Όλη η πορεία μας ως Έλληνες είναι ιστορία αφοβίας

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

όλη η πορεία μας ως Έλληνες είναι ιστορία αφοβίας

… οι πρόγονοί μας από την αρχαιότητα έως τη γενιά του 1940 εκπαιδεύονταν σε μια αγωγή που καταπολεμούσε το φόβο και τους προετοίμαζε ως ατρόμητους/ακατάβλητους μπροστά σε οποιονδήποτε κίνδυνο. Όμως μεταπολεμικά (με την εδραίωση του δόλιου καρκινώματος που λέγεται μμε) άνοιξε μια θλιβερή παρένθεση όπου οι άνθρωποι σκόπιμα και συστηματικά βομβαρδίζονται με φόβο και εκπαιδεύονται να ζουν με αυτόν σε μια κατάσταση αδυναμίας αποκόπτοντας έτσι το δεσμό με την ηρωική στάση χιλιετιών.

Ο δόλιος αυτός μηχανισμός γενικευμένης ψευδολογίας επιδιώκει να τους κάνει να φοβούνται συνεχώς και για τα πάντα - για κάθε υπαρκτό αλλά κυρίως και για κάθε ανύπαρκτο, επινοημένο* κίνδυνο (ο οποίος υπάρχει μόνο ως σενάριο/αφήγημα στο εγχειρίδιο προπαγάνδας των τυράννων της νέας τάξης).

Γιατί ο εγκλωβισμένος στο καθεστώς του φόβου μετατρέπεται εύκολα σε ελεγχόμενο πιόνι. Δεν ενεργεί ψύχραιμα ή με λογική αλλά με πανικό και τρόμο. Ο φοβισμένος πρακτικά είναι ο αδαής/άσχετος και αυτός που βρίσκεται σε σύγχυση/νοητική δυσαρμονία. Αντί να στηριχθεί στις δυνάμεις του, στη γνώση και στην αλήθεια ψάχνει τον από μηχανής θεό, το «σωτήρα» που θα τον σώσει. Και τον βρίσκει στο νοσηρό σύμπλεγμα εξουσίας-μμε, στο οποίο γίνεται έρμαιό του και σύρεται από αυτό να πιστεύει και να πράττει κάθε παραλογισμό (πχ τις υποχρεωτικότητες των αλλοπαθητικών ιατρικών πράξεων). Αυτή του τη συμμόρφωση (που τελικά τον κάνει θύμα) το σύστημα την περιφέρει ως «υπευθυνότητα» σε αντίθεση με όσους δεν συμμορφώνονται (οι οποίοι υποτιμητικά στιγματίζονται ως «ψεκασμένοι»).

Όμως ο άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί/καλλιεργήσει την αφοβία είναι ελεύθερος, δεν τον καθηλώνει κάτι νοητικά ή συναισθηματικά και μπορεί πλέον αντικειμενικά και υπεύθυνα να αντιμετωπίσει μια απειλή χωρίς να χειραγωγείται. Εκκινεί πάντα από την διαπίστωση ότι οι πραγματικοί κίνδυνοι (πχ σεισμός) είναι ελάχιστοι σε σχέση με τους σεναριακούς/κατασκευασμένους. Οπότε δεν «πολεμάει ανεμόμυλους» αλλά θα χτυπήσει τον πραγματικό εχθρό που στη συγκυρία μας είναι η παραπληροφόρηση/παραπλάνηση.

Προεκτείνοντας το σκεπτικό αυτό σε συνθήκες πολέμου και στην αναμέτρηση με έναν εχθρό ποιον θα εμπιστευόταν κάποιος για στρατηγό: αυτόν που έχει αφοβία να μπει μες τα όλα να πολεμήσει ή τον φοβισμένο; Η ίδια αυτονόητη επιλογή ισχύει και στην κοινωνία όπου ο άφοβος πολίτης και όχι το φοβισμένο ανθρωπάκι είναι η εγγύηση για ελευθερία και ασφάλεια. Οπότε ο φοβισμένος δεν μπορεί να επιβάλλει τη στάση συμμόρφωσης που έχει στους άφοβους/αμφισβητίες/αντικονφορμιστές. Δεν μπορεί να οχυρώνεται πίσω από το καθεστώς σαν να μίλησε ο Θεός. Ούτε πίσω από την παραπλάνηση/προπαγάνδα της «επιστήμης» των εξαρτημένων δήθεν «ειδικών». Αντίθετα οφείλει να ψαχτεί και να αναρωτηθεί γιατί ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας έχει άλλη γνώμη γι’ αυτό που σερβίρεται ως απειλή - γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας την αμφισβητεί και δεν συμμορφώνεται. Γιατί σίγουρα δεν μπορεί όλος αυτός ο κόσμος να είναι τρελοί.

Επομένως είναι ακόμα πιο θεμελιώδες τώρα που ζούμε/κατακλυζόμαστε από σεναριακούς ψευδο-κινδύνους να βρούμε ξανά τον δεσμό με το παρελθόν και να επανέλθουμε σε μια κοινωνία των θαρραλέων – όχι των φοβισμένων.

……………………….

* Δυο αντιπροσωπευτικά τέτοια σενάρια ανύπαρκτων κινδύνων είναι η κλιματική τρομοκρατία και η απειλή «πανδημιών». Και τα δύο είναι τα ανυπόστατα, αμαρτωλά προϊόντα ενός εξαρτημένου και χρυσοπληρωμένου από το σύστημα τσαρλατανισμού που περιφέρεται ως δήθεν «επιστήμη».