Έχουμε μιλήσει πολλάκις για τα ψέματα των κυβερνητικών, τα οποία ποτέ δεν ήταν μυστικό : από την εποχή του Βαμβακάρη μέχρι την εποχή του Πάγκαλου με το μνημειωδώς αισχρό "δεν είμαστε παπάδες να κρατάμε τον λόγο μας" ήταν και είναι κοινό μυστικό ότι όλοι όσοι μπλέκονται στην διαδικασία της πολιτικής όσον αφορά το εκλέγεσθαι (από τον συμβουλάκο σε ένα δήμο, τον συνδικαλιστάκο μιας ομάδας έως τα μέλη ΔΣ, επιτροπών και Βουλής) είναι ψεύτες κατ' επάγγελμα.
Όμως, επειδή ως απλοί Πολίτες που δεν ανατραφήκαμε να στηριζόμαστε στο ψέμα για να πληρωνόμαστε (τουλάχιστον διότι εάν είναι χονδροειδές και αυταπόδεικτο ψέμα φοβόμαστε τις συνέπειες), έχουμε την φυσική τάση να κρίνουμε εξ ιδίων και αυτούς, συχνά όταν ακούμε χοντροειδέστατα και οφθαλμοφανή ψέματα από τα στόματα των πάσης φύσεως κυβερνητικών και κυρίως των πολιτικών αμφιβάλλουμε και αναρωτιόμαστε "μα για να το λέει με τόση πεποίθηση, να το υποστηρίζει, μάλλον εγώ κάτι δεν είδα σωστά, μάλλον εγώ δεν γνωρίζω, μάλλον θα έχει δίκιο γιατί ποιός λέει ψέματα με τέτοιο τρόπο και δημόσια ;"
Τις παλαιότερες εποχές που η καθημερινότητα δεν μας είχε εξαναγκάσει όλους να συμμετέχουμε ενεργά στα κοινά και πάντα να προσπαθούμε να ελέγξουμε τους