Το άρθρο
αυτό γράφτηκε με αφορμή τις εκλογές του
Μαΐου του 2019, αλλά ισχύει γενικώς για
τις εκάστοτε εκλογές, ευρωπαϊκές,
εθνικές, βουλευτικές, αυτοδιοικητικές
ή δημοψηφίσματα.
Η αποχή είναι
εθελότυφλη πολιτική επιλογή, όπως
εξηγείται παρακάτω με την μορφή αντίλογου
εναντίον δύο άρθρων υπέρ αυτής.
Αν τελικά
όλα τα κόμματα είναι απαράδεκτα, υπόθεση
που δεν απέχει δυστυχώς πάρα πολύ από
την πραγματικότητα, τότε ακόμα και σε
αυτήν την τελείως άγονη κατάσταση,
πρέπει να επιλεγεί κάποιο μικρό κόμμα,
κατά
προτίμηση
όχι κάποιου φανερού υπηρέτη του
συστήματος, ούτε κάποιου φανατικού
ψευτοϊδεαλιστή (δηλαδή συνήθως κρυφού
υπηρέτη), ούτε κάποιου δήθεν χιουμορίστα
με το ...«κόμμα της γάτας», αλλά ας
είναι
ένα κόμμα που έστω αφελώς, μπορεί να
λέει κάτι σωστό σε γενικές γραμμές, πλην
ανεπαρκές στα επί μέρους σημεία. Ακόμα
και αυτό θα ήταν καλύτερο από την αποχή
ή τουλάχιστον δεν θα ήταν χειρότερο.
Κατά την
γνώμη μας ένα κόμμα το
λιγότερο που θα έπρεπε να κάνει
είναι να αντιτίθεται στις «αξίες» της
Νέας Τάξης, τεκμηριώνοντας το με κάτι
παραπάνω από μία απλή αναφορά, και να
μην εντάσσεται στις στερεότυπες
αριστερίστικες ή δεξιόστροφες ή δήθεν
«φιλελεύθερες» πολιτικές προτάσεις ή
ευρωαριστερές όπως η τρέχουσα κυβερνητική
που παίζει τον ρόλο του εκφωνητή της
διεθνούς μαφίας σε ανάμιξη με ένα
ποιητικό φευδολογικό πάθος. Ούτε να
εντάσσεται σε προτάσεις που φέρουν τα
συνηθισμένα «εμπορικά» πολιτικά σήματα
του απατηλού πολιτικού φάσματος, όπως
τα εγγυημένα συστημικά τύπου anonymous,
πειρατών της Καραϊβικής, πρασινοφαιών
οικολόγων κλπ.
Αν τέτοια
μικρά κόμματα - που θα μείνουν εκτός
βουλής συγκεντρώσουν συνολικά πχ 5 ή 10
ή 20% των ψήφων, τουλάχιστον αυτό ας
εκληφθεί
επί τέλους, σαν
έμμεση διαμαρτυρία
κατά
των ίδιων των εαυτών μας,
που είμαστε ανίκανοι μόνοι μας να
δημιουργήσουμε ένα αξιόλογο κόμμα, και
ας
αναδείξει
αυτό
το πρόβλημα
που είναι η πιο αυτοκαταστροφική
ανεπάρκεια
των πολιτών ως συνόλου.
Μεταξύ δε
των πολιτών οι ευθύνες δεν κατανέμονται
εξ ίσου. Οι πιο ικανοί και με περισσότερο
διαθέσιμο χρόνο, επειδή έχουν και τις
περισσότερες αναξιοποίητες δυνατότητες,
έχουν και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Αν
τέλος κάποιος έχει οξύ συναισθηματικό
πρόβλημα, τότε ας κάνει αποχή, σκεπτόμενος
ότι δεν υπάρχει κανένα αξιόλογο κόμμα,
αφού ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος
ίδρυσε ποτέ ένα στοιχειωδώς αξιόπιστο
κόμμα σε συνεργασία με άλλους. Διότι
όλοι περιμένουν πάντοτε υπομονετικά,
να τους εμπαίζει με τα κομματικά της
πιόνια η ελίτ της εξουσίας από το
παρασκήνιο, για να έχουν την ευκαιρία
να αισθάνονται θύματα.
Το
επόμενο είναι ένα απόσπασμα από κείμενο
του Ρεσάλτο (που παρατίθεται στο τέλος):
«Το
ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν αποτελεί
κατάκτηση ιστορικών, επαναστατικών
αγώνων και λαϊκής επικύρωσης. Δεν βγήκε
από καμία δημοκρατική διαδικασία, ούτε
εκφράζει καμία Δημοκρατία.
Επιβλήθηκε
αυθαίρετα και δικτατορικά από τους
μηχανισμούς των πολυεθνικών, σαν
παρασιτικό διακοσμητικό ντεκόρ…
…Η
αποχή εδώ και το μποϋκοτάζ των ευρωεκλογών,
ως πολιτική θέση, είναι επιβεβλημένη
και αποχτάει το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος
εναντίον