Θέμης Τζήμας
Όπως έχουμε γράψει ξανά στο παρελθόν, οι διεθνείς εξελίξεις κινούνται
σε ρυθμούς παγκοσμίου πολέμου και ως εκ τούτου, ωθούν ταχύτατα στην
αποκρυστάλλωση των μετώπων, με ένταση απρόσμενη έως πρόσφατα.
Ένα συγχρονιζόμενο τόξο εξελίξεων απλώνεται από τη Σερβία και ειδικότερα το Κοσσυφοπέδιο, διαμέσου της Ουκρανίας, έως το Αρτσάχ (Ναγκόρνο-Καραμπάχ), το Ιράν και εκείθεν στην Κεντρική Ασία, ωθώντας την κάθε, άμεσα ή εμμέσως, επηρεαζόμενη χώρα να διαλέξει πλευρά ή τουλάχιστον να δείξει και να αποδείξει τις προτιμήσεις της. Το τόξο αυτό συγχρονίζεται διότι υπάρχει ένα κεντρικό ζήτημα: πώς η Δύση θα εξαντλήσει τη Ρωσία, ώστε να τη νικήσει, χωρίς να προκληθεί πυρηνικός πόλεμος. Οι ΗΠΑ άλλωστε, διατηρούν ακόμα τη μοναδική δυνατότητά τους, να στρατεύουν κράτη και πολιτικο-στρατιωτικές δυνάμεις στους σκοπούς τους.
Στο Κοσσυφοπέδιο, όπως ήδη γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο, οι Αλβανόφωνοι έχουν βάλει μπροστά για τα καλά μια πολιτική εθνοκάθαρσης των Σέρβων, κατά παράβαση και του ψηφίσματος 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο είχε υιοθετηθεί μετά τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς. Οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ τους υποστηρίζουν με πολλούς τρόπους, τόσο διπλωματικούς όσο και στρατιωτικούς. Η Σερβία καλείται είτε να υποταχθεί στη Δύση, είτε να αντιμετωπίσει δεύτερο πόλεμο. Η Ρωσία, πολλαπλώς αποκλεισμένη από