώς ομηρίας ολόκληρη η κοινωνία.

Με άλλα λόγια, η δημόσια υγεία δεν μπορεί να είναι ο ισοπεδωτικός κολεκτιβισμός που συντρίβει το άτομο. Μόνο στον ολοκληρωτισμό (υπαρκτός σοσιαλισμός/κομμουνισμός) – ιδεολογία συνυφασμένη με τη νέα τάξη – η κολεκτίβα ανάγεται υπεράνω του ατόμου για να λειτουργεί ως άλλοθι για την εγκληματική εξουσία.

Επομένως η δημόσια υγεία σταματά εκεί όπου καταπατά την ελευθερία επιλογής ιατρικής προσέγγισης και θεραπείας του ατόμου. Το άτομο δεν μπορεί να εκβιάζεται. Μπορεί μόνο να ενημερωθεί για όλες τις διαθέσιμες λύσεις και κατόπιν το ίδιο ερευνώντας διεξοδικά τα υπέρ και τα κατά να αποφασίσει. Αυτό είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα και στις Διεθνείς Συμβάσεις (ενημερωμένη συναίνεση – informed consent).

Παρόλα αυτά ο εκβιασμός κλιμακώνεται, ενώ οι εκβιαστές έχουν φροντίσει με νομοθετικά τεχνάσματα (οι ίδιοι και οι εταιρίες) να μην έχουν καμία ευθύνη για το μονόδρομο και το «αλάθητο» που εκβιάζουν. Και καταλήγουμε στο απόλυτα ζωτικής σημασίας ερώτημα: αν το κοινό καλό για τη δημόσια υγεία δεν είναι αυτό που προτείνουν; Αν δηλαδή οι «ειδικοί» έχουν κάνει λάθος, ακούσιο ή εκούσιο (δεν είναι η πρώτη φορά). Αν η σχέση οφέλους προς βλάβη τείνει συντριπτικά υπέρ της δεύτερης; Αν οι συνέπειες αυτού του «αλάθητου» αποβούν τραγικές και μη αναστρέψιμες (ήδη έχουν φανεί ότι είναι) ποιος θα αναιρέσει αυτό το κολοσσιαίο κακό;

Άρα ο πολίτης οφείλει να υπερασπίσει τη ζωή του και τα δικαιώματά του και να μην υποκύψει στον εκβιασμό. Οι δε εκβιαστές θα έπρεπε ήδη να ήταν στα χέρια της δικαιοσύνης.