Η αλήθεια είναι ότι το κλάμα λυτρώνει! Κάνεις την αμαρτία σου, ρίχνεις ένα κλάμα και ανακουφίζεσαι. Έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ! απελευθερώνει (σε ευχαριστώ, ω ελευθερία) τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, βάζει
τα κλάματα η κοινοβουλευτική ομάδα κι όλα εξιλεώνονται. Θυμίζει πλέον αυτό το κόμμα με το κλαψιάρικο ηθικό πλεονέκτημα τον πατροκτόνον εκείνον που κλαιγότανε στους δικαστές ότι είναι πια ορφανός.
Μεγάλη αξία το κλάμα! Είναι σαν την εξομολόγηση. Πας στον παπά, του ομολογείς ότι άρπαξες τρεις κατσίκες απ’ τον γείτονα – ευρύχωρος ο παπάς σε συγχωρεί (δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς), σε επιτιμά με δυο-τρία πατερημά, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Καταργούν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τις απεργίες, σπαράζουν στο κλάμα γι’ αυτή την κατάντια και ύστερα την κάνουν γαργάρα με ένα σκοτς στα μπαράκια κι ένα-δυο δάκρυα στα παγάκια. Είναι μεγάλο «διακύβευμα» (και «αφήγημα») ο πόνος, σύντροφοι. Το έλεγε κι ο Σοπενχάουερ: «ο άνθρωπος ζει για να πονάει». Και έκτοτε κλαίνε οι ιτιές. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτή η ευαισθησία. (Ήτις εξασφάλισε το ακαταδίωκτο στους Φράγκους του ΤΑΙΠΕΔ κι όσους άλλους ξεπουλάνε δημόσια περιουσία)…
«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα;». Διότι με τόσο κλάμα που ρίχνουν οι Συριζαίοι, παιδί μου, κάτι το ωραίον θα χτίζεται στη χώρα, όπως αυτά τα τέσσερα (κι ένα, πέντε) καζίνα. Καζίνα πρώτη
φορά αριστερά – πλην όμως έχουσι γνώσιν οι φύλακες! Σου