Σφετεριστική Τυραννία, Φιλεύσπλαχνη Δημοκρατία, Επιστημονική Σιωπή.

Στέργιος Π. Ζυγούρας

Ο «επιστημονικώτατος κύριος Μεθόδιος Ανθρακίτης» τυγχάνει άγνωστος στο ευρύ κοινό. Περισσότερο άγνωστος είναι ο Αναγεννώμενος της Επανάστασης Φοίνικας που εμφανίζεται από πολύ πριν το 1749 (Οδός Μαθηματικής), μέχρι το 1821 στον Υψηλάντη και το 1829 στον Καποδίστρια. Ποια είναι η τύχη των σημερινών Ελλήνων επιστημόνων στο κατώφλι των 200 ετών από την Επανάσταση;

Αν μη τι άλλο, η θλιβερή πολιτική υπόθεση του covid-19 με μερίδα δικηγόρων-γιατρών σε φίμωση-απειλές-διωγμό, με βουλευτές βουβούς, με εισαγγελείς-υπηρέτες της εκτελεστικής εξουσίας, με ελευθεροτυπία φανερά εξαγοράσμένη από την κυβέρνηση, με πλήρη κατάργηση των προσωπικών (ατομικών) ελευθεριών, μάς ξαναδίνει τη δυνατότητα να συγκρίνουμε τις εφαρμοσμένες έννοιες «τυραννία – δημοκρατία» στη νέα εποχή και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, καθώς και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από τους σημερινούς πανεπιστημιακούς δασκάλους.

Ειδικότερα: Γιατί σήμερα πρέπει να συνεχίσει να διδάσκεται με θριαμβολογίες ο Μοντεσκιέ και κάθε τι σχετικό; Γιατί δεν εξεγείρονται οι υπερασπιστές των Lumières και του Κράτους Δικαίου; Τι είδους Πολιτεία είναι αυτή που διώκει την επιστήμη; Γιατί σιωπούν οι νομικοί προ της καταπατήσεως των θεμελιωδών συνταγματικών διατάξεων και των προσωπικών ελευθεριών; (αντιληπτή εξαίρεση: ο κ. Κωνσταντίνος Βαθιώτης).

Και πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το παρόν θέμα και ενόψει της επετείου για τα 200 χρόνια από το 1821: Γιατί οι

ιστορικοί που υποστηρίζουν ότι η στόχευση των τριών μεγάλων επαναστάσεων του ευρέος 18^ου αιώνα ήταν φιλελεύθερη-δημοκρατική, σιωπούν προ της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα; Τρία παραδείγματα:

1. Αν ο Καποδίστριας υπήρξε καταπατητής του Συντάγματος και σφετεριστής της λαϊκής Επανάστασης, να εξηγηθεί αν υπήρχε Σύνταγμα και Βουλή μεταξύ Επιδαύρου 1826-Τροιζήνας 1827, να εξηγηθεί πώς και γιατί καταργήθηκαν, ποιος τα επανέφερε, αν τα επανέφερε πριν ή μετά την εκλογή Καποδίστρια, αν τα επανέφερε νόμιμα, αν το Σύνταγμα συμφωνούσε με την πρώτη Επίδαυρο ή με το Άστρος, αν συμφωνούσε με την Ιουλιανή Συνθήκη του Λονδίνου που αναγνώριζε αυτονομία Γραικών. Πολύ δε περισσότερο, να εξηγηθεί η νομιμότητα της κυβέρνησης Κουντουριώτη, η σχέση της με το α’ βρετανικό δάνειο, η επιλογή του επίσημου διαχειριστή Μπάυρον (μεταξύ Κουντουριώτη-Μαυρομιχάλη). Ένα τέτοιο πακέτο ερωτημάτων απευθύνεται σε πρόσωπα όπως ο κ. Αριστείδης Χατζής.
2. Αν «οι αγώνες για εθνική ολοκλήρωση προήλθαν από το αίτημα της αυτοδιάθεσης των λαών, που συνυφάνθηκε, στην ευρύτερη διαδρομή της ευρωπαϊκής ιστορίας, με το αίτημα για δημοκρατία και για κατοχύρωση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων», να παρουσιαστούν τα τεκμήρια εκείνα που συνδέουν τα προαναφερόμενα με την Οδησσό, που αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς του Ξάνθου και το πολιτικό πρόγραμμα της Οδησσού που ο Καποδίστριας καταπάτησε. Αν η Ιερά Συμμαχία στόχευε στην κατάπνιξη των δημοκρατικών επαναστάσεων, να εξηγηθεί γιατί δήλωσε ουδέτερη μόνο στην Ελληνική και γιατί το μόνο πραγματικό μέλος της την βοήθησε -με 6 χρόνια καθυστέρηση- να κατακτήσει τον στόχο της αυτονομίας. Ένα τέτοιο πακέτο ερωτημάτων απευθύνεται σε πρόσωπα όπως ο κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου.
3. Αν ο κυρίαρχος στόχος από την εποχή της Φερράρας-Φλωρεντίας ήταν η πνευματική ανασύσταση του ελληνισμού, τότε γιατί η αυτοπροσδιοριστική επιλογή «Έλληνες» διατρέχει μόνο την παραδοσιακή/μοναρχική παράταξη του 21 και όχι τη νεωτερική/δημοκρατική; Γιατί το 1800 η Γραμματική του Θ. Γαζή συνιστά σημείο σφοδρής αντιπαράθεσης και όχι σύμπτωσης; Γιατί τόσοι «Φιλέλληνες» δεν κατόρθωσαν να ονομάσουν την κρατική-νομική μας υπόσταση «Hellas», προτιμώντας το κοραϊκό «Grèce«; Γιατί επιμένουμε να ονομάζουμε «φιλέλληνες» εκείνους τους Βρετανούς -κυρίως- που δανειοδότησαν τον Κουντουριώτη το 1824-25 προσδιοριζόμενοι μέσω του φορέα «Γραικική Επιτροπή του Λονδίνου»; Αν η ηγεσία της επαναστατικής τάσης των Ελλήνων ήθελε να μετουσιώσει τους «ραγιάδες» σε «πολίτες», τους «υπόδουλους» σε «ελεύθερους ατομικών πολιτικών δικαιωμάτων», αν δηλαδή κάποιο προϋπάρχον έθνος δεν ηγέρθη αλλά μετουσιώθηκε πρώτα, τότε γιατι να γράψουν το 1813 οι έμποροι της Κων/πολης κάτω από τον Φοίνικα «ΑΝΙΣΤΑΜΑΙ» και όχι «μετουσιούμαι / εκφύομαι / γίγνομαι»; Αν -με λίγα λόγια- ο ελληνικός φωτισμός ήταν «δημοκρατικός, κοσμικός, νεωτερικός», αν ήταν μιμητικός του Βαρλαάμ, του Χόμπς, του Καντ, …,  τότε πώς δικαιολογείται η σφοδρή ελληνόφωνη διαμάχη των τελευταίων δεκαετιών του 18^ου και της πρώτης του 19^ου αιώνα μεταξύ «ουρανοφρόνων» και «γηινοφρόνων»; Αν ο αφορισμένος Μεθόδιος Ανθρακίτης προαναγγέλλει τον Αδαμάντιο Κοραή, τότε γιατί ο δεύτερος διαφέρει 180 μοίρες στο γλωσσικό ζήτημα; Κυρίως όμως, προς τι η προσήλωση των Καποδίστρια-Υψηλάντη στον Φοίνικα του Ανθρακίτη, προς τι τόσο μένος στη διάρκεια του 21 από την πλευρά της Αθηνάς κατά της πλευράς του Φοίνικα; Ένα τέτοιο πακέτο ερωτημάτων απευθύνεται σε ελάχιστα πρόσωπα όπως ο κ. Πέτρος Πιζάνιας, που ασχολήθηκαν με μέγιστο ζήλο πάνω στην τεκμηρίωση του επαναστατικού υποκειμένου.

Αντί επιλόγου: η λογική και η επιστήμη σήμερα διώκονται, ενώ βρισκόμαστε στο παρά 5΄ μιας «επίσημης» αποθέωσης αυτών ως γενεσιουργών αιτίων του κράτους μας. Κάθε κριτική προς την Επιτροπή 2021 είναι θεμιτή. Ακόμα και η συγκρότηση «αντιεπιτροπών» θα είχε κάποιο νόημα. Δεν προσφέρει όμως τόσα, όσα θα μπορούσε να προσφέρει η εξήγηση του «πόσες και ποιες» ήταν οι πλευρές του 21, πόσες και ποιες είναι σταθερά οι διαφορετικές ερμηνείες του 21 και του διεθνούς περιβάλλοντος εντός του οποίου συνετελέσθη. Το περιβάλλον Σαρς-Κοβ-2 εντός του οποίου βιώνουμε, αποτελεί μια ακόμα απρόσμενη ευκαιρία που μπορεί να αξιοποιηθεί. Ας μη σπαταληθεί μέσω του λαϊκισμού. Νομίζουμε ότι λαϊκιστική δεν είναι μια σύγκριση περιβάλλοντος-πράξεων μεταξύ Καποδίστρια και Μητσοτάκη. Όπως το 1400, όπως το 1700, το 1800, έτσι και σήμερα έχουμε να κάνουμε με δυο απολύτως αντίθετους ορισμούς του ανθρώπου. Έναν με θνητό κι έναν άλλο με αθάνατο πνεύμα. Από το σημείο αυτό δεν πηγάζουν και οι διαφορετικές θεωρήσεις της ελευθερίας, του έθνους, του κράτους και του νομικού του πολιτισμού; Μένει μόνο να δούμε ποια είναι τα αληθή ιστορικά στοιχεία, ποιος κάθε φορά προσποιείται, με ποιον τρόπο και για ποιον λόγο.

Το καραβάκι της ιστορίας