”After the Ball”: Το βιβλίο με τις τεχνικές προπαγάνδας του ομοφυλοφιλικού κινήματος

Μετάφραση: Δημήτριος Μιμίδης

Αποσπάσματα από τις εξελιγμένες ψυχολογικές τεχνικές που χρησιμοποίησε το ομοφυλοφιλικό κίνημα για να χειραγωγήσει το κοινό και τα ΜΜΕ

Αν νομίζετε ότι οι ριζικές αλλαγές στο μυαλό των Αμερικανών, και στο δικό σας, για την ομοφυλοφιλία κατά την τελευταία δεκαετία έγιναν κατά λάθος, θα πρέπει να διαβάσετε την παρακάτω ενότητα.

Από το βιβλίο των επίσης ομοφυλόφιλων Marshall Kirk και Hunter Madsen του 1989, “After the Ball – How America will conquer its fear and hatred of Gays in the 90s” (Penguin Books), το οποίο έγινε αμέσως ένας φάρος για το τότε αναδυόμενο ομοφυλοφιλικό κίνημα, προβάλλει τις πολύ εξελιγμένες τεχνικές ψυχολογικής πειθούς και προπαγάνδας των μέσων μαζικής ενημέρωσης που όλοι έχουμε δει και έχουμε επηρεαστεί όλα αυτά τα χρόνια – αλλά ποτέ δεν καταλάβαμε τι συνέβαινε.

Ο Kirk είναι ερευνητής στη νευροψυχιατρική. Το βιβλίο περιγράφει τον συν-συγγραφέα Hunter Madsen να έχει λάβει διδακτορικό στην Πολιτική από το Χάρβαρντ το 1985 και έναν εμπειρογνώμονα στις δημόσιες τακτικές πειθούς και κοινωνικού μάρκετινγκ, ο οποίος έχει σχεδιάσει την εμπορική διαφήμιση στη λεωφόρο Μάντισον και υπηρέτησε ως σύμβουλος σε γκέι εκστρατείες στα μέσα ενημέρωσης σε ολόκληρη την χώρα, και εμφανίζεται συχνά σε εθνικά μέσα ενημέρωσης ως συνήγορος για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Ιδρυτικό έργο του μοντέρνου κινήματος των ομοφυλόφιλων, το βιβλίο αυτό καλύπτει μια ευρεία συζήτηση τακτικών και
παρατηρήσεων που αφορούν το ομοφυλοφιλικό κίνημα. Όμως, οι συνολικές κύριες ψυχολογικές στρατηγικές συνοψίζονται σε ένα τμήμα δέκα σελίδων (σελ 147-157.) με τίτλο ”Πατώντας τα σωστά κουμπιά: σταματώντας, εκτροχιάζοντας, ή αντιστρέφοντας την ”μηχανή της προκατάληψης”.

Συζητά τρείς τεχνικές (1) την Απευαισθητοποίηση, (2) το Σφήνωμα, και (3) την Μετατροπή.

Καθώς θα το διαβάζετε, έχετε κατά νου ότι γράφτηκε το 1989 – και κοιτάξτε γύρω σας για να δείτε σε ποιο βαθμό έφτασε το ομοφυλοφιλικό κίνημα χρησιμοποιώντας αυτές τις τεχνικές.

Ακολουθεί το εν λόγω εκτενές απόσπασμα για πρώτη φορά μεταφρασμένο στα ελληνικά:

Πατώντας τα σωστά κουμπιά: σταματώντας, εκτροχιάζοντας, ή αντιστρέφοντας την ”μηχανή της προκατάληψης”

Από το βιβλίο “After the Ball – How America will conquer its fear and hatred of Gays in the 90s.”
Penguin Books, 1989 σελ. 147-157. των Marshall K. Kirk και Hunter Madsen


1. Απευαισθητοποίηση

Από την άποψη της σκοπιάς της εξέλιξης, η προκατάληψη είναι ένα σήμα συναγερμού, που προειδοποιεί τα θηλαστικά της φυλής ότι ένα δυνητικά επικίνδυνο ξένο θηλαστικό είναι κοντά και πρέπει να καταπολεμηθεί ή να εκδιωχθεί. Οι μηχανισμοί συναγερμού ανταποκρίνονται στις διαφοροποιήσεις του περιβάλλοντος, επειδή οι διαφοροποιήσεις αποτελούν αλλαγή από το συνηθισμένο και είναι, ως εκ τούτου, δυνητικά σημαντικές.

Δύο τινά μπορεί να συμβούν: (1) Εάν ο μηχανισμός συναγερμού είναι πολύ έντονα ενεργοποιημένος, θα παράξει μια ανυπόφορη συναισθηματική κατάσταση, αναγκάζοντας το θηλαστικό της φυλής να καταπολεμήσει ή να εκδιώξει το καινούριο. (2) Εάν, ωστόσο, το καινούριο είναι είτε χαμηλού βαθμού ή απλά περίεργο χωρίς να αποτελεί απειλή, ο μηχανισμός συναγερμού θα ενεργοποιηθεί ελαφρά, παράγοντας μια συναισθηματική κατάσταση που, εάν άλλες περιβαλλοντικές συνθήκες συνηγορούν εναντίον της, θα είναι πολύ αδύναμη για να παρακινήσει οποιαδήποτε συμπεριφορική απάντηση. Στην τελευταία περίπτωση, το θηλαστικό μπορεί να κοιτάξει περίεργα το καινούριο, αλλά δεν θα κάνει τίποτα γι’ αυτό ή σ’ αυτό.

Ως γενικός φυσιο-ψυχολογικός κανόνας, οι νεωτερισμοί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα παύουν να είναι καινούριοι αν απλά μείνουν εκεί για αρκετό καιρό. Παύουν επίσης να ενεργοποιούν τους μηχανισμούς συναγερμού. Υπάρχουν εξαιρετικοί εξελικτικοί λόγοι γι’ αυτό: εάν το θηλαστικό δεν έχει κανέναν καλό λόγο για να αντιδράσει ή για κάποιο λόγο είναι ανίκανο να το πράξει, είναι γιατί στην πραγματικότητα παρεμποδίζεται στις κανονικές του δραστηριότητες εάν η προσοχή του συνεχίζει να αποσπάται από κάτι άσχετο. Θα το έχετε διαπιστώσει και προσωπικά: αν ακούσετε έναν παρατεταμένο, εκκωφαντικό θόρυβο, θα πρέπει είτε να ανησυχήσετε, ή θα ενοχληθείτε τόσο, που θα αναγκαστείτε να αντιδράσετε. Αν ακούσετε έναν πιο ήπιο αλλά επίσης ενοχλητικό ήχο, όπως το τικ τακ του ρολογιού και δεν μπορείτε να τον σταματήσετε, τελικά, θα τον συνηθίσετε και θα πάψετε να τον ακούτε. Ομοίως και με την οσμή που μυρίζετε κατά την είσοδό σας σε ένα δωμάτιο: αν δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από αυτήν, θα σταματήσετε τελικά να την μυρίζετε.

Ο Φραντς Κάφκα έγραψε έναν απολαυστικό μύθο (“Το Ζώο στην Συναγωγή”) που θα μπορούσε να έχει την Απευαισθητοποίηση στο μυαλό του. Η ιστορία του – που ποτέ δεν τελείωσε, ασχολείται με ένα περίεργο ζώο, μοναδικό στο είδος του, που έχει ζήσει, από αμνημονεύτων χρόνων, σε μια συναγωγή. Οι πρεσβύτεροι δεν γνώριζαν πολλά γι’ αυτή την κατάσταση. Αν και ήσυχο, το ζώο εξέρχονταν από την γωνιά του κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και αποσπούσε τις γυναίκες (που κάθονται στο πίσω μέρος), από τις προσευχές τους. Επιπλέον, δεν γνώριζαν κάτι, σε ένα τόσο πολύ παράξενο ζώο, που να λέει για τις συνήθειές του. Δάγκωνε άραγε; Ειπώθηκε ότι έγινε μια αποστολή για να το πιάσει και να το σκοτώσει. Αλλά το κτίριο της συναγωγής είναι πολύ μεγάλο και πολύ παλιό, με χιλιάδες λαγούμια, τρύπες στις οποίες το ζώο θα μπορούσε να κρυφτεί, και είναι ικανό να σκαρφαλώνει ψηλά και να τρέχει γρήγορα. Οποιαδήποτε τέτοια αποστολή θα ήταν δύσκολη και θα διέτρεχε τον κίνδυνο όχι μόνο της αποτυχίας, αλλά και να προκαλέσει φθορές σε έργα τέχνης. Το αποτέλεσμα ήταν οι πρεσβύτεροι να θεωρήσουν το όλο θέμα λήξαν. Και, καθώς το ζώο δεν απασχολούσε κανέναν, συνήθισαν στην παρουσία του και τελικά σταμάτησαν να το σκέφτονται εντελώς.

Εφαρμόστε το αυτό στο πρόβλημα με τους ομοφοβικούς. Αν οι ομοφυλόφιλοι παρουσιαστούν ή επιτρέψουν στους εαυτούς τους να παρουσιαστούν ως υπερβολικά διαφορετικοί και απειλητικοί, θα θέσουν τους straight σε κατάσταση τριπλού κόκκινου συναγερμού και θα τους εξωθήσουν σε ανοιχτές πράξεις πολιτικής καταπίεσης και σωματικής βίας. Εάν ωστόσο, οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να ζήσουν παράλληλα με τους straight, ορατοί αλλά αβλαβείς όσο το δυνατόν, θα εγείρουν μόνο έναν χαμηλής στάθμης συναγερμό, ο οποίος αν και ενοχλητικός για τους straight, θα μειωθεί τελικά για καθαρά φυσιολογικούς λόγους. Οι straight θα απευαισθητοποιηθούν. Πιο απλά, αν ξεστρατίσετε και γίνετε ανυπόφοροι, οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να σας καταστρέψουν. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί τελικά να σας συνηθίσουν. Αυτό το λογικό αξίωμα θα πρέπει να καταστήσει σαφές, ότι το να ζεις με το στερεότυπο, είναι μια πολύ κακή ιδέα.

Μπορούμε να εξάγουμε την ακόλουθη αρχή για την εκστρατεία μας να απευαισθητοποιήσουμε τους straight στους ομοφυλόφιλους και την ομοφυλοφιλία, κατακλύζοντάς τους με μια συνεχή πλημμύρα από σχετικές με ομοφυλοφιλία διαφημίσεις, που παρουσιάζονται με όσο το δυνατό λιγότερο προσβλητικό τρόπο. Αν οι straight δεν μπορούν να κλείσουν το ντους, μπορεί τελικά να συνηθίσουν ότι θα παραμείνουν βρεγμένοι. 

Φυσικά, η απόλυτη αδιαφορία είναι πολύ προτιμότερη από το μίσος και τις απειλές, θα θέλαμε όμως να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό. Επιλέγουμε τις πιο δύσκολες, αλλά και πιο δραστικές και αποτελεσματικές τακτικές.

2. Σφήνωμα

Ο μηχανισμός της προκατάληψης μπορεί να απενεργοποιηθεί όχι μόνο μέσω της Απευαισθητοποίησης, στην οποία απλά οδηγείται στην αδιαφορία, αλλά και από την πιο ενεργητική διαδικασία του Σφηνώματος. Όπως υποδηλώνει το όνομα, το Σφήνωμα περιλαμβάνει την εισαγωγή στο μηχανισμό μιας προϋπάρχουσας, ασυμβίβαστης συναισθηματικής αντίδρασης, μπλοκάροντας τον μηχανισμό της σαν την ψιλή άμμο σε ένα παλιομοδίτικο ρολόι τσέπης. Το Σφήνωμα, ως μια προσέγγιση, είναι πιο δραστήρια και πιο επιθετική από ό,τι η Απευαισθητοποίηση: για τον ίδιο λόγο, είναι επίσης πιο ευχάριστη και ενθαρρυντική.

Το Σφήνωμα χρησιμοποιεί τους κανόνες της Συνειρμικής Κατάστασης (η ψυχολογική διαδικασία κατά την οποία, όταν δύο πράγματα επανειλημμένα αντιπαρατίθενται, τα συναισθήματά κάποιου για ένα πράγμα μεταφέρονται στο άλλο) και την Άμεση Συναισθηματική Μοντελοποίηση (η έμφυτη τάση των ανθρώπων να αισθάνονται αυτό που αντιλαμβάνονται ότι αισθάνονται οι άλλοι).

Στρέφοντας την Συνειρμική Κατάσταση και την Άμεση Συναισθηματική Μοντελοποίηση εναντίον τους, ‘σφηνώνουμε’ προβάλλοντας μια φρέσκια σύνδεση μεταξύ, αφενός, ενός κομματιού του μηχανισμού και αφετέρου, μιας προϋπάρχουσας, εξωτερικής, αντίθετης, και συνεπώς ασυμβίβαστης συναισθηματικής αντίδρασης. Στην ιδανική περίπτωση, ο αδιάλλακτος που θα υποβληθεί σε τέτοια τεχνική (counterconditioning) θα βιώσει τελικά δύο συναισθηματικές αντιδράσεις προς το μισητό αντικείμενο, σε αντίθεση και ανταγωνιστικές. Η επακόλουθη εσωτερική σύγχυση έχει δύο συνέπειες: πρώτον, είναι δυσάρεστη -μπορούμε να την ονομάσουμε «συναισθηματική δυσαρμονία», όπως είπε ο Festinger- και θα τείνει να καταλήξει σε αλλοίωση των προηγούμενων πεποιθήσεων και συναισθημάτων, έτσι ώστε να επιλυθεί η εσωτερική σύγκρουση. Από την στιγμή που η ασθενέστερη από τις συγκρουόμενες συναισθηματικές καταστάσεις τείνει να αντικατασταθεί, μπορούμε να επιτύχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα συνδέοντας την επιζήμια αντίδραση με μια ισχυρότερη και πιο θεμελιώδη δομή πίστης και συγκίνησης. (Φυσικά, σε μερικούς ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, καθώς το μίσος της προκατάληψης είναι ισχυρότερο) στοιχείο στις πεποιθήσεις τους, τα συναισθήματά τους και τα κίνητρά τους. Χωρίς να καταφύγουμε σε προμετωπιαία λοβοτομή -αχ! γλυκά όνειρα!- αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγο-πολύ αδύνατο να διασωθούν). Δεύτερον, ακόμη και αν δεν συμβεί η καλύτερη λύση, η εσωτερική ασυμφωνία θα τείνει να αναστείλλει την απτή έκφραση του επιζήμιου συναισθήματος – κάτι που είναι, από μόνο του, χρήσιμο και ανακουφιστικό.

Η «ασυμβίβαστη συναισθηματική αντίδραση» απευθύνεται κυρίως κατά των συναισθηματικών ανταμοιβών της αλληλεγγύης στην προκατάληψη. Όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι αισθάνονται ντροπή όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν σκέφτονται, δεν αισθάνονται ή δεν ενεργούν κατά το κοινωνικώς παραδεκτό. Και, αυτές τις μέρες, όλοι, εκτός από τους πιο ηλίθιους και αδιόρθωτους φανατικούς αντιλαμβάνονται ότι η προκατάληψη ενάντια σε όλες τις άλλες μειονοτικές ομάδες, π.χ., μαύροι, Εβραίοι, Καθολικοί, γυναίκες, κ.ά. – έχει πάψει προ πολλού να γίνεται αποδεκτή, πόσο μάλλον να είναι της μόδας, και ότι το να εκφράζεις τέτοιες προκαταλήψεις, αν όχι να τις αποδέχεσαι, καθιστά κάποιον αναμφισβήτητα εκτός του κοινωνικώς παραδεκτού. Ήταν επιτρεπτό, περίπου σαράντα χρόνια πριν, για κάποιον να πει κακεντρεχή εθνοτικά αστεία σε μια συγκέντρωση και, αν τα αστεία ήταν αρκετά καλά, ο αστειευόμενος θα ανέμενε να λάβει χειροκροτήματα ως έγκριση από τους συνδαιτυμόνες. (Όσοι δυσκολεύονται να το πιστέψουν, ας διαβάσουν τα «2500 Ανέκδοτα Για Όλες Τις Περιπτώσεις», μια δημοφιλή συλλογή του 1942 από τον Powers Moulton, η οποία σίγουρα θα σας κάνει να σηκωθούν τα μαλλιά σας στο τέλος.) Με εξαίρεση ορισμένες αμαθείς κοινωνικές τάξεις και κάποιες καθυστερημένες περιοχές της χώρας, αυτό γενικά δεν αποτελεί πια τον μέσο όρο.

Το κόλπο είναι να βάλεις τον φανατικό στη θέση να αισθανθεί ένα αντιφατικό τσίμπημα ντροπής, μαζί με την ανταμοιβή του, κάθε φορά που η ομοφοβία του βγαίνει στην επιφάνεια, έτσι ώστε η ανταμοιβή του θα πρέπει να γίνει σποραδική ή να ακυρωθεί. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους, όλοι κάνοντας χρήση της επαναλαμβανόμενης έκθεσης σε εικόνες ή προφορικές δηλώσεις που είναι ασύμβατες με την εικόνα του εαυτού του ως ενός πολύ αρεστού προσώπου και ταιριαστού με το πλήθος. Έτσι, η προπαγανδιστική διαφήμιση μπορεί να παρουσιάζει τους ομοφοβικούς και γενικά όσους μισούν τους ομοφυλόφιλους ως άξεστους φωνακλάδες και μαλάκες – ανθρώπους που λένε όχι μόνο «αδερφή», αλλά «αράπης», «χαχαμίκος» (δηλ. Εβραίος) και άλλα ντροπιαστικά επίθετα – που είναι «μη Χριστιανικά». Μπορεί να τους δείχνει να επικρίνονται, να είναι μισητοί και να τους αποφεύγουν οι άλλοι. Μπορεί να παρουσιάζει τους ομοφυλόφιλους να αντιμετωπίζουν τρομακτική δυστυχία ως άμεσο αποτέλεσμα του μίσους των ομοφοβικών, πράγμα για το οποίο ακόμη και ο πιο φανατικός ομοφοβικός θα ντρεπόταν να είναι η αιτία. Μπορεί, εν ολίγοις, να συνδέσει την ομοφοβική μισαλλοδοξία με όλα τα είδη των χαρακτηριστικών που ο φανατικός θα ντρεπόταν να έχει, και με κοινωνικές συνέπειες που θα θεωρεί δυσάρεστες και τρομακτικές. Η επίθεση, ως εκ τούτου, είναι στην αυτο-εικόνα και στην ευχαρίστηση να μισεί.

Όταν οι διαφημίσεις μας δείχνουν έναν φανατικό – ακριβώς όπως και τα μέλη του κοινού που στοχεύεται – να επικρίνεται, να μισείται, και να αποφεύγεται, κάνουμε χρήση της Άμεσης Συναισθηματικής Μοντελοποίησης επίσης. Θυμηθείτε, ένας φανατικός επιδιώκει την αποδοχή και την προτίμηση από το «κοινό του». Όταν βλέπει κάποιον σαν κι αυτόν να αποδοκιμάζεται και να γίνεται μισητός από τους άλλους, η Άμεση Συναισθηματική Μοντελοποίηση εξασφαλίζει ότι θα νοιώσει ακριβώς αυτό που αισθάνονται – και θα το μεταφέρει σ’ αυτόν. Αυτή η “ρυτίδα” προκαλεί αποτελεσματικά ντροπή και αμφιβολία, σφηνώνοντας οποιαδήποτε ευχαρίστηση θα μπορούσε κανονικά να αισθανθεί. Πραγματικά, κάθε φορά που ένας φανατικός βλέπει ένα τέτοιο πράγμα, ξε-μαθαίνει λίγη από την προκατάληψη που έμαθε από τους γονείς και τους συνομήλικούς του.

Μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να φαίνεται πάρα πολύ αδύναμη για να εργαστούμε, αλλά σκεφτείτε τα εξής: (α) η διαδικασία είναι ακριβώς αυτή που δημιούργησε το επιζήμιο σύμπλεγμα να ξεκινήσει, (β) η πλειοψηφία των φανατικών δεν βλέπουν, στην πραγματικότητα, τους εαυτούς τους ως δυσάρεστους ανθρώπους και θα μισούσαν να σκέφτονται ότι οι άλλοι τους βλέπουν έτσι, πόσο μάλλον ότι το μίσος τους έχει προκαλέσει πόνο και θάνατο, (γ) έχει υπάρξει, στην πραγματικότητα, μια σημαντική μεταστροφή προς την αποδοχή, σε αυτή τη χώρα, των προκαταλήψεων εναντίον άλλων μειονοτικών ομάδων, που οφείλεται, κατά τη γνώμη μας, σε μεγάλο βαθμό στον επανακαθορισμό αντίδρασης (counterconditioning) και στην σύνδεση αυτή, και (δ) μια τέτοια προσέγγιση έχει πράγματι χρησιμοποιηθεί σε τηλεοπτικές διαφημίσεις, με πιο χαρακτηριστική μια διαφήμιση κατά του αλκοόλ που εμφανίζει ένα έφηβο αγόρι να πίνει σε ένα πάρτι, αλλά δεν καθίσταται αποδεκτός: πράγματι, καθώς γίνεται όλο και πιο μεθυσμένος, η συμπεριφορά του γίνεται όλο και πιο αντιπαθητική, και αντιμετωπίζεται από τους άλλους με αηδία. Τελικά, μετατρέπεται σε έναν ηλίθιο. Μπορεί κανείς να δει εύκολα πώς αυτό το πράγμα θα μπορούσε να προσαρμοστεί στους δικούς μας σκοπούς.

Σημειώστε ότι ο φανατικός δεν χρειάζεται στην πραγματικότητα να πιστέψει ότι είναι ένα τέτοιο ειδεχθές πλάσμα, ότι οι άλλοι τώρα θα τον περιφρονούν και ότι υπήρξε η ανήθικη αιτία του πόνου. Είναι αδύνατο να τον κάνουμε να πιστέψει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, το αποτέλεσμά μας επιτυγχάνεται χωρίς αναφορές σε πραγματικά στοιχεία, λογική ή απόδειξη. Ακριβώς όπως ο φανατικός έγινε τέτοιος, μέσω επαναλαμβανόμενης άλογης συναισθηματικής κατάστασης, η μισαλλοδοξία του μπορεί να γίνει ένα κράμα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, είτε έχει επίγνωση της επίθεσης είτε όχι. Πράγματι, όσο πιο πολύ αποσπάται από συμπτωματικές, ακόμη και απατηλές, επιφανειακές λογομαχίες, τόσο λιγότερο συνειδητοποιημένος θα είναι για την πραγματική φύση της διαδικασίας – που είναι για το καλό.

Εν ολίγοις, το Σφήνωμα καταφέρνει στον βαθμό που εισέρχεται, ακόμη κι ένα μικρό τσίμπημα αμφιβολίας και ντροπής στην μέχρι πρότινος αμιγή προσωπική ευχαρίστηση. Η προσέγγιση μπορεί να είναι αρκετά χρήσιμη και αποτελεσματική – αν το μήνυμά μας μπορεί να πάρει την ογκώδη προβολή από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα.

3. Μεταστροφή

Η Απευαισθητοποίηση αποσκοπεί στη μείωση της έντασης των αντι-ομοφυλοφυλικών συναισθηματικών αντιδράσεων σε επίπεδο που να προσεγγίζει την απόλυτη αδιαφορία. Το Σφήνωμα προσπαθεί να αποκλείσει ή να εξουδετερώσει την επιβράβεση στην «υπερήφανη προκατάληψη», συνδέοντας στο μίσος για τους ομοφυλόφιλους μια προϋπάρχουσα, τιμωριτική αίσθηση ντροπής στο να είσαι φανατικός, ένας αντιπαθητικός, ένας τιποτένιος και δολοφόνος. Η Απευαισθητοποίηση και το Σφήνωμα, αν και εξαιρετικά χρήσιμα, είναι απλώς τα προστάδια για τον -κατ’ ουσίαν απαραίτητο και πολύ υψηλότερο- στόχο μας, που είναι η Μεταστροφή.

Δεν αρκεί ότι οι αντι-ομοφυλόφιλοι φανατικοί πρέπει να οδηγηθούν σε σύγχυση σχετικά με εμάς, ή ακόμα και στην αδιαφορία – είμαστε πιο ασφαλείς, μακροπρόθεσμα, αν μπορούμε να τους κάνουμε πραγματικά σαν κι εμάς. Η Μεταστροφή στοχεύει σ’ αυτό ακριβώς.

Παρακαλώ να μην συγχέουμε την Μεταστροφή με την πολιτική Ανατροπή. Η λέξη «ανατροπή» ακούγεται άσχημα, για την οποία ο αμερικανικός λαός είναι υπέρμετρα φοβικός – και ενάντιος. Ειρωνικά ωστόσο, με την Μεταστροφή εννοούμε στην πραγματικότητα κάτι πολύ πιο απειλητικό για τον αμερικανικό τρόπο ζωής, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να προκύψει καμιά πραγματικά σαρωτική κοινωνική αλλαγή. Εννοούμε τη Μεταστροφή των συναισθημάτων του μέσου Αμερικανού, του μυαλού και της βούλησης, μέσα από μια προγραμματισμένη ψυχολογική επίθεση, με τη μορφή προπαγάνδας που θα τροφοδοτείται προς το έθνος μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Εννοούμε την «ανατροπή» του μηχανισμού προκατάληψης για τους δικούς μας σκοπούς – χρησιμοποιώντας τις ίδιες διεργασίες που έκαναν τους Αμερικανούς να μας μισούν, να μεταστρέψει το μίσος τους σε μια θερμή υπόληψη – είτε τους αρέσει είτε όχι.

Εν συντομία, αν η Απευαισθητοποίηση αφήνει το ρολόι να τρέχει προς τα κάτω και το Σφήνωμα ρίχνει την άμμο στον  μηχανισμό, η Μεταστροφή αντιστρέφει το ελατήριο ώστε τα χέρια να λειτουργούν ανάποδα.

Η Μεταστροφή κάνει χρήση της Συνειρμικής Κατάστασης, όσο και η τεχνική του Σφηνώματος -και μάλιστα, στην πράξη οι δύο διαδικασίες επικαλύπτονται – αλλά πολύ πιο φιλόδοξα. Στη Μεταστροφή, ο φανατικός, ο οποίος κατέχει μια πολύ αρνητική στερεότυπη εικόνα, εκτίθεται επανειλημμένα σε εικόνες πραγματικών ζευγαριών/σύμβολα, σε περιοδικά, στην μουσική σκηνή και στην τηλεόραση, ομοφυλόφιλων – που επισημαίνονται ρητά ως τέτοιοι! – που όχι μόνο δεν μοιάζουν με την εικόνα του ομοφυλόφιλου που έχει αυτός, αλλά είναι προσεκτικά επιλεγμένοι για να φαίνονται σαν τον φανατικό και τους φίλους του, ή όπως τα άλλα στερεότυπα του των εντάξει τύπων, το είδος των ανθρώπων που ήδη αρέσει και θαυμάζει. Αυτή η εικόνα πρέπει, αναγκαστικά, να προσαρμοστεί προσεκτικά ώστε να είναι απολύτως απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο των ευρέως διαδεδομένων στερεότυπων για το πώς οι “αδελφές” μοιάζουν, ντύνονται και ακούγονται. Αυτός -ή αυτή- δεν πρέπει να είναι πάρα πολύ καλά και μοντέρνα ντυμένοι, δεν πρέπει να είναι πάρα πολύ όμορφοι – δηλαδή, δεν πρέπει να μοιάζουν με μοντέλα – ή να είναι πολύ καλλωπισμένοι. Η εικόνα πρέπει να είναι αυτή της φυσιολογικότητας – μια καλή αρχή θα ήταν να ρίξετε μια καλή ματιά στις διαφημίσεις για την μπύρα Coors και τις καραμέλες Three Musketeers. Μεταγενέστερες διαφημίσεις μπορούν να βγουν από την εν λόγω στέρεη βάση για να συμπεριλάβουν πραγματικά αξιολάτρευτους, γυμνασμένους εφήβους, χαριτωμένες γιαγιάδες, μεσήλικες αστυνομικούς.

Η αντίσταση θα αυξάνεται συνεχώς, ότι ανταλλάσουμε ένα ψευδές στερεότυπο για ένα άλλο εξίσου απατηλό, ότι οι διαφημίσεις μας είναι ψέματα, ότι δεν μοιάζουν έτσι όλοι οι ομοφυλόφιλοι, ότι οι ομοφυλόφιλοι αλλά και οι φανατικοί το ξέρουν αυτό. Ναι, φυσικά – το ξέρουμε, και εμείς. Αλλά δεν έχει καμία διαφορά αν οι διαφημίσεις είναι ψέματα -όχι σε εμάς τουλάχιστον- επειδή τις χρησιμοποιούμε για μια καλή επίδραση, για να καταπολεμήσουν αρνητικά στερεότυπα που κάθε κομμάτι τους είναι εξίσου ψέμα, και ακόμη χειρότερα, και όχι στους φανατικούς επειδή οι διαφημίσεις θα έχουν τις επιπτώσεις τους πάνω τους είτε τις πιστεύουν είτε όχι.




Όταν ένας φανατικός παρουσιάζεται με μια εικόνα του είδους του ατόμου για το οποίο έχει ήδη ένα θετικό στερεότυπο, βιώνει μια ακούσια ορμή θετικών συναισθημάτων, έχει μια καλή αίσθηση, είναι ρυθμισμένος να το βιώνει. Αλλά, εδώ, η καλή εικόνα έχει και μια κακή ταμπέλα – ομοφυλόφιλος! (Η διαφήμιση μπορεί να λέει κάτι όπως «Μπέρεγκαρντ Σμιθ – πότης μπύρας, ωραίος τύπος, πυλώνας της κοινότητας, 100% Αμερικανός, και τέρμα ομοφυλόφιλος») Ο φανατικός θα νοιώσει δύο ασύμβατα συναισθήματα: μια καλή αντίδραση στην εικόνα, μια κακή αντίδραση στην ομοφυλοφιλική ταμπέλα. Στη χειρότερη περίπτωση, το ένα θα ακυρώσει το άλλο και θα έχουμε ένα επιτυχές Σφήνωμα, όπως παραπάνω. Στην καλύτερη περίπτωση, η Συνειρμική Κατάσταση θα μεταφέρει, εί δυνατόν, το θετικό συναίσθημα που συνδέεται με την εικόνα προς την ταμπέλα, όχι αντικαθιστώντας άμεσα την αρνητική αντίδραση, αλλά σίγουρα αποδυναμώνοντάς την.

Μπορείτε να αναρωτηθείτε γιατί η μεταφορά δεν θα οδηγήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο λόγος είναι απλός: οι εικόνες είναι ισχυρότερες από ό,τι οι λέξεις και προκαλούν πιο δυναμικές συναισθηματικές αντιδράσεις. Ο φανατικός παρουσιάζεται με μια πραγματική εικόνα. Η ταμπέλα θα προκαλέσει στο μυαλό του τη δική του στερεοτυπική εικόνα, αλλά αυτό που βλέπει με το μάτι του μυαλού του θα είναι ασθενέστερο από αυτό που βλέπει στην πραγματικότητα με τα μάτια του. Όσο πιο προσεκτικά επιλεγμένη είναι η διαφημιζόμενη εικόνα ώστε να αντικατοπτρίζει το πρότυπό του για το είδος του ατόμου που απλά δεν θα μπορούσε να είναι ομοφυλόφιλος, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η διαφήμιση. Επιπλέον, λογικά, θα δεί την θετική εικόνα στη διαφήμιση, πριν μπορέσει να εξεγερθεί η αρνητική του «εικόνα» και οι πρώτες εντυπώσεις έχουν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τις δεύτερες.

Στην Μεταστροφή, μιμούμαστε την φυσική διαδικασία μάθησης στερεοτύπων, με τα ακόλουθα αποτελέσματα: παίρνουμε τα καλά συναισθήματα του φανατικού σχετικά με τα εντάξει παιδιά, και τα επισυνάπττουμε στην ετικέτα «γκέι», αποδυναμώνοντας ή ενδεχομένως αντικαθιστώντας τα κακά συναισθήματά του προς την ετικέτα και το προηγούμενο στερεότυπο.

Κατανοώντας την Άμεση Συναισθηματική Μοντελοποίηση, εύκολα θα προβλέψετε την εφαρμογή της στην Μεταστροφή: ενώ στο Σφήνωμα ο στόχος είναι να παρουσιαστεί ο φανατικός να απορρίπτεται από το κοινό του για την προκατάληψη του ενάντια στους ομοφυλόφιλους, στην Μεταστροφή ο στόχος είναι να παρουσιαστεί το κοινό του να συσχετίζεται με τους γκέι κάνοντας καλή παρέα. Για άλλη μια φορά, είναι πολύ δύσκολο για τον μέσο άνθρωπο, που από τη φύση του και την κατάρτισή του, σχεδόν πάντα αισθάνεται αυτό που βλέπει οι συνάνθρωποί του να αισθάνονται, να μην πέσει στην παγίδα μιας μαλακισμένης μόδας σε μια ξεκάθαρα κατασκευασμένη διαφήμιση. Κατά κάποιο τρόπο, οι περισσότερες διαφημίσεις στηρίζονται σε μια καταφατική απάντηση! Εξού και η σαρκαστική ερώτηση της Μητέρας: Υποθέτω ότι αν όλα τα άλλα παιδιά πηδούσαν από μια γέφυρα και σκοτώνονταν, θα το έκανες κι εσύ;

Μέχρι στιγμής έχουμε περιγράψει τρεις κύριους τρόπους, με τους οποίους μπορούμε να αλλάξουμε τις κατευθύνσεις στον μηχανισμό της προκατάληψης υπέρ μας. Η Απευαισθητοποίηση αφήνει τον μηχανισμό χωρίς καύσιμο, με αποτέλεσμα να σταματήσει. Το Σφήνωμα, κατ’ ουσίαν, το εκτροχιάζει. Η Μεταστροφή -ο φιλόδοξος στόχος μας μεγάλου βεληνεκούς- θέτει τον μηχανισμό σε αντίστροφη πορεία και τον στέλνει πίσω από όπου ήρθε.

Αυτοί οι τρόποι είναι αποσπασματικοί – απλώς αφήσαμε να εννοηθεί, πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και να δουλέψουν για εμάς σε μια πρακτική εκστρατεία προπαγάνδας.

Ο στόχος μας, όντας υψηλός, είναι επίσης δύσκολος. Το εμπόδιο στην επίτευξή του, ωστόσο, δεν είναι η έλλειψη γνώσης των ψυχολογικών αρχών που εμπλέκονται, ούτε η έλλειψη αποτελεσματικότητας στις διαθέσιμες μεθόδους. Οι αρχές είναι γνωστές και οι μέθοδοι λειτουργούν. Το εμπόδιο είναι απλά και καθαρά να επιτύχουμε μια μεγάλης κλίμακας διάδοση της προπαγάνδας μας. Η επιτυχία εξαρτάται, όπως πάντα, στο να πλημμυρίσουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει χρήματα, που σημαίνουν εργατοώρες, που σημαίνει την ενότητα της γκέι κοινότητας για μια συντονισμένη προσπάθεια. Ας το διευρύνουμε: αυτοί που δεν είναι μαζί μας σε αυτή την προσπάθεια, είτε γιατί έχουν καλύτερους τρόπους για να χάνουν το χρόνο τους, είτε επειδή νομίζουν ότι δεν είμαστε πολιτικά ορθοί, είναι εναντίον μας, εναντίον της ενότητας, καθώς και κατά των συμφερόντων της γκέι κοινότητας ως σύνολο.

Μετάφραση: Δημήτριος Μιμίδης

.
Πηγή: MassResistance

Πηγή: Offtherecord

το είδα