Πριν από ένα ή δύο χρόνια, η Ελλάδα ήταν -ακόμη- μία χώρα παράδεισος, η οποία τραβούσε το ενδιαφέρον όλων εκείνων των «κατατρεγμένων» από την Αφρική και την Ασία, οι οποίοι έβλεπαν στην πατρίδα μας την μεγάλη ευκαιρία να διεκδικήσουν ένα δικαίωμα για μία καλύτερη ζωή. Οι εντός (ή και εκτός της Ελλάδας) ΜΚΟ που ασχολούνται με τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είχαν εργαστεί επί σειρά πολλών ετών, προλειαίνοντας το έδαφος για την υποδοχή των λαθρομεταναστών αλλά και για την ανοχή (κυρίως από κυβερνητικής άποψης) των δραστηριοτήτων τους εντός της Ελληνικής Επικράτειας.
Όμως, η Ελλάδα των ευκαιριών, η χώρα «παράδεισος», ο τόπος προορισμού που έδινε ιθαγένεια (και όχι απλά υπηκοότητα), δεν είναι πλέον