Ὅπως ἤδη ἔχετε καταλάβει, δέν ἦταν τελικά μόνο ὁ κορωνοϊός τό πιό θαυματουργό πρᾶγμα πού πέρασε ἀπό τή ζωή μας ἐδῶ καί πολλά χρόνια (ὑπό τήν ἔννοια τῶν πόσων ἀποκαλυπτηρίων ἔφερε, πόσων προσωπείων ἔριξε, πόσων τά κρυμμένα κατάβαθα ἔβγαλε μέ παταγώδη τρόπο στήν ἐπιφάνεια, πόσων τά μυαλά θόλωσε καί ἐμώρανε). Καί δέν ἦταν, ἐπειδή ἀπλούστατα ὅποιο ξεβράκωμα ἀπέμεινε ἡμιτελές ἀπό αὐτόν, τό ἀποσώνει τώρα ἕνα ἄλλο φαινόμενο: ἡ ἀντιρωσική ὑστερία.
Μία ἀπό τίς πλέον ἐκκωφαντικές πτώσεις ἦταν καί κάποιου πού ἐδῶ καί πολλά χρόνια εἶχε πλασαριστεῖ (καί ὄχι πάντοτε ἄδικα) ὡς ἕνας ἀπό τούς τελευταίους σοβαρούς μελετητές καί διανοουμένους, σέ ἕνα κόσμο πού ἡ λεγόμενη διανόηση ἔχει ἐδῶ καί δεκαετίες καταντήσει μία ἀπλά ἐξωνημένη ἀνθυποπατσαβούρα γιά τό πασαλειμματικό ξέπλυμα τοῦ καθεστῶτος καί τῶν δωσιλογικῶν ἐλίτ πού τό στηρίζουν. Ἡ δῆθεν πανδημία ὅμως (καί τώρα ὁ…Πούτιν) τό ἔκαναν καί ἐδῶ τό θαῦμα τους. Ὁ κάποτε «ἀντισυστημικός» μελετητής (πού πάντως τίς μόνιμες παρέες του ἐκεῖ κάτω τά τελευταῖα χρόνια μόνο ἀντισυστημικές δέν τίς λές) ἔχει καταντήσει καί αὐτός ἄλλο ἕνα θλιβερό δεκανίκι τοῦ συνολικοῦ ψευδαφηγήματος, τραγικός ἀναμασητής τῆς νεοταξίτικης πολιτικορεκτίλας καί ἐπίσης διαπρύσιος πολέμιος τῶν «ψεκασμένων».
Πολέμιος ἀρχικά στο θέμα τῆς κορωνοϊστορίας, ὅπου μέ
