“Peyrefitte, σας ικετεύω να μην δίνετε ιδιαίτερη προσοχή στους δημοσιογράφους. Όταν προκύπτει ένα πρόβλημα, αυτή η πανίδα παίρνει απαραιτήτως το μέρος των ξένων, και εναντίον του έθνους του οποίου, ωστόσο, ισχυρίζονται ότι είναι εκπρόσωποι. Δεν μπορώ να φανταστώ μια τέτοια ευτέλεια - και ταυτόχρονα μια τέτοια ασυνείδητη χυδαιότητα Οι Δημοσιογράφοι σας έχουν, από κοινού με τη γαλλική αστική τάξη, χάσει κάθε αίσθηση της εθνικής υπερηφάνειας. Για να συνεχίσει να δειπνεί έξω, η αστική τάξη θα δεχθεί οποιαδήποτε μείωση του έθνους.
Φυσικά, αυτοί αντιπροσωπεύουν το 5% του έθνους, αλλά το 5% που έχει κυριαρχήσει. Η Γαλλική Επανάσταση δεν κάλεσε στην εξουσία το γαλλικό λαό, αλλά αυτήν την τεχνητή τάξη που είναι η αστική τάξη. Η τάξη αυτή η οποία έχει τόσο αποκτηνωθεί, μέχρι του να προδίδει την ίδια της τη χώρα. Φυσικά, ο λαός δεν μοιράζεται αυτό το συναίσθημα. Ο λαός έχει υγιή αντανακλαστικά. Ο λαός αισθάνεται πού βρίσκεται το εθνικό συμφέρον. Δεν κάνει συχνά λάθος. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο αστικές τάξεις. Η αστική τάξη του χρήματος, που διαβάζει ‘Le Figaro’ και η αστική τάξη του πνεύματος, η οποία διαβάζει την ‘Le Monde’. Αυτές οι δύο πάνε μαζί. Συνεννοούνται για να μοιραστούν την εξουσία. Αδιαφορώ εάν οι δημοσιογράφοι σας είναι εναντίον μου. Θα με ενοχλούσε εάν δεν ήσαν. Θα ήταν θλιβερό να
ήσαν μαζί μου! Τη μέρα που η Figaro και η Monde θα με υποστήριζαν, θα θεωρούσα ότι είναι εθνική καταστροφή!»
Απόσπασμα από το έργο του γάλλου πολιτικού, συγγραφέα Alain Peyrefitte (1925-1999) «Αυτός ήταν ο Ντε Γκωλ, (“C'était de Gaulle Broché”, εκδόθηκε το 2002).
Ο Σαρλ Ντε Γκωλ (Charles de Gaulle - 1890-1970) ήταν στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας (1959-1969). Ανετράπη με τον «Μάη του '68» όταν κήρυξε εμπάργκο όπλων εναντίον του Ισραήλ και απέσυρε την συμμετοχή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ θέλοντας η Γαλλία να έχει τον έλεγχο των αποφάσεων που την αφορούν.
Ένας από τους εγγονούς του, επίσης Σαρλ Ντε Γκωλ, διετέλεσε Ευρωβουλευτής του Front National (Εθνικό Μέτωπο), από το 1994 έως το 2004.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», 20/9/2014
το είδα
Σημ:
Επίσης λίγο πρίν από το 1968 (το 1965) ο Πρόεδρος Ντε Γκολ ήταν από τους πρώτους που αμφισβήτησαν το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα όταν εζήτησε όλα τα κράτη να επιστρέψουν στον Χρυσό αντί του δολαρίου .
Αργότερα επεξέτεινε την θέση αυτή ζητώντας να ανταλλαγούν τα δολάρια της Τραπέζης της Γαλλίας με το ισοδύναμο σε χρυσό από τις ΗΠΑ , οι οποίες είχαν υποσχεθεί να δίνουν μια ουγγιά χρυσό για κάθε 35 δολάρια, περίπου ένα γραμμάριο χρυσού για κάθε δολάριο.
* * * * * * * * *
Το σύστημα σταθερών ισοτιμιών του Bretton-Woods (1944-1971) ήταν ένα σύστημα το οποίο προσδιόριζε σταθερές ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν σε αυτό.
- H συμφωνία του Bretton-Woods περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, πως όλα τα νομίσματα είχαν αντίκρισμα σε δολάρια , τα οποία (δολάρια), με τη σειρά τους, είχαν αντίκρισμα σε χρυσό (περί τα 35 $ την ουγγιά).
- Μια χώρα μπορούσε τα δολάρια που κατείχε να τα ανταλλάξει με χρυσό στην τιμή ανταλλαγής που προέβλεπε η συμφωνία του Bretton-Woods, δηλ περί τα 35 $ την ουγγιά.
- Από την αντικαταστάτη του χρυσού με το πετρέλαιο και την σύνδεση δολαρίου – πετρελαίου γεννήθηκε το Πετροδολάριο.
Πριν το σύστημα σταθερών ισοτιμιών του Bretton-Woods (1944-1971) ίσχυε ο κανόνας του χρυσού.
Ο Χρυσός Κανόνας ήταν ένα σταθερό καθεστώς συναλλαγματικών ισοτιμιών. Κάθε χώρα έθετε μια σταθερή τιμή χρυσού σε όρους του νομίσματος της, στην οποία ήταν έτοιμη να αγοράσει ή να πουλήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου