La calunnia e un venticello. Η συκοφαντία της Δύσης εναντίον των Ελλήνων και η τιμή που τους γίνεται

Ο Μοντεσκιέ το 1734 ιδρύει και
διαχωρίζει την αρχαία Γραικία
(Grèce) από την Μακεδονία (Macédoine)

Πριν δύο αιώνες η συκοφαντία αφορούσε στους κλεφταρματολούς, τους πρόκριτους, τον οικουμενικό Πατριάρχη, τον Καποδίστρια. Τα φράγκικα λεξικά είχαν προ πολλού ταυτίσει τους Γραικούς με τους απατεώνες (Έλληνες δεν υπήρχαν παλιά για τους δυτικούς) και αυτό κράτησε ως το 1960. Και ενώ φαινόταν πως μόνον η αρχαία Ελλάδα (όχι όλη) είχε αξία για τους δυτικούς, ενώ όλο το κίνημα του δυτικού φωτός λεγόταν «φιλελληνικό», τελικά η χώρα ιδρύθηκε το 1830 ως «Γραικία» (Grèce, Greece, Griechenland). Τα περίεργα όμως δεν σταματούν εδώ. Ενώ σύμφωνα με την Δύση μόνον οι εθνικοί και όχι οι υπερεθνικοί Έλληνες υπήρχε προοπτική να αναγεννηθούν, τα δημοσιεύματα φρόντιζαν να διαχωρίζουν τους Έλληνες από τους Ρωμαίους και τους αρχαίους Έλληνες από τους Μακεδόνες. Γιατί, άραγε, τόση φροντίδα να ξεχωρίσουν αυτοί που είναι ξένοι μεταξύ τους;





Εντάξει, τον 18^ο και 19^ο αιώνα το κίνημα της Δύσης είχε αντιχριστιανικό χαρακτήρα. «Σκότος και έρεβος» ήταν το «Βυζάντιο», λέγε-λέγε αρκετοί το πίστεψαν. Όμως το 2010 γιατί
«απατεώνες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες» βαφτίστηκαν όλοι οι Έλληνες; Γιατί το παλιό Larousse επανήλθε στην καθημερινότητα; Γιατί η συκοφαντία και η λασπολογία άρχισε πλέον να περιλαμβάνει τον Θεμιστοκλή, τον Αισχύλο, τον Πλάτωνα; Γιατί η συνεισφορά των Ελλήνων στον παγκόσμιο πολιτισμό άρχισε να συνοψίζεται αποκλειστικά στην … ομοφυλοφιλία; Η απάντηση είναι εκτεταμένη, όμως το βασικό της στοιχείο είναι ότι το ψέμα του 1800 ήταν μερικό και προσωρινό. Άμεσος στόχος ήταν η διάκριση του αρχαίου Έλληνα από τον νεότερο, χριστιανό. Όμως ήδη τότε φαινόταν ένα τμήμα της μεγάλης εικόνας. Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να βρει ότι το όνομα του Μ. Αλεξάνδρου προκαλούσε τόσα αρνητικά ανακλαστικά στην διαφωτισμένη Δύση, όσα του Πατριάρχη ή του Καποδίστρια. Αλλά τι λέμε! ο Πατριάρχης (μάθαμε από την ίδια πηγή πως) δεν ήταν Έλληνας, ούτε και ο Capo d’Istria. Ο πρώτος ήταν Ρωμηός, ο δεύτερος ήταν Ρώσος ή… Κερκυραίος, τι από τα δυο δεν έχει σημασία …



Το 2010 δόθηκε ενολή να χαρακτηριστούν όλοι οι Έλληνες «Κολοκοτρώνηδες, Ανδρούτσοι, Καραϊσκάκηδες, Ζαΐμηδες, Δεληγιάννηδες, Περρουκαίοι…, δηλαδή (σύμφωνα με μια μετάφραση) παράνομοι, αγύρτες, βολεψάκηδες, ατομιστές, αντικοινωνικοί ... Στο εσωτερικό πρωτοστάτησαν ο Γ. Α. Παπανδρέου και η Εθνική Τράπεζα με τον ΣΚΑΪ. Στο εξωτερικό, πέρα από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, τον ρόλο του συκοφάντη ανέλαβαν οι εφημερίδες και -φυσικά- οι εκπομπές μεγάλης τηλεθέασης. Έτσι δικαιολογείται γιατί ένας Γερμανός, πρόσφατα, αρνήθηκε να πληρώσει έναν ταξιτζή στην Αθήνα. Είχε μάθει από «αξιόπιστη» πηγή ότι η Ελλάδα δεν παράγει. Τρώεει μόνον απ’ τα έτοιμα και χρωστάει στην Γερμανία της Μιχαλούς. Αυτό λέγεται «αντιστροφή πραγματικότητας» και μόνον αυτή εμφανίζεται να συμβαδίζει με την χυδαιότερη μορφή δημόσιου ψεύδους που είναι η συκοφαντία. Τι είναι η συκοφαντία; Ένα «ελαφρύ αεράκι» (αρχικά) όπως λέει και ο Μπωμαρσαί στον «Κουρέα της Σεβίλλης». Ο Ροσίνι μελοποίησε την συκοφαντία χρησιμοποιώντας το οστινάτο των εγχόρδων. Με την βοήθεια της μουσικής φαίνεται πώς το αρχικό αεράκι γρήγορα εξελίσσεται σε θύελλα και οι ψίθυροι σε κραυγές.

Φυσικά, η ρηχή προπαγάνδα «οι Έλληνες μπήκαν στο ευρώ για να κλέβουν, όπως πάντα έκαναν» έχει μεγαλύτερο βάθος, αφού με την «εξουσιοδότηση» του Σημίτη από τον λαό να μαγειρέψει το χρέος ανοίγει η κουβέντα για την δημοκρατία ως πολίτευμα ενοχοποίησης των κυβερνωμένων και απενοχοποίησης των κυβερνώντων. Αλλά αυτά θέλουν ξεχωριστή ανάλυση. Προς το παρόν κρατάμε τους τίτλους τιμής αυτών που εξεγέρθηκαν για να δημιουργήσουν κράτος, όχι σαν κι αυτό που ζούμε βέβαια. «Είμαστε όλοι οι Έλληνες Κολοκοτρωναίοι, Περρουκαίοι …» Ευχαριστούμε για την τιμή. Λίγη δουλειά θέλει, για να αποδείξουμε ότι την αξίζουμε.

Στέργιος Ζυγούρας

το είδα